28

Ginny had alle mogelijke moeite om de vragen te ontwijken, die Sonya haar later stelde. En die vragen waren nog steeds vermengd met vragen die ook bij haar nog overgebleven waren - vragen, die ze Steve gesteld had. Zoveel raadselachtige dingen. En hoe slim hij was geweest om de antwoorden daarop te ontwijken! Hij had haar tot zwijgen gebracht met kussen tot haar lippen gekneusd leken en ze buiten adem was. Het laatste dat hij gezegd had vóór hij brutaal op de voordeur toeliep, was, dat hij haar morgen weer zou zien.

Sonya volgde Ginny naar haar kamer, haar manier van doen was opgewonden.

'Waarom kon je ons niets laten weten? Ik ben blij dat je vader voor vanavond een afspraak op de club had - hij zou werkelijk erg boos geweest zijn; op mij ook. Ginny, wat is er gebeurd?'

Ze voelde zich roekeloos, zorgeloos en bijna te vermoeid om te liegen.

ik ben wezen zeilen. En daarna moest ik een schip dopen - de nieuwste aanwinst van de Lady Line. En daarna was er aan boord een hele partij. Omdat de japon waarin ik uitgegaan was, totaal ongeschikt was - nou, toen hebben ze voor een andere gezorgd. Vind jij dat die me staat?'

'En dat juweel dat je draagt, die smaragd - heb je enig idee wat zo'n ding kost? Hij heeft je al een fortuin aan juwelen gegeven, maar dit... Ginny, weet je zeker ...'

'Meneer Murdock heeft me niet als zijn maïtresse genomen, als dat het soms is, waarover je in zit.'

Delia, zwijgend en met grote ogen, haakte de japon van Ginny los en ofschoon ze voorgaf niet te luisteren, dronk ze als het ware elk woord in. En het was niet de aanwezigheid van de kamenier, die Sonya deed besluiten om Ginny tot de volgende ochtend met rust te laten.

Maar de volgende dag had Sonya andere zorgen. Ze was laat opgebleven om op de senator te wachten en ze had hem merkwaardig onbehulpzaam gevonden, hij was te veel verdiept in zijn eigen problemen.

'Sonya, we moeten proberen eraan te blijven denken, dat Ginny nu volwassen is en een getrouwde vrouw. We kunnen haar alleen nog maar raad geven. En om je de waarheid te zeggen ...' hij liep een keer de kamer rond met diepe voren in zijn voorhoofd - 'ik kan het me niet veroorloven om ruzie te maken met Sam Murdock. Hij is momenteel mijn enige hoop. Ik kan je net zo goed vertellen - ik heb zware verliezen op de beurs geleden en een deel daarvan is het geld, dat Ivan mij gegeven heeft om te beleggen. Maar Murdock is zeer behulpzaam geweest - alleen al het noemen van zijn naam heeft geholpen. Daardoor ben ik nu in staat om mijn prinselijke schoonzoon af te betalen en ik wil niet doen alsof dat geen opluchting is. Ik heb in de laatste tijd nogal wat onsmakelijke verhalen over hem gehoord en juist vanavond ...' Hier sloot de senator zijn lippen op elkaar alsof hij te veel gezegd had en Sonya, die de koppige trek op zijn gezicht herkende, liet een kleine zucht horen.

'Ik vermoed dat je me niet méér wilt vertellen. En ik zal niet aandringen. Maar William, we hebben Ginny nog - zij is jouw dochter! Wat gaan we met haar doen? Ik bedoel - als meneer Murdock werkelijk weg van haar is en het is duidelijk dat zij genegen is om zijn attenties te aanvaarden en ook de giften, waarmee hij haar maar blijft overstromen - dan is er toch zeker wel iets wat we kunnen doen? Ik geloof niet dat haar huwelijk gelukkig is en ik ... O, William, er moet toch een uitweg zijn. Ik heb zó op spelden gezeten, ik ben zó bang geweest dat er hoe dan ook iets zou uitlekken.'

'We hebben elkaar beloofd dat we dat onderwerp niet zouden bespreken!' zei de senator scherp. 'Heb je er enig begrip van wat zo'n schandaal voor mij zou betekenen, voor mijn carrière - speciaal nu ? We hebben dit al eens eerder besproken en er is. geen andere oplossing dan er het zwijgen toe doen. Begrijp je dat?'

Sonya begreep het maar al te goed en ze hield bescheiden haar mond toen ze naar boven gingen om naar bed te gaan. Maar niettemin kon ze er niets aan doen, dat zij zich bleef afvragen of William misschien niet eens een keer ongelijk zou hebben. Er moest een antwoord op zijn.

Sonya bleef die morgen lang slapen. Zij allemaal trouwens, behalve Ginny.

Toen ze aan de arm van haar man naar beneden ging om te ontbijten, glimlachte Sonya tot ze de zonovergoten ontbijtkamer binnenging en daar de boze blikken van Concepción ontmoette. Werkelijk, er waren tijden dat ze het meisje uitgesproken verafschuwde! Ondanks al haar flamboyante schoonheid en de attenties die de mannen haar bewezen, had ze toch iets gewoons over zich - een vleugje van een dier uit de jungle, ternauwernood in toom gehouden onder een oppervlakte van goede manieren. Maar deze morgen leek het wel of ook de goede manieren ontbraken.

'Wanneer u haar zoekt,' zei Concepción, 'zij is al uitgegaan. En ze heeft me niet gezegd wanneer ze terug zou komen.' Ze zag eruit alsof ze graag nog meer had willen zeggen, maar in plaats daarvan beet ze op haar volle onderlip en keek knorriger dan ooit te voren.

Het was aan Sonya om dit netelige ogenblik te overbruggen, terwijl William weer zijn voorhoofd fronste en haar eigen gezicht bloosde van bezorgdheid. Ze wierp een betekenisvolle blik op de huisknecht en zei opgewekt: 'O? Ik vermoed dat ze nog moest winkelen en dat zo vlug mogelijk achter de rug wilde hebben. Tenslotte lag ze gisteravond vóór negen uur op bed.'

'Ze ging niet uit om te winkelen. Ik was ook vroeg wakker. Hij kwam voor haar en zij ging uil - zo maar. Het is maar goed dat prins Sahrkanov niet hier is, is het niet?'

Door een tactische ondervraging bleek, dat Ginny gewekt was door een boodschap die overgebracht werd door een van de lijfwachten van Sam. En onder het voorwendsel dat ze niemand wilde storen, was het meisje zonder één woord vertrokken. Ze ging toch echt te ver!

Maar Sonya hield haar gedachten voor zich en een poosje later verontschuldigde Concepción zich erg netjes en annonceerde dat ze een rit ging maken met haar nieuwe rijtuig. Ze was zelfs van plan om zelf te mennen.

'Ik ga Eddie bezoeken. In het Cliff House,' voegde zij er uitdagend aan toe. 'U hoeft zich geen zorgen te maken dat Sam het erg zou vinden, hij laat me doen wat ik wil. En "Rode Snor" kan achter me rijden.' Als klap op de vuurpijl zei ze over haar schouder, alsof zij zich het juist herinnerde: 'O, tussen haakjes, er was een brief - een brief van Sam voor u, senator. Ik denk dat een van de bedienden die in uw studeerkamer heeft gelegd. Hij is juist in de stad teruggekomen en hij zou graag met u lunchen in de ... hoe heet dat ding ook weer? O ja, de Auction Lunch Saloon - wat een gekke naam, dat vind ik altijd wanneer ik die hoor!'

ik denk dat ze het briefje gelezen heeft!' barstte Sonya onbeheerst los, toen de deur zich weer sloot. 'Werkelijk, William, ik klink niet graag liefdeloos, maar ik hoop echt dat zijn huis gauw klaar zal zijn of dat hij andere plannen met haar voor heeft. Ik kan haar niet uitstaan!'

Maar de senator zat wenkbrauw fronsend naar zijn bord te staren.

ik vraag me wel eens af... Murdock is in Virginia City geweest, weet je. Misschien is hij achter de waarheid gekomen van sommige van die wilde geruchten die we de laatste tijd gehoord hebben. Maar ik vraag me af waarom zij gezegd heeft, dat hij juist in de stad terug is? Ginny is gistermiddag nog met hem uitgeweest, is het niet?'

Ginny was die morgen, na het ontvangen van de boodschap, snel naar beneden gegaan zonder verder nadenken. Hij stond in de vestibule en leek volkomen op zijn gemak. Maar terwijl hij haar gadesloeg toen ze de trap afdaalde, kon ze de dansende, roekeloze duivelslichtjes in zijn donkerblauwe ogen zien.

'Ben je nu helemaal gek geworden?' Ze siste hem de woorden toe in een boos gefluister en draaide schuldbewust haar hoofd om er zeker van te zijn, dat er niemand anders was. 'Wat doe jij hier? Je hebt geluk gehad dat mijn vader en Sonya nog slapen.'

'En jij ook. Maar het is hoog tijd dat je wakker wordt. Er zijn in San Francisco te weinig van dit soort dagen om ze te verspillen.'

Verstrooid voelde Ginny aan haar kapsel, dat ze achteloos achter in haar hals vastgebonden had met een breed groen lint, dat bij haar jurk paste.

'Je bent gek!'

'Wat zou je denken van een ontbijt met oesters en warme Franse broodjes?'

Hij nam haar handen in de zijne, trok haar naar zich toen en haar ingehouden adem verried haar. Waarom moest ze altijd zo zwak worden, wanneer Steve haar aanraakte?

'Je bent onuitstaanbaar!'

Hij boog zijn hoofd en kuste plotseling de holte onder aan haar hals en streek toen met zijn lippen langs de hare.

'Zullen we de bedienden iets geven om over te kletsen of ga je met mij mee?'

Als excuus voerde Ginny bij zich zelf aan, dat Steve nog veel te veel vragen moest beantwoorden. Toen ze gisteravond op bed lag, had ze tijd gehad om na te denken, waarbij haar geest een werveling van gemengde gevoelens was. En waarschijnlijk meende hij wat hij zei over de bedienden, om die stof tot kletsen te geven - daarvoor was hij niets te goed!

Tenslotte verliep de ochtend in een soort nevel. Hij nam haar mee naar een klein café, dat gedreven werd door een geïmmigreerde Fransman en zijn vrouw en later wandelden zij langs het strand, hand in hand, als een verliefd paartje. Ginny was vastbesloten om - althans voor een poosje - gelukkig te zijn en om te proberen de muur te vergeten, die tussen hen bestond en Steve scheen iets dergelijks te voelen. Hij had haar geplaagd en haar overdreven complimenten gemaakt en momenteel was de cynische en achterdochtige blik van zijn gezicht verdwenen.

Hij lachte haar zelfs uit toen ze niet vlug genoeg een koude golf had kunnen ontwijken, die haar schoenen en kousen doorweekte en de zoom van haar japon nat maakte.

'En wat ga je nu doen? Je schoenen en kousen uitdoen en op blote voeten lopen?' Hij boog zijn hoofd en fluisterde met een onderdrukte lach in zijn stem: 'Je moet niet kijken, maar ik zie twee duidelijk ongetrouwde dames van een indrukwekkende eerbiedwaardigheid naar jou kijken door hun lorgnons. Ik denk dat ze jou voor een fille de jolie houden, die zich herstelt van een nacht lang werken!'

'Natuurlijk ga ik mijn schoenen uitdoen,' antwoordde ze en hing aan zijn arm om in evenwicht te blijven. 'Je kunt je niet voorstellen hoe onaangenaam het aanvoelt om je schoenen vol zand en water te hebben! En ik denk dat jij me zit te plagen met die twee respectabele dames, want wat zouden die hier doen op dit uur van de dag?'

'Je kunt ze niet zien - ze zijn achter je, ze zitten op een van die banken, die de stad zo bezorgd heeft neergezet. Maar ik vind wel, dat je ze een beter gezicht op jou moet gunnen, jij groenogige zeenimf!'

Nog voor ze kon protesteren en zelfs zich maar kon beginnen te verzetten, had Steve haar in zijn armen opgenomen en droeg haar, tegenspartelend naar een stenen bank, die vlak naast die stond, die door de twee dames, over wie hij gesproken had, bezet was.

Ginny kon het niet nalaten om een schichtige blik in hun richting te werpen en toen, snakkend naar adem, boog ze snel haar hoofd en begon te morrelen aan de knopen van haar bedorven glacé schoentjes.

Misschien, als ze deed of ze hen niet gezien had - maar van alle ongelukkige toevalligheden! Een van hen was niemand anders dan de schoonzuster van dezelfde mevrouw Baxter, die ze in Vera Cruz ontmoet had en de andere was een onverbeterlijke klets, aan wie ze onlangs tijdens een receptie was voorgesteld.

'Hier, laat mij dat doen. Jouw vingers zijn zo onhandig alsof ze bevroren zijn.'

De stem van Steve was nietszeggend, maar toen hij op zijn hurken zat ving Ginny zijn fronsende blik op. Kalm zei hij:'Je ziet zo bleek als ... Ken je hen?'

Ze sloeg haar ijskoude vingers ineen om te verhinderen dat ze trilden. Ginny knikte.

'Bang voor praatjes, prinses?'

Ginny bloosde onbehaaglijk bij het sarcasme in zijn stem, maar vóór ze nog een antwoord kon verzinnen, zei een tamelijk hoge en doordringende stem: 'Neemt u me niet kwalijk dat ik u stoor, maar... u bent toch prinses Sahrkanov, is het niet? Ik zei juist aan mevrouw Atherton, dat ik trots ga op mijn goede geheugen voor gezichten. En hoe gaat het met die goede senator? Vorige week waren we nog in Belmont en ik heb begrepen, dat we elkaar juist misgelopen hebben ...'

Voor Ginny zat er niets anders op dan de beide dames beleefd te herkennen, haar gelaatskleur was nog onaangenaam rood. En - daar viel ook niet aan te ontkomen - ze moest Steve voorstellen, die heel boosaardig vastbesloten leek om haar in een zo slecht mogelijke positie te plaatsen.

'Mevrouw Terence Atherton, Juffrouw Baxter, dit is meneer Smi-' De stem van Ginny hakkelde, ze kon het niet helpen, zelfs toen ze woedend bedacht, dat de dames haar nooit, nooit zouden geloven!

Tot haar grote verbazing was het Steve zelf, die haar 'redde' en met een charmante glimlach en een buiging voor de beide dames, haar onderbrak, terwijl die hem aanstaarden met toegeknepen ogen en een afkeurende nieuwsgierigheid.

'O, maar met dat hoef je in dit geval niet moeilijk te doen, waar het deze dames betreft. Mevrouw Atherton, ik heb het grote genoegen gehad om uw man in New York te ontmoeten, mevrouw. Juffrouw Baxter, ik heb Sam Murdock horen spreken over het prachtige werk dat u doet als bestuurslid van Select Young Ladies Academy.'

De twee vrouwen steigerden; juffrouw Baxter boog zich voorover, haar lorgnon voor haar ogen, terwijl Ginny van pure woede met haar voet zou willen stampen.

'Maar zeker - is het mogelijk dat we elkaar al eerder ontmoet hebben?'

ik vergeet helemaal mijn manieren, neemt u me niet kwalijk. Mijn naam is Morgan, Steve Morgan. Sam Murdock en ik zijn deelgenoten in zaken. En prinses Sahrkanov, natuurlijk,' voegde hij eraan toe en nam Ginny's hand in de zijne en hield die iets te lang vast, 'is een oude vriendin.'

'Een oude vriendin! En de manier waarop je dat zei! Je had net zo goed meteen voor de draad kunnen komen en zeggen dat je ooit mijn minnaar geweest was. En je hebt mij nooit gezegd dat je ooit in New York geweest bent of dat meneer Murdock er overdacht om jou als gevolmachtigde in zijn plaats aan te wijzen. Jij, notabene! Ik zou bang zijn voor de deugd van die arme jonge meisjes in de Academy, wanneer dat ooit zou gebeuren.' Ginny was buiten adem van woede - haar ogen leken vurige flitsen te schieten naar haar metgezel, die achterover in het rijtuig leunde, zijn armen achteloos gekruist voor zijn borst en zijn zwarte hoed over zijn voorhoofd getrokken. 'O jij, vervloekt nog aan toe, Steve! Wil je nu eens ophouden om net te doen alsof je me ignoreert? Hoe durfde je hun te vertellen, dat jij me een paar nieuwe schoenen ging kopen om de andere te vervangen, die door het water geruïneerd waren? Dat verhaal gaat nu de hele stad door - ik twijfel er niet aan of Sonya heeft het gehoord tegen de tijd, dat ik thuiskom. O - o, verdomme!' vloekte ze woedend, op het punt in tranen uit te barsten. 'Geef je dan nergens om, Steve Morgan? Weet je wat je gedaan hebt?'

Eindelijk schoof hij zijn hoedrand naar achteren en ging overeind zitten met een uitdrukking, die een mengsel van kwaadheid en afgrijzen was.

'Je klinkt als een furie! In godsnaam! Waarom probeer je niet om je te beheersen? Die twee oude kletsmeiers zullen hun mond wel houden, denk ik - althans voor een poosje, terwijl ze zich verkneukelen met de gedachte, dat ze een geheim mogen delen. Ik heb hun gezegd, dat ik de naam Smith gebruikte omdat ik bezig was met de onderhandelingen over een belangrijke zakelijke transactie. Heb je niet gezien hoe gevleid ze keken? Sam geeft nogal wat geld aan die kostbare Academy van juffrouw Baxter, dus die zal heus niet zo gauw gaan praten. En mevrouw Atherton zal het in vertrouwen aan haar man vertellen, die haar zal zeggen om het stil te houden, terwijl hij probeert uit te zoeken, welke aandelen ik koop. Dus ...'

'Is dat alles wat je te zeggen hebt? En hoe staat het met mij? Ze hebben van het begin af niets anders gedaan dan over mij te fluisteren en nu - o, ze zullen een dergelijk lekker stukje kletspraat heus niet onverteld laten! Ze mogen jou misschien beschermen - tenslotte ben jij een man - maar ze zullen aan iedereen vertellen , dat ik op het strand gewandeld heb met een man, die niet mijn echtgenoot was. Ze zullen zeggen ...'

'Is het dat waarvoor je bang bent? Jouw toegewijde prins? Slaat hij je, Ginny?'

Ze barstte in tranen uit.

In minder dan een uur was alles tussen hen veranderd. Door ogen vol tranen zag Ginny het gezicht van een harde, onsympathieke vreemdeling, die haar zenuwen verscheurde door zijn vragen.

'Hij vraagt dat alleen maar om mij te kwetsen. Het kan hem echt niet schelen,' bleef een stem in haar achterhoofd zeggen, waardoor ze koppig werd ondanks haar tranen van zwakte en tegenwerking.

'Natuurlijk slaat hij me niet!' snauwde ze hem toe en stikte bijna in haar eigen snikken. 'Ik . .. we schieten soms niet erg goed met elkaar op, maar wat doet dat er eigenlijk toe? We zien elkaar niet al te veel en wanneer ik naar Rusland ga ...'

'Naar Rusland!' Steve's vingers vielen weg onder haar kin en hij leunde achterover met een rauwe, lelijke lach. 'Je bent dus werkelijk van zins om jouw plannen tot het uiterste door te voeren, is het niet? Ik weet zeker dat de tsaar opgetogen zal zijn - wie kan er anders helpen dan hij?'

'Maar zolang ik hier ben, kan ik ... kan ik geen schandaal hebben, zie je dat niet? Als ... als Ivan het ontdekt, vermoordt hij je! En hij... zou in elk geval een middel vinden om mij te straffen. De laatste keer heeft hij al mijn poeders weggenomen, zelfs het tonicum dat graaf Chernikoff mij had voorgeschreven. Steve, alsjeblieft.'

Ze kromp ineen toen ze de blik in zijn ogen zag en haar vingers, waarmee ze zijn mouw vastgegrepen had, lieten los.

'Dus dat is het. Geen juwelen, geen dure japonnen, die jouw gunsten kunnen kopen, maar die kostbare poeders. En ik word natuurlijk verondersteld de stad te verlaten om te verhinderen dat jouw man een schandaal veroorzaakt totdat hij je veilig en wel in Rusland heeft - waar je, ongetwijfeld de ene echtgenoot zult kwijtraken om een andere op te pikken.' Hij sprak tussen zijn tanden en de verachting in zijn stem maakte, dat Ginny hem hysterisch zou willen toeschreeuwen. Hij verdraaide ook alles!

'Je hebt ongelijk! Jij...'

'Heb ik dat? Wou jij me soms zeggen dat je niet beseft wat jij geworden bent? Je bent een verslaafde - dat woord wordt tegenwoordig gebruikt om mensen aan te duiden, die aan een of ander verdovingsmiddel verslaafd zijn geraakt. En in jouw geval, mijn beste prinses Sahrkanov, is het opium. Heb je je zelf nooit afgevraagd waarom je zo afhankelijk van die poeders geworden bent en van dat tonicum ? Of waarom je hoofd zo'n pijn doet en je een gevoel krijgt of je verkouden gaat worden, terwijl je dat helemaal niet bent?'

'Nee - nee! Dat is niet waar, je zegt al die dingen alleen maar om ...'

'Je hebt verdomme gelijk! Ik moet je schrik aanjagen zodat je weer tot je verstand komt. En zolang Sahrkanov jou in bedwang houdt door jou je zoete dromen te onthouden, zul je hem niet kwijtraken, althans niet zo gemakkelijk als jij denkt!'

ik wil niets meer horen. En ik weet niet waarom jij je tijd en je geld aan mij verspilt, tenzij het was om juist dit te doen, mijn leven te ruïneren - alles te ruïneren, dat met mij te maken heeft! Waarom ben je teruggekomen in mijn leven? Waarom?'

Zijn gezicht was voor haar een gesloten boek, plotseling ontdaan van elke emotie van welke aard dan ook, zelfs van de kwaadheid en de verachting, die ze er eerder in bemerkt had. Hij haalde een zakdoek te voorschijn en gaf die aan haar en zei alleen maar: 'Veegje gezicht af, Ginny. En neem in godsnaam een van die poeders, als die je tot kalmte kunnen brengen. Zie je niet, dat het geen zin heeft dat wij in dit stadium ons aan wederzijdse verwijten te buiten gaan?'

'Verwijten! Wat stel jij voor dat ik moet doen?'

'Aangezien je mijn raad gevraagd hebt: je kunt maar beter aan niemand zeggen, dat je vanmorgen met Sam uit geweest bent. Hij luncht met de senator in de Auction Lunch Saloon.'