Deel een

De prins

1

Het grote leger van Porfirio Diaz lag verspreid rond de wallen van de oude stad Puebla, en, niettegenstaande de hevige gevechten die er geweest waren, was bijna elke man in een goed humeur. Het zou nu nog een kwestie van een dag of twee zijn. Dan zou Puebla in hun handen vallen en dan - op naar Mexico. Viva Diaz! Viva la revolución!

Terwijl de schildwachten heen en weer liepen en uitkeken, was de grote meerderheid van het leger óf in slaap óf aan het feestvieren; maar dat laatste, dat deden ze wel heel rustig, want generaal Diaz stond op een strikte discipline.

Achter de plek die de generaal voor zijn eigen hoofdkwartier had uitgezocht, stonden de carreta's en huifkarren van de legertros, samen gehoopt als om bescherming te geven tegen de kou van de nacht. In de geïmproviseerde omheiningen kakelden de kippen; af en toe bewoog zich een koe of een geit onhandig op onzekere poten; hier en daar huilde een baby, die snel tot stilte gesust werd.

De vrouwen spraken onder elkaar, terwijl ze alles klaar maakten voor de nacht, ze lieten hun kleine kookvuurtjes langzaam uitdoven tot gloeiende as.

'Ze zeggen dat generaal Marquez van Mexico City onderweg is om het garnizoen hier te ontzetten.'

'Bah! Die oude lafaard! Hij zou in Mexico gebleven zijn, wanneer ze hem er niet uitgegooid hadden! En vóór hij Puebla bereikt, heeft ónze generaal het al lang in zijn bezit!'

Ginny zat op de grond met haar rug leunend tegen een wagenwiel, ze luisterde maar met een half oor naar wat zij noemde 'kampvuurpraatjes'. Voor het overige luisterde ze naar een bepaalde voetstap; haar ogen tuurden in de verte om de gestalte van een man te ontdekken, die op haar zou komen toelopen met die lenige, panterachtige gratie die zozeer deel van hem uitmaakte. Haar man. Haar echtgenoot. Waarom duurde die bespreking met generaal Diaz zo lang?

Het zwakke licht van de gloeiende houtskool aan haar voeten toonde haar gelaatstrekken in een scherp reliëf, ofschoon haar haren bescheiden bedekt werden door een zwarte sjaal, die bekend staat onder de naam rebozo. Ze was precies zo gekleed als de andere vrouwen, met een wijde rok tot op haar enkels met een rood patroon en een laag uitgesneden blouse, die ternauwernood haar schouders bedekte; maar haar huid die goudbruin getaand was, was toch enkele graden lichter dan die van de andere vrouwen, zelfs in het licht van het vuur; en wanneer men haar ogen nauwkeurig bekeek, die aan de hoeken lichtelijk naar boven liepen, ontwaarde men een diepe, geheimzinnige tint groen. Ze had nogal hoge jukbeenderen, een kuiltje in haar kin, die ze af en toe met vastberadenheid vooruit kon steken en een mond, die elke man zou willen kussen. 'De mond van een demi-mondaine,' had haar neef Pierre eens gezegd, toen Ginny zestien en nog steeds een kind was, terwijl haar lichaam rijpte tot vrouwelijkheid, haar gedachten vol van haar eerste bal, waar ze voorgesteld zou worden aan de keizer en keizerin van Frankrijk. Wat was er sedertdien een massa gebeurd! Hoe had ze ooit kunnen dromen, zelfs met haar levendige, romantische en jeugdige verbeelding, dat zij - die niets liever wilde dan dansen en flirten en mooie kleren dragen - nu hier zou zitten, gekleed als een Mexicaanse boerin, haar blote voeten onder haar weggestopt, terwijl ze op haar man zat te wachten?

Ginny leunde haar hoofd een beetje vermoeid tegen het wagenwiel, haar rebozo gleed af en liet krullen van kopergoud haar ontsnappen, die zich zacht rond haar gezicht strengelden. Als Steve nu maar wilde komen! Had het enige betekenis, dat generaal Diaz zijn officieren langer dan gewoonlijk vasthield bij hun avondbespreking? Tot nu toe hadden ze hun tijd afgewacht om het garnizoen, dat Puebla nog bezet hield, uit te hongeren, maar nu, met het nieuws van de opmars van Marquez uit het westen, zou de generaal misschien besluiten dat het tijd werd om een eind te maken aan het kat en muis spelletje en dat zijn leger eindelijk zou doorstoten. Het werd ook hoog tijd! Een leger was er om te vechten en niet om te lang op één plaats te blijven hangen. Van hier zouden ze naar Mexico City trekken en daar vandaan ... 'Ja,' dacht Ginny plotseling, 'het is vreemd om te bedenken, dat daarna alles voorbij zal zijn.' Waar zouden ze dan heengaan ? Wat moesten ze doen? Ze was van één ding zeker - dat wat Steve ook mocht besluiten, hij zou haar niet opnieuw achterlaten. Ze hadden alle twee te veel geleden - voor elkaar en om elkaar - om nog eens een scheiding te kunnen verdragen.

'Jij groenogige heks, je hebt kans gezien om mij volslagen gek op je te maken. Jij bent de enige vrouw, die ik ooit echt nodig heb gehad,' had hij haar gezegd in de nacht, dat hij naar Vera Cruz gekomen was om haar hierheen te brengen - de avond vóór het schip, waarop ze passage geboekt had, zou uitvaren. Ze rilde nog bij de gedachte: als het eens een dag eerder was uitgevaren?

'Wat zou je gedaan hebben, als je ontdekt zou hebben, dat ik weg was?'

'Dacht jij, dat ik je zó gemakkelijk zou laten ontsnappen? Ik zou piraat geworden zijn vermoedelijk en jouw schip in de buurt van Monterey onderschept hebben - en ik zou je gedwongen hebben door het water te lopen, jij klein serpent, omdat je geprobeerd had om weg te lopen!'

De gedachte dat hij uiteindelijk toch van haar hield, gaf Ginny een aangename opwinding. Ze hadden al die tijd al van elkaar gehouden, van het begin af, maar geen van hen wilde dat toegeven. Wat hadden ze een massa tijd verspild!

Haar ogen waren gesloten, haar lippen krulden tot een flauwe glimlach, maar de stem van haar echtgenoot maakte dat ze haar mond opende en naar hem keek.

'Wat kun je er toch als een heks uitzien, zelfs wanneer je slaapt, querida mia!' Hij liet zich naast haar neervallen, zijn lippen streken langs haar slaap. 'Mijn God - ik heb een borrel nodig! De generaal wil altijd een groot vuur hebben, zelfs op een avond als deze. En we moeten de kragen van onze tuniek hoog gesloten houden, er mag geen knoop losgemaakt worden.' Terwijl hij nog sprak rukte hij ongeduldig aan de hinderlijke knopen.

'Wanneer je even stil blijft zitten zal ik dat voor je doen - op die manier hoef ik niet alle knopen er weer aan te naaien. En ik zal je ook een borrel bezorgen - je hebt geluk gehad dat ik zo'n goed getrainde soldadera ben!'

Ginny leunde tegen hem aan, haar haren streken in zijn gezicht toen hij zijn arm om haar heen sloeg.

'Je bent een plaaggeest - en je bent veel te mooi om een soldadera te blijven. Dat heeft de generaal zelfs gezegd.'

'De generaal! O, Steve ...' Ginny's groene ogen gingen wijd open vóór ze haar wimpers naar beneden sloeg, waardoor ze het mengsel van schok en schuld bedekte.

'Ja - de generaal! En kijk niet op die manier van me vandaan of ik zal beginnen te denken, dat je je aan meer hebt schuldig gemaakt dan alleen maar met hem te flirten.'

'Maar ik - ik heb niet geflirt! Het kwam alleen maar omdat door de wind mijn rebozo afwaaide, juist toen hij voorbij kwam rijden, en hij staarde zo > doordringend! Wat werd ik verondersteld te doen? Hij lachte naar me en ik lachte terug; ik dacht dat hij wist wie ik was.'

Nog steeds gevangen in de omklemming van Steve's arm, die haar tegen zich aandrukte, zag Ginny dat hij haar bekeek met die halfspottende, halftedere glimlach, die zij zo goed had leren kennen.

'Je bent werkelijk een nest, groenoog,' mompelde hij zacht. 'Ik had gehoopt, dat je uit de buurt van don Porfirio zou kunnen blijven. Zoals het nu is ...' hij wachtte even, plagerig, en gooide met één beweging van zijn schouders met een zucht van verlichting zijn tuniek van zich af.

'Steve! In 's hemelsnaam! Wat heeft hij gezegd?'

'Je hebt een tamelijk moeilijke situatie veroorzaakt, weet je. Hij wist niet wie je was - dacht jij, dat ik de moeite genomen had om jou voor hem te beschrijven? Maar hij heeft Felix gevraagd om je te zoeken en jou uit te nodigen om vanavond een poosje met hem door te brengen. Het ziet er naar uit, dat hij erg van je onder de indruk was.'

'O - o, nee!'

'O, ja! En kolonel Diaz kreeg toen de moeilijke taak om met alle mogelijke tact uit te leggen, dat je geen Frans hoertje was dat door een van de soldaten was opgepikt. Natuurlijk wist ik van niets tot na afloop van de bespreking, ofschoon ik me al zat af te vragen waarom hij zulke donkere blikken op mij bleef werpen.'

'Hij - hij was toch niet kwaad? Steve, ik geloof dat je me zit te plagen.'

'Helemaal niet, liefste. Ik ben laat omdat hij me vroeg te blijven nadat hij de anderen had weggestuurd. En hij zei me, in niet mis te verstane bewoordingen, dat hij niet kon goedkeuren dat mijn vrouw het leger volgde als een gewone soldadera. Tenslotte, zo herinnerde hij mij bars, ben ik een officier en jij bent een dochter van een senator van de Verenigde Staten. Wat moet dat worden wanneer we triomfantelijk Puebla en daarna Mexico City zelf binnentrekken? Wat gebeurt er wanneer de buitenlandse kranten het verhaal te pakken krijgen?' Zijn langzame manier van spreken, zijn sarcastische stem deden haar huiveren van bezorgdheid. Was hij echt boos op haar? Was de generaal werkelijk zo boos geweest?

Ze had zijn tuniek opgeraapt en die automatisch opgevouwen, terwijl ze met haar hand de plooien gladstreek. Het was al wat ze kon doen om zich te dwingen hem onvervaard in zijn harde blauwe ogen te kijken.

'Nou? En als ze dat doen?'

'De generaal wil niet, dat de wereld denkt dat Mexico een land van barbaren is. En in andere landen volgen de vrouwen van officieren hun mannen niet op hun veldtochten!'

'Je gaat me toch niet wegsturen! Hij is geen ...'

De sarcastische ondertoon in zijn stem verdween, toen hij zijn lange, bruine vingers onder haar kin legde en die ietwat ophief.

'Ik stuur je nergens heen, mijn liefste. Maar ik ben bang dat jij, nadat we Puebla genomen hebben, een nieuwe baan zult hebben.'

'Ik weet niet...'

'Wanneer je je mond wilt houden, kan ik doorgaan met de verklaring. De generaal heeft een secretaresse nodig, zegt hij. Iemand, die zijn papieren in orde kan houden, een passabel handschrift heeft en die kan vertalen. Met andere woorden: je zult officieel aan zijn staf worden toegevoegd - en je lieftallige aanwezigheid zal van nu af aan het hoofdkwartier van generaal Diaz opluisteren. Je weet dat we krijgsgevangenen maken, die geen woord Spaans kunnen spreken. Jij kunt Duits en Italiaans spreken, is het niet? En je Frans, chérie, is altijd uitstekend geweest. Misschien denkt don Porfirio wel, dat een aardige vrouw een verzachtende invloed zal hebben en de krantenmensen zullen zeker onder de indruk komen.'

'Maar - maar wanneer kunnen we dan bij elkaar zijn?'

Nu lachte hij en boog zich voorover om haar licht te kussen.

'Ik heb bevel gekregen om te zorgen voor een passend verblijf voor jou, madame, waar we ook heen gaan. En omdat ik gelukkig je echtgenoot ben, is het mij toegestaan dat kwartier met jou te delen - althans 's nachts! Je zult dus geen excuus hebben om je plichten tegenover mij uit de weg te gaan.'

'Ben je niet boos?'

'Wat zou je doen, wanneer ik het wél was?'

Haar ogen flitsten. 'Je bevechten op leven en dood! Vooral omdat het echt mijn schuld niet was!'

Hij draaide haar haren als een touw rond zijn pols en trok haar naar zich toe.

'Je bent een kleine vuurspuwende kat. God mag weten hoe ik het met je uithoud. Maar probeer alsjeblieft je driftbuien onder bedwang te houden, en je taal, wanneer je in de buurt van de generaal bent. Hij is een erg conventionele man onder al dat staal en die grootdoenerij. Hij verwacht een dame.'

'Als het moet kan ik me als een dame gedragen!' Ginny trok een gezicht, wriemelde haar lichaam dichter tegen het zijne en sloeg haar armen om zijn hals.

'Maar vannacht niet - en niet met jou,' fluisterde ze in het ogenblik vóór zijn lippen de hare namen.

Er bestond een vreemde band tussen hen, een band van hartstocht en van iets dat dieper ging dan hartstocht - iets dat gesmeed was in de anderhalf jaar dat ze elkaar bevochten en gewantrouwd hadden en ze toch niet bij machte geweest waren om aan elkaar te weerstaan.

Steve Morgan was de eerste minnaar van Ginny geweest, hij had haar genomen met een tederheid en bezorgdheid die des te verbluffender waren, gezien zijn luchthartige, zelfzuchtige relaties met vrouwen. Ze was toen al meer dan half verliefd op hem geweest, tot zijn hardheid en wreedheid haar meisjesachtige liefde in haat veranderd hadden en ze geleerd had hem te vrezen, toen hij haar ontvoerd had. Ze was bang voor zijn starre, arrogante buien en zijn wreedheid, wanneer ze niet wilde toegeven. En toch was hij - zelfs toen - niet alleen haar meester, maar ook haar minnaar, en haar lichaam had zijn liefdesbetuigingen beantwoord, zelfs wanneer haar geest in opstand kwam tegen de ongevoelige manier waarop hij haar gebruikt had. Pas veel later - na de schok die ze kreeg, toen ze hoorde dat Steve Morgan in Mexico bekend was als Esteban Alvarado van de rijke en aanzienlijke familie Alvarado en nadat hun huwelijk onder drang van zijn grootvader gesloten was, realiseerde Ginny zich dat ze van hem hield.

'Niets zal ons meer scheiden - niets,' zei Ginny plotseling in zich zelf. Ze wist niet, waarom ze dit zei of welke onbestemde angst haar beslopen had, toen ze bijna op het punt stond om in slaap te vallen. Onder de dekens die hen bedekten bewoog Ginny haar lichaam dichter naar het zijne en ze voelde zijn armen instinctmatig steviger om haar heen. Eindelijk waren ze weer samen en hoewel er morgen rond Puebla gevochten zou worden, had ze nu de overtuiging dat Steve met zijn natuurlijke roekeloosheid in een veldslag, nu terwille van haar voorzichtig zou zijn.

Nu generaal Marquez onderweg was en trachtte meer mannen en geld bijeen te krijgen voorde verloren zaak van keizer Maximiliaan, moest Puebla, na maanden van belegering, nu genomen worden.

Voor Ginny, die met de stafofficieren van generaal Diaz wachtte in het kleine lemen gebouw, dat hij voor zijn hoofdkwartier gevorderd had, had de koele, heldere dag een gevoel van een vage onwerkelijkheid. Niettegenstaande de spanning vonden de mannen nog de tijd om grapjes met haar te maken en haar te plagen, ze gaven haar de bijnaam, 'la teniente', althans wanneer de generaal niet in de buurt was. 'Passend' gekleed in een erg eenvoudige witte mousseline jurk, haar haren streng uit haar gezicht weggetrokken en samengebonden in haar nek, bemerkte Ginny, dat ze óf van de deur naar het raam liep in de kleine zijkamer óf probeerde papieren te sorteren in zwart gelakte dozen. De generaal verwachtte nu spoedig te kunnen vertrekken - dat was wel duidelijk. Maar zou de inname van Puebla werkelijk zo gemakkelijk zijn als hij verwachtte?

De hele morgen kwamen koeriers op beschuimde paarden aan met rapporten voor de generaal over het verloop van de slag. 's Middags kwam kolonel Felix Diaz het hoofdkwartier binnen voor nadere orders, met een geruststellend glimlachje voor Ginny.

'Tegen de avond zijn we er,' fluisterde hij haar toe vóór hij in het bureau van de generaal verdween. Zijn vastberaden woorden en zijn vriendelijke glimlach deden haar een zucht van verlichting slaken.

Even later riep de generaal zelf haar in zijn kantoor en met een flauwe glimlach op zijn gezicht, dicteerde hij een brief naar El Presidente Juarez met het bericht, dat er nu onderhandeld werd over de voorwaarden tot overgave van Puebla met generaal Noriega en dat ze de stad in naam van El Presidente vandaag nog zouden innemen - de 4e april 1867.

Toen de brief eenmaal gezegeld en verpakt was en aan een jonge officier gegeven was om die te bezorgen, leunde generaal Diaz achterover in zijn stoel, stak een sigaar op en bestudeerde met de ongegeneerde nieuwsgierigheid van de Latijnse man, de jonge vrouw die tegenover hem zat.

'Zo - dus u bent de vrouw van Esteban Alvarado. Ik moet bekennen, senora, dat ik iemand - wel, verschillend - verwacht had. En vooral sedert die schurk Felix mij verteld heeft, dat u de bruid was die door don Francisco Alvarado zelf voor Esteban was uitgekozen!' Hij lachte voluit toen Ginny onbedwingbaar begon te blozen. 'Maar ik had kunnen raden, dat u een schoonheid zou zijn, toen kapitein Alvarado zo dolgraag naar Vera Cruz en terug wilde rijden - een ruzie tussen geliefden, is het niet? En nu kunt u beiden het niet verdragen om weer van elkaar gescheiden te zijn, veronderstel ik. Enfin, nu ik u gezien heb, kan ik het begrijpen.'

Zijn bruine ogen verrieden een onverholen bewondering en Ginny wist niet zeker hoe ze moest reageren.

'U bent al te vriendelijk, generaal,' zei ze bedeesd en zijn tanden bliksemden wit onder zijn neerhangende snor.

'U moet me les geven in de manieren en de gracieuze dingen van het gezelschapsleven, senora. Ik heb de grootste tijd van mijn leven als soldaat doorgebracht, ziet u, maar ik ben van plan om meer te zijn - misschien later, hè? Esteban heeft me verteld dat u opgevoed bent in Frankrijk en in Europa hebt rondgereisd ... later, wanneer we meer tijd hebben, moet u me eens over Europa vertellen; natuurlijk met toestemming van uw echtgenoot,' voegde hij eraan toe met een plagerige fonkeling in zijn ogen.

Heel veel later die avond, toen ze aan een koud souper zaten in een kleine bovenkamer van een van de beste posadas in Puebla, vertelde Ginny alles aan Steve over haar prettige middag bij de generaal. Door de gedeeltelijk openstaande vensters drongen feestgeluiden en geschreeuw tot hen door. De soldaten van Diaz vierden hun overwinning op de manier, gebruikelijk bij triomferende legers.

'Weet je wel zeker, dat je niet liever bij hen daar beneden bent?' vroeg Ginny plagend terwijl ze aan een volgend glas van de uitstekende Franse champagne nipte, die Steve als zijn aandeel in de buit had veroverd. Zij stond bij de haard.

'Ik ben bang dat de generaal andere ideeën heeft, waar het zijn officieren betreft,' teemde hij en trok een wenkbrauw op. 'En behalve dat, querida, heeft verkrachting zijn aantrekkingskracht verloren in de laatste tijd.' Ze keek hoe hij zijn glas leegdronk en het op tafel zette. Ze stond in haar hemdje en keek hoe zijn ogen donker leken te worden, terwijl ze langzaam over haar lichaam dwaalden, dat zich aftekende tegen het haardvuur.

Hier in deze kleine kamer, afgescheiden van iedereen, voelde Ginny toch instinctmatig dat zij moest ophouden om voor hem te poseren en ze holde snel op haar blote voeten de kamer door om zich tegen haar echtgenoot aan te werpen en hem stevig vast te houden, haar armen om zijn hals geslagen.

'Steve ...' maar ze kon haar wazige angst niet onder woorden brengen; hoe kon ze ook, wanneer ze niet wist waarvoor ze bang was of waarom? Ze had een vreemd voorgevoel alsof een klapperende vleugel langs haar wang streek ... Ze voelde alleen maar, met een soort diepgewortelde, primitieve vrouwelijkheid, dat ze dicht bij hem wilde zijn, dat zijn armen haar altijd zó zouden vasthouden.

'Baby, wat is er? Je zit toch nergens over in?' Zo meteen zou hij haar misschien vertellen, dat ze tenslotte toch niet met het leger mee mocht naar Mexico en dat zou ze niet kunnen verdragen!

'Niets... het is niets,' fluisterde zij tegen zijn lippen. Dan dwong ze zich om haar schuin staande ogen plagend naar hem op te slaan om zijn onderzoekende blik te ontmoeten. 'Misschien wilde ik me zelf alleen maar geruststellen, dat je mij nog steeds wilt verkrachten!'

Hij droeg haar naar het bed en het vuur brandde vanzelf uit tot een hoopje gloeiende as vóór ze in slaap vielen.

Toen de morgen aanbrak waren de nauwelijks bewuste angsten van Ginny verdwenen voor de werkelijkheid van de dag, die voor hen lag. Steve moest vroeg weg, na een haastig ontbijt, om de soldaten van zijn eigen compagnie bijeen te harken, die nog steeds feestvierden; maar Ginny had de tijd om op haar gemak toilet te maken voor ze naar beneden ging om zich bij de generaal en de rest van zijn staf te voegen.

Ze ontdekte dat ze diezelfde dag nog naar Mexico City zouden oprukken; het was onvermijdelijk dat de stad zou vallen, evenals Puebla, en dan ...

Zij hadden nog niet veel over de toekomst gepraat, zij en Steve, maar die zou toch komen. Wat hij ook wilde gaan doen, wat hij ook mocht besluiten te doen. Ginny herinnerde zich een vluchtige opmerking van hem over een ranch in de buurt van Monterey en ze hoopte dat hij haar daarheen zou voeren. 'Ik ben een getrouwde vrouw,' bedacht ze plotseling, 'maar ik voel me veel meer zijn maïtresse.' En dat wilde ze zo houden. Deze gedachten hielden Ginny bezig, terwijl haar vingers handig de kostbare papieren van de generaal sorteerden. Teniente, de vorige klerk, had alles met een zucht van verlichting aan senora Alvarado overgedragen. Naarmate de ochtend voortschreed merkte Ginny, dat het hoofdkwartier van generaal Diaz een en al activiteit was, vooral na een slag. Een uitgeslapen leider; hij gunde zijn mannen hun uren van feestvreugde na een overwinning - en dan nog een paar uur om weer op verhaal te komen. Intussen ijsbeerden de gevangenen van enige betekenis in hun cellen, ze luisterden naar het feestgedruis buiten en vroegen zich af wat hun lot zou zijn. Tegen de tijd dat ze bij de generaal voorgeleid werden of bij een van zijn adjudanten, verkeerden ze gewoonlijk in ootmoedige en soms heel angstige stemming.

Het moeilijkste dat Ginny die eerste dag te doen kreeg, waren de vertalingen, die van haar gevraagd werden. Onder de verdedigers van Puebla waren enkele Fransen geweest, mannen die met Mexicaanse dames getrouwd waren en verkozen hadden om in Mexico te blijven en voor de keizer te vechten. Wanneer zij met haar vloeiend Frans geconfronteerd werden, beschouwden ze haar natuurlijk als een verraadster en ze had alle mogelijke moeite om een koel gezicht te blijven tonen tijdens de ondervragingen, die door kolonel Felix Diaz zelf geleid werden.

Zij bleef, met de staf van de generaal, in Puebla, terwijl zijn leger laat in de middag de weg naar San Lorenzo insloeg - vastbesloten om generaal Marquez uit zijn schuilhoek te jagen. En Steve ging mee.