6

Niettegenstaande de luxueuze inrichting van de grote kamer die haar was toegewezen en het grote, zachte bed, bracht Ginny een rusteloze en onbehaaglijke nacht door. Ze kon de uitdrukking niet vergeten op het gezicht van Ivan Sahrkanov, toen ze hem verliet en ondanks haar beredenering kon ze niet verhinderen, dat haar een gevoel van bezorgdheid bekroop.

Er waren donkere vlekken onder Ginny's ogen, toen ze de volgende morgen de terugreis naar Guadalupe begonnen en wel in een volslagen stilte, met graaf Chernikoff, die het rijtuigje met haar deelde en de prins die ernaast reed.

Tactvol hield de graaf af en toe maar een onbeduidend praatje, hij leunde zijn hoofd achterover en hield voor het merendeel zijn ogen gesloten, na Ginny zijn excuus gemaakt te hebben dat hij zulk slecht gezelschap was.

'Ik word een oude man, denk ik. Ik merk dat reizen me vermoeit. Wil je me excuseren, mijn kind?'

Het gezicht van de prins was vandaag ondoorgrondelijk, zijn houding tegenover haar onveranderd. Maar Ginny was zich veel te veel bewust van zijn ogen die op haar rustten, om zich op haar gemak te voelen. Als alleen die reis maar vlug voorbij was! Ze kon bijna niet wachten tot ze weer terug was in haar eigen kleine kamer, of om generaal Diaz zo snel mogelijk daarna op te zoeken en hem te vertellen in wat voor onmogelijke situatie ze nu verkeerde. Hij zou het begrijpen - ze zou wel maken, dat hij het begreep! En ze zou hem smeken om Steve terug te laten komen ...

Maar tegen de tijd dat Ginny eindelijk de veilige haven van haar eigen kamer bereikt had, leek het wel of iedereen, ook het noodlot zelf, zich tegen haar gekeerd had. Ze wilde de gewone menigte in de cantina ontlopen en ze ging dus via de achtertrap naar haar kamer, slaakte een zucht van verlichting toen ze de ruwhouten deur opende en naar binnen liep.

Maar toen ze rondkeek, deed een verdovend gevoel haar een luide zucht slaken en ze leunde voor ondersteuning tegen de deur. De kleren van Steve, zijn zadeltassen, alles wat hem toebehoorde was verdwenen, waardoor de kamer een lege en grauwe aanblik bood. 'Maar dat kan niet - dat kan niet!' mompelde ze koortsachtig. 'Niet gisteravond, uitgerekend gisteravond - en hij zou niet weggegaan zijn zonder op mij te wachten, zonder enig bericht achter te laten!'

Haar ogen dwaalden door de kamer voor een of ander teken, toen ze zich begon wijs te maken, dat een dief moest hebben ingebroken - dat moest het geweest zijn, natuurlijk!

Maar haar bezittingen lagen allemaal op hun plaats en het enige andere teken dat iemand in haar afwezigheid hier geweest was, bestond uit een gekreukt stuk papier, dat op haar kussen lag.

Langzaam, als een vrouw in een droom, liep Ginny erop af, pakte het op en streek het dicht beschreven papier met haar vingers glad. O God! Ook dat nog! Het was een brief van Carl Hoskins, aan haar geadresseerd - vol met verwijten, vol jaloezie; hij beschuldigde haar van hem in de steek te laten terwille van de prins.

'Hij doet net alsof ik de prins moedwillig heb aangemoedigd,' dacht Ginny misselijk, 'alsof we minnaars geweest waren.' En Steve - Steve had deze brief gelezen en die achtergelaten voor haar. O nee! Ze wilde hardop schreeuwen en merkte dat ze met gebalde vuisten tegen haar lippen drukte als een kind, dat snikken onderdrukt.

En terwijl de dagen voorbijgingen en Ginny nergens troost kon vinden, leek het alsof hij haar verlaten had. Zelfs zij, die ze als haar vrienden beschouwd had, leken op een afstand te blijven, zonder haar enige hulp te bieden. Carl Hoskins lag in het ziekenhuis tengevolge van een gevecht met Steve en het leek erop alsof plotseling iedereen het erover eens was, dat ze maar beter Mexico kon verlaten en teruggaan naar haar vader. Alleen kolonel Diaz, de broer van de generaal, kwam haar nog het meest nabij door oprecht te zijn tegenover de jonge vrouw.

'Luister, nina, waarom speelt u geen afwachtend spelletje? God zij dank ben ik niet getrouwd - ik geloof niet, dat ik de spanning zou kunnen verdragen! Hoe kan ik hoe uitleggen op welke manier het brein van een jaloerse man werkt? Al wat ik weet, is, dat Esteban hier was en nog wel tegen zijn orders in. Tegen de tijd dat ik hem sprak, was hij veel te kwaad om naar rede te luisteren. En dat was, nadat hij roekeloos een bezoek aan kolonel Green had gebracht. Ik probeerde hem wat uit te leggen, maar hij scheen niet te willen luisteren. "Ik heb begrepen, dat we niet wettig getrouwd zijn," zei hij. "U kunt haar een beter geluk toewensen met haar laatste fiancé." En geloof me, kleintje, wanneer ik niet vond, dat jij sterk genoeg was maar ook intelligent genoeg om niet in hysterie te vervallen, zou ik zijn woorden niet herhaald hebben.' Troostend voegde hij eraan toe: 'Natuurlijk zei hij dat in een jaloerse woede. Vroeger of later wanneer hij tijd heeft gehad om af te koelen, weet ik zeker dat hij zijn onstuimigheid zal betreuren. Maar intussen ...' Kolonel Diaz streek nadenkend over zijn kin. 'Ik moet toegeven, dat we allemaal verlangend uitzien naar het vertrek van die prins. Hij is niets anders dan een onruststoker geweest sedert hij aankwam.'

Wat zelfs kolonel Diaz haar trachtte te zeggen, natuurlijk op de vriendelijkste manier, was, dat ze maar terug naar de Verenigde Staten moest gaan, als de Verloren Dochter. Prins Sahrkanov had kolonel Green verteld, dat senator Brandon haar huwelijk had laten annuleren - hij had zelfs naar president Juarez zelf geschreven. Om de zaak nog erger te maken; het bleek dat Carl Hoskins die avond Steve gezien en herkend had. Ze hadden inderdaad een gevecht gehad in een van de plaatselijke cantina's. Het was Dolores Bautista, die dit Ginny toefluisterde, haar grote grijze ogen vervuld van medelijden en bezorgdheid.

'Wil je het alsjeblieft aan niemand zeggen? Manoio zou me slaan als hij wist, dat ik met jou was gaan praten. Toen hij me vertelde wat er gebeurd was -jij was erbij, zie je - liet hij me beloven, dat ik het voor me zou houden. Maar dona Genia, ik weet hoeveel u van Esteban houdt! Ik denk dat er bepaalde mensen zijn, die proberen om moeilijkheden voor u te maken en het liefst zouden zien, dat jullie uit elkaar bleven.'

Ginny zelf was ook al tot die conclusie gekomen, maar ze zweeg, ze beet op haar lippen en zei niets. Na een poosje, met weer een medelijdende blik, vatte Dolores de draad van het verhaal weer op.

'Nou - Esteban was natuurlijk erg boos toen hij hier kwam en zag dat u weg was. Hij kwam naar het kamp met een gezicht als een donderwolk! Ik vermoed dat hij juist van de Amerikaanse kolonel terugkwam en ... ik had niet moeten luisteren, veronderstel ik, maar ik hoorde hem aan mijn man vertellen dat hij gehoord had, dat hij niet langer een getrouwd man was en dat hij bevel gekregen had om toe te zien, dat u veilig bij uw vader werd afgeleverd. Wat hij nog meer zei dat weet ik niet, want toen riep Manoio mij om een kruik te halen, waarop Esteban voorstelde dat ze beiden wat zouden gaan drinken in de cantina.'

De cantina die Dolores bedoelde, was natuurlijk dezelfde waarboven Ginny haar kamer had - een gelegenheid die vaak bezocht werd door de Amerikaanse legionairs, herinnerde Ginny zich met bitterheid. En Carl had daar ongetwijfeld zitten wachten op haar terugkomst of was hij al op de hoogte van wat zij zelf als allerlaatste ontdekt had - dat het tevoren allemaal beraamd was, helemaal, dat zij en de prins de nacht in Cuernevaca zouden doorbrengen?

Carl Hoskins was al boos geweest toen hij haar die lange en verdraaide brief schreef en tegen de tijd dat Steve binnenkwam, had hij al heel wat op. Om de enige man te zien, die hij van alle andere mannen het meest haatte en te beseffen, dat hij door Ginny opzettelijk misleid was, moet voor zover het Carl betreft, de laatste strohalm geweest zijn.

Er was een woordenwisseling geweest, zei Dolores. De Amerikaanse Capitan had een rood hoofd gekregen en was onmiddellijk begonnen hardop uitdagende opmerkingen tegen een paar van zijn vrienden te maken. En — ja, Dolores moest het mistroostig wel toegeven - die nare opmerkingen hadden iets met Ginny te maken. De man had inderdaad geïnsinueerd dat hij een van haar minnaars geweest was en dat de Russische prins haar laatste 'vriend' was.

'Weet je zeker, dat hij het daarbij liet?' wierp Ginny ondanks zich zelf er bitter tussen, 'ik geloof dat ik genoeg geleerd heb over kapitein Hoskins' temperament om te raden, dat hij heel veel verder gegaan is! Probeer alsjeblieft niet om mijn gevoelens te sparen, Dolores. Begrijp je niet, dat ik precies moet weten wat hij gezegd heeft, waardoor Esteban zo woedend werd, dat hij - dat hij wegging zonder een boodschap voor mij achter te laten?' ' Dolores Bautista liet haar hoofd zakken en plukte aan de rand van haar gescheurde rok. Het was duidelijk dat ze niet verder wilde gaan, maar ten laatste gaf ze toe, dat de Amerikaan beledigend was geweest. Niet alleen had hij heel veel onaangename en lasterlijke dingen over dona Genia gezegd, maar Carl was brutaler geworden toen Steve zijn luid uitgesproken opmerkingen genegeerd had en begonnen was hem te bespotten, terwijl de vrienden van Carl luidkeels lachten en er zelf schunnige opmerkingen aan toevoegden.

'En toen? Wat gebeurde er?'

'Esteban sloeg hem. Manoio heeft me gezegd, dat hij de grootste moeite had om Steve te verhinderen deze gringo met zijn handen te doden. Hij zei dat er een kleine oorlog ontstaan zou zijn tussen de gringo's en onze eigen mensen, als er niet een Amerikaanse officier, die niet zo dronken was als de rest, tussenbeide gekomen was.' Dolores sloeg haar ogen naar Ginny op en ze waren gevuld met tranen. 'O, dona Genia, wat moet u nu beginnen?'

Het was een vraag die Ginny zich al herhaaldelijk had gesteld, telkens weer opnieuw. Wat moest ze doen ? Wat kón ze doen ? Alleen in het bed liggend dat ze met Steve gedeeld had, staarde ze naar het plafond en stelde zich de vraag weer. Bovendien had ze de hoop opgegeven dat zelfs nu Steve medelijden zou krijgen en weer contact met haar zou zoeken.

'Hij hield van me! Ja, dat weet ik zeker. Hoe kan hij zich zo ineens lossnijden van mijn gevoelens? Is hij onmenselijk?'

Het pijnlijkste was nog het besef, dat Steve haar niet vertrouwde. Misschien had hij dat wel nooit gedaan.

Met een gevoel als een slaapwandelaarster dwong Ginny zich om door de dagen heen te komen. In het drukke hoofdkwartier van generaal Diaz was voor haar niets meer toe doen, ofschoon ze hoorde dat er dagelijks meer en meer gevangenen gemaakt werden, meestal deserteurs uit het keizerlijke leger. Ze ging ook niet meer naar het kamp toe. Welk recht had zij om daar nu te zijn? En bovendien, Dolores had haar verteld dat Manuela, altijd jaloers, bij de andere vrouwen had rondgefluisterd, haar hoofd schuddend, dat ze altijd wel geweten had dat Genia een slet was, ondanks haar oppervlakkige deugdzaamheid.

Ginny constateerde dat ze het grootste deel van haar tijd, die haar nu zo zwaar drukte, doorbracht in het gezelschap van graaf Chernikoff. Terwijl zij luisterde hoe hij haar over haar moeder sprak, vroeg Ginny zich wrang af of zij beiden vervloekt waren - liefde te vinden en die dan weer te verliezen. Die arme Genevieve hadden ze altijd gezegd. En nu was het: arme Ginny.

Gedurende de paar dagen, volgende op haar terugkeer van Guernevaca was Ginny bijna buiten zich zelf geweest, haar verdriet en hysterie deden haar uitvaren tegen de prins, die van alles de oorzaak was geweest. Hij had haar tirade met opgetrokken wenkbrauwen aangehoord en de begrijpende hooghartige glimlach op zijn gezicht, die ze maar al te goed had leren kennen.

'Maar lieve mademoiselle! Ofschoon u uitzonderlijk mooi bent wanneer u woedend bent, moet ik u toch vragen om redelijk te blijven. Hoe kon ik weten dat uw ... eh ... minnaar clandestien zou terugkeren op dezelfde avond, die ik uitgezocht had voor uw ontmoeting met graaf Chernikoff? U kunt evengoed president Juarez zelf de schuld geven!' En hij voegde eraan toe met die poeslieve ondergrond in zijn woorden, waardoor haar hart onmiddellijk sneller ging kloppen: 'Zal ik de president zeggen hoe verstoord u bent? Overmorgen vertrek ik naar San Luis op een missie voor mijn keizer. U weet dat erover gepraat wordt, dat die ongelukkige prins Maximiliaan gefusilleerd zal worden? Ik heb begrepen dat minstens de helft van de gekroonde hoofden in Europa uiterst bezorgd zijn.'

'Ik - ik wil niets tegen de president zeggen!' barstte Ginny uit. Had hij haar zijdelings bedreigd? 'Waarom zou u hem mijn naam noemen?'

'Maar ik weet wel zeker, dat hij mij zal vragen of ik u gevonden heb. Ik heb begrepen dat uw achtenswaardige vader en mijn goede vriend naar iedereen telegrammen heeft gestuurd in zijn pogingen u op te sporen. President Juarez zal blij zijn, dat weet ik zeker, om te horen dat u veilig bent.' Berekenend wachtte hij en zei toen zacht: 'Zal ik moeite doen om deze heethoofdige man, die u zoveel ongeluk heeft bezorgd, te doen opsporen, allerliefste? Ik weet zeker dat zulks niet al te moeilijk zal zijn. Kolonel Green hoorde dat van generaal Diaz - die erg verstoord was tussen haakjes; het schijnt dat hij nogal wat op heeft met majoor Alvarado - dat de goede majoor nu toegevoegd is aan de staf van de president en uitgezonden is om de grens te patrouilleren. Een gevaarlijke opdracht. Die Yaqui Indianen zijn wild, heb ik gehoord, en wanneer het waar is dat hij inderdaad in Amerika vogelvrij verklaard is met een prijs op zijn hoofd, dan zal hij ook nog moeilijkheden krijgen met de premiejagers. Het is te erg - maar dan, u zult ook niet langer lastig gevallen willen worden door hem, is het wel? Niet door een man, die de vuile laster gelooft die over een loyale en getrouwe vrouw wordt uitgestort - zoals u zich getoond hebt te zijn.'

Ze draaide op haar hakken om, niet in staat om nog meer van die verholen insinuaties aan te horen, en vluchtte de kamer uit; zijn zacht, spottend gelach achtervolgde haar.

'Ik zal nooit met hem trouwen!' ging ze tekeer tegen graaf Chernikoff later. 'Zelfs al zou ik gedwongen worden om naar mijn vader terug te gaan, is prins Sahrkanov de laatste man in de wereld, die daarvoor in aanmerking zou komen. Ik wens uit de grond van mij hart, dat u beiden mij met rust had gelaten!'

Maar de graaf hield hardnekkig vol haar te behandelen als een onmondig kind, dat niet wist wat ze wilde. Zijn opdracht was om haar over te halen naar Rusland te gaan en de prins kon zijn eigen hofmakerij doen.

Toen ze elkaar weer ontmoetten was Ivan Sahrkanov even ondoorgrondelijk alsof er tussen hen niets was voorgevallen; en Ginny, die zich schaamde over haar gebrek aan zelfbeheersing, pretendeerde dat ze zich hoegenaamd niets aantrok van zijn dreigementen. Iedereen nam voetstoots aan dat zij Mexico zou verlaten, zodra de prins terug kwam, zelfs de generaal, die zijn hoofd schudde met iets als spijt in zijn ogen.

'Het zal me spijten u te zien gaan en ik verontschuldig me dat ik, onbedoeld, de oorzaak ben geweest van de - hm - moeilijkheden met Esteban. Maar ik weet zeker dat hij u zal opzoeken zodra de gevechten afgelopen zijn; hij zou wel gek zijn als hij dat niet deed. Maar... ik zal er niet rouwig om zijn wanneer ik die Rus zie vertrekken. Die man is een geboren intrigant!' Een klank van ergernis kroop in zijn stem: 'Ik heb gehoord dat hij een wenk aan El Presidente heeft gegeven, dat ik onze Europese gevangenen te zachtzinnig behandel.'

Carl Hoskins en die vervloekte prins hebben mijn leven geruïneerd, dacht Ginny dof. Plotseling klonk als een echo uit het verleden, waarvan ze dacht, dat ze het voor altijd achter haar gelaten had, de gedachte: 'Het doet er niet toe ... ik heb wel erger dingen meegemaakt en doorstaan. Na een poosje gaat de pijn wel weg.'

Maar kon ze het vergeten? Ze had te veel tijd om na te denken en zich te kwellen met veronderstellingen. Dit was een van de redenen waarom Ginny zoveel tijd met de oude graaf doorbracht, die op zijn manier een charmante en interessante man was met ouderwetse manieren en boeiende verhalen over wijdverspreide reizen. Hij vertelde haar veel over tsaar Alexander.

'Ga met mij mee naar Rusland!' zei graaf Chernikoff aanhoudend. 'We zullen eerst een bezoek brengen aan San Francisco en daar kun je net zoveel tijd doorbrengen als je wilt. Ik meen dat prins Sahrkanov daar wat zaken moet afhandelen en hij wil graag in de Verenigde Staten blijven totdat jullie senaat de koop van Alaska geratificeerd heeft. Maar daarvoor wordt allemaal gezorgd - maar een verandering van omgeving zal je goed doen. Ga weer eens naar Europa - breng een bezoek aan je oom en tante in Parijs. En daarna, wanneer je Rusland eenmaal gezien zult hebben, wie weet? Je zou tenslotte misschien toch het besluit nemen om je daar te vestigen.'

Hij maakte haar duidelijk, op een zeer subtiele manier, dat hij ontsteld gestaan had te zien op wat voor manier ze verkozen had te leven. Een Mexicaans leger volgen! Leven als een boerin tussen de boerinnen! Ondenkbaar! Ze hoorde thuis in een schitterende, gekunstelde maatschappij met de mooiste juwelen en japonnen. En, gaf hij zijdelings te kennen, een echtgenoot die haar recht zou doen wedervaren in haar verheven positie - een man met een rijke en onberispelijke achtergrond.

Ze dacht eigenlijk wel, dat hij gelijk had. Nu haar eerste stekende gevoelens van verdriet en machteloosheid wat verminderd waren en enkel een doffe pijn overlieten, besloot ze om vast te houden aan haar trots. Wat was haar anders overgebleven ? Sedert Steve het nodig had geoordeeld zonder enige aarzeling haar zijn rug toe te keren, zou ze zich dwingen om hem te vergeten. Jaloezie was geen excuus voor de manier waarop hij zich gedragen had en wanneer hij voelde dat zijn trots in het geding was - waarom kon hij dan niet een enkel ogenblik aan haar gevoelens denken voor de verandering?

En zodoende bleef Ginny bijna met gelatenheid wachten tot de prins terugkwam van San Luis. Wanneer hij aangekomen zou zijn, konden ze vertrekken. Ja, ze was tot een besluit gekomen om iedereen gelukkig te maken door zelf zeer gedienstig te verdwijnen.

Ze dineerde met graaf Chernikoff op een avond in begin juni en ontdekte dat de prins nu elk ogenblik verwacht werd.

'Ik had bijna gehoopt dat hij tijdig zou arriveren om met ons het diner te gebruiken,' zei de oude man haar. 'Maar misschien heeft de regen hem opgehouden.'

Ginny volgde de richting van zijn blik en zag de donkere wolken, die zich op elkaar stapelden.

'Wanneer je gewend bent aan een zekere mate van comfort en zo gewoon bent te reizen, zoals ik, is het niet moeilijk om precies te weten wat je moet inpakken. Mijn bediende is een wonder.' Hij wierp haar een doordringende blik toe onder zijn borstelige wenkbrauwen en voegde eraan toe: 'H ij is nu ook weer beginnen te pakken. We zouden in een dag of zo klaar moeten zijn om te vertrekken en ik moet toegeven, dat ik me dan opgelucht zal voelen.'

Ze dwong zich te vragen: 'Is er nieuws over de keizer?'

'Je bedoelt Maximilian Von Hapsburg? Aha - een droevige geschiedenis! De arme, misleide man. Hij had het kunnen weten toen die parvenu Louis Napoleon het verdrag van Miramar herriep, dat het tenslotte zó zou aflopen.' Toen hij de uitdrukking op haar gezicht zag, voegde hij er met zachte stem aan toe: 'Het spijt me, mijn kind, je hebt hem gekend, is het niet? Wel - wie weet wat de president van dit barbaarse land uiteindelijk zal besluiten. Misschien laat hij hem wel gaan. We zullen dat in elk geval horen, wanneer Ivan terugkomt. En nu, nu moet je echt van de maaltijd genieten. Het is niet veel - maar mijn chef heeft zelfs van de tsaar een compliment gekregen. Hij zal ontroostbaar zijn wanneer je de maaltijd, die hij heeft aangericht, geen eer aandoet.'