17

De prachtige betegelde en met mozaïek ingelegde binnenplaats werd nu door toortsen verlicht, die in armaturen aan de wanden waren aangebracht. Ginny hoorde heel wat kreten van verrukking en bewondering van de dames, toen Concepción hen naar buiten leidde naar de stoelen, in Spaanse stijl uitgevoerd, die opgesteld stonden onder de uitstekende galerij aan de ene kant.

'Wat een prachtige stille avond,' merkte Sonya op toen ze gingen zitten. 'Je zou bijna denken dat onze gastheer die speciaal voor ons besteld had.'

Aan het andere eind van de binnenplaats waren de muzikanten al gaan spelen, de klagende geluiden van de gitaar voerden de boventoon. Een vrouwenstem, met een snik, begon een klaaglijke flamenco te zingen - een eeuwenoud lied van hartstocht en gebroken harten.

Wanneer ze haar ogen sloot, kon ze zich bijna verbeelden dat ze terug in Mexico waren. Ginny voelde hoe haar hals werd toegeknepen. Waar had ze die muziek van de flamenco het eerst gehoord? Ja, dat was geweest op de avond van de Fiesta van don Juan Sandoval - de nacht, dat ze overhaast en clandestien met Steve getrouwd was en hij er vandoor gegaan was met Concepción. Hoe kwam het, dat alles wat er vanavond gebeurde, bij haar herinneringen opriep? Kon ze dan nooit ontvluchten aan herinneringen uit haar verleden?

De muziek van Spanje maakte plaats voor die van Mexico, en tegen de tijd dat de heren zich bij hen gevoegd hadden, wemelde de binnenplaats van leven en opgewektheid, terwijl dansers in het traditionele kostuum van Mexico, de gasten onderhielden.

Het drong tot haar door dat haar vader nogal laat met hun gastheer de binnenplaats was opgeslenterd. In het flakkerende toortslicht zag zijn gezicht er plotseling oud uit - en bezorgd. Ze bleef hen gadeslaan, hoofdzakelijk om niet naar de dames te moeten kijken. Sam Murdock glimlachte, onbewogen. Haar vader streek verstrooid over zijn gladgeschoren kin, een gebaar dat verried dat hij ergens door gehinderd werd. De twee mannen bleven praten tot een meneer Rosario, een van die rijke Spaanse grootgrondbezitters, hun een vraag toeriep.

'Zal de liefelijke senorita Sanchez ons de eer aandoen om vanavond te dansen?'

Sam Murdock wierp een vragende blik naar Concepción, die licht met haar hoofd schudde.

'Ik denk dat ze vanavond te moe is. Morgen misschien. Intussen: zou een van de dames of heren zin hebben om zich bij de dansenden te voegen?'

Prompt verrezen ettelijke Spaanse en Mexicaanse paren van hun stoelen en bevangen door het ritme van de dans, begonnen de overige gasten op maat van de muziek in hun handen te klappen.

'Ik kan echt niet veel meer verdragen,' dacht Ginny wild. Haar vingers deden pijn door de manier waarop zij ze in elkaar gedraaid had en haar handen waren klam. Ze had het vreemde gevoel, dat Concepción haar op een of andere manier wilde vernederen. En zelfs ofschoon Ginny de vriendschap van Sam Murdock toegezegd had gekregen, wilde ze die niet op de proef stellen door een verwikkeling met Concepción.

Ginny ging zo ongemerkt mogelijk staan en fluisterde Sonya toe dat ze een van haar migraines had en naar haar kamer wilde om te gaan liggen.

'O, Ginny, dat is toch al te erg. Weet je zeker dat je niet liever hebt, dat ik met je meega?' Maar de stem van Sonya klonk mechanisch en terwijl ze naar haar echtgenoot keek, verscheen een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen.

'Nee, nee, dat zou erg onbeleefd lijken en meneer Murdock zou misschien kunnen denken, dat we niets geven om het amusement dat hij ons bezorgt. Echt, Sonya, ik kan veilig mijn eigen kamer bereiken.'

Ze baande zich een weg door de mensen, die dit gedeelte van de binnenplaats bevolkten en ze keek uit naar meneer Murdock, maar die scheen verdwenen te zijn. Ze zag haar vader staan, een sigaar in zijn hand, met een groepje mensen die ze herkende als de voornaamste aandeelhouders in de pas geopende Con Virginia mijn. Ze waren diep in een ernstig gesprek gewikkeld en besteedden hoegenaamd geen aandacht aan de muziek.

Enfin, het deed er niet toe. Hoe minder mensen haar vertrek opmerkten des te beter. En Sonya kon meneer Murdock haar verontschuldigingen overbrengen.

Dankbaar bereikte Ginny de massieve deuren, die opengegooid waren om gemakkelijk toegang te geven tot de patio, toen de honingzoete stem van Concepción haar deed stilstaan.

'Ach, prinses, u gaat ons nu toch al niet verlaten? En hier heb ik een heer die zegt, dat hij de hele avond gewacht heeft om met u te kunnen dansen.'

Met een ruk draaide Ginny zich om en zag een lange man met een donker uiterlijk en een buitengewoon witte glimlach - een man, van wie ze al opgemerkt had, dat hij haar die avond verscheidene keren aangestaard had.

Snel zei hij nu: 'Neemt u me niet kwalijk dat ik u lastig val, maar ziet u - ik ben een vriend van die arme Frank Julius; mijn naam is Armand Petrucchio, misschien heeft hij ooit over mij gesproken? Frank heeft me verteld dat u zo prachtig kon dansen en dat u zelfs met wijlen de aartshertog Maximiliaan zelf gedanst hebt.'

Concepción stond erbij en glimlachte met haar gewelfde triomfantelijke glimlach en Ginny zag dat verschillende hoofden zich omkeerden om te luisteren.

'Maar ik vergeet mijn manieren, is het niet?' zei Concepción met liefelijke onoprechtheid. 'Deze dame is nu prinses Sahrkanov - spreek ik de naam goed uit? Vroeger hadden we in Mexico gemeenschappelijke vrienden, is het niet?'

Ze hield haar adem in om haar stem in bedwang te houden en beleefd zei Ginny, dat ze op het punt gestaan had om zich terug te trekken in haar kamer, ik heb een lichte hoofdpijn ... de lange reis hierheen ...'

'O ja, en vanmorgen bent u in alle vroegte van San Mateo naar Belmont gereisd, is het niet?' En opnieuw flitste de glimlach van Concepción. 'Maar ik had zó gehoopt dat u zich bij de dansenden zoudt voegen als aanmoediging voor de andere dames, die misschien overtuigd kunnen worden, dat wanneer u de volksdansen van Mexico kon leren, zij het ook niet zo moeilijk zullen vinden.'

'Prinses, ik hoop dat u ons allen niet teleur zult stellen!' Nog een andere heer voegde zijn smeekbeden eraan toe. 'Senorita Sanchez heeft toegestemd om van gedachten te veranderen over het dansen, wanneer u ook meedoet.'

'Kunt u echt dansen op deze wilde en mooie muziek?'

'U zult ons allemaal zeer verplichten - senator, kunt u uw dochter niet overhalen om een beetje langer bij ons te blijven?'

Nog meer stemmen vielen hem bij en meneer Petrucchio herhaalde zijn smeekbeden; zijn donkere ogen bleven op het gezicht van Ginny rusten.

ik smeek u - mijn vriend heeft me gezegd dat hij nooit de wijze kon vergeten waarop u danste.'

Nu had zelfs haar vader zijn vrienden verlaten en voegde zijn overredingskracht bij die van de anderen, ofschoon de bezorgde trek, die ze al eerder had opgemerkt, nog steeds zijn voorhoofd rimpelde.

'Je zult onze charmante jonge gastvrouw en zoveel medegasten toch niet teleurstellen, mijn dochter? Ik had er zelf geen idee van dat je zo'n uitstekende danseres was.'

'Aha!' Nog steeds glimlachend liet Concepción haar geelbruine ogen over Ginny flitsen met een blik van venijn. 'Zelfs ik heb gehoord dat uw dochter meerdere malen gedanst heeft voor ex-keizer Maximiliaan en zijn gasten. En hoe goed en met hoeveel gevoel ze op de muziek van Mexico danst.'

Moedwillig legde ze een diepere betekenis in haar stem. 'Misschien herinnert u het zich niet, maar ik heb u één keer zien dansen.'

Senator Brandon keek verbaasd.

'Is dat waar? Ginny, je hebt me nooit verteld ...'

'Nee, dat heb ik niet. Ik was het bijna vergeten. Het was er toen ook zo druk.'

Ginny voelde zich in een hoek gedreven, alsof ze plotseling het middelpunt van ieders aandacht geworden was. Hetgeen precies was, wat Concepción van plan was geweest, veronderstelde ze.

'Ja,' zei het meisje, nog steeds glimlachend met haar rode lippen. 'Het was een soort huwelijksfeest, hoe noem je dat hier? Een verstandshuwelijk? En er was een groot schandaal, omdat de bruidegom, direct na de plechtigheid er vandoor ging. Herinnert u zich nu?'

Weer botsten hun ogen, de bruine en de groene en Ginny voelde een boos gezoem in haar hoofd alsof haar ruggegraat verstijfde. Wat Concepción ook van plan mocht zijn, ze zou haar niet laten slagen. Als ze al niets anders meer over had, zou ze vasthouden aan haar trots.

'O, ik weet zeker dat mijn geheugen even goed is als het uwe, althans wat de dingen betreft die ik belangrijk vind,' zei Ginny achteloos. Maar haar lippen voelden stijf en verdoofd aan en haar slapen klopten. Zelfs de muziek leek zich te hebben teruggetrokken naar de achtergrond en al wat ze kon zien, waren de blinkend witte tanden van Armand Petrucchio en de glimlach van Concepción. Het geroezemoes van de geïnteresseerde conversatie leek haar als een vlinder tegen de muur te prikken.

'Goed. Dus u zult dansen! Ik kan niet zeggen hoe vereerd ik ben.' De Italiaan met de Franse voornaam boog diep en stak zijn hand uit.

Werktuiglijk glimlachend nam Ginny die.

Concepción knipte met haar vingers naar de muzikanten en wierp haar hoofd achterover.

'El Jarabe Tapatio, muchachos!' En daarna, tot haar partner: 'Kom, senor. bent u klaar?'

De muziek was plotseling erg luid, de gitaren zwegen nu bijna terwijl de meer lawaaierige instrumenten van de mariachi-band de muziek overnamen. Het was waarschijnlijk de meest populaire streekdans van Mexico, deze zeer bijzondere met zijn wisselend ritme.

Ginny hief haar hoofd op en keek haar partner aan. Zijn tanden bliksemden weer.

'Ik heb verscheidene jaren in Nieuw-Mexico gewoond. Dit is me wel bekend.'

De dans geraakte in volle gang, meer en meer bezoekers gingen meedoen. In het gefladder van de rokken en de opwindende bewegingen vergat Ginny alles, ze bewoog zich van de ene partner naar de andere, terwijl de melodieën en het tempo veranderden. Soms langzaam, soms snel. Soms sloot een man haar in zijn armen en even later danste ze, los van hem, plagend en uitdagend. En toen Concepción haar schoenen uitschopte, deed Ginny dat ook. Het kon haar niet meer schelen, wie er stond te kijken of wat zij ervan dachten.

'Ik wist niet dat Ginny zó kon dansen! William - ze ziet er zo ... zo overgegeven uit!' riep Sonya.

'Ik zie dat de kleine vriendin van onze gastheer er tijdens het dansen even overgegeven uitziet. Maak je geen zorgen, liefste. Na vanavond komen - Mexicaanse dansen zeer in de mode.'

'William,' begon ze opnieuw en haar echtgenoot, die zijn ogen niet van de dansers kon afhouden, fluisterde haar toe dat hij haar later iets zou vertellen; maar dat het hier de tijd en de plaats niet voor was.

ik heb een gesprek met Murdock gehad, natuurlijk. Een vreemde man - en ik denk dat hij gevaarlijk kan zijn. Hij scheen veel te veel te weten. Maar ik geloof dat hij wél eerlijk is. En hij vindt Ginny erg aardig. Ik hoop dat ze niet alles zal bederven door een aanval van migraine of die hoofdpijnen waarover ze geregeld klaagt...'

'William!'

Tamelijk geïrriteerd zei hij: 'Wel, je weet wat ik bedoel! Er zijn ogenblikken dat ik wenste, dat... dat Sahrkanov wat gewacht had. Hij is ... maar laten we daarover maar later praten, zullen we? Die dans gaat nogal wild worden. We kunnen maar beter een oogje in het zeil houden.'

Het dansen was inderdaad wild geworden en Concepción en Ginny waren rivalen geworden. Sam Murdock, die toekeek van de galerij en nog steeds geflankeerd werd door zijn onvermijdelijke lijfwachten, begon zijn wenkbrauwen te fronsen.

'Verdomme! Ik had moeten weten dat Concepción zoiets zou beginnen op het moment, dat ik mijn rug keerde.'

'Het komt me voor dat de prinses goed partij geeft.' De toon van zijn metgezel was droogjes, maar Murdock bleef zijn wenkbrauwen fronsen.

'Om je de waarheid te zeggen, begin ik me zorgen te maken over dat meisje. Er zijn tijden dat ze veel - wel veel te onverschillig lijkt. En ik weet toevallig, dat ze op de ene hoofdpijnpoeder na de andere leeft. Of een tonicum of een dosis van het een of ander. Maar zelfs haar vader schijnt dat te accepteren. Hij vertelde me, dat ze erg gespannen was.'

'Misschien kunt u haar beter voor een dans vragen. Er is toch een hek naar de kleine patio, is het niet?'

ik geloof, dat je steeds vergeet, dat ik een oude man ben. Nauwelijks in staat tot dat soort intriges!'

'Maar u bent de gastheer!'

Sam Murdock vloekte zachtjes binnensmonds toen hij de trap af ging. Misschien zouden ze iets spelen dat langzamer was, tegen de tijd dat hij op de binnenplaats verscheen. Het kostte hem wat tijd om zich een weg door de menigte te banen, zich verontschuldigend en glimlachend. Hij wachtte met opzet even bij senator Brandon en zijn vrouw.

'Mijn excuses voor het verwaarlozen van mijn gasten. Een zakenkennis had dit rare uur uitgezocht om op te dagen. Vindt u het goed, wanneer ik de prinses ten dans vraagt? Ik ben niet zo lenig meer op mijn leeftijd, maar een paar van mijn lijfwachten, die buiten dienst zijn, zouden graag meedoen.'

'We dachten erover om ons terug te trekken,' zei Sonya Brandon impulsief.

'In dat geval zal ik zorgen, dat Concepción - mijn pupil - de prinses naar haar kamer brengt. Mag ik even ...'

Op het gezicht van Sam Murdock viel niets te zien dan zijn gewone onbewogenheid, terwijl hij zich door de dansenden heen wrong.

Maar Concepción beet op haar lippen en bijna onmerkbaar leek de muziek langzamer te worden. Toen ze opkeek zag Ginny plotseling Sam Murdock voor zich staan.

'Het is lang geleden sedert ik hierop gedanst heb. En het ziet er naar uit, dat er weer verontschuldigingen gemaakt zullen moeten worden. Ik zal later wel met Concepción spreken.'

'Nee!' zei Ginny ademloos. 'Nee ... dat zal niet nodig zijn. Ik hoef niet... beschermd te worden, weet u. Ik kan voor me zelf zorgen.'

'Nu, ik ben zeker blij dat te horen. Maar ik ben niet al te zeker van me zelf, vrees ik. Ik raak gemakkelijk buiten adem en ik ben niet gewend aan deze nogal energieke manier van dansen.'

'Maar u bent er nu toch.' Het klonk bijna alsof ze flirtte. 'Waarom meneer Murdock? Bent u werkelijk zo geheimzinnig als u eruit ziet?'

Ze ving zijn flauwe glimlach op - een naar boven trekken van zijn lippen.

'In werkelijkheid ben ik helemaal niet geheimzinnig. Alleen iemand die ouder wordt. Een speler met veel geluk, als u dat liever heeft. En u - maar ik hoef u niet te vertellen, dat u magnifiek danst. Of dat ik een zekere levendigheid en een opgeleefd bewustzijn bij u geconstateerd heb, dat u vóór die tijd leek te missen. Nog eens: excuseert u me, dat ik zo op de man af ben? Ziet u, ik moet u om een gunst vragen.'

Op een of andere manier waren ze aan de rand van de binnenplaats, ietwat verwijderd van de overige dansenden. Nadat ze zijn nogal raadselachtige verzoek gehoord had, keek Ginny onwillekeurig naar de plaats waar haar vader en Sonya gezeten hadden, die haar gadesloegen, maar nu opgestaan waren en beleefd welterusten schenen te wensen aan de andere aanwezigen.

'Ik heb uw vader toestemming gevraagd om met u te mogen dansen. En ik heb beloofd dat ik zou zorgen, dat mijn pupil u na afloop veilig naar uw kamer brengt.'

Hoe kwam het, dat hij het griezelige talent scheen te hebben om haar gedachten te lezen ? Ginny struikelde even met haar voet en de stevige handen van Sam Murdock hielden haar een ogenblik vast. Snel ze ze: 'Nee! Ik bedoel, dat ik heus zelf de weg terug naar mijn kamer wel kan vinden.'

'U ziet dat iedereen erg druk bezig is zich te vermaken. Ik zal wel zorgen dat u veilig naar uw kamer geëscorteerd wordt. Ik heb altijd nog mijn zwijgende, tactvolle lijfwachten. Wel? Wilt u de bevlieging van een oude man inwilligen of geeft u er de voorkeur aan om te blijven dansen met die gasten, die jonger zijn dan ik en meer - eh - actief?'

'Ik ga met u mee,' zei Ginny abrupt. Ze wist zelf niet precies waarom ze dat deed; was het om de knorrige en boze uitdrukking op het gezicht van Concepción te zien of om zich zelf te bewijzen en haar critici hoe weinig de conventies haar konden schelen?

Het deed er ook niet toe - met een snelheid, die in een man van zijn leeftijd verbluffend was, had Sam Murdock haar voorbij de muzikanten gedanst en in de schaduw gemanoeuvreerd. En ze dacht dat maar weinig mensen in de gaten hadden, dat ze verdwenen waren.

Hier was het hekje dat hij genoemd had; afwijzend gesloten. Met ijzeren balken, vast in de muur gezet, viel het nauwelijks op.

'Eén minuutje.' Murdock klopte duidelijk en het ging geruisloos naar binnen open. De grot van Aladin, dacht Ginny luchthartig.

Ze hoorde het hek zacht achter hem sluiten, de sloten vielen weer in hun plaatsen en hier, in de privé miniatuur-patio, was het bijna donker; de muziek zweefde zwak over de hoge muur.

Een fontein klaterde in een hoek, het water viel in een vijver. Tegen de muren groeiden bomen; wijnranken in bloesem hingen over de muren.

Als op een wachtwoord was de muziek van een snel, frenetiek tempo overgegaan in een zachtere, melancholische melodie. Bijna een wals. Bijna. Een melodie die van verlangen sprak, van onvervulde dromen.

'Wilt u dansen?'

'Gaat u niet met mij dansen?'

Ze liet haar stem luchtig klinken om de plotselinge zwaarte van haar hart te bestrijden. Misschien was meneer Murdock, ook hij, wel net als al die anderen - alleen een beetje subtieler. Waarom was ze met hem meegegaan?

Pas toen merkte ze de lijfwachten op, twee in het zwart geklede mannen, die met over elkaar geslagen armen tegen de muur stonden. Op wacht, maar ze deden net alsof ze dat niet waren. Vertrouwde hij dan geen mens? Of was hun vreemde aanwezigheid hier bedoeld om er zeker van te zijn, dat ze niet haar heftige reactie zou herhalen, zoals die bij de ongewenste omhelzingen van sir Eric tot uitbarsting was gekomen?

De stem van Sam Murdock klonk spijtig, terwijl hij een glas wijn voor haar inschonk uit een karaf, die op een stenen tafel stond.

ik wilde dat ik goed kon dansen - of dat ik jonger was. Maar deze muziek is niet bedoeld voor lompe voeten als de mijne.'

Over de rand van haar glas, automatisch opgeheven als antwoord op zijn zwijgende heildronk, wierp Ginny hem een verbijsterde blik toe.

'Maar u zei...'

ik zei dat ik zeer vereerd zou zijn, indien u voor mij zoudt willen dansen. Hier, weg van de menigte. En dat meen ik. Wilt u niet drinken?'

Nog steeds in de war, tuurde ze in de duisternis naar zijn gezicht; Ginny hief haar glas op en dronk ervan. Een droge witte wijn. Een delicate Riesling.

'Wilt u dan dat ik hier alléén dans?'

'Nee. Ik vind niet dat dat eerlijk zou zijn. U bent geen gehuurde actrice. Maar indien ik een plaatsvervanger mag aanbieden ...'

Ze meende dat hij mompelde: 'Neemt u me niet kwalijk,' vóór hij wegliep en een van de gebaarde mannen, die achteloos tegen de muur geleund had, naar voren kwam. 'Excuseert u mij.' Naderhand, kon ze zich niets meer herinneren.

Omdat de man, die haar plotseling in zijn armen genomen had, Steve was.