31

Ginny leunde weer tegen de reling en keek hoe de laatste parelende resten van de nevel voor de zon wegsmolten. De frisse wind vulde de witte zeilen boven haar hoofd en deed de kopergouden lokken van haar kapsel over haar gezicht waaien.

'Heb je een aangename nacht achter de rug? Heb je goed geslapen?'

'O, ja. Uw tonicum heeft geholpen. Ik voel me vanmorgen erg ontspannen.' Graaf Chernikoff schonk haar een van zijn zeldzame glimlachjes.

'Goed, goed! Dat moeten we hebben, is het niet?'

Een matroos riep iets en Ginny draaide, tegelijk met de anderen, haar hoofd; de zeilen van een klipper leken uit de ver verwijderde horizon te voorschijn te springen, vér achter hun boeg. Ginny's hart maakte een plotselinge, onverklaarbare tuimeling. Hoe mooi zag dat schip eruit en hoe snel, ondanks haar afmetingen, kwam het op hen af.

Ivan kwam aan dek en zette zich schrap tegen de bewegingen van het schip als iemand met veel ervaring. Zoals gewoonlijk was hij onberispelijk gekleed, zijn ogen glinsterden als bleekgroen glas in het weerkaatste licht van de morgenzon.

'Bewonderen jullie onze medereiziger? Die vaart bijzonder snel, is het niet? En ofschoon ze ons gezien hebben, veranderen ze niet van koers. Denken jullie dat het alleen maar gebrek aan beleefdheid is, of... iets anders, misschien?'

Opgeschrikt, draaide Ginny zich om en keek nog eens naar het andere schip dat inderdaad op hen afkwam met een alarmerende snelheid. Zij herinnerde zich advertenties in de kranten gelezen te hebben: 'In honderd dagen van New York naar San Francisco..De snelste schepen op de oceaan, ze leken een en al zeil, het schip zelf lag heel laag op het water in de golfdalen.

'Onzin! Ze hebben ons gezien. De kapitein zal wel een beleefde groet wisselen en dan van koers veranderen.'

Maar zouden ze dat - zouden ze dat? Ginny wist niet waarom ze dit dacht, maar er was iets onweerstaanbaars en bijna iets dreigends in de manier waarop het andere schip hun koers leek te volgen, nooit aarzelend en elke minuut werd het groter en groter.

Naast haar hoorde ze Ivan lachen en ze ving de fletse glans van zijn ogen op.

'Een zeerover, misschien? Jullie Amerikanen - zo grof, zo ver achter bij de rest van de beschaafde wereld. Zou je een weddenschap met me wijlen aangaan,mijn prinses? Alles wat ik bezit tegen .. .wat anders is er dan je zelf? Ik heb een instinct voor dat soort dingen en in dit geval...' Ginny zag de reeks kleine vlaggen, die plotseling omhoog kropen langs een lijn tussen de boeg en de voormast.

'Een kijker, vlug!'

Terwijl Ginny en de graaf stonden te wachten, overhandigde een matroos een koperen telescoop. En toen hij die liet zakken, lachte hij geluidloos.

'Dat was te voorzien. Waarom wasje zo bang om met mij te wedden? Zie je, ze hebben juist geëist dat we bijdraaien. Ze willen met ons praten.'

Wat daarna volgde was een en al verwarring. De tweede stuurman kwam de brug afstormen met een rood gezicht, terwijl een vloed van Russische woorden van zijn lippen vloeide.

Alleen Ivan leek van hen allen onbewogen te zijn en niet in het minst geagiteerd.

ik geloof - ja. Ik geloof dat we die vastbesloten echtgenoot van jou onderschat hebben, prinses. En misschien was dat mijn fout wel, van het begin af. Ik had hem uit de weg moeten laten ruimen.'

'Waar praatje over?' Ginny schreeuwde hem de woorden bijna toe. 'Wat bedoel je? Het is onmogelijk, ze zouden niet...'

'Maar ik denk van wel! Zeeroverij in open zee! En wat een prijs is ermee gemoeid!'

ik wil niet! Als het is, wie jij zegt, dat het is - ze kunnen me niet dwingen! O nee! Ik weiger!'

'Ze varen onder Amerikaanse vlag.'

'Dacht jij dat ze een doodskop met twee gekruiste beenderen zouden voeren? Niettemin vind ik het toch zeeroverij.'

'Onmogelijk!' bleef graaf Chernikoff maar herhalen. 'Dit is een Russisch schip. Wij zijn Russische staatsburgers ...'

'Allemaal, behalve ééntje. En misschien begrijpt u het nu?'

De graaf ging naar beneden om zijn papieren te halen, maar ondanks zijn aanhouden, wilde Ginny niet met hem mee naar beneden gaan.

ik blijf aan dek. En als hij het is-als hij het is: ik ga niet! Ik zal het duidelijk maken dat ik uit vrije wil aan boord van dit schip ben en ...'

De beide schepen deinden zachtjes en leken bijna bewegingloos behalve wanneer ze uit de golfdalen omhoog deinden. De matrozen op het Russische schip droegen allemaal een revolver - prins Sahrkanov had de order gegeven tegen de protesten van graaf Chernikoff in.

Ivan sloeg een arm om de schouders van Ginny en deze keer kromp ze niet ineen. 'Laat hem het maar zien!' dacht ze uitdagend. 'Laat hem maar het ergste denken ... O, hoe durft hij, na alles in het verleden?'

Hij, Steve Morgan. Onbegrijpelijk en afschuwelijk, die echtgenoot van haar. Ze weigerde om de gedachte te aanvaarden.

Met een gezicht, zo strak als een masker, zag Ginny hoe Steve over de reling van zijn schip klom - moeiteloos, geen onhandigheden, elke beweging even vlot en even zeker, zoals ze zich van hem herinnerde. Hij droeg een revolver in een laaghangende holster. Hij was zelfs als zeerover gekleed, in een wit linnen overhemd met open kraag, een zwarte rijbroek met hoge laarzen, een blauwe zijden sjaal achteloos om zijn hals geknoopt.

Hij werd wonderlijk genoeg gevolgd door de senator, die er in een donker pak erg ongemakkelijk uitzag. En bij hen was een lange man met een dikke buik en een zilveren ster op zijn vest.

'De overvalsgroep!' zei Ivan sarcastisch, terwijl zijn arm zich vaster om de schouder van Ginny klemde. 'Ik vraag me af of deze piraten gekomen zijn om mij te arresteren of om jou te vinden, mijn liefste?'

De Russische kapitein protesteerde luidkeels en tegelijkertijd was graaf Chernikoff in zijn stijve Engels eveneens iets aan het uitleggen. Ginny had al opgemerkt hoe de ogen van Steve over haar gedwaald waren - hard, glanzend saffierblauw. Maar na die eerste blik als een dolkstoot, sloeg hij verder geen acht op haar, en wendde zich in plaats daarvan tot de graaf, aan wie hij kalm uitlegde dat het schip zich nog in Amerikaanse territoriale wateren bevond en dat in zijn gezelschap een senator van de Verenigde Staten was en de sheriff van de provincie San Francisco.

'Maar uw redenen voor deze eigenmachtige daad van ... ik kan het niet anders dan een vorm van zeeroverij noemen; ik eis van u ..

'Graaf Chernikoff, wanneer ik de inleiding mag overslaan: ik ben hier, doodeenvoudig, om mijn vrouw op te halen. Ik ben genegen om de verschillende tenlasteleggingen tegen prins Sahrkanov te vergeten, hoe onaangenaam die ook zijn, en de sheriff hier is het met me eens. Maar u zult toch hopelijk niet mijn rechten op mijn vrouw willen ontkennen?'

'Op mij!' Niet in staat om nog langer te zwijgen, schreeuwde Ginny de woorden bijna uit. En nu had ze hem eindelijk gedwongen om haar rechtstreeks aan te kijken. 'En hoe zit het met mijn gevoelens, mijn neigingen? Ik weiger om met je mee te gaan. Wanneer je me met geweld ontvoert, zal ik een verzoek tot echtscheiding indienen. Ik zal zo'n schandaal veroorzaken, dat... dat.'

Indien er enige emotie te lezen viel in het gezicht van Steve, dan zou dat alleen kunnen bestaan uit het witter worden van de huid rond zijn ogen en zijn mond.

'Ginny!' zei de senator en ze keerde zich dan ook direct tegen hem met vurige groene ogen.

'En waarom bent u hier? Van alle betrokkenen zoudt u het meeste belang hebben bij het vermijden van een schandaal, zo'n schande! Ik zeg u, ik wil dit schip niet verlaten - u zult me met geweld mee moeten sleuren en de narigheden onder het oog zien, waarvan ik zweer dat ik ze u allemaal zal aandoen!'

Steve keek haar aan alsof ze de twee enige aanwezigen waren en ze kromp bijna ineen toen ze de naakte woede in zijn blik zag.

'Wanneer ik jou met geweld mee moet nemen, dan zal ik dat doen. En als je een echtscheiding in je hoofd hebt, dan zul je die ook krijgen!' Maar eerst - eerst ga je mee terug naar San Francisco en je zult in het openbaar verschijnen en je zult je als een dame voordoen tot al het gepraat bedaard is. Begrijp je dat, Ginny? Over zes maanden kun je doen wat je wilt - wil je soms naar Rusland? Ik zal je erheen sturen. Hoort u me, graaf? Maar nu - uitgerekend nu, verdomme - ga je van dit schip af en met mij mee en ik heb alle recht van de wereld om jou daartoe te dwingen.'

Er viel een plotselinge stilte, terwijl de toekijkende matrozen hen verbaasd aangaapten en graaf Chernikoff naar woorden leek te zoeken.

Als bij toeval liet Ivan zijn arm zakken van Ginny's schouders en hij stond met zijn handen in zijn zij en zijn stem klonk opzettelijk minachtend.

ik had al eens gehoord - en nu geloof ik het - dat jullie Amerikanen geen trots kennen! Om een weggelopen vrouw met geweld terug naar huis te slepen! En van dreigementen gesproken! Hebt u niet de wapens gezien, die u van alle kanten bedreigen? Is uw schip uitgerust met kanonnen? Ik geloof, heren, dat we gekomen zijn aan, wat je bij het schaken een patstelling noemt. Kom naar me toe, Virginie!'

Bij verrassing genomen voelde Ginny plotseling hoe ze om haar middel gegrepen werd; en daarna, zich dwingend om geen tegenstand te bieden, leunde ze tegen Ivan, die haar enigszins voor zich uit hield.

'Ziet u? Ze komt. Ze heeft haar keus bepaald. En wanneer er van uw kant roekeloos geschoten wordt... Zoudt u haar liever dood zien, dan dat ze haar eigen wensen volgt?'

De sheriff liet zijn hand naar zijn revolver zakken en bleef stokstijf staan. Zwijgend, onbewogen, hoorde Ginny de senator het begin van een uitroep slaken en daarna met moeite zijn kaken weer op elkaar sluiten. Alleen Steve bleef, evenals de prins, volkomen onbewogen.

'Waarom gaat u niet terug? Wees verstandig. Virginie heeft u juist gezegd, wat haar gevoelens waren. En bij het gokspel bestaat er een uitdrukking: "neem je verlies". Is het niet waar, dat men moet leren om altijd zo te handelen?'

Steve haalde zijn schouders op, zijn glimlach was niet meer dan het optrekken van een mondhoek.

'Men moet ook leren om iemand te overbluffen. Uw hand tegen de mijne, Sahrkanov. Of hebt u soms een extra aas achter uw mouw?'

ik dacht aan een honorabele oplossing uit deze patstelling, die we beiden hebben toegegeven,' zei Ivan Sahrkanov. 'Een gentleman's agreement, misschien? Ik, ik weet niet veel af van uw Amerikaanse gebruiken maar in Europa, zou er in een situatie zoals deze, maar één oplossing zijn.'

'Ivan - wat zeg je?' De stem van de graaf klonk hees; de ogen van Steve Morgan staken flitsend blauw af in zijn donkere behaarde gezicht.

'Ga maar door, laten we dat gentleman's agreement maar eens horen,' inviteerde Steve zacht en Ginny had het allervreemdste gevoel, dat hij precies wist wat er ging komen en had het van het eerste ogenblik van het gesprek af dan ook verwacht. Zelfs nu vertrok zijn gezicht geen spier. God, waarom moest ze hem maar blijven aankijken en waarom werd ze plotseling bevangen van een aankomend gevoel van misselijkheid?

'Er is toch maar één oplossing?' Ivan Sahrkanov legde een klank van verbazing, gemengd met neerbuigendheid, in zijn stem. 'Hier hebben we een vrouw, die door twee mannen begeerd wordt - moet ik u er aan herinneren dat ik Virginia nog steeds als mijn vrouw beschouw? Ik meen, dat zij voor haar bestwil en om haar reputatie te beschermen, zij met één echtgenoot gelaten moet worden. Dan zal er ook geen probleem meer zijn, ja?'

Steve lachte en het geluid van zijn gelach, dat de stilte verbrak, die zich van iedereen op het dek had meester gemaakt, zond koude rillingen langs Ginny's rug.

'Dat ik daaraan nu niet eerder gedacht heb?' De ogen van Steve sneden door haar heen en niettegenstaande haar besluit verbleekte Ginny. 'Wat zou je liever zijn, mijn liefste, weduwe of echtgenote? Of hoef ik dat niet te vragen?'

Zijn stem, met die bijtende bittere klank, hoonde haar; ze kon dat niet op zich laten zitten!'

'Heb ik mijn gevoelens in deze zaak al niet duidelijk gemaakt? En in godsnaam: nu je het conventionele gebaar gemaakt hebt en je verdomde trots weer teruggevonden hebt, waarom ga je dan niet en laat mij met rust? Jullie allemaal! Er hoeft over mij helemaal geen duel uitgevochten te worden - ik weiger om dit schip te verlaten!'

'U ziet, dat de dame wederom verklaart, dat zij weet wat zij wil.'

De zijige stem van Ivan Sahrkanov liet zich na een korte stilte weer horen. 'Ik neem aan, dat u mijn recht om haar te beschermen, betwist?'

'Ik neem aan, dat u de keus van het wapen hebt?' De stem van Steve was droog.

'Ik wil eerlijk zijn - zullen we Virginie voor ons laten kiezen?'

Plotseling viel een straal zonlicht over Ginny's gezicht, die haar bijna verblindde, zodat ze snel met haar ogen knipperde. Ze hoorde haar eigen stem als uit de verte, maar duidelijk en scherp.

'Waarom geen sabels? Ik heb altijd een duel met sabels willen zien.'

Iemand zuchtte, het geluid was abnormaal sterk. Graaf Chernikoff schraapte zijn keel alsof hij van plan was iets te zeggen, maar hij bleef in zijn woorden steken.

Het was de senator, die het eerst het gebruik van zijn stem terugkreeg, toen hij luidkeels uitbarstte: 'Ik heb nog nooit van mijn leven zo'n massa baarlijke onzin gehoord! Een duel! Belachelijk! Heren, dit is de negentiende eeuw en we worden verondersteld geciviliseerd te zijn!'

'Maar uw revolvergevechten in het Wilde Westen - ik heb er zelf een paar gezien, weet u - zijn dat geen duels tot de dood erop volgt? Zo'n geschiedenis van een revolver uitje holster trekken en dan schieten bang-bang-bang - dat is geen kunst, daar is geen behendigheid voor nodig. Maar de sabel daarentegen ... Maar misschien heeft mijn geachte tegenstander, de zeerover, nog nooit het gebruik van zo'n wapen geleerd?' De spottende ogen van prins Sahrkanov gingen van de senator naar Steve, die achteloos zijn schouders ophaalde alsof de vraag noch de manier waarop die gesteld werd, van enig belang was.

'Ze hebben ons wat algemene instructie bij de cavalerie gegeven. Maar ik vermoed, dat u aan schermwapens denkt?'

'U gaat er dus mee akkoord? Alles te beslissen door de afloop van onze ontmoeting?

'Luister eens even,' barstte senator Brandon uit, 'jullie zijn toch niet serieus over dit belachelijke idee? Ginny is kennelijk veel te overspannen om helder te kunnen denken. Ik geloof niet, dat zij de ernst beseft...'

'Ik geloof dat Ginny precies weet, wat ze wil,' zei Steve onbewogen.

Zij opende haar mond om 'nee!' te willen schreeuwen, maar er kwam zelfs geen gefluister uit en rondom haar was iedereen aan het praten - de senator en de sheriff, die tot nu toe gezwegen had, waren in een heftig argument gewikkeld over de wettigheid en over moord en over praktisch gezond verstand en Ivan riep zijn knecht om de doos met de identieke sabels te halen.

Ze wist bijna niet hoe het gebeurde, maar plotseling ontdekte Ginny, dat ze achteruit tegen een waterdicht schot gedrukt stond met de arm van graaf Chernikoff troostend om haar heen. Op het dek was een ruimte vrijgemaakt.

is het begrepen? Zijn we het allemaal eens? Weldra zal een betreurenswaardig incident plaatsvinden en wanneer het voorbij is, dan is deze zaak afgedaan. We gaan onze afzonderlijke en naar ik vertrouw - vreedzame - wegen.'

'Die prins-kerel verzint vast wel rare trucs en grappige regels, is het niet?' mompelde sheriff Meeker binnensmonds. Het stond hem niet aan. Hij had er eigenlijk helemaal niets mee op en begon vurig te wensen, dat hij zich niet had laten overhalen om deel te nemen aan deze idiote achtervolging van een weggelopen vrouw. Nu zag je maar weer eens dat vrouwen, ongeacht uit welke maatschappelijke klasse ze kwamen, allemaal hetzelfde waren! Eigenwijs en te oordelen naar déze, met haar kwade groene ogen, even goed dodelijk.

William Brandon verplaatste zich zodat hij met zijn rug naar de zon stond, zijn aandacht, ondanks al zijn boze voorgevoelens, was nu volkomen geboeid door de twee mannen, die elkaar met een ruimte van een meter, stonden aan te staren. Van het dek van de klipper, 'Green-Eyed Lady' werd elke beschikbare telescoop en verrekijker op dezelfde scène gericht, die door zijn werkelijkheid en primitieve kwaliteiten bijna onwerkelijk leek.

Twee mannen, bijna van gelijke lengte en lichaamsbouw, stonden nu in overhemd tegenover elkaar: Steve Morgan, huurling, vogelvrijverklaarde, en guerrilla-strijder, die miljonair geworden was, zag er meer dan anders uit als een zeerover, met een zwaard in zijn hand, zijn voeten stevig een eindje uit elkaar op het dek geplant, het lichaam bedrieglijk ontspannen; en prins Sahrkanov, de laatste van een edel geslacht, een cynicus en een gokker en op zijn manier een avonturier, zag eruit alsof hij zeker van zijn wapen en van zich zelf was.

Een vluchtige glimlach speelde om Ivan's lippen toen hij het gevest van zijn sabel kuste. 'Aan de overwinnaar - aan de buit. En aan de dood van degene, die het verdient!' zei hij uitdagend.

Over de schouder van de prins ving Steve de gekwelde, glazige blik uit Ginny's groene ogen op en schonk haar een bijna spottende glimlach. Ze zag er niet naar uit alsof ze zich verheugde over het vooruitzicht dat twee mannen om haar zouden vechten. Ze beet op haar lip, hard, en een druppeltje bloed stak duidelijk af tegen de parelwitte kleine tanden. Hij moest haar haten - dat wilde, onvoorspelbare kleine vrouwmens! Maar in plaats daarvan, precies de gek die hij geworden was, ging hij voor haar vechten. Maar de haat was althans uit haar ogen verdwenen. Ze hadden nu een gejaagde uitdrukking - en ongelukkig. Hoe zouden die er later uitzien?

'U hebt geen afscheid te nemen? Geen saluut?'

'Dat laat ik aan u over,' zei Steve kortaf en instinctmatig namen zijn lichaam en zijn voeten de 'en garde' positie in; zijn samengeknepen blauwe ogen keken naar die van zijn tegenstander om gewaarschuwd te worden voor de eerste beweging.

Het was begonnen.