35

De logeerpartij van meneer Gould gedurende het weekeinde bestond slechts uit een honderdtal personen. Bertram Fields had aan Francesca uitgelegd, dat de lijst van bezoekers bijzonder select was en ze haalde haar schouders op alsof het haar niet bijzonder veel kon schelen.

'Je zult een aantal buitengewoon rijke mannen ontmoeten - en natuurlijk ook de compagnons van meneer Gould in de Erie Railroad.' Praktisch binnensmonds voegde Fields eraan toe: 'Ik veronderstel dat zijn programma voor het weekeinde overeenkomt met enkele geruchten, die ik gehoord heb. Cornelius Vanderbilt inviteert zijn gasten op een vossenjacht in Engelse stijl - maar meneer Gould cultiveert meer het Amerikaanse Westen. Natuurlijk, dat is het land waar de spoorwegen eerstdaags hun voelhorens zullen uitsteken.'

Meneer Fields had een goed hoofd voor zaken en Francesca vertoonde deze keer dan ook enige belangstelling en trok een donkere wenkbrauw op.

'Zo? Vertel me eens iets meer over die Westelijke achtergrond, zoals jij het noemt. Zullen we ons moeten verkleden?'

Fields wierp haar een snelle, spottende blik toe en legde het verder uit.

Meneer Gould had inderdaad een typische stad uit het Wilde Westen nagebouwd op de uitgestrekte terreinen van zijn landgoed. Er was een kroeg en de nagemaakte voorgevel van een hotel. Zelfs een gevangenis en een bank.

'Wat interessant!' snorde Francesca. 'Je moet me er meer van vertellen. Tenslotte wil ik niet voor achterlijk doorgaan!'

Francesca di Paoli maakte plannen voor haar aankomst op vrijdagavond. Ze werd vergezeld door haar trouwe Costanza, haar impresario, Luigi Rizzo en door meneer Fields. Ze was reeds gekleed voor haar rol als zangeres in een danstent, ze droeg een opzettelijk opzichtige en ordinaire satijnen japon, laag genoeg uitgesneden om een groot gedeelte van haar borsten te laten zien. Haar rok was uitdagend gespleten aan de zijkant om zwarte visnetkousen te laten zien en een felrode kousenband. Niettegenstaande de protesten van Costanza had ze rouge op haar wangen gedaan en haar lippen geverfd en een rode satijnen roos in de donkere haarwrong in haar nek gestoken.

'U bent nu al veel te opgewonden!' had Costanza haar uitgescholden toen ze haar hielp bij het kleden. 'U hoeft niet zoveel rouge op uw gezicht aan te brengen - of op uw mond!'

Francesca had ondeugend geantwoord en sloeg geen acht op de pruilende lippen van haar kamenier.

'Maar wanneer ik de rol van een demi-mondaine moet spelen, dan moet ik er toch ook zo uitzien, si? Je zeurt me te veel, Costanza!'

Tijdens het souper, dat buiten gehouden werd, zal ze tussen senator Brandon en een zekere meneer Shangai Pierce, die zij op het eerste gezicht verfoeide. Ze zou er meer van genoten hebben, behalve dan de afwezigheid van een bepaalde man en de hatelijke aanwezigheid van meneer Pierce, waarvan ze begrepen had, dat hij geweldig rijk was, maar door zijn vreemde accent kon ze maar half verstaan wat hij zei. Bovendien moest ze hem met haar opgevouwen waaier ettelijke malen op zijn vingers tikken waarvan het enige effect was, dat hij schril giechelde en opmerkte: 'Maar verdomme! Maar dat verwachten de dansmeisjes thuis ook!'

Francesca was opgelucht te ontdekken dat de senator, aan haar andere zijde, de volmaakte heer was. Opzettelijk keerde ze één blote schouder naar de afschuwelijke meneer Pierce en besteedde het meest van haar aandacht aan de senator, ofschoon haar ogen, verborgen achter de donkere wimpers, onophoudelijk ronddwaalden. Waar was hij? Indien hij niet gekomen was, zou ze Bertram vermoorden en dat dacht ze gedurende de gehele tijd, terwijl ze bescheiden en discreet met de senator flirtte.

Vanavond liet ze haar accent sterker uitkomen dan gewoonlijk.

'Maar ik heb begrepen, signore, dat u een buitengewoon mooie vrouw hebt. Hoe komt het dat ik haar niet ontmoet heb?'

'Ze houdt vakantie in Frankrijk, met mijn dochter, vrees ik. Ik weet zeker dat ze anders geen enkele van uw voorstellingen overgeslagen zou hebben!' Zijn galante antwoord leverde hem een glimlach op en een flirtende tinteling in haar ogen.

'Aha, maar ik weet zeker, dat u niet al te eenzaam geweest zult zijn, hè?' zei Paola plagend. 'Zo'n knappe man ... u vindt het toch niet erg, dat ik zo uitgesproken ben. In Italië nemen we het leven zoals het valt. Uw vrouw en uw kleine meid - u mist hen erg?'

'U vleit me, signorina! Mijn kleine meid, zoals u haar noemt, is helaas een getrouwde vrouw. Volslagen volwassen en veel te eigenwijs. In feite werd ze in Parijs opgevoed ...'

'Maar ... dit begrijp ik niet! Uw dochter? Het is moeilijk te begrijpen dat u een dochter hebt, die oud genoeg is om getrouwd te zijn! Maar waarom laat ze haar man in de steek om naar Frankrijk te gaan? Is hij soms meegegaan?'

Terwijl Francesca voorzichtig zat te vissen amuseerde Shangai Pierce zich met zijn andere tafeldame, die niet protesteerde tegen zijn avances.

'Houdt u van opera?' vroeg Francesca. 'Helaas komen de meeste mannen naar de opera omdat hun vrouwen dat willen. En dan vallen ze in slaap.'

'Ik betwijfel of er wel één man in slaap zou vallen, wanneer u op het toneel staat!' Nog steeds galant gaf Brandon dit voorspelbare antwoord.

'Wat bent u een vleier! Maar toch: u herinnert zich niet eens de eerste keer, dat we elkaar ontmoet hebben. Geeft u dat maar toe!'

'Hoe zou ik dat kunnen vergeten! Bertram Fields was zo vriendelijk om ons uit te nodigen - en ik ben alleen gekomen om aan u voorgesteld te worden.'

Donkere ogen lachten plagend onder gekrulde wimpers.

'U bent buitengewoon beleefd. U heeft niet eens gevraagd om met me te dansen - en u bent erg vroeg weggegaan. Ziet u, ik zie wél de dingen waarin ik geïnteresseerd ben. En u had twee mooie dames bij u. Heb ik gelijk?'

'Ik begeleidde de vrouw van een dikke vriend van me bij die gelegenheid.' Brandon verkneukelde zich inwendig. 'En, als ik me goed herinner, moest ik die deugniet van een schoonzoon van me, nog overreden om haar dochter te begeleiden.'

'O?' Francesca klonk bestudeerd ongeïnteresseerd. 'Oh, ja - nu ik eraan denk, herinner ik me, dat er nog een man bij u was. Iemand die Italiaans sprak. Uw schoonzoon, zei u?'

William Brandon, die lang niet gek was, liet inwendig een zucht ontsnappen. Hij had het kunnen raden. Hij had het kunnen raden, Steve natuurlijk.

Hardop zei bij beleefd: 'Juist, dat is zo. De man van mijn dochter Virginia. Hij is hier ook ergens - waarschijnlijk in de kroeg met een paar van die cowboys uit Texas.'

Toen de dinergasten eindelijk op hun gemak weg gingen, was senator Brandon de begeleider van signorina di Paoli toen ze de opzichtig geverfde houten tent naderden, die zich tooide met de naam van 'Nugget Saloon'.

Een indrukwekkend uitziende vrouwelijke gids, die eruit zag en ook gekleed was als een rood-satijnen madame, toonde Francesca de achtertrap.

'Maak je geen zorgen, liefje,' zei de vrouw geruststellend met een hese stem. 'Je loopt maar achter mij de trap af. En je nummers zing je op het toneel, dat zie je wanneer we aan de overloop komen.'

'O, maar ik ben niet bang!' zei Francesca luchtig. De split in haar rok vertoonde een uitdagend stuk van haar been, toen ze de trap afliep en opzettelijk lichtelijk met haar heupen wiegde.

Voor de eerste keer hoorde ze het wilde gebrul - een geschreeuw dat door merg en been ging en die haar bijna van gedachten deed veranderen om hier te zingen voor zo'n lawaaierig en bij elkaar geraapt gezelschap. Ergens op de achtergrond tingelde een piano, maar verder was er het luide gezoem van stemmen en gelach met een ondertoon van flessen, die tegen glazen tinkelden. Zo dit was dus zoals een kroeg uit het Westen er van binnen uitzag.

De meer belangrijke gasten van meneer Gould zaten aan tafeltjes, die door de zaal verspreid stonden. Verschillende mannen hingen rond de speeltafels en keken zelfs niet op. Een lange bar, die langs de gehele zijwand liep, die met spiegels bekleed was, werd bemand door verschillende onvermoeibare barkeepers, die deskundigen bleken te zijn in het laten glijden van glazen langs de gehele lengte van de met mahoniehout beklede bar. En hier was het.

dat de gehuurde cowboys uit Texas op het eigen wijze feestvierden, door zoveel mogelijk lawaai te maken en met flessen en glazen op de bar te timmeren en elkaar dubieuze verhalen te vertellen.

Francesca was gewend aan een eerbiedige stilte of aan een beleefd applaus, wanneer zij op een toneel verscheen en ze dacht boosaardig, dat deze kerels inderdaad niet ver verwijderd waren van bruut geweld. Hun manier om bijval te betuigen bestond in gefluit en gestamp van hun voeten en het roepen van schunnige opmerkingen! Haar zwarte ogen flitsten van boosheid, zelfs toen ze bleef glimlachen.

'Elke kleine meid, die zoveel van haar benen en boezem laat zien, vraagt erom!' verklaarde Shangai Pierce met luide stem tegen senator Brandon, die naast hem zat. 'Let eens op mijn ploegbaas, Jed Langley - die lange vent met dat geruite overhemd. Jed weet hoe hij met de meiden moet omspringen en wanneer hij iets gezien heeft, dat hij wil hebben ... Hij is snel genoeg met die revolvers van hem om elke competitie uit te sluiten.'

ik denk dat dat ook nog afhangt van wie de dame eigenlijk wil hebben,' zei Brandon peinzend in zijn temende tongval van Virginia. Evenals alle andere aanwezige mannen had hij di Paoli gadegeslagen en hij had opgemerkt dat zij haar glimlachjes en flirtende blikken tussen twee mannen verdeelde - Langley en een man, die aan het eind van de bar stond.

'Wedden om een duizendje, dat Langley haar krijgt!' Shangai trok een bundel bankbiljetten uit zijn jaszak en wierp ze uitdagend op tafel.

'Ga je die weddenschap aan, Brandon? Ik geloof, dat de andere man, waaraan de dame enige aandacht heeft geschonken, toevallig jouw schoonzoon is!'

Verstoord omdat hij in zo'n onmogelijke positie gemanoeuvreerd was, slaagde Brandon erin een uitgestreken gezicht te bewaren, terwijl hij zijn portefeuille te voorschijn trok. Hij had geen keus; het was nu een erezaak geworden.

Er waren reeds verschillende heren aan het tafeltje komen zitten om onderling weddenschappen af te sluiten, maar het was voorbehouden aan de flamboyante en ongeremde meneer Fisk om listig de vlammen aan te wakkeren. Hij stelde voor, dat een revolvergevecht misschien nog amusanter was dan de rodeo.

'En is dat niet de manier, waarop de mensen in het Westen hun geschillen beslissen? Van wat ik nu opmerk, geloof ik dat er een klein meningsverschil zal ontstaan tussen de twee bewonderaars van de dame!'

De verschrikte ogen van de senator Brandon volgden het hoofdgebaar van Fisk. Francesca di Paoli was klaar met haar lied bij een begeleiding van stampende laarzen en luide kreten van de enthousiaste cowboys. Ze pakte de galant uitgestrekte hand van Jed Langley met een stralende glimlach en een uitdagende trilling van haar wimpers, plagend schudde zij haar hoofd toen hij haar iets toefluisterde en verkoos zelf naar de bar te lopen, waarbij ze uitdagend haar hoofd op haar hand liet rusten en haar elleboog op de bar plaatste om te glimlachen in de lichtelijk spottende, ondoorgrondelijke blauwe ogen.

'Koopje een borrel voor me, cowboy?'

'Weet u zeker, dat u geen moeilijkheden wilt, signorina? Uw vurige aanbidder kijkt naar deze kant met bloed in zijn ogen.' De stem van Steve was droog, maar niettemin trok hij één mondhoek op met een sardonisch genoegen.

De neusgaten van Francesca gingen uit staan en verrieden haar opkomende boze bui, maar opzettelijk tuitte zij met haar lippen.

'Wat ongalant! Of misschien bent u ... bang?'

Hij keek glimlachend op haar neer en de groeven in zijn gezicht werden dieper.

'Dat hangt er vanaf wat u van plan bent, signorina. Wanneer ik in een gevecht gewikkeld wordt, wil ik weten waarvoor ik vecht.'

'Voor... mij? Vindt u de inzet hoog genoeg, zodat het de moeite waard wordt, signore?'

Ze ving zijn blik op en hield die een ogenblik vast en liet de half-plagende, half-trotserende uitdaging openlijk tussen hen tot uiting komen.

En juist deze blik werd door Jed Langley onderschept, toen hij zich agressief naar de bar drong, waarbij mannen achteruit deinsden om plaats voor hem te maken tot ze in een oogwenk geïsoleerd waren in een kleine open ruimte, Langley, de vrouw en Steve Morgan.

Behalve het getingel van de piano scheen er een stilte over de menigte gevallen te zijn in de overvolle rokerige kamer. Vanavond droeg Steve een verschoten blauw overhemd onder een zwart leren vest en een donkerblauwe broek, die weggestopt was in zijn hoge laarzen. Er was weinig verschil tussen hem en de jongens uit Texas, behalve misschien de spanning van een opgewonden veer, die men bij hem kon opmerken, zelfs op die afstand; het was het teken voor hen die het konden herkennen, van de professionele revolverheld. Langley had het moeten zien, maar Langley was nu veel te kwaad om nog rechtlijnig te denken.

'Ik hoop dat uw schoonzoon iets afweet van de revolver, die hij draagt,' mompelde Dan Drew. Zoals al de andere heren aan het tafeltje waar Jay Gould zat, had hij zijn hoofd gekeerd om te kijken naar een bijna geënsceneerd toneel aan het andere einde van de bar.

Bij senator Brandon was de spanning alleen maar zichtbaar aan het kloppen van een ader op zijn voorhoofd. Zijn stem klonk kalm. 'O, dat geloof ik wel, heren. Ik maak me over hem geen zorgen.'

Pierce lachte schril. 'Ik kan alleen maar dit zeggen: Morgan is een duivel, van wat ik gehoord heb. Dat was hij althans een paar jaar geleden, tenzij het gemakkelijke leventje hen verwekelijkt heeft! Wanneer ik een weddenschap afsluit, wil ik altijd dat de kansen zowat gelijk zijn. Ik zou een beginneling niet op Jed Langley loslaten. Maar wanneer ik een lijfwacht huur, dan huur ik de beste en ik geloof, dat jullie dat heel gauw zullen ontdekken.'

Ginny zou het dansende, gevaarlijke licht in de ogen van Steve Morgan wel herkend hebben, maar Francesca di Paoli was Ginny niet. Plotseling was dat, wat begonnen was als een amusant spelletje, helemaal geen spel meer en ze probeerde niet ineen te krimpen tegen de bar, toen Jed Langley ertegen kwam leunen, waarbij zijn mouw langs haar blote arm streek. Ze merkte op, dat, hoewel hij tegen haar sprak, zijn toegeknepen ogen het gezicht van Steve Morgan geen ogenblik met rust lieten.

'Weigert deze "hombre" een borrel voor u te kopen, madame? Ik zal u graag van dienst zijn, zodra de lucht hier binnen een beetje beter begint te ruiken.' Hij was uit op een gevecht en liet dat merken. 'Het komt me voor,' zei Jed Langley met een stem vol verachting, 'dat u een echte man nodig hebt om voor u te zorgen, madame. Borrels voor u kopen en namaak-cowboys van u vandaan houden, die denken dat het dragen van een revolver en cowboykleren hem tot een echte man maken.'

Deze keer, toen hij weer langs haar keek naar de koude ogen van de beginneling, viel zijn bedoeling niet te miskennen. Maar tegelijkertijd flitste er een of ander waarschuwingssignaal door Langleys brein, dat hem - te laat - voorzichtig maakte.

Deze namaak-cowboy uit het oosten, deed helemaal niet zenuwachtig zoals hij eigenlijk verwacht had. En hij toonde ook geen aanstalten te maken met achteruit te wijken. Hij was óf dapper óf gek - of dacht hij misschien dat dit alles komedie was?

'Luister ...' begon Langley en sprak voor het eerst rechtstreeks tot Steve, maar hij werd afgesneden door de effen, lichtelijk ongeduldige stem.

'Luister jij eens, Langley. Jij wilt komediespelen voormeneer Gould en zijn vrienden: maar laten we dan naar buiten gaan. De dame heeft al beloofd om de rest van de avond door te brengen met degene, die wint - heb je geen oren ?'

Nog voor Langley kon antwoorden sneed de rauwe stem van Shangai Pierce door de stilte.

'Jullie kunnen de zaak hier niet platschieten, jullie verdomde idioten! Buiten, op straat - en dan laten we iedereen zien wat een revolvergevecht in het Westen eigenlijk betekent.'

De kleine man, in zijn laarzen met hoge hakken en zijn onevenredig grote Stetson-hoed, leek de leiding overgenomen te hebben, toen hij naar de bar stapte.

'Jed, jij neemt de noordkant van de straat. Morgan jij kunt uit het zuiden komen. En we dulden geen trucjes, denk erom! Dit is echt en die mooie dame is voor de rest van de avond het meisje van de overwinnaar, is het niet, schatje?'

Uitgedaagd reageerde Francesca met een kort uitdagend lachje, dat althans meneer Fields herkende met een inwendig gekreun van wanhoop.

Er was niets, dat hij kon doen - zij had het allemaal al gedaan. Hij zag hoe gretige handen zich om haar middel sloegen en haar op de bar tilden. En ze lachte nog steeds en genoot elke minuut van de aandacht, die aan haar geschonken werd.

'Een weddenschap is een weddenschap. Ik zal voor de winnaar zingen en de hele avond met hem dansen. En voor degene die verliest - misschien huil ik een beetje voor hem?'