23

Een voor een waren de gouden miljonairs vertrokken met hun rijtuigen en hun gevolg van bedienden om terug te keren naar de stad of naar hun diverse landhuizen. 'Tot ziens ... tot ziens ... Zo'n prettig bezoek ... we zien jullie natuurlijk wel in de stad .. .'Ginny had een gevoel of haar gezicht zou barsten van de starre glimlach. Waren het echt maar vier dagen geweest? Ze had een gevoel als een houten pop, met ijzerdraadjes als zenuwen, stalen draden, die zó strak getrokken waren dat ze elk ogenblik konden breken. Ze kon aan niets anders denken dan aan de poeders, die Ivan haar tweemaal per dag gaf - haar beloning voor 'goed gedrag'. Ze kreeg er een midden op de ochtend om haar te wapenen voor de namiddag, wanneer ze moest rijden, gewoonlijk met Sam Murdock aan haar zij. En de tweede kreeg ze vlak voor ze naar beneden ging voor het diner. In de tussentijden 'rustte' ze in haar slaapkamer, voelde de transpiratie van haar lichaam stromen, ze wriegelde tegen de lakens om het jeuken van haar huid kwijt te raken en de pijn in haar slapen, die zich door haar hersenweefsel leek te boren. Ze was opgehouden zich de vraag te stellen, wat er van haar worden moest. Al, waarmee ze haar geest nog kon bezighouden, concentreerde zich nog maar op één ding - de opluchting, de verblijdende, ontspannende, wonderlijke opluchting, wanneer ze zich weer mens voelde worden.

Murdock was attent, vriendelijk. Maar zijn manier van doen, zelfs wanneer ze alleen waren, bleef onberispelijk. Elke morgen zond hij haar verse bloemen; 's avonds kwam er een exotische, wasachtige orchidee uit zijn broeikassen. En Ivan glimlachte, zijn manier van doen werd bijna welwillend. Ja, Murdock was een uitgeslapen man of hij kon niet zo rijk en machtig geworden zijn als hij was. Maar ook hij was kwetsbaar - en op zijn subtiele, zorgvuldige manier had hij getoond, dat hij door Ginny werd aangetrokken.

'We zullen zien,' dacht Ivan. Maar toch werd hij ongeduldig. Murdock was bijna al te voorzichtig. En zijn zogenaamde schoonvader, de senator, was in de laatste tijd onverklaarbaar gereserveerd geworden. Brandon had ergens zorgen over. De aandelen in de grootste Comstock-mijnen waren in de laatste tijd nogal fors gedaald en alleen de groten schenen zich geen zorgen te maken. En Brandon had gespeculeerd in land in het zuiden van Californië - met niet te veel succes, indien de geruchten juist waren. Dan was er ook nog die scheepvaartlijn, waar enkele kleinere aandeelhouders zich tot ieders verbazing aaneengesloten hadden en hun belang aan iemand anders verkocht hadden - niemand wist nog aan wie. Maar daardoor zat Brandon zonder de leidende positie waarop hij gerekend had ... Ja en dan had je nog het geld, dat ze samen belegd hadden en die beleggingen betaalden ook niet al te best. En altijd had je de grote mannen, die hun eigen geheime methoden hadden om de dingen te doen en helemaal geen scrupules wanneer het erop aankwam meer geld te verdienen. Murdock was een van hen - de man met geheimen, zoals ze hem wel noemden; maar wanneer je hem ontmoette leek hij even menselijk als de rest.

Sahrkanov had plannen gemaakt zonder dat Ginny dat wist, en die waren allemaal even succesvol geweest. De senator en zijn schoonzoon zouden met de andere gasten naar San Francisco vertrekken, een dag eerder dan Ginny en Sonya. Die zouden door meneer Murdock zelf naar de stad worden teruggebracht, die daar enkele zaken moest afdoen alvorens te vertrekken naar Virginia City.

'Besteed je tijd goed, lieve.' Ivan was de slaapkamer van Ginny binnengekomen, heel vroeg in de ochtend om afscheid van haar te nemen. 'Ik weet zeker, dat jij precies weet wat je moet doen om een man te strikken. En wees aardig tegen zijn pupil, zij gaat met jullie mee naar San Francisco, weet je, meneer Murdock bouwt daar een huis - een landgoed in Griekse stijl, zoals ik begrepen heb. Maar zolang dat niet klaar is, moet de liefelijke senorita Sanchez in de stad een verblijfplaats hebben. Je stiefmoeder was zo vriendelijk om erin toe te stemmen om als chaperonne op te treden en jouw vloeiende kennis van het Spaans zal heel goed van pas komen. Begrijp je?'

Ja, ze begreep het. Maar al te goed. Concepción haatte haar en zou haar nooit vergeven ... Hoe ver zou dat meisje gaan om zich te wreken?

Maar ze durfde Ivan haar gedachten niet te laten raden. Ivan controleerde haar nu, door die toverpoeders, die hij haar kon geven of inhouden naar gelang het hem inviel. Zich weer goed voelen ... dat was alles waarop ze hoopte.

'Ik zal twee poeders voor je achterlaten. Wanneer je verstandig bent, Virginie, dan zorg je dat je daar genoeg aan hebt, tot we elkaar in San Francisco terugzien.' Zijn stem werd zo zacht, toch zo subtiel geslepen als gepolijst staal onder fluweel. 'En je zult verstandig zijn, is het niet, schat? Ik geloof dat je wel geleerd hebt. Geen geheime afspraken meer met stalknechten. Het is heel wat anders, wanneer je gastheer je zou vragen om alleen met hem te gaan rijden of hem op zijn kamer op te zoeken. Begrijp je wat ik bedoel?' Hij verliet de kamer en met stijf gesloten ogen wierp Ginny zich op het bed.

Er werd zacht op de deur geklopt en nog vóór ze kon antwoorden, kwam Sonya binnen, stapte kordaat door de kamer en bleef voor het bed staan om op haar neer te kijken.

'Ginny! Nee, doe nou maar niet of je slaapt. Deze keer wil ik niet gedwarsboomd worden. We moeten praten.'

Zonder op antwoord te wachten trok Sonya een stoel naderbij en zette die naast haar bed. Haar grote porseleinblauwe ogen, met slechts heel weinig kraaienpootjes aan de ooghoeken, keken even jong en naïef als altijd, maar Sonya's mond vertoonde een koppige trek, haar volle, zachte lippen waren op elkaar geperst.

'Ginny, wat is er in 's hemelsnaam met jou aan de hand? Je hebt me aldoor ontweken - het lijkt alsof je iedereen ontwijkt! En Ivan, die de hele dag om je heen dwarrelt - er is iets mis. Ik heb het gevoeld en je vader ook. We maken ons zorgen. En ik móet het weten - waarom heb je meneer Murdock toegestaan om je zulke opvallende attenties te bewijzen?' Sonya boog zich voorover keek in de gezwollen, halfgeopende ogen van Ginny, die naar haar terugstaarden met een vreemde nietszeggende uitdrukking. Had het kind zelfs gehoord, wat ze gezegd had? Ze had zich gedragen als een marionet, in beweging gebracht door touwtjes. Iets was er heel erg mis en ze begreep er niets van.

'Ginny!' herhaalde Sonya scherp. 'Luister je naar me? Wat mankeert eraan? We zijn toch niet altijd van die vreemdelingen voor elkaar geweest? Vroeger waren we vriendinnen. Ik ben alleen maar hier achtergebleven om een gelegenheid te vinden met je te praten, alleen, en deze keer ga je me niet uit de weg.'

'Wat valt er te praten? Ik doe alleen, wat iedereen me wil laten doen. Ik ben met Ivan getrouwd; ik ben het soort vrouw dat hij zich wenst. Waarom kunnen jullie me niet met rust laten?'

'Met rust laten? Dat is juist een deel van wat ik heb proberen te zeggen. Waarom wil je zo graag alleen gelaten worden? Als er iets mis is, kan ik je misschien helpen. Misschien voel je je beter wanneer je eens gepraat hebt. En je hebt er ook helemaal niet goed uitgezien. Ik vind dat je een dokter moet raadplegen, wanneer we in de stad terug zijn.'

Ginny zat half overeind en liet zich terugvallen in de kussens.

'Een dokter! Ik vermoed dat jullie, net als Ivan, denken dat ik in een sanatorium thuishoor.'

'Je bent ongelukkig, is het niet? Ivan lijkt je zo toegewijd en toch - ik ben een vrouw en er zijn dingen, die ik kan aanvoelen. Wat is er aan de hand? Wat zit er verkeerd ? Of is het - vergeef me, wanneer ik wat cru ben, maar verwacht je soms een kind? Is dat de reden voor die vreemde buien?'

'Nee! Nee, ik ben niet zwanger en wanneer jij denkt dat ik vreemde buien heb - zó goed kennen we elkaar toch eigenlijk ook niet, is het wel? Niet meer. Alsjeblieft, Sonya, ik heb een afschuwelijke hoofdpijn en ik ben niet in de stemming voor meisjesachtige confidenties. Er valt trouwens niets vertrouwelijks te zeggen. Waarom praatje niet met Ivan?'

Ginny hoorde Sonya zuchten.

'Ivan is - o, hij is oppervlakkig gezien zo'n charmante man, maar je kunt er zo moeilijk meepraten. Hij - ik zou dit eigenlijk niet tegen je moeten zeggen, maar zelfs je vader is - nu ja, bezorgd. Waarom blijft hij zoveel weg? Waar gaat hij heen? Ginny, je moet je vast en zeker dezelfde vragen gesteld hebben - is dat het, wat aan je knaagt?'

'Ik wilde dat Ivan nog meer wegbleef! Denk jij, dat het me iets kon schelen wat hij uitvoert? O - nu heb ik je geschokt, is het niet? Maar het is de waarheid. Zo, ben je nu tevreden?'

Niettegenstaande haar uitbarsting was Ginny lichtelijk verbaasd dat Sonya, in plaats van te protesteren, alleen maar haar blonde hoofd boog.

'Ik - ik dacht al dat het zoiets zou zijn. En dan die manier om je moedwillig aan - aan andere mannen op te dringen. Ginny - het spijt me verschrikkelijk! En ik geloof dat zelfs je vader het begint te betreuren ... Enfin, ik wil alleen maar dat je weet dat indien - je kunt altijd bij ons terecht! Je vader zegt wel niet zoveel, dat weet ik, maar hij houdt van je en hij betreurt het feit dat hij je nooit beter gekend heeft. Alsjeblieft - sluit je niet voor ons op, Ginny.'

Met leedwezen verliet ze de kamer, na op Ginny's afgekeerde wang geklopt te hebben, maar er bleef tussen haar blonde wenkbrauwen een frons hangen. Dat moest natuurlijk aan William verteld worden, ondanks het feit dat hij zelf meer dan genoeg zorgen had, waarvan sommige afkomstig van de vreemde daden van zijn schoonzoon. William was in de laatste tijd al zijn illusies over de prins kwijtgeraakt. Er deden té veel geruchten de ronde - hij was een speler; een speculant - en ze zeiden ook, dat hij niet afkerig was van het vergeten van scrupules. Als William er maar niet in toegestemd had om Ivan te helpen zijn geld te beleggen! Als ze alleen maar niet zo gedaald waren ... als, als! En Ginny liep rond als een geest; je kreeg het gevoel, dat zelfs wanneer ze glimlachte en aan het gesprek deelnam - het meisje niet echt aanwezig was. In zekere zin - ja, in zekere zin was het jammer dat ze zo overhaast met Ivan getrouwd was, hoewel zij allen in het begin gedacht hadden dat dit maar het beste was. En dan was er nog een probleem - iets waaraan Sonya nauwelijks durfde te denken. Probleem? Het kon evengoed op een ramp uitlopen!

'Er moet een uitweg zijn!' bleef Sonya zich maar wijsmaken, zoals ze dat tevoren al keer op keer gedaan had. Zoals ze al evenveel keren troostend tegen haar echtgenoot had gezegd. Ja, er moest een veilige geheime oplossing zijn.

Sonya ging uit rijden met Concepción: Ginny haalde met afgrijzen haar neus op. Als Sonya eens wist dat zij ooit tegenover Concepción had gestaan met een mes! Die gedachte was op een of andere manier nu amusant. Een huisknecht met een pokergezicht deelde haar mee, dat meneer Murdock in zijn studeerkamer bezig was, maar dat er voor haar een lichte lunch klaar stond, zou ze die misschien buiten willen gebruiken, in de kleine patio? Meneer Murdock zou zich spoedig bij haar voegen.

Dus nu zou ze ontdekken wat meneer Murdock eigenlijk wilde. Nu Ivan weg was, verknoeide hij geen tijd. Vreemd genoeg, maar in haar opgeluchte en opgewekte stemming, intrigeerde de gedachte haar alleen maar. En buiten, naast het couvert dat voor haar gedekt stond onder de schaduw van een grote boom, stond een groot pakket, haar naam was op het kaartje gekrabbeld dat eraan hing en droeg de koene initialen S.M.

Ze scheurde het dure pakpapier en de gouden linten los. De gestreepte kartonnen doos bevatte een platte, fluwelen, juwelendoos en daarin een brede armband - nee, er waren er twee. Een voor elke pols. Diamanten en smaragden, die fonkelden in een antiek gouden montuur. Ginny hield haar adem in, haar ogen sperden zich open. O, God! Wat bedoelde hij, door haar zo brutaalweg een klein fortuin aan juwelen cadeau te doen? Hoe moest ze dat later verklaren?

Ze was genoeg vrouw om, zelfs toen ze dit overdacht, de armbanden tegen het licht te houden, gefascineerd door de heldere flitsen, die elke steen leken te doen leven. Ze kon zo'n gift onmogelijk aanvaarden, natuurlijk niet. Dat zou ze hem moeten zeggen maar ze verlangde ernaar om ze even te proberen, deze ene keer. 'Beter van niet,' dacht ze met een zucht en toen zag ze nog iets anders glanzen tegen het fluweel. Een kleine gouden sleutel, die aan een dunne ketting van hetzelfde metaal hing.

'Deze sleutel zal toegang geven tot een zeker huis, dat gebouwd wordt op de heuvel, die Nobb Hill genoemd wordt, in San Francisco. U zult ontdekken, indien u daartoe ooit lust gevoelt, dat de sleutel tevens de buitendeur van mijn suite hier ontsluit - die, welke u daarboven ziet. En wat de juwelen betreft: die zijn voor u. Indien u ze niet mooi vindt, mag u ze weggeven of verkopen.' Sam Murdock was stil in het zonlicht te voorschijn gekomen en stond haar onbewogen aan te kijken. Wat was dat toch een vreemde man! Wat moest ze tegen hem zeggen?

'Kijkt u alstublieft niet zo verschrikt, prinses!' Zijn stem werd droog toen hij op haar toeliep. 'Er zijn geen - eh - voorwaarden aan deze gift verbonden en ik weet wel zeker, dat u weet, dat ik me deze invallen uitstekend kan veroorloven zo nu en dan. Noemt u dit een verontschuldigend gebaar als u. wilt.' Hij ging tegenover haar zitten en Ginny voelde zich letterlijk niet tot spreken in staat; ze keek naar zijn vierkante, sterke gezicht dat niets verried. 'Wat de sleutel betreft,' ging Murdock verder, 'ik hoop dat u mij de gunst zult bewijzen om mij te helpen bij de keuze van het meubilair en de overige binnenhuisinrichting voor mijn huis in de stad. Mijn pupil heeft, helaas, geen idee van goede smaak wat dit soort dingen betreft en het huis heeft een vrouwenhand hard nodig.'

'Maar,' stamelde ze uiteindelijk, 'maar waarom ik? Ik bedoel - o, ik weet dat u vriendelijk geweest bent en erg behulpzaam en begrijpend, maar ...' Ze aarzelde, maar liet toen de woorden als een waterval naar buiten rollen vóór ze de moed zou verliezen, ik denk niet dat u me wilt verleiden, wat ik wél gedacht zou hebben indien een andere man me een dergelijk cadeau zou hebben gegeven! En ik geloof ook, dat u te veel van mij afweet om dat te willen doen. Is het alleen maar omdat mijn - omdat Ivan mij aan u heeft opgedrongen ?' Bitter en roekeloos voegde ze eraan toe: 'U hebt toch zeker wel geraden, waarom? U moet aan dat soort dingen gewend zijn - ik stond verbaasd dat u me niet méér verafschuwde. Ik word verondersteld extra aardig voor u te zijn, weet u. En u hebt ook opgemérkt hoe ik zijn bevelen heb opgevolgd. U bent fatsoenlijk genoeg geweest om voor te geven, dat u het niet gemerkt hebt en u bent - o, in 's hemelsnaam! Wilt u me alleen maar vertellen waarom?'

Hij knikte haar toe en Ginny dacht, dat ze - al was het maar voor een ogenblik - een trek van instemming op zijn gezicht gezien had, dat overigens even minzaam bleef.

'Goed gezegd! En omdat u eerlijk tegenover mij geweest bent, zou ik alleen maar wensen dat ik even eerlijk tegenover u kon zijn. Maar ik vrees, mijn beste, dat ik u moet vragen om geduld te hebben met de grillen van een oude man. Laten we alleen maar zeggen dat ik deze gift heb uitgekozen omdat ik u mag - en dat doe ik. Ook is het waar, dat ik er trots op zou zijn indien u mij uw vriend zoudt willen noemen. Indien u zoudt willen beloven om u eerst tot mij te wenden, wanneer u hulp of raad nodig hebt. Maar wat de rest betreft: het is mijn gewoonte om nooit een vertrouwen te schenden. Ik weet zeker dat ik het trekken van uw eigen conclusies rustig aan u kan overlaten.'

Ginny speelde met een glas koude, witte wijn.

'Steve,' zei ze plotseling. 'Het heeft iets te maken met Steve, is het niet? U hebt gearrangeerd dat we elkaar hier op die avond konden ontmoeten en toen, die andere dag ...' Ze slikte en zei toen: 'Die man - Steve heeft hem gedood, is het niet? En u hebt hem gedekt. Hij vertrouwde mij althans genoeg om er zeker van te zijn, dat ik hem niet zou verraden! Ik geloof dat u beiden elkaar beter kent dan u wilt toegeven, maar wat ik niet kan begrijpen is waarom - in 's hemelsnaam waarom kwam Steve hier? Wat dat echt een toeval? Waarom?'

'Ik geloof dat u hem dat beter zelf kunt vragen.' De stem van Sam Murdock was nietszeggend en hij liet een korte zucht horen, alsof zij het ogenblik voor hen beiden moeilijk gemaakt had. Hij aarzelde en ging toen verder. 'Misschien zult u zich herinneren, dat Steve de dingen liefst voor zich houdt. Maar dit kan ik u wél vertellen: ik ben een vriend van zijn vader geweest, lang geleden. En ik ben bevriend geweest met don Francisco Alvarado sedert we als vijanden elkaar ontmoet hebben in de oorlog van zevenenveertig - natuurlijk lang vóór uw tijd.' Hij voegde er zijdelings aan toe: 'Steve heeft al eens eerder voor me gewerkt.'

'Meer gaat u me niet vertellen, is het wel? Niemand wil dat. En Steve - o, u begrijpt het niet! Hij - hij veracht me. Hij - '

'Ik geloof,' zei Sam Murdock zacht en beslist, 'dat u zich zelf onderschat, mijn beste. Als u wat raad van een oude rot in alle mogelijke spelletjes wilt aannemen, zou ik maar op mijn stuk blijven staan en gewoon afwachten.' Hij wierp haar een lange, nadenkende blik toe. 'Maar dat hangt er natuurlijk van af, van wat u werkelijk wilt.'