29

Zo lang ze zou leven, zou Ginny nooit de rest van die middag vergeten. Ze werd pijnlijk herinnerd aan de tijd, dat ze een gijzelaar van Steve geweest was - - zijn gevangengenomen hoer, gedwongen om alles te doen wat hij eiste niettegenstaande haar eigen opstandige gedachten.

Ze was nu weer voor hem niet meer dan een pion geworden - om gebruikt te worden in elke slinkse manoeuvre die hij nu weer uithaalde. En weer, evenals in het verleden, was ze volkomen hulpeloos om hem te weerstaan.

'Wil je dat ik jouw kostbare reputatie red? Dan zul je precies doen wat ik je zeg, prinses. En veeg je gezicht af, om mee te beginnen. Wil je dat iedereen begint met vragen te stellen?'

Hij kocht schoenen en kousen voor haar in een exclusief klein Frans boetiekje, waar de winkeljuffrouwen hem schenen te kennen. En, tegen haar zin, kocht hij verschillende frivole stukken lingerie. En een kostbare baljapon in een andere, nog duurdere winkel.

'Die japon wordt vroeg in de avond afgeleverd. Trek hem aan.'

'Jij - jij bent gek!' riep Ginny zwakjes uit, meegesleurd in zijn arrogante kielzog.

Steve keek haar lang en peinzend aan. 'Draag er ook die smaragden hanger bij. Ik zal je de bijbehorende oorbellen geven, wanneer we naar het huis gaan. En een van de dienstmeisjes zal je japon drogen en strijken.'

'Ik - ik heb zo'n hoofdpijn, Steve, echt waar! En ik geloof niet, wat jij zegt, dat ik een ...

'Er zijn nog wel ergere namen, die ik je zou kunnen geven. En die zal ik je geven als je je mond niet houdt, Ginny!'

Hij nam haar mee naar het huis van Sam Murdock - zijn huis? Hij sleurde haar de trap op langs de zich vergapende werklieden en naar de slaapkamer, waarheen hij haar al eens eerder gebracht had. Hij smeet haar op het bed en verkrachtte haar. Er bestond geen ander woord voor.

'Kleedje aan, Ginny. Ik geef je tien minuten. Dat moet genoeg zijn. Zal ik het meisje binnen sturen om je met je kapsel te helpen?'

Slechts een paar minuten geleden had ze zich verbeeld, dat zijn ademhaling even snel was als de hare. Maar nu leek hij weer volmaakt kalm en onbewogen, alsof dat alles niets voor hem betekend had.

'Wanneer ik een mes had, zou ik het op hem gebruiken - en deze keer zou ik op zijn zwarte hart richten!' dacht Ginny woedend bij zich zelf. Hij had het zelfs gewaagd om op de weg hierheen, haar vragen te stellen over de dood van Carl Hoskins. Hij had erop gezinspeeld, dat zij en Ivan samen dit plan beraamd hadden in de hoop dat hij de schuld zou krijgen.

'Hij werd door een paar vrienden aangetroffen in de kelder van een verlaten gebouw en had een messteek in zijn hals. Weet je wel zeker dat je hem alleen met een fles geslagen hebt? Het mes - dat is meer in jouw stijl.'

Ginny had het gevoel alsof ze door een mangel gehaald was, tegen de tijd dat hij haar, uiterst beleefd, in het wachtende rijtuig hielp. Hij had goedgevonden, dat ze een van haar poeders nam - hij herinnerde haar bijna aan Ivan! Ja, hij was volstrekt zonder mededogen; waarom had ze dat niet eerder beseft?

En nu bracht hij haar zelfs naar het Cliflf House. Hij had natuurlijk geweten, dat Concepción daar zou zijn met haar toegewijde Engelsman. De viscount keek verbijsterd, maar hij was beminnelijk. Concepción was zoals altijd. Terwijl ze een gesprek gaande hield, hoorde ze op de achtergrond een boos twistgesprek in het Spaans.

'Je gaat te ver, Esteban! Waarom zou ik degene zijn, die haar moet redden ? Ik heb nog een rekening met haar te vereffenen, de teef! En jij - jij zou blij moeten zijn dat je van haar af was. Nee, zeg ik je - ik ga met Eddie trouwen en die neemt me met zich mee, dus wat kan het mij schelen?'

De stem van Steve daalde tot een gemompel en Concepción begon knorrig haar schouders op te halen.

'O, goed! Alleen voor deze keer dan - en probeer me niet aan te raken, bastardo!'

Het gesiste scheldwoord leek genoeg op het Engelse equivalent om te maken, dat de viscount een verwarde blik wierp in de richting van Concepición, die hem een stralende glimlach schonk en haar hand op zijn arm legde.

'Je moet het ons niet kwalijk nemen, Eddie. Esteban denkt dat hij als mijn grote broer moet optreden en ik blijf hem maar inhameren, dat het niet nodig is. Si ?' Een niet te bedwingen kwaadaardigheid maakte haar stem veel te zoet. 'Ik zeg hem maar steeds, dat hij beter om zijn eigen veiligheid kan denken en op de eerste plaats aan de reputatie van zijn vriendin.'

'Eh ... wel... echt, ik heb niet het gevoel...'

'Concepción houdt ervan om te plagen, is het niet, nina?' Steve glimlachte, maar iets in zijn uitdrukking maakte dat Concepción haar ogen neersloeg en knorrig mompelde, dat ze natuurlijk maar een grapje maakte, dat had iedereen toch wel begrepen.

Ginny had het gevoel dat ze voor één dag nu wel genoeg gehad had en ofschoon haar terugkeer naar huis met een gevaarlijke Concepción met opeengeperste lippen en haar tactvolle begeleider onopgemerkt bleef, behalve door de bedienden, ging ze rechtdoor naar haar kamer om een van haar hoofdpijnpoeders in te nemen. Wat zou het, dat ze een kleine hoeveelheid opium zouden bevatten ? Dat werd in andere medicijnen ook gebruikt wegens het verzachtende effect. Steve had het recht niet om te zeggen dat ze verslaafd was, precies zoals die arme Chinezen, over wie ze gelezen had en die al hun dagen in een opiumkit doorbrachten. Dat spul moest je toch zeker roken om er een gewoonte van temaken? En in alle tonicums zat een zekere hoeveelheid opium - zelfs in hoestdrankjes.

'Het is niet waar,' zei Ginny tegen haar spiegelbeeld met het bleke gezicht. Steve was geen dokter - hij had dat maar verzonnen om haar bang te maken. Precies zoals hij ook dat onwaarschijnlijke verhaal verzonnen had over Carl Hoskins. Met of zonder shock: ze kon zich nog heel goed de blik van doodsnood op het gezicht van Carl Hoskins herinneren, toen ze hem met de fles geraakt had - ook hoe de fles versplinterde en het bloed en de wijn zich met elkaar vermengden ... Steve probeerde opzettelijk haar te misleiden.

Ze had zich uitgekleed en ging op bed liggen. De gedachten spookten door haar hoofd. Wat had Sam Murdock met de senator te bespreken? Misschien had hij er genoeg van om nog langer voor Steve te liegen, deelgenoot of niet. Maar dat betekende ...

Ik wil er niet meer aan denken tot het moet, zei Ginny vastbesloten. Ze sloot haar ogen en voelde de geleidelijke afname van de spanningen. Ze had de laatste poeder ingenomen van het pakje dat Ivan voor haar had achtergelaten en die werkten altijd veel sneller dan de andere. Waarom had Steve de moeite genomen om haar andere te bezorgen, als hij dacht dat ze eraan verslaafd raakte? Het klopte niet en erover nadenken, juist nu, was te veel moeite. Ze viel in slaap.

Een hele tijd later werd ze wakker en merkte, dat ze in de geelbruine ogen van Concepción staarde.

'Word wakker!' herhaalde de jonge vrouw. 'Zo gauw had je niet in slaap kunnen vallen - tenzij je iets gedaan hebt, waar je moe van wordt. Ze lachte snijdend toen Ginny overeind ging zitten, haar haren hingen tot op haar schouders en ze had een boze trek in haar gezicht.

'Wat doe jij hier?' Ze waren beiden ongemerkt overgegaan tot het gebruik van het bekende Mexicaanse dialect en de herinneringen, die daardoor bij Ginny werden opgewekt, maakten dat haar hart sneller ging kloppen. Ze schoof het haar van haar voorhoofd weg met een arrogant gebaar, waardoor de ogen van Concepción spleetjes werden.

'Ik dacht dat het de hoogste tijd werd, dat wij eens ronduit met elkaar zouden praten, jij en ik. I k ben niet voor hypocriet in de wieg gelegd en ik word er doodmoe van om gedwongen leugens te vertellen alleen om jou te beschermen!' Het meisje was heen en weer gaan lopen over het vloerkleed, dat tussen het venster en Ginny's bed lag. Ook haar haren hingen los en ze zag er meer dan ooit als een wild dier uit. 'Je kunt niet weten hoe dikwijls ik ernaar verlangd heb om mijn mes in je te steken - de laatste keer dat we gevochten hebben, kreeg je me te pakken omdat je me liet struikelen, maar deze keer ... Ik denk dat je beschaving jou week gemaakt heeft en dat je bang geworden bent voor wat de mensen zullen zeggen. Ha!' Concepción schudde haar hoofd, met zwaaiende haren. 'Je bent tegenwoordig niet veel vrouw meer. Je moet je maar houden aan het soort man, dat van jouw type houdt.'

'Een echte vrouw hoeft met dat feit niet zo openlijk te koop te lopen als jij schijnt te doen!' antwoordde Ginny en zwaaide haar benen over de rand van het bed. 'Wat kom je hier doen? Was het om mij uit te dagen tot een wedstrijd in het gillen?'

De rode lippen van Concepción trokken zich terug van haar tanden.

'Ik ben hier gekomen om je een paar dingen te zeggen - om je de waarheid eens te vertellen., tenzij je bang bent om die te horen. Of verbeeldde jij je echt, dat Esteban hierheen kwam omdat hij jou begeerde?'

'Je klinkt als een jaloerse feeks,' zei Ginny verachtelijk. Ze negeerde Concepción, liep naar haar kaptafel en begon haar haren te borstelen. 'Is dat alles wat je te zeggen had?' In de spiegel zag ze hoe de vingers van het meisje zich tot klauwen kromden.

'Nee, dat is niet alles!' barstte Concepción los. 'Wanneer jij nog enige trots hebt, dan kun je maar beter luisteren. Zie je, ik heb Esteban veel, heel veel jaren gekend. We zijn vrienden geweest en méér dan vrienden, zoals je heel goed weet. Wij waren samen, hij en ik, die dag dat die bemoeizieke meneer Bishop naar de haciënda kwam.'

'Meneer Bishop?' Ginny's hand bleef in de lucht steken, de bijtende lach van de andere vrouw schuurde tegen haar zenuwen.

'Ja! Meneer Bishop! Waarom dacht jij, dat Esteban in de eerste plaats naar San Francisco gekomen was? Hij zou naar Europa gaan en mij meenemen -jou was hij al vergeten! En toen kwam die meneer Bishop.'

Heel langzaam legde Ginny de borstel neer en draaide zich om.

'Ga door.'

'Dus nu luister je eindelijk? Begin je het nu te begrijpen? Ja, waarom denk je, dat Esteban je zoveel vragen gesteld heeft en voornamelijk over die prins van jou? Dacht jij dat hij jaloers was. Jij stomme laffe idioot! Toen hij je juwelen gaf en met je naar bed ging, denk je dat dat iets te betekenen had? Hij is nu rijk genoeg om een paar prulletjes voor je te kopen, die dezelfde betekenis hebben als bloemen, die door een andere man gegeven worden. En wat het andere betreft...' Concepción liet haar ogen met verachtende brutaliteit over het lichaam van Ginny dwalen en haar witte tanden flikkerden. 'Moet ik dat nog zeggen? Jij bent een vrouw en het is duidelijk, dat je nog steeds een hartstocht voor hem hebt, want waarom zou je anders zo gemakkelijk over te halen zijn om te sneven? Afgezien daarvan, het zou het voor hem gemakkelijker maken om te weten te komen, wat hij wilde weten - alles over het rampzalige, smerige zaakje, waar jouw prins in gewikkeld is.'

Alle stukken van de puzzel vonden hun plaats in een onverbiddelijke en ondraaglijke logica, terwijl Ginny niettegenstaande zich zelf bleef luisteren en ondanks het gebons in haar oren. Hoe duidelijk zag ze nu de waarheid. Steve werd op een nette manier gechanteerd door meneer Bishop - maar Steve had zelf ook ijzers in het vuur. Hij was kwaad op haar vader. Hij was niet alleen van plan om Ivan te ruïneren, maar haar vader evengoed.

'Jouw prins ...' waarom bleef Concepción die term gebruiken?'Wist jij dat hij geld gestolen heeft van de Russisch-Amerikaanse Maatschappij en het aan je vader gegeven heeft om het te beleggen? En toen de aandelen in koers begonnen te dalen, ging hij in ander soort zaken. Jouw vader heeft aandelen in de Lady Line. Voordien had Steve de andere aandeelhouders uitgekocht, zodat hij een meerderheidsbelang kreeg en dat was hoe de prins in die zaak terechtkwam, die zowel opium als mooie slavinnen uit China invoerde. Doe nou maar niet of je dat niet wist!'

'Nee - hoe kon ze dat geweten hebben? Verzonken in haar eigen ongeluk, had ze zich zelfs niet afgevraagd, ze had het ook niet gevraagd, in welk soort 'zaken' Ivan eigenlijk gewikkeld was.

'Laat mij je dan vertellen, dat het nu allemaal voorbij is. Ze weten het - de mensen waar Esteban voor gewerkt heeft. En de mensen met wie jouw_prins werkte, die weten het ook, dat het met hem gedaan is - waarom denk je, dat ze iemand gestuurd hebben om hem te vermoorden? Je kunt maar beter voor je zelf uitkijken, omdat, wanneer hij voor het gerecht komt, je gedwongen zult worden tegen hem te getuigen - tenzij je er zelf in verwikkeld bent! Wat een mooi schandaal, is het niet?'

'Maar ik ben de vrouw van Ivan. Ze kunnen me niet dwingen om tegen hem te getuigen.'

In het besef dat ze nu de bovenhand had, klonk de lach van Concepción diep uit haar keel in een mengsel van triomf en wrok.

'Dus je wou doorgaan prinses te zijn? Dat is beroerd. Als ik jou was zou ik weglopen, naar Rusland, en daar een andere prins zoeken. Want, zie je, idiota, je bent helemaal de vrouw van Ivan niet - en daarom, wanneer Esteban die zaak publiek zou willen maken, zou er nog meer schande en moeilijkheden over jouw familie komen. Die annulering, waarover ze je iets wijs gemaakt hebben, die is er nooit geweest. Jouw papa heeft nooit geweten waar dat noodlottige huwelijk van jou heeft plaatsgevonden, evenmin wist hij de datum - zodat hij, na het een paar keer geprobeerd te hebben, de moed maar opgaf. Maar omdat hij een prins als schoonzoon wilde, in plaats van een vogelvrijverklaarde, zei hij, dat er nooit een huwelijk geweest was ... Begin je het nu langzamerhand te begrijpen ? Je bent bigamiste, prinses! En wanneer je dat niet openbaar gemaakt wilt hebben, dan zou je een braaf meisje moeten zijn, si? En doen wat je gezegd wordt. Zonder twijfel,' voegde Concepción er achteloos aan toe, 'zal Esteban van je scheiden zo gauw hij maar kan. Ik weet zeker dat hij daar geen moeite mee zal hebben.'

'Nu je je hart gelucht hebt, wil je me misschien vertellen, waarom je dat gedaan hebt? Jouw wraak en die van Steve, zouden veel effectiever geweest zijn, wanneer je dit allemaal als een verrassing had laten komen op precies de juiste tijd. Probeer me niet wijs te maken, dat jouw kleine zwarte hart bewogen werd door een soort medelijden!'

, 'Jij teef, je bent nog die scherpe tong van jou niet kwijt, is het wel? Maar ik geloof dat het op het eind toch wel zal gebeuren. De enige reden dat ik je dit verteld heb is omdat Esteban een soort eergevoel ontwikkeld heeft, sedert hij en zijn grootvader hun ruzie hebben bijgelegd!' De mond van Concepción vertrok even in een gemelijke grijns. 'Misschien voelt hij wel medelijden voor je, speciaal nadat Francisco zo'n belangstelling voor je toonde. Ik heb je gewaarschuwd, zodat je nog weg kunt gaan zolang het nog tijd is. Die oude graaf leek er erg gebrand op te zijn om jou naar Rusland mee te nemen - waarom doe je dat niet? Ik geloof dat je daar beter af zou zijn.'

'Natuurlijk' - en Ginny stond er verbaasd over, dat haar stem zo koel en onaangedaan kon klinken - 'je kunt natuurlijk liegen, om mij uit de weg te krijgen. Of misschien omdat je bang bent, dat je Steve voor goed aan mij zult kwijtraken. Waarom zou ik ook maar iets geloven van wat jij zegt?'

'Wat ben jij toch een stomme koe!' Concepción stampte met haar voet op de grond en één ogenblik dacht Ginny werkelijk, dat ze zou spuwen. 'Geloof me dan niet! Ontdek het zelf maar! Ja, misschien is dat wel beter ook - jij verdient alles wat je nog boven je hoofd hangt en het zal tenslotte allemaal op hetzelfde neerkomen. Zelfs als Esteban besluit om met jou te trouwen, zal hij niets anders dan verachting en medelijden voelen - hij zal je naar het land terugsturen. Jij kunt dan naar de haciënda gaan en voor de oude man zorgen met een duena die de hele dag achter je aan loopt. Ik, ik zou liever zijn maitresse zijn dan zijn vrouw!' De jonge vrouw rende bijna naar de deur en daar draaide zij zich om en snauwde met nauwelijks onderdrukte heftigheid: 'Waarom ga je niet naar beneden en probeer je niet te ontdekken wat jouw vader en stiefmoeder samen bepraten achter de gesloten deuren van zijn studeerkamer? Ach, werkelijk! Jij bent blind omdat je niet wilt zien. Zij hebben evenmin keus. Sam heeft jouw vader een paar feiten meegedeeld en we gaan allemaal samen naar de opera en daarna is er een grote receptie in het Palace Hotel. Misschien zal Esteban dat moment uitkiezen om zijn bekendmaking te doen?'

Ofschoon verpletterd door al deze inlichtingen, die zo erg waarschijnlijk leken, richtte Ginny zich op en staarde naar het spiegelbeeld van haar fonkelende ogen, als groene lichten tussen de koperen gloed van haar verwarde haren.

Met een ongewild, woest gebaar nam Ginny de haarborstel weer op en smeet die naar de spiegel en lachte bij het krakende geluid en lette niet op de kleine in het rond vliegende glasscherfjes, die haar gezicht en haar handen verwondden.

Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. 'Niemand zal ooit weer gebruik van me maken. Dat zweer ik voor mezelf. Niemand. En ik wil ook nooit meer gekwetst worden. Nooit meer!'

Van nu af aan zou ze alleen op zich zelf steunen. Ze zou niemand meer vertrouwen. Zelfs haar zogenaamde vader, die op zijn manier ook geprobeerd had haar te gebruiken. Had de senator, haar 'vader', ooit iets om haar gegeven? Hij had haar alleen maar nodig als een mooi ornament - toen ze oud en mooi genoeg was om een ornament te zijn. En nu - laat Steve maar doen, wat hij wilde. Het kon haar niet langer iets schelen. Laten ze voor de verandering allemaal maar eens lijden!

Ze ademde zwaar alsof ze lange tijd hard gelopen had. Kwaadheid, vernedering, een pijnlijk besef van haar eigen achteruitgang maakten dat zij zich als een automaat bewoog, onbewust van alles behalve de drang om in beweging te blijven, om iedereen en alles te ontwijken - om voor één keer degene te zijn, die kwetste, ik haat hem, ik haat hem,' schreeuwde haar brein in stilte, ik haat hen allemaal - de hypocrieten, de uitbuiters!'

Ze had zich aangekleed - haar oudste, lelijkste kapothoed achteloos op haar onverschillig opgestoken haar. Ze had zelf nog geen idee, waar ze naar toe zou gaan en wat ze zou gaan doen, maar wat kwam het er ook op aan? Alleen maar weg zien te komen en iedereen vragend achterlaten, laat hen maar een poosje op zoek gaan, terwijl onderhand alles boven hun hoofden in elkaar stortte. Ze kon ergens gastvrouw worden, misschien in een of andere bar als danseres optreden. Of ze kon hoer worden - ze had in die branche ook heel wat ervaring! Ze giechelde bijna, uit zuivere hysterie en nam een poeder in - toen, roekeloos, nog een tweede en propte de rest in haar reticule. Was ze verslaafd? Een slavin? We zullen wel zien. Het zou niet zo moeilijk zijn om een man te vinden, die genegen was om voor alles te zorgen wat ze nodig had. Daarna, toen er wat gezond verstand door de nevel van woede heendrong, smeet ze de deksel van haar juwelenkistje open en propte alles in haar tas. Juwelen verloren nooit hun waarde en deze zouden overal een fortuin opbrengen. Had niet iedereen dat gezegd? Ze lachte in zich zelf, haar lippen werden kwaadaardig smaller. Laat Steve daar later maar eens over nadenken. Zijn achteloos toegeworpen giften zouden haar de vrijheid bezorgen. Het waren evenveel ogen, die naar haar opkeken. Opalen en diamanten en de enkele grote smaragd - het oog van een enorme kat, die naar haar knipoogde met een vuur, dat de gloed in haar eigen ogen evenaarde.

'Wat ga je doen wanneer je ontdekt, dat je je zelf een schaduw gekocht hebt, Steve, schat? Ik zou je zou graag voor iedereen voor gek zetten, juist zoals je dat met mij gedaan hebt.' Jammer, dat ze tegenwoordig geen mes meer bij zich droeg - deze keer zou haar lemmet niet missen, wanneer ze hem terugzag. Maar dat wilde ze niet - ze wilde geen blik meer op hem werpen, nooit, nooit!

In huis was het erg stil, maar ze ging in elk geval toch maar de achtertrap af, ze wilde niet dat iemand haar zou zien.

'Jameson, wil je de kleine sjees naar buiten brengen, alstublieft? Nee - ik zal zelf wel mennen en dat is wel in orde. Ik zal niet lang wegblijven, er is alleen iets belangrijks, dat ik moet doen.' Ze improviseerde snel toen ze de weifelende blik op het gezicht van de man zag. 'Ik moet iemand ontmoeten. Het is meneer Murdock, wanneer iemand je ernaar vraagt of wanneer ik niet op tijd terug zou zijn.'

De naam van Sam Murdock had zoals altijd dezelfde wonderlijke uitwerking. Het zou nog wel even duren vóór Delia naar haar kamer kwam om haar te helpen kleden voor de opera en het briefje zou vinden, dat ze aan Sonya gericht had!

Ik heb besloten om van mijn man weg te lopen, die ik veracht, om naar mijn minnaar te gaan. Pogingen om mij te vinden, zullen, zoals je zeker wel zult beseffen, een nog groter schandaal betekenen, dan er nu al in de maak is. Het zou voor alle betrokkenen het beste zijn om me in vrede te laten gaan of ik zal het schandaal veroorzaken.

Sonya zou het wel begrijpen. En als ze dat niet deed, dan zou Steve dat wel doen. En ze had nog tijd. Daar waren de rivierboten - en de schepen die haar naar elk deel van de wereld konden brengen.

Hoe verder ze ging hoe beter. Voor de eerste keer in haar leven, zou Ginny van niemand afhankelijk zijn dan van zich zelf en haar eigen vernuft.

Jameson, die nog steeds weifelend keek, bracht eindelijk de sjees naar buiten en Ginny schonk hem een stralende glimlach, tegelijk met twee goudstukken.

'Ik zal over een uur wel terug zijn. Dank je wel, Jameson!'

Ziezo - ze had het klaargespeeld. Ze was ontsnapt! Wat was het eigenlijk gemakkelijk geweest! Waarom had ze het niet eerder gedaan? 'Dan zou ik Steve niet opnieuw ontmoet hebben en beseft hebben ...' ze onderdrukte de verraderlijke gedachte en probeerde zich te concentreren op het mennen van haar sjees door de drukbevolkte straten en de blikken te ontwijken, die haar werden toegeworpen. Een vrouw, die zelf reed. Wat was daar voor vreemds aan? Ze had geprobeerd om zich zo .eenvoudig mogelijk te kleden en de vormeloze kapothoed bedekte haar haren. Waarom staarden die mannen?

Ze staarden omdat, niettegenstaande zij zich in een vermomming waande, ze nog steeds een mooie vrouw was. De sjees die ze mende, was nieuw en kennelijk heel duur, het paard was een volbloed. En in elk geval: het was ongewoon om een vrouw zelf te zien mennen. De mannen, die haar aangaapten vroegen zich af of ze een eersteklashoer was. Of misschien een dame, die er voor door wilde gaan. In San Francisco viel dat moeilijk te zeggen. Maar alles bijeen, zij was nu eenmaal het soort vrouw, die door mannen aangestaard werd.