4

De eerste ontmoeting tussen Ginny en prins Nikolai Ivan Vassilyvitch Sahrkanov kon nauwelijks onder minder gunstige omstandigheden hebben plaats gevonden, zoals generaal Diaz zelf haar onder het oog bracht met een ietwat aangenomen houding van strengheid.

'Maar waarom moest hij eerder komen dat hij verwacht werd? En hoe moest ik weten dat de heer die bij hem was senor Sebastian Lerdo de Tejada zelf was?'

'Het feit, dat El Presidente zijn meest vertrouwde kabinetslid zendt ter begroeting van de prins, moet u al een idee geven van diens belangrijkheid! Werkelijk, senora, u had moeilijk een slechter moment kunnen uitkiezen om deel te nemen aan een Fiesta met de soldadera's! U hebt nog geluk gehad, dat de prins geen slechte indruk van u kreeg.'

'Dat zal dan wel,' mompelde ze een beetje opstandig en de generaal schonk haar een van zijn plotselinge innemende glimlachjes.

'Kom kom, senora, ik ben niet echt boos op u, ofschoon ik moet toegeven, dat ik gisteravond een beetje verstoord was. Het viel ongelukkig dat de prins met een dergelijk groot gevolg opdaagde met inbegrip van die hardnekkige kapitein Hoskins van u!'

'Ik zou erg gelukkig zijn, indien kapitein Hoskins besloot om nooit meer met me te praten!' zei Ginny stekelig.

Maar ze moest later wel toegeven, dat ze een beetje indiscreet geweest was. De prins was de beleefdheid zelf geweest, maar ze had de blik in zijn fletse ogen herkend - ogen, waarvan de hardheid de uitdrukking van beleefdheid op zijn gezicht loochenden. Tegen wil en dank, op blote voeten, met haren die op haar rug hingen, werd Ginny aan de prins voorgesteld en zag ze zijn onderzoekende blik voor de eerste keer. Kolonel Green was er duidelijk verlegen mee, Carl Hoskins was woedend en senor Lerdo geamuseerd.

De prins was een knappe man met bruin haar, glad geschoren, behalve dan zijn modieuze bakkebaarden en er ongetwijfeld aan gewend om de harten van vrouwen voor zich in te nemen met zijn vleierij en zijn ietwat arrogante air van de meester te zijn. Kennelijk was hij ook gewend om altijd zijn zin te krijgen, en het was hij dan ook, die besloot dat ze op hun eerste middag moesten gaan rijden.

'Ik vermoed dat u even prachtig rijdt als danst, madame,' zei hij, terwijl zijn ogen over haar ronddwaalden, die op een of andere manier de beleefde vleierij in zijn toon logenstraften. Niet op haar gemak constateerde ze, dat zijn ogen haar nooit loslieten, zelfs wanneer ze interessante plekken aanwees, waarbij zij haar stem zo koel deed klinken als ze maar durfde.

Niettegenstaande haar koele optreden en de strenge stijl die ze gekozen had voor haar japon en haar kapsel, deed de prins alsof hij het niet merkte. Wanneer hij haar aansprak, was zijn toon achteloos beleefd en correct met alleen af en toe een ondertoon van spot, alsof hij haar wilde laten weten dat hij haar spelletje doorzag.

'Het stuk ongeluk!' dacht Ginny woedend die avond. 'Waarschijnlijk denkt hij, dat ik een pose aanneem van "moeilijk te krijgen", om daardoor zijn belangstelling te wekken.' Ze was blij, dat hij niet had aangehouden, toen ze zijn uitnodiging voor een diner op die avond afsloeg. En niettegenstaande dat Carl Hoskins zo dichtbij was, wenste ze dat Steve terug zou komen. Waarom moest hij zo lang wegblijven? Het was moeilijk om geduldig te zijn, omdat ze hem zo vreselijk miste. Vooral nu, nu ze alleen was en gevoelens van angst en onredelijke voorgevoelens haar schenen te omringen maakten dat haar hoofd bonsde.

Het was echter ongelukkig, dat niet alles zo gemakkelijk en ongecompliceerd was als ze zich trachtte wijs te maken op die eerste avond. Want prins Sahrkanov was een subtiele en nogal onthutsende man, helemaal niet gemakkelijk om te hanteren of te doorgronden. Carl Hoskins was nog een probleem.

Carl was te kwaad op haar en te verliefd om lang weg te blijven. Wanneer Ginny niet samen was met de prins, kon ze er zeker van zijn dat ze Carl ergens zou tegenkomen, zelfs al leunde hij maar tegen de deur van het hoofdkwartier van de generaal, zijn blik op haar somber en teleurgesteld.

'God, Ginny, wat voor soort vrouw ben jij geworden ? Hoe kun je je afgeven met dat soort vrouwen, en dansen op de manier zoals je die avond deed? En nu heb je een prins, die achter je aan loopt!'

'Integendeel, ik bén het die gedwongen achter de prins moet aanlopen,' antwoordde Ginny hem scherp, haar gezicht blozend van ergernis. Carl was te enerverend! Sedert ze geweigerd had hem als minnaar te accepteren, had hij nogal nadrukkelijk geprobeerd om de rol van een broer te spelen, maar de onverholen lust in zijn ogen, wanneer hij haar aankeek, verried hem.

'En met wat voor soort man ben jij eigenlijk getrouwd?' vroeg hij nu. 'Waarom blijft hij zo lang weg?'

'Carl, hij is soldaat! Hij heeft zijn orders uit te voeren. En wil je alsjeblieft niet opnieuw over dat onderwerp beginnen. Hoeveel keer heb ik je al gezegd, dat ik van mijn man houd? Ik ben van plan om getrouwd te blijven en waarschijnlijk zal ik in Mexico gaan wonen.'

'Je praat onzin! Je vader - in 's hemelsnaam, ben je hem niet iets verschuldigd? Hoe kun je je zelf begraven in een afgelegen ongeciviliseerd land met een man ...'

'Zo is het genoeg, Carl! En tot je je manieren verbeterd hebt, wil ik verder niet met je praten.'

Bij deze gelegenheid kwam de prins haar te hulp, die, zonder zijn gewone escorte, het hoofdkwartier van de generaal binnen kwam stappen; zijn ogen werden plotseling staalhard toen ze op Carl Hoskins vielen.

'Heeft de kapitein u weer lastig gevallen? Zal ik kolonel Green vragen om hem ergens anders over te plaatsen?'

'Weet u zeker, dat de kolonel zover zal gaan om u tegemoet te komen, mijnheer?'

Ze kon het niet laten om hem haar klauwen te doen zien en hij schonk haar een glimlach van spottende waardering.

'Misschien heb ik meer invloed dan u denkt, madame! Kom ...' hij pakte haar pols op zijn bekende heerszuchtige manier en begon met haar naar buiten te lopen - 'ik geloof, dat het tijd is om u een verrassing te bezorgen,' zei hij geheimzinnig. Beleefd hielp hij haar in het kleine open rijtuigje dat kolonel Green ter beschikking had gesteld van zijn aanzienlijke bezoeker.

Een deel van de verrassing van prins Sahrkanov bestond uit een bezoek aan Cuernevaca, dat Ginny al eens eerder bezocht had, toen de keizer daar nog resideerde. La Borda, het 'zomerpaleis' was nu het hoofdkwartier van kolonel Luis Adiego, die tijdig op de hoogte gebracht was van het bezoek van de prins.

'Uw bagage is uit Acapulco aangekomen.' Terwijl ze dit vertaalde wierp Ginny een verbaasde en geïrriteerde blik op haar metgezel. Was hij echt van plan om lang in Mexico te blijven? Wat was hij van plan? Ze begon de prins te wantrouwen.

Het was al laat die middag en hij was van plan om hier te dineren als gast van kolonel Adiego. Met haar wensen in deze zaak was in het geheel geen rekening gehouden - feitelijk behandelden ze haar tot Ginny's toenemende woede - alsof ze een soldaat was, die onder bevel geplaatst was.

De prins leek vastbesloten haar te tonen, dat hij haar echt nodig had als zijn tolk, want hij hield haar bezig, terwijl ze rondgeleid werden door het huis van de vroegere keizer. Het leek alsof hij ieder woord wilde verstaan, dat de onderdanige kolonel Adiego uitte.

Haar voeten deden pijn tegen de tijd dat ze uitgenodigd werden om uit te rusten in de comfortabele patio, waar de staf van de kolonel voor koele dronken zorgde.

'O, tussen haakjes, wilt u de kolonel vragen of er vanmiddag landgenoten van mij zijn aangekomen?'

Tandenknarsend bracht ze de vraag over en de kolonel deelde haar in een uitbarsting van welsprekendheid mee, dat er inderdaad vier Russische matrozen gekomen waren met de bagage van de prins en dat zijn lijfarts, graaf Chernikoff, er ook was en nu in zijn kamer lag te rusten.

'Vandaag lijkt u niet zo gelukkig te zijn, kleintje,' gaf de prins als commentaar en trok een wenkbrauw op. 'Misschien zal de ontmoeting met de graaf u wat opvrolijken - u zult hem een bijzonder interessante man vinden, die erg bereisd is!' Misschien ontdekt u nog wel wederzijdse kennissen!' Ze voelde, dat zijn woorden een verborgen bedoeling hadden, maar ze hapte niet.

'Mijn vriend, de graaf, begint zijn leeftijd te voelen, vrees ik,' zei de prins op zijn temerige, halfspottende toon. 'Maar u zult hem charmant vinden en een excellent causeur. Hij zal wel vlug hier komen, ongetwijfeld.'

Ginny had een gebogen, ouderwetse man verwacht - een oude man. Maar niettegenstaande de woorden van de prins was de graaf lang, goed gebouwd en had een merkwaardig glad gezicht zonder rimpels, niettegenstaande zijn staalgrijze haar en snor. Hij kwam met vlugge en bijna zwierige passen het huis uit en zijn ogen, een bijzonder staalgrijs, leken zich in Ginny's gezicht te boren en wel zó lang, dat ze voelde dat ze begon te blozen.

Graaf Chernikoff verontschuldigde zich voor zijn grofheid en boog zich galant over haar hand.

'U moet me vergeven, mademoiselle! Maar enkele ogenblikken kon ik nauwelijks geloven ... ja, inderdaad, de gelijkenis is opvallend!'

Ginny was volkomen verbijsterd en haar ogen werden groter toen ze van het glimlachende gezicht van de graaf naar het ironische gezicht van de prins keek.

'Maar - u zegt dat ik op iemand lijk, monsieur le comte? Iemand die u gekend hebt?'

'Maar natuurlijk! Heeft de prins u dat niet gezegd? Alleen maar om uw frisse jeugdige gezicht te zien heb ik zoveel mijl afgelegd op verschrikkelijke wegen, mademoiselle! Maar - het loonde de moeite - veel meer dan ik kan zeggen, hè Ivan? Liefje, u bent het evenbeeld van uw moeder, toen die uw leeftijd had.'

'Mijn - mijn moeder?' Ginny fluisterde de woorden en ontdekte dat haar ogen gekluisterd bleven aan het gezicht van de oudere man. En hij scheen inderdaad afkerig te zijn om zich van haar te verwijderen, want hij trok bewust een stoel dichterbij en ging naast haar zitten met een enkel excuuswoordje voor de prins.

'Uw moeder - ja, inderdaad, mijn kind! U wilt me wel vergeven dat ik u zo noem? Ik heb uw moeder gekend. En uw beste tante Caroline - een opmerkelijk hartelijke en verstandige vrouw. Ik had de eer haar een bezoek te brengen kort vóór ik de prins naar Amerika vergezelde.'

'Misschien, kolonel, zoudt u mij de eer willen aandoen om mij uw collectie geweren te laten zien, waarover u al gesproken hebt? Ik geloof, dat we deze twee maar moeten overlaten om zich te verdiepen in - zullen we zeggen, wat oude herinneringen?'

Het Engels van de prins had een zwaar accent, maar de kolonel die ook wat Eng,els sprak, kon hem verstaan en Ginny wierp hem een boze blik toe. Waarom had hij haar als tolk willen hebben?

'U moet niet boos zijn op Ivan. Ik was het, mademoiselle, die op deze ontmoeting heb aangedrongen.'

De zachte stem van de graaf Chernikoff deed Ginny's gezicht weer naar hem toekeren met een diep frons op haar voorhoofd.

'U moet me vergeven, dat ik moet bekennen dat - dat ik het niet begrijp! In feite: ik moet bekennen dat ik volslagen confuus ben! Bedoelt u te zeggen, dat u en de prins - dat mijn aanwezigheid hier allemaal gearrangeerd was?'

In haar stem begon een ondergrond van kwaadheid te komen en de graaf stak zijn hand uit en raakte de hare vol begrip aan.

'Lieve, heb een beetje geduld met mijn afdwalingen en ik zal alles uitleggen, ik begrijp uw schok; ja, en zelfs uw boosheid. Maar wanneer ik één verzoek mag doen: wilt u mij alstublieft eerst aanhoren vóór u vragen begint te stellen. Doe een oude man een plezier, iemand die uw moeder nog gekend en bewonderd heeft. Al kunt u zich mij dan niet meer herinneren, ik heb u één keer gezien, toen u nog een baby was.'

Waarom keek hij haar op zo'n vreemde manier aan? Wat ging hij haar vertellen?

'U moet proberen om me te vertrouwen - u moet zorgvuldig luisteren en geloof me, mijn kind, dat, hoe wild het ook moge klinken, hoe ongeloofwaardig ook, elk woord van het verhaal dat ik ga vertellen de absolute waarheid is. Ik had gewacht tot u meerderjarig zou zijn om het u te vertellen, maar toen ik naar Parijs ging, vertelde uw tante mij dat u naar Amerika vertrokken was. Een hartelijke en goedwillende vrouw, uw tante, maar ze had niet... enfin, wat gebeurd is, is gebeurd, maar mijn plicht blijft.'

Haar ijskoude handen tegen haar gezicht gedrukt, luisterde Ginny met groeiende verbazing, daarna met ongeloof.

'Uw moeder was Genevieve La Croix ...'

Op die manier begon hij. En plotseling, terwijl de oude graaf langzaam verder sprak, soms naar woorden zoekend, vond Ginny haar moeder - die ze zich enkel herinnerde als de ziekelijke schaduw van een vrouw, die in bed lag met haar gezicht van het licht afgewend - weer levendig en jong worden, even jong en opgewekt en vol levenslust als zij nu zelf was.

De lieftallige Genevieve - zo jong, zo stijfhoofdig; ze was vast besloten om de eisen van haar hart en haar jonge lichaam te volgen, evenals Ginny, haar dochter, nu - jaren later - ook deed.

'Ze ontmoetten elkaar heel toevallig, ziet u, in de kathedraal van Notre Dame - en hij kon zijn ogen niet van haar gezicht afhouden ... Ze was natuurlijk erg jong, pas zestien, en nog onder de hoede van de goede nonnen in haar kostschool; maar ja, wanneer je jong bent en verliefd en vastbesloten ... Ze vonden wegen om elkaar te ontmoeten, natuurlijk. Een vriendin van haar, een jonge getrouwde vrouw met een romantisch hart, vond hun een plaats waar ze elkaar konden ontmoeten. En dat was het begin. Ik was uitgekozen om zijn metgezel te zijn, maar ik vrees dat ik in die dagen ook jong en roekeloos was, en ofschoon ik wist dat het hoogst ongeschikt was en dat het niet kon blijven duren, schaam ik me te moeten zeggen, dat er niets was, dat ik kon doen om te voorkomen wat er gebeurde.'

Hij ging haar iets naars vertellen, iets dat haar angst zou aanjagen - of had ze in haar hart al begrepen waar de oude man heen wilde? Die realiseerde zich wat een schok het voor deze jonge vrouw zou zijn om de feiten over haar moeder te horen en het ergst van al, dat ze te horen zou krijgen, dat de man, die ze al die jaren voor haar vader gehouden had, helemaal niet haar echte vader was ...

'Mijn kind, omdat je zelf jong bent, weet ik zeker dat je het zult begrijpen wat er tussen deze twee jongen mensen gebeurde, die zo dolverliefd op elkaar waren! En vergeet niet, dit alles gebeurde zóveel jaren geleden - toen was het voor jongere mensen veel moeilijker om de ingevingen van hun hart te volgen. Wat ik probeer te zeggen is, dat het ten slotte allemaal uitkwam, zoals ik altijd al geweten en gevreesd had. De familie van jouw moeder ontdekte het en ze werd haastig uitgehuwelijkt aan de jonge Amerikaan, die haar zo aanbeden had, maar die onder andere omstandigheden totaal ongeschikt bevonden zou zijn. Met hem ging ze naar Amerika natuurlijk en daar werd je geboren, in New Orleans.'

Alsof ze gedwongen werd zei Ginny met lippen, die plotseling verstijfd waren: 'En - en hij - mijn - '

'Jouw vader, je echte vader, liefste kind, was de toenmalige Tsarevitch. Hij is nu Tsaar van Rusland.'

Iets in de pedante, bijna voldane wijze waarin de graaf deze aankondiging deed, maakte dat Ginny rechtop ging zitten, gegrepen door een gevoel van onwerkelijkheid, van ongeloof.

'O, nee! Nee! Ik heb naar u geluisterd - ik heb geprobeerd om u niet te onderbreken - maar dit is echt te veel voor me om te bevatten! U kunt niet zomaar in mijn leven verschijnen, na al die jaren, en me kalmpjes meedelen dat mijn vader mijn vader niet is, dat ik onwettig ben en dat mijn echte vader ... Nee, het is onmogelijk! En wat ook uw motieven mogen zijn om me dit te vertellen, dit wilde sprookjesverhaal, graaf Chernikoff, dan kan ik me alleen maar voorstellen, dat...'

'Stil, mijn kind.'

Met een steviger stem ging hij verder.

'Je moet luisteren - je moet het hele verhaal horen! Je vader kon onmogelijk de ingevingen van zijn hart volgen en met Genevieve trouwen, ofschoon dat nu precies was wat hij wilde doen, hij was zo waanzinnig verliefd op haar! Zijn vader zou het nooit toestaan - en haar familie ook niet. Wat een schandaal zou dat veroorzaakt hebben, wat een ramp voor Rusland! Nee - Alexander ging terug naar Rusland, toen hij praktisch gedwongen werd omdat te doen en uiteindelijk trouwde hij met de prinses, met wie hij toen al verloofd was. Maar zijn eerste liefde vergat hij nooit. Weet je dat hij nog steeds een miniatuur van haar heeft, dat hij altijd bij zich draagt? Ze maakten hem wijs dat Genevieve in Amerika tevredenheid gevonden had, zoal geen geluk - alle pogingen om iets omtrent haar te ontdekken, door jouw tante Celine, werden altijd beantwoord met dezelfde woorden: "Genevieve is gelukkig - laat haar met rust terwille van haar zelf!" Wat konden we doen? Slechts bij toeval hoorde ik later, dat je moeder naar Frankrijk gevlucht was, met jou - en dat ze heel jong gestorven was.'

'Maar ... o God ... zelfs als kind vroeg ik me af waarom Maman altijd zo bleek zag, zo ongelukkig! Ik probeerde verhalen te verzinnen over een of ander geheim in haar leven en vroeg me af, waarom ze papa verlaten had, maar ze zeiden tegen me, dat ik een romantische verbeelding had.'

De graaf zuchtte diep en zijn greep op de handen van Ginny werd zachter, zelfs vertroostend.

'Ze deden wat zij dachten dat het beste voor jou was, mijn kind! En ik deed wat ik dacht, dat het beste was voor mijn vriend, die nu mijn keizer is. Zie je, ik heb hem pas veel later verteld, wat ik, als dokter, al meteen ontdekt had dat Genevieve zwanger was. Van jou. Ik heb het je tante Caroline verteld want ik had al bevel gekregen om de tsarevitch terug naar Rusland te brengen op straffe van eeuwigdurende verbanning naar Siberië. Zij wist wat er gedaan moest worden en het wérd gedaan. Heel veel later heb ik Alexander bekend, dat Genevieve hem een dochter geschonken had. En laat me je zeggen, kind,' voegde hij er met een glimlach aan toe, 'het is een hele toer geweest om je te vinden! De geheime politie van twee landen - zelfs de mensen van Pinkerton in Amerika - en eindelijk hoorden we geruchten, dat je was of geweest was een lid van de hofhouding van de ongelukkige Maximiliaan hier. Je ziet dus ...'

Deze keer zag ze kans haar handen aan zijn greep te onttrekken en Ginny zat hem nu aan te kijken met de ogen van een opgejaagd dier.

'Nee, nee, ik zie het niet! Het is een schok geweest, ja. Ik ben nog steeds niet bekomen van alles wat u mij gezegd hebt; ik kan het allemaal niet begrijpen maar tenslotte: wat heb ik er nu mee te maken? U had me met rust kunnen laten. Waarom bent u eigenlijk hier gekomen? Wat verwacht u, dat ik zal doen?'

Alsof hij haar ademloze toespraak niet gehoord had, bleef de graaf Ginny doordringend aanstaren, zoals hij eerder al gedaan had.

'Maar jij lijkt zoveel op haar! Het is bijna griezelig, die gelijkenis! En toch ja, ik kan in jou ook iets van je vader herkennen! De kin van je moeder was klein en puntig - jij hebt er iets vastberadens in en een kuiltje. En je jukbeenderen zijn Russisch, ja, zelfs de stand van je ogen.'

'Maar ik zie nog steeds niet wat mijn uiterlijk hiermee te maken heeft! Ik lijk op mijn moeder, dat heeft iedereen me gezegd, maar wat maakt dat uit? Waarom moest u me dit alles vertellen?'

Ze zat bijna te snikken van de schok en door een opkomende, verraderlijke angst. Ze wilde niets meer horen; ze wilde niet, ze moest niet luisteren!

'Je moet je toch wel realiseren waarom?' De stem van de oude graaf was onverbiddelijk geworden, zijn ogen waren harder en hij fronste nu zijn wenkbrauwen tegen haar. 'Waarom denk je, dat ik hier ben? Waarom denk je, dat ik bevel kreeg om prins Sahrkanov te vergezellen op zijn missie naar Amerika? Je vader wil je zien.'