59

Het was onvermijdelijk, dat sommige van die geruchten ook Ginny zouden bereiken. Het was al erg genoeg dat ze gedwongen geweest was om Toni Lassiter te ontvangen, met haar 'waarschuwingen' en sluwe insinuaties. Rechter Benoit leek, na zijn terugkomst uit Dallas, ook veranderd op een niet te omschrijven manier; zijn optreden tegen haar werd eerst insinuerend familiair en daarna veel te brutaal. Hij bedekte dat, in het begin althans, later onder het mom van een gekwetst verwijt.

'Ik wist niet dat uw echtgenoot idee had om dit bezit hier vast te houden. Of dat hij uit Europa terug was - of was het Zuid-Amerika? Hebt u niet gezegd, dat hij bevriend was met Jay Gould?'

Dat had ze niet gezegd - en ze kon slechts met de grootste moeite haar fatsoen bewaren, terwijl haar hart in haar keel sprong bij het horen van Steve's naam.

'Ik zie geen reden om het feit te verbergen, meneer Benoit, dat mijn echtgenoot en ik onze gescheiden wegen gaan. Hij houdt van reizen en ik verlang naar rust en afzondering.'

Maar wat had hij bedoeld? Wat was hij van plan?

'Dat begrijp ik natuurlijk,' zei Nick Benoit verzoenend, ofschoon ze zijn kraaloogjes kon voelen kijken naar haar innerlijke verwarring, die ze probeerde te verbergen. Hij was slim - had meneer Bishop haar niet voor dat feit gewaarschuwd?

ik vond de prinses di Paoli zeer "distrait", toen ik het voorrecht had haar in Dallas te ontmoeten. En uw echtgenoot, mevrouw Morgan, - ik bedoel natuurlijk niets onbeleefds - schijnt een zaak, waarmee ik bezig was, tegengehouden te hebben. Ik weet het niet zeker, maar ik heb zijn naam verscheidene keren horen noemen. En omdat ik natuurlijk weet, dat hij in spoorwegen doet, vroeg ik me af, of meneer Gould soms van plan is om een van zijn lijnen naar het diepe zuiden door te trekken. Neemt u me niet kwalijk, dat ik het aanroer, ik vermoed dat het een geheim is!'

'Als dat het al is, dan weet ik er niets van!' zei Ginny scherp.

Nadat Nick Benoit verdwenen was, kwam Persis Belmont op bezoek met een stel praatjes die ze niet wilde vertellen - in het begin althans.

ik weet niet of ik het je moet vertellen of niet, want ik wil je niet ongerust maken!'

'Dat gaat natuurlijk weer over een vrouw van Steve, maar geloof me, dat is geen schok voor me!' zei Ginny met op elkaar geklemde lippen, ik denk dat ik er nu wel aan gewend ben.'

Tenslotte kwam het er allemaal uit. Het plotselinge verlangen van Francesca di Paoli naar afzondering - de verschijning van Steve bij haar laatste opvoering in de opera. En de onvermijdelijke geruchten, dat ze samen naar San Antonio waren afgereisd. En opnieuw was ze 'Die arme Ginny' - de verongelijkte vrouw. O God! Ze dacht, dat ze niet méér kon verdragen! Wanneer had hij zijn geheugen teruggekregen? En wat had Toni bedoeld met haar wenken en waarschuwingen?

De laatste strohalm kwam, toen Renaldo uit de stad kwam teruggereden, er bezorgd en gejaagd uitzag en die een kort telegram van Steve bij zich had - verzonden uit Shreveport, Louisiana, en geadresseerd aan Renaldo in plaats van aan haar.

'Jouw onmiddellijke terugkeer naar Mexico dringend gewenst. Neem Ginny mee terug. Mijn vertegenwoordiger zal spoedig in Baroque komen voor overname.'

'Zijn vertegenwoordiger, wel ja! Wat bedoelt hij? Welk wreed spel is hij nu weer aan het spelen? Misschien wil hij die vrouw wel hierheen brengen en mij uit de buurt hebben! Nou, hij kan mij geen bevel geven! Ik ben nog steeds zijn vrouw. Ik wil niet zomaar terzijde geschoven worden!'

ik ga niet!' schreeuwde ze nu tegen een hoofdschuddende Renaldo. 'Hoor je me? Jij kunt teruggaan als je wilt - maar ik ga niet. Steve zal mij tegenover zich vinden - ik zal hem leren!'

Matt kon zijn geluk nauwelijks geloven. Hij was de minnaar van Toni! En ze begeerde hem - ze had hem altijd begeerd, vertrouwde ze hem fluisterend toe. Alleen: Hij was zo langzaam geweest! En zo verlegen ...

Maar nu begreep hij het. Hij begreep dat Toni nu van hem was- zijn vrouw, de enige vrouw, van wie hij altijd gedroomd had. Hij hield van haar - hij zou alles voor haar doen en eindelijk begreep ze dat. Waarom zou anders een vrouw als Toni, die elke man kon krijgen die ze maar hebben wilde, zich zo bereidwillig aan hem schenken? Op een dag zouden ze trouwen en tegen die tijd, zou zelfs Pa wel begrijpen hoe het tussen hen stond.

Onder de hardheid, die ze tegenover ieder ander toonde, was Toni werkelijk erg zacht en hulpeloos. Ze had een echte man nodig om voor haar te zorgen. En ondanks al haar zachtheid en meegaandheid was ze ook nog slim - ze wilde een toekomst voor hen beiden en voor de kinderen, die ze op een goede dag zouden krijgen.

Na een keer ruzie met Missie gemaakt te hebben, verbleef hij voorgoed in het huis van Toni Lassiter, die hem zacht influisterde dat het hem rechtens toekwam, door zijn moeder, daar hij de oudste zoon was van een geboren Lassiter. En ze hoopte, dat hij haar niet zou haten, omdat ze Tom getrouwd had. Maar ze was toen nog zo jong geweest, recht uit kostschool, en haar familie had haar ertoe gedwongen ...

Ze fascineerde hem - en hij hongerde naar haar, elke minuut van de dag, naar haar blanke, mooie lichaam dat onder het zijne golfde, en haar gefluisterde woorden, die hem bijna gek maakten, wanneer hij haar in bezit nam. Toni - Toni...! Hij zou zijn leven voor haar geven, indien ze dat zou willen. Alles - zo lang ze hem maar nodig bleef hebben.

Toen Toni dus begon te praten over Ginny Morgan en het soort vrouw, dat ze was volgens Nick Benoit, toen hij in Dallas was, luisterde Matt, fronste zijn wenkbrauwen en was het ermee eens. Ze was een zwerfster, ondanks al het geld van haar man en haar mooie kleren. Dat had hij toch zelf gezien? Die avond van het feest, toen ze voor al die Mexicanen gedanst had en voor Manoio, die geweten had hoe hij haar moest behandelen? En daarna, nadat zij zich had laten kussen en met hem geslapen had, zei Toni, had ze die beloning uitgeloofd en de beschuldiging van veediefstal verzonnen ...

'Matt - ze is slecht! Ze geeft niets om ons, ofschoon ze net doet alsof... je hebt gezien hoe ze eerst met Missie aanpapte en haar toen weer liet vallen.'

'Wat probeer je me te zeggen, schat?'

ik probeer je te zeggen, dat we haar soort hier in Baroque niet moeten. Dat zie je toch zeker wel? En die zogenaamde neef van haar, die rond jouw zusje hangt, die vertrouw ik evenmin. Nick zegt, dat haar man probeert om al het land hier op te kopen, voor de spoorwegen - en je weet zeker wel wat dat betekent? Mensen - buitenstaanders - noorderlingen - die hier de baas komen spelen. Wij zouden tenslotte gedwongen zijn om allemaal onze boel te verkopen. O, Matt. Dat wil je toch niet laten gebeuren!'

Wanneer ze op die manier een beroep op hem deed, met brekende stem, zou hij op eigen houtje een heel leger te lijf gegaan zijn.

'Toni - baby! Luister - ik zal dat niet laten gebeuren. Ik zal voor je zorgen. Van nu af hoef je niet meer alleen te zijn. Je moet me vertellen, wat ik te doen heb en ik zal...'

Ze zei het hem - haar ogen nat en glanzend en Matt was verbluft.

'Haar ontvoeren? Haar in het moeras verbergen? Maar liefste, Jezus, God, ze zouden het hele leger laten uitrukken!'

'En jij zei, dat je alles voor me zou doen! Maar als je niet genoeg van me houdt, Matt Carter ..

Toni - je weet dat ik van je houd! Goddomme, heb ik dat niet bewezen? Heb ik niet lang genoeg op je gewacht? Alleen maar omdat..

'Jij bent bang!' beschuldigde ze hem en hij klemde haar in zijn armen zodat ze gilde.

'Verdomme, ik ben niet bang! Niet zoals jij denkt. Maar dat zou iedereen klaar wakker maken, zie je dat dan niet? En ...'

'Niet als ze zouden denken, dat Manoio het gedaan had - uit wraak! Zie je het niet? Ze zouden hém de schuld geven en ze zouden hém gaan zoeken - en wij zouden een eis voor losgeld moeten sturen, ondertekend met zijn naam, om alles nog zekerder te maken. En dan genoeg geld vragen om ons allemaal rijk te maken, Matt! En een waarschuwing aan haar echtgenoot om uit Baroque weg te blijven. En zelfs als zij hem ijskoud laat, dan zal hij toch moeten - al was het alleen maar om wat de mensen zouden zeggen! O, Matt, Matt schat, het is de enige manier om ons allemaal te redden! Wanneer jij echt van me houdt...'

'Toni - verdomme - ik houd van je. Meer dan van iemand of iets in mijn hele leven, zelfs mijn eigen familie. Heb ik die niet voor jou in de steek gelaten?'

'Maar zelfs die zullen het begrijpen - later. Zie je niet, hoe alle slechte dingen begonnen zijn, nadat zij hier gekomen is? Ze is slecht, Matt! Ze liegt en ze is gevaarlijk - en doet altijd maar alsof. Misschien heeft haar man haar wel hierheen gestuurd, om poolshoogte te nemen. Matt...'

ik zal erover denken,' zei hij haastig om haar te kalmeren.

Maar tegen de tijd dat Toni hem wijn schonk en liefde - haar eigen speciale soort - boven, in haar slaapkamer, was hij al opgehouden met denken. Hij zou haar nu nooit meer laten ontsnappen - hij zou alles doen wat zij hem vroeg, om haar maar te behouden.

Onbewust van de plannen van Toni en ondanks de stijfhoofdigheid van Ginny ging Renaldo door met zijn plannen voor hun aanstaand vertrek - waarvan nog het moeilijkste gedeelte was om het aan Missie proberen uit te leggen, die daardoor ontroostbaar leek.

'O, maar ik dacht dat u zou blijven. In elk geval voor een poosje. Gaat u terug naar Mexico?'

Hij dacht er niet bij na, maar hij vloekte verstrooid in het Spaans en toen hij de tranen in Missies ogen zag opwellen, vergat hij nog meer en nam haar in zijn armen, veel te dicht.

'Dios! Wat ben ik een stomme idioot! Melissa - Missie - het is niet dat ik weg wil, begrijp je? Maar - perdición. Ik ben te oud voor je - en veel te saai! Ik...'

ik geloof dat u vloekt,' zei Missie met een bedeesd stemmetje. 'U bent niet oud en helemaal niet saai en ik zal erg ongelukkig zijn wanneer u weggaat... ik wil niet dat u weggaat!' Ze begon te snikken en Renaldo Ortega, wiens moeder hem altijd een vrouwenhater genoemd had, trok haar naar zich toe, lichtte haar kin onhandig op en kuste haar. Hij kuste haar teder, zachtjes, en hij kuste haar uit liefde.