In het Magazijn van december 2000 schreef ik het volgende: ‘Ik ben bezig met de vertaling van een oud Perzisch boek. Vertalen kan ik het niet noemen, het is niet ‘vertaalbaar’. Wat doe ik dan? Ik probeer het boek een beetje weer te geven, de sluier een klein stukje opzij te schuiven. [...] Ik ben er hard mee bezig, ik hoop eens het resultaat te kunnen laten zien.’

Vorige week was het boek af en stuurde ik het naar mijn uitgeverij. Het boek heet Kelilé en Demné. Ik vergelijk het met een oude juwelenketting met prachtige steentjes, die net als de vertellingen van ‘duizend en één nacht’ aan elkaar verbonden zijn. Het boek begint met de volgende oude woorden:

‘Er was eens een rijke koopman met volwassen kinderen. Maar de kinderen deden niets en piekerden er niet over om te gaan werken. Ze teerden op de rijkdom van hun vader en verkwistten alles. De koopman dacht: ik moet ze vermanend toespreken, opdat ze wijzer worden.’

Kelilé en Demné speelt zich af aan het hof van India, waar de brahmaan Bidpa prachtige verhalen aan de sjah vertelt. Elk verhaal leidt onmiddellijk tot een nieuw verhaal, en de personages maken zelf ook gebruik van verhalen, verhalen over vriendschap, vijandschap, verraad en liefde. Een van die verhaaltjes heb ik hier voor u.

Er was eens een timmerman in Sarandib. Hij had een mooie vrouw met een gezicht als het licht van de islam dat in het hart van een ongelovige doorbreekt. Haar golvende donkere haar was als een zondige gedachte van een gelovige. Haar echtgenoot beminde haar met geheel zijn hart, maar de vrouw had in het geheim een relatie met de buurman. Zijn familie stelde hem op de hoogte, maar hij kon het niet geloven. Toch verzon hij een plan om er zelf achter te komen.

‘Ik moet op reis’, zei hij tegen zijn vrouw. ‘Het is een afstand van één farsang. Geef me maar wat brood en eten mee. Ik kom een paar nachten niet thuis.’ De vrouw maakte meteen zijn koffer klaar en gaf hem warm brood en lekker eten mee. De timmerman zei gedag en ging. Terstond snelde de vrouw naar de buurman en vertelde hem dat haar echtgenoot vertrokken was.

De timmerman echter kroop aan de andere kant van het huis door het venster naar de slaapkamer en verstopte zich onder het bed. Hij moest er lang blijven liggen. Dus viel hij in slaap en zijn been stak onder het bed uit.

Zodra de avond viel, verscheen de buurman. Toen de vrouw hem in bed ontving, zag ze het been van haar echtgenoot en meteen begreep ze wat er aan de hand was. ‘Vraag me luid van wie ik hou, van jou of van mijn man’, fluisterde ze zachtjes in het oor van haar minnaar. De buurman stelde de vraag duidelijk. ‘Ach wat een onzinnige vraag’, riep de vrouw. ‘Hoe durf je zo'n vraag te stellen? Mijn man is voor mij tegelijkertijd mijn vader, mijn broer, en mijn zoon. Ik heb hem duizend keer liever dan mijn eigen adem. Ik bied mijn leven voor zijn rust en zijn geluk.’

De timmerman hoorde de woorden van zijn vrouw. Er verscheen een glimlachje op zijn lippen. Hij voelde zich gelukkig zo liggend onder het bed en dacht: ‘Laat ze vannacht maar genieten van mijn afwezigheid.’

Zodra de ochtend de duisternis van de nacht begon weg te blazen, verdween de buurman door het venster. De timmerman kwam onder het bed vandaan en omarmde zijn vrouw, die deed of ze sliep.

Op een zeer directe wijze geeft de schrijfster een verslag van de fysische en psychische aftakeling van haar 78 jaar oude moeder. Met zeer grote betrokkenheid en liefde voor de stervende, die zich ondanks haar ontzettende pijn (kanker) wanhopig aan het leven vastklampt, probeert zij het lijden te verzachten en de dood te doorgronden. Geen berusting heeft dit tot gevolg maar een groot innerlijk verzet voor deze "ongehoorde daad van geweld" die ieder van ons staat te wachten. 

Wie weet waar Napoleons rijkdommen verborgen zijn? Malones vriend Thorvaldsen vraagt hem te helpen bij de ontmaskering van de Paris Club, een groep hebzuchtige multimiljonairs die de wereldeconomie wil manipuleren. De samenzweerders zijn zeer geïnteresseerd in de vermeende schat van Napoleon. Malone zet zijn leven op het spel om de wereld te behoeden voor een internationale financiele anarchie. De persoonlijke agenda van Thorvaldsen lijkt evenwel roet in het eten te gooien, en Malone moet kiezen tussen vriendschap en landsbelang.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Miljonair Thorvaldsen vraagt zijn vriend Malone hem te helpen bij het ontmaskeren van de Club van Parijs: een groep multimiljonairs die door crises te creeren nog rijker wil worden. Maar Thorvaldsen is ook uit op persoonlijke wraak. Het spannende verhaal vol actie gaat over verborgen schatten, persoonlijke wraak en geldzucht. Het is te vergelijken met zowel romans van Dan Brown als films van Indiana Jones. Achtervolgingen en moordcomplotten vormen de rode draad. De lezer moet erg opletten om verschillende personages en hun doelen te volgen. Wie andere romans met Malone in de hoofdrol niet gelezen heeft, tast soms helemaal in het duister betreffende eerdere gebeurtenissen waarnaar verwezen wordt. De schrijver heeft historisch onderzoek gedaan waarover hij vertelt in 7 p. opmerkingen achterin het boek, waardoor het lijkt alsof het allemaal waar zou kunnen zijn. Voor liefhebbers van actiethrillers. Normale druk.

(NBD|Biblion recensie, Marian Verstappen-Naus)
(source: Bol.com)

Het beste uit jezelf halen bereik je door de juiste instelling. En daar heb je dus zelf invloed op. In Winnen schrijft Van Breukelen over mentale vaardigheden en heeft hij praktische tips om je te ontwikkelen tot topspeler. Het gaat om passie, overtuiging, regels, vitaliteit, strategie, bruggen bouwen en communicatie.

Specifiek voor voetballers biedt dit boek de kans om onder de knie te krijgen wat er - naast excellente technische, tactische en fysieke vaardigheden - nodig is om de top te bereiken. Ouders van jonge voetballers en coaches krijgen inzicht in hoe zij dit leerproces kunnen beïnvloeden. Maar eigenlijk is Winnen een praktische leidraad voor iedereen die een optimale prestatie wil leveren.

Winnen is tot stand gekomen dankzij de steun van onder meer Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Frank de Boer, Dirk Kuyt, Ruud van Nistelrooy, Frank Rijkaard, Arjen Robben, Giovanni van Bronckhorst, Dennis Bergkamp, Wesley Sneijder, Guus Hiddink, Louis van Gaal en Bert van Marwijk.


(source: Bol.com)

Laatst werd ik op straat aangehouden door twee leuke agentes. Ze waren bezig met hondencontrole. Zon gevoel had ik al _ mijn hond blafte vanaf het moment dat hij de dames in het vizier kreeg. Het is een eenkennig dier, moet u weten, en ze blaft naar alles wat een uniform draagt.Goed.Of ik twee zakjes bij me had om eventuele boodschappen van de hond op te ruimen, wilde de eerste agente weten. Er kwam een kekke vlecht onder haar hoedje vandaan. Ik had daar graag even aan getrokken, maar ja _ daar was het moment niet naar. Gelukkig had ik twee zakjes bij me, eentje voor de drol op de heenweg, en de andere voor de drol op de terugweg. Ze wilde de zakjes zien, de agente, nog streng ook _ heerlijk vind ik dat.. Martin Bril reisde stad en land af voor zijn columns en was altijd onderweg, maar hij begon en eindigde zijn dagen altijd in de buurt van zijn eigen huis, waar hij de omliggende huizen en hun bewoners net zo liefdevol en soms genadeloos observeerde als hij dat met de rest van het land deed. Buurtgeluiden geeft een prachtig beeld van een buurt in beweging, maar ook van Martin Bril zelf.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

De vorig jaar overleden schrijver Martin Bril zal vooral herinnerd worden door zijn columns in de Volkskrant en het Parool. Toch schreef hij ook romans als Voordewind (1990) en samen met Dirk van Weelden enkele verhalenbundels. De verzameling nagelaten columns is blijkbaar nog niet uitgeput want deze uitgave is alweer de vijfde in deze reeks verzamelde columns die na Brils dood verschijnt. We weten dus wat we kunnen verwachten: 41 korte stukjes waarin Bril met verwondering en subliem oog voor detail het leven om hem heen observeert. Daarbij is in deze bundel een duidelijk thema te onderscheiden, wat ook al met de titel wordt aangeduid: Brils eigen buurt, Amsterdam Oud-West. Typische buurtonderwerpen komen langs zoals de koekjesbrug, de snackbar, de verdwenen wasserette en de sigarenboer, maar meer nog de bewoners: de zwervers, de moeders in bakfiets, de schoolmeisjes, de hangouderen en de werk-Polen, die allen met liefde beschreven worden. Daarbij doemen ondanks het vele leven ook de aftakeling en de ouderdom als rode draad op. Melancholisch leesvoer voor een breed publiek. Gebonden; vrij kleine druk.

(NBD|Biblion recensie, Martijn Nicolaas)
(source: Bol.com)

De liefde is het mooiste onderwerp dat er is. Trouw, huwelijkse sleur, verliefdheid, seks, overspel, lust, ware liefde, kalverliefde, ongeremde geilheid - het is allemaal op straat te zien, voor wie goed kijkt. In 'Her leed dat liefde heet' bundelt Martin Bril zijn mooiste observaties van de liefde in al haar verschijningsvormen: een verliefd stelletje in een restaurant, een echtelijke ruzie, een weekendje weg zonder de kinderen, een overspelige moeder, een huwelijksreportage in Zeewolde, een vrouw die haar man betrapt op overspel door een sms'je te lezen, een jongeman die zijn vriendin een roos aanbiedt, een ontmoeting tussen oude geliefden, een eenzame vrouw in avondtoilet 's ochtends vroeg op straat, en een zoenend stel op de Dam. 'Het leed dat liefde heet' staat bol van de tijdgeest, maar tegelijkertijd zijn de verhalen zeer herkenbaar. De beelden die Martin Bril te voorschijn tovert zijn klassiek, en zijn pen is scherp, hilarisch en vol mededogen. De liefde is hard, maar ook ontroerend en om te lachen.


Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

In dit boekje bundelt Martin Bril 39 korte verhaaltjes (gemiddeld ongeveer twee-en-een-halve pagina) die grotendeels eerder in de Volkskrant zijn verschenen. Het zijn observaties over wat de liefde met de personages in deze schetsen doet. We zien overspelige geliefden, ouders die niet met hun kinderen overweg kunnen, vriendinnen die bij elkaar over hun ex klagen, alternatieve "nieuwe vaders", oude stellen die ruzie maken op de camping, en heel af en toe warempel ook geliefden die gelukkig met elkaar zijn. Die laatste toevoeging (en de titel van de bundel) zal al duidelijk maken dat de auteur vooral oog heeft (of wil hebben) voor de minder aangename aspecten van de liefde - of misschien beter gezegd voor de liefde die eigenlijk al voorbij is. Redelijk, maar niet bijzonder goed geschreven, en zelden met een echt schrijnend slot zoals je dat bij bijvoorbeeld Carmiggelt (de grootmeester in dit genre) aantreft. Vrij kleine druk.

(Biblion recensie, C.C. Oliemans)
(source: Bol.com)

Martin Bril was zijn leven lang onderweg. Vooral sinds hij in de Volkskrant zijn column begon, stapte hij vrijwel dagelijks in zijn auto om het land door te rijden, op zoek naar stof voor zijn columns, naar inspiratie, naar mensen, naar gebeurtenissen, en vooral naar het land zelf. Bril beschreef het Nederland dat aan zijn autoruiten voorbijtrok, en dat resulteerde in duizenden veelgelezen columns en tientallen succesvolle boeken.
Bril beschreef de landschappen, de mensen, de weersomstandigheden, de dieren en de dorpen waar hij kwam. Vaak stapte hij uit; en regelmatig belandde hij in een café, om een kop koffie, een maaltijd of een glas te nuttigen. Soms maakte hij een praatje, vaker nog observeerde hij de gang van zaken.

Voordat Martin Bril op 22 april 2009 overleed, verzamelde hij in Overal wonen mensen zijn mooiste caféverhalen. Het boek is een ode aan Bril, maar ook een ode aan het oer-Hollandse fenomeen van de Hollandse kroeg.

Martin Bril, schrijver, dichter, journalist, auteur van het feuilleton 'Evelien' in Vrij Nederland en columnist voor onder meer de Volkskrant, behoort nog altijd tot de populairste en meest gelezen schrijvers van Nederland.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Martin Bril (1959-2009) is o.a. bekend van het feuilleton Evelien (Vrij Nederland, bewerkt voor tv), zijn theater- en tv-optredens, en de columns die hij voor Het Parool en de Volkskrant schreef. Nu is er dan deze zestiende thematische bloemlezing uit zijn columns, dit keer met 43 cafeverhalen, waarvan er 40 niet eerder gebundeld werden. Bril heeft oog voor het alledaagse. Zijn geoefende aandacht en geoefende pen weten van het gewone iets bijzonders te maken. Of het nu gaat om een serveerster die niet weet hoe je 'broccoli' schrijft of over een man die met zijn zoon belt en intussen met een vriendin in het cafe zit. Bril observeert vooral. Een enkele keer fantaseert hij over hoe het leven van een personage er buiten het cafe uitziet. Nog sporadischer zijn de momenten waar hij even zichzelf in beeld brengt. In de slotalinea weet hij de elementen van de column (cafebezoekers, personeel, omgeving) tot een geheel te smeden, zodat je met een voldaan gevoel naar de volgende column gaat. Gebonden; normale druk.

(NBD|Biblion recensie, ShortStory.nu / Ton Rozeman)
(source: Bol.com)

Een huis in Frankrijk, wie wil dat niet? Martin Bril en zijn vrouw hebben een huis in dat beloofde land. Soms komen ze er maanden niet, maar ineens missen ze het dan, en willen ze er meteen heen, naar hun land, tussen de heuvels. Hout zagen. Vuur stoken. Tuinieren. Door de modder stampen. Van duisternis en stilte genieten zoals die in Nederland niet meer bestaan.Frankrijk is nog altijd met afstand de populairste vakantiebestemming voor Nederlanders. Als Martin Bril over Frankrijk schrijft, trekt hij een nog groter publiek dan gewoonlijk. Zijn verhalen over Frankrijk zijn onovertroffen. Met weemoed en verwondering schrijft hij over zijn favoriete restaurant, de oude buurman, die zijn hele leven op dezelfde heuvel heeft gewoond, het geknetter van een motorzaag, de muziek van het Franse platteland, de Franse supermarkt en het gedrag van Nederlanders in den vreemde. Maar ook Parijs, een stad die hij kent als zijn broekzak, komt in dit boek uitgebreid voor. Want Frankrijk is voor Bril inmiddels veel groter dan dat eigen erf waar uiteindelijk toch alles om draait.Plat du Four is een verzameling van Brils mooiste, ontroerendste en geestigste stukken over Frankrijk. Een boek om te koesteren met vakantie in Frankrijk of thuis op de bank.Martin Bril (1959), schrijver, dichter, journalist en columnist, publiceerde eerder over Frankrijk het boek De Franse slag, dat enkele malen werd herdrukt.Over De Franse slag:Ook op het Franse platteland een meesterlijke observateur. METROWaar hij ook is, wat er ook gebeurt, het is altijd Bril die je leest. NRC HANDELSBLADDeze bundel prijkt op eenzame hoogte tussen de vele ik heb een huisje in Frankrijk boeken. TROUW

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Een verzameling korte verhalen (in totaal 45) van Martin Bril, om bij weg te dromen! De meeste verschenen tussen 2002 en 2007 in De Volkskrant en Het Volkskrant Magazine. Vier teksten zijn ook in eerdere boeken opgenomen; een tekst is niet eerder gepubliceerd. Alle teksten zijn bewerkt en gaan over Frankrijk. De auteur heeft daar een tweede huis en die locatie met wat zich daar binnen en buiten afspeelt, is een bron van inspiratie voor unieke waarnemingen die in aansprekende verhalen zijn vastgelegd. Daarnaast leuke verhalen over ervaringen en gebeurtenissen in Parijs en elders in Frankrijk. Met aantrekkelijk omslag met glanzende Lelijke Eend.

(NBD|Biblion recensie, C.M. Manni)
(source: Bol.com)