50

Missie was zó opgewonden tegen de tijd, dat de morgen aanbrak van wat ze de dag van 'het grote bal' noemde, dat ze er bijna misselijk van was - gedeeltelijk van verwachtingen en gedeeltelijk omdat ze bang was. Maar die aardige meneer Ortega en die Spaanse dame met het pruimengezicht, waren komen aanrijden in een van die mooie rijtuigjes van mevrouw Morgan om haar op te halen; en tegen de tijd, dat ze bij het huis van Desmoulins waren, dat nu bijna onherkenbaar was nu de werklieden klaar waren met verven en restaureren, zag ze nog een beetje betrokken maar voelde zich minder bang.

Meneer Ortega - ze moest onthouden om hem senor te noemen - behandelde haar precies alsof ze een grote dame was, en zelfs de Spaanse dame glimlachte, toen ze haar naar boven bracht en mompelde, dat Genia zo'n uitstekende smaak had en dat de japon, die ze voor Missie had uitgekozen eenvoudig prachtig was en volkomen geschikt voor een jonge vrouw.

Missie, die zich voor de eerste keer een vrouw hoorde noemen, kon alleen haar ogen opensperren en blozen. Mevrouw Morgan was zo aardig geweest! En hier te zijn was net een droom. Het gevoel dat Missie had, dat ze een rol in een verhaal speelde dat zij zich verbeeldde, werd nog sterker, toen ze zich voor het eerst zag in de japon die ze zou dragen.

'Vind je het erg, dat het er een van mij is? Ik heb hem nog niet gedragen en ik vond het ontwerp en het materiaal zó mooi, maar toen ik hem aantrok leek hij een beetje te jong voor me. Geloof jij in het noodlot? Misschien bewaarde ik die jurk, omdat die in zekere zin bestemd was om door jou gedragen te worden.' Zonder Missie de kans te geven om iets meer te doen dan te hijgen van verbazing, draaide Ginny haar snel om, verwijderde de ring, die ze aan het lint droeg en maakte een snoer glanzende parels rond haar hals vast.

'Je ring is wel veilig, maak je geen zorgen. Mijn tante Celine wilde mij op mijn eerste bal niet anders dan parels laten dragen. En ofschoon ik liever smaragden had willen hebben, ontdekte ik dat ze toch gelijk had. Mijn neef Pierre escorteerde me, herinner ik me nog en ik had de prachtigste tijd van mijn hele leven.'

Meer dan ooit voelde Missie, toen ze zich in de spiegel bekeek, dat prinses van een sprookje, een mooi feeëriek wezen, dat ze niet eens kon herkennen. Ze had minstens een half uur in een warm, geparfumeerd bad gelegen en daarna was er de grote, pluizige handdoek om zich mee af te drogen.

Zelfs haar onderrokken waren van zijde en voelden vreemd zacht en glad tegen haar huid. Haar jurk was gemaakt van wit brokaat doorweven met zilveren draden, zodat het glinsterde bij elke beweging als het licht erop viel. Van voren was die lager uitgesneden dan enige jurk die Missie ooit tevoren bezeten had - maar niet zo laag als de japon van vurige opaal van Ginny Morgan, die Tia Alfonsa een zucht van herinnering deed slaken.

'Aha - ik herinner me zo'n japon! Esteban bracht die voor jou mee uit Mexico City en je bent erin getrouwd. Wat heb je ons die avond een tijd bezorgd! Hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten? Die arme dona Maria was dagen daarna nog van streek.'

'Maar Missie is vast niet geïnteresseerd in mijn saai verleden,' zei Ginny luchtig en Tia Alfonsa had haar lippen zó stijf opeengeperst - net alsof ze te veel gezegd had. Missie merkte het niet echt op, want ze had het veel te druk met naar haar eigen spiegelbeeld te staren.

'Wil jij me helpen ontvangen ? Ik moet op het nippertje nog een paar dingen nakijken en afgezien daarvan, zegt men dat de werkelijk mondaine gastvrouw altijd te laat komt op haar eigen soirees!' De lach van Ginny verried Missie, dat ze om zich zelf lachte - en toen zag ze de manier waarop de ogen van meneer Ortega groter werden en vreemd opklaarden toen hij haar langzaam en verlegen de trap zag afdalen ... Ze had het gevoel, dat ze hierna alles onder het oog zou kunnen zien! Voor de eerste keer in haar leven had Missie de openlijke bewondering in de ogen van een man gezien - die zei, dat ze mooi was, die haar liet merken dat ze een vrouw was. Hoe zou Manoio haar zien, wanneer hij met haar broers meekwam? Wat zou zijn blik te zeggen hebben?

Met behulp van wat steun van Renaldo Ortega en zijn warme, vertrouwen wekkende aanwezigheid naast haar, was het ontvangen van de goedgeklede gasten echt niet zo moeilijk.

'Ik zal jou voorstellen als de logee van Ginny. Al wat je dan hebt te doen is je hand uitsteken en te glimlachen, wanneer jij hun zegt hoe blij je bent om hen te ontmoeten.' Hij gaf haar hand, koud ondanks de witte zijden handschoenen, een bemoedigend kneepje en voegde er op lage, bijna aarzelende toon aan toe: 'Ik weet zeker, dat al onze gasten, net als ik, met stomheid geslagen zullen staan over uw schoonheid, senorita Melissa.'

'O! Maar dat komt van deze prachtige japon, die me zoveel verandert natuurlijk! Ik kon me zelf niet in de spiegel herkennen, weet u! Mevrouw Morgan is zó aardig geweest - ik hoop alleen maar dat ik haar vanavond niet zal teleurstellen!'

'Ik geloof, dat je daarvoor niet bang behoeft te zijn!' zei Renaldo met veel meer nadruk dan hij eigenlijk bedoeld had. Bij zichzelf overwoog hij, toen de eerste gasten begonnen te komen, dat hij hoopte dat Melissa door dit alles niet zou veranderen - dat ze niet zou veranderen in een flirt, maar haar natuurlijke naïviteit en charme zou weten te bewaren. 'Ze is net een kleine bosnimf!' Zelf was hij verbaasd over deze gedachte. 'Ik moet hierover met Genia praten - Melissa moet niet bedorven of gekwetst worden op welke manier dan ook, door deze elegante maskerade. En wanneer ik de kans krijg om met Esteban te spreken ...'

Maar zou die kans ooit komen ? Waar was hij ? Onbewust herhaalde Ginny de gedachten van Renaldo, zowel als van Missie, toen ze de brede trap afdaalde, vijftien minuten te laat.

Nu het ogenblik aangebroken was voelde zij zich zenuwachtig - bang bijna - niettegenstaande haar broze uiterlijk van opgewektheid. Wanneer de aanblik van haar, Steve niet wakker schudde in zijn geheugen - of, indien hij om een of andere reden verkoos dat niet te doen - wat dan? Ze had de japon, die ze vanavond droeg, expres besteld, het was een nauwkeurig duplicaat van de japon die Steve haar cadeau gegeven had op de avond van hun overhaaste, geheime huwelijk. En ze droeg vurige opalen, die als veelkleurige vlammen in haar oren fonkelden, rond haar slanke hals en haar polsen.

Ze moest zich kalm houden - voorbereid zijn op het ergste - op alles. Haar gedachten gingen koortsachtig, terwijl ze maar glimlachte en glimlachte en beleefde banaliteiten mompelde.

Wanneer zou hij komen opdagen? Zou hij wel komen? Ze beet zich vast aan de gedachte, dat de vader en broers van Missie ook nog niet gekomen waren.

Toni Lassiter maakte een dramatische late entree aan de arm van rechter Benoit. Haar lichtblonde haar glansde als zilver onder de fonkelende kandelabers, haar japon was van dof goudbrokaat en liet de kleur van haar ambergouden ogen uitkomen. Haar blote schouders en armen glansden met een parelachtige gloed en haar roze lippen, die altijd vochtig glansden, bogen zich naar boven in een glimlach, die zowel spottend als uitdagend bedoeld was.

ik heb zoveel over u gehoord van onze beste Nicky! En mijn hemel, wat hebt u een uitstekend karwei laten verrichten aan dit oude, vervallen huis. Het was natuurlijk niet zo stevig ontworpen en gebouwd als het huis van wijlen mijn echtgenoot. Zijn vader heeft het laten bouwen, weet u, en wanneer de rivier overstroomt, komt die nooit tot aan het huis. Ik hoop voor u, dat we niet zo'n rampzalige overstroming krijgen als twee jaar geleden. Maar ... dan bent u waarschijnlijk niet meer hier, is het wel?'

'Zij ... zij is een ongeciviliseerde, opgeblazen kat!' dacht Ginny woedend. 'Hoe kón Steve? Zelfs wanneer hij zich niets van het verleden herinnert!' Ze zou graag een handvol zilverblond haar bij Toni hebben uitgerukt en haar japon, van haar veel te laag decolleté tot haar middel uit elkaar gerukt hebben, maar in plaats daarvan glimlachte ze zoetjes en sloeg geen acht op de provocerende toespraak van dat Lassiter-mens.

'En ik ben zo blij, dat ik u eindelijk ontmoet. U bent precies zoals ik me had voorgesteld. Rechter Benoit, goed om u weer te zien.'

Hoe kon ze? Na wat die gemene Toni gezegd had, hoe kon ze dan zo lief tegen haar doen? Missie stond verwonderd en ze was opgelucht, dat ze vlak naast Renaldo Ortega stond. Ze kon de onaangename glinstering in de ogen van Toni zien en het optrekken van haar volle lippen, maar ze rechtte haar rug en boog lichtjes haar hoofd zoals ze Ginny had zien doen.

'Hé, Missie! Ik zweer - ik zou je nooit herkend hebben zonder die smerige vodden, die je zo graag schijnt te dragen! Speel je vanavond voor Assepoester, liefje?'

Tot haar verbazing redde Nick Benoit Missie van het venijn van Toni.

'Je ziet er mooi uit, Melissa. Precies jouw moeder, op jouw leeftijd. Je zult de hoofden van alle jongemannen hier vanavond wel op hol brengen. Maar denk erom een dans voor je oom te reserveren!' en hij leidde Toni verder, zijn vingers verstevigden zich rond haar elleboog, vóór ze de kans kreeg een volgende kattige opmerking te maken. 'Kom, ik zal een glas punch voor je halen, Toni, mijn liefje. En probeer die gemene uitdrukking op je gezicht weg te nemen; die past niet helemaal bij de rol, die je van plan was vanavond te spelen!'

Gelukkig was het een zachte en balsemieke avond en reeds waren de drie binnenplaatsen vol met wat Toni verachtelijk de 'hoi polloi' noemde. Ze had haar cowboys verboden om te komen,maar bijna elke andere farm in de buurt had zijn vertegenwoordigers; om nog niet te spreken van de rustige Mexicaanse ingezetenen, die zich gewoonlijk alleen met zich zelf bemoeiden en Toni Lassiter hun patrona noemden.

Dat was nog een reden voor de ternauwernood in toom gehouden woede van Toni. 'Zie je, wat ik je al die tijd heb proberen te zeggen? Ze is veel te nieuwsgierig en veel te veel bemoeial, dat gekunstelde kreng! Zij, en die zogenaamde neef van haar, hebben een bezoek gebracht aan elk lemen hutje waarin die koeienjongens willen wonen. Kennelijk spreken ze dezelfde taal - kun je je dat voorstellen? En hoe komt de dochter van een senator - haar vader komt uit Virginia en haar moeder is Française - aan een Mexicaanse neef? Ik zeg je, Nicky, dat je maar eens moet zien te ontdekken, wat er achter die dure kleren zit!' Toni liet een schrille kreet horen. 'Misschien was ze wel hoer, toen die echtgenoot van haar haar oppikte! Het zou me niets verwonderen. En wanneer jij verblind wordt door haar omgangsvormen: ik niet! Ik wil haar niet veel langer hier in de buurt hebben, ik waarschuw je!'

Wonderlijk genoeg was Toni niet de enige die zich zorgen maakte over de landarbeiders en de Mexicanen. Persis Belmont bleef even staan om haar gastvrouw toe te fluisteren, dat haar man op spelden zat - bang was, dat er een gevecht zou uitbreken.

'Er bestaat niet veel sympathie tussen onze mensen en de ingezetenen, weet je. Sommige van die cowboys uit Texas hebben de oorlog nog niet vergeten. Ze mogen ons niet en ze mogen die armzalige Mexicanen niet. Ginny, weet je zeker ...?'

'Mijn mensen zijn gewaarschuwd. En de Mexicanen zullen vast niet beginnen. Ik denk dat iedereen té behoedzaam is om moeilijkheden te beginnen - althans vanavond niet! Maak je alsjeblieft geen zorgen, Persis. Er gebeurt niets!'

'Nou, ik hoop zeker van niet... maar ik vertrouw die grijns niet op het gezicht van dat mens Lassiter, als je de waarheid wilt weten!' Persis Belmont aarzelde en legde toen haar hand op de arm van Ginny en liet haar stem een beetje dalen zodat Missie, die vlakbij stond met senor Ortega haar niet zou kunnen horen. 'En ik hoop dat - dat die blauwogige Indiaan besluit om vanavond weg te blijven! Ik weet wel, dat het kind dan teleurgesteld zal zijn, maar ze is veel te lief en onschuldig om zich met een dergelijk soort man af te geven. Ik vind het vervelend, Ginny, dat ik je telkens voor zoveel dingen moet waarschuwen, maar je moet onderhand genoeg gehoord hebben om te weten, dat hij een onruststoker is! Alles was hier betrekkelijk rustig totdat hij kwam opdagen, uit het niets - precies alsof hij de duivel zelf was, hierheen gestuurd om de boel op stelten te zetten! Ik hoop zó ... o!'

Ginny had naar de sombere waarschuwingen van haar vriendin geluisterd met een vastgeroeste beleefde glimlach op haar gezicht, maar nu, toen ze de richting van Persis' ogen volgde, kon ze het plotselinge wegebben van de kleur in haar gezicht niet verhinderen.

Hij was er! En helemaal opeens bonsde haar hart zó heftig, dat Persis het vast en zeker moest horen en ze voelde zich teruggezogen naar de tijd, waarin ze alle avonden op Steve gewacht had om bij haar te komen - niet wetende hoe hij zou reageren of wat hij haar zou aandoen ...

'Maar ik kan toch niet met een mes op hem afgaan en dat op zijn keel zetten, zodat hij me wel moet opmerken,' dacht ze dwaas en ze was boos en bang en onzeker van zich zelf, en dat allemaal tegelijk - helemaal niet zeker of ze wel voorbereid was op het moment, wanneer hij voor het eerst naar haar zou kijken, of niet.

Het leek alsof plotseling een onmerkbare stilte gevallen was toen de vijf mannen de enorme receptiezaal binnenwandelden, waarvan de deuren nog steeds gastvrij openstonden: Joe Carter, die er niet op zijn gemak uitzag en zich een beetje opzichtig voelde in zijn nieuwe confectiepak, gevolgd door zijn drie zonen en de lange man met het harde gezicht, bekend als Manoio, die het zwarte en zilveren Mexicaanse charro pak met een bijna beledigende zelfverzekerdheid droeg. Het korte jasje en de zwarte broek met zilveren tressen langs de randen en naden, paste hem precies; zijn witte overhemd had aan de voorkant kanten lubben.

Letterlijk vastgenageld op de plaats waar zij stond, hoorde Ginny de plotseling zenuwachtige gesprekken losbarsten, die té snel opvolgden op de voorafgaande stilte. En daarboven de verheugde uitroep van Missie.

'O, u bent gekomen! Hier bent u dan eindelijk!' riep Missie, haar puntige gezichtje omhoog geheven en plotseling helemaal stralend - het kon haar niet schelen, dat zij daarmede haar gevoelens verried aan de gehele verzamelde menigte.

Een paar minuten geleden was Missie nog benaderd door een groep bewonderende officieren, die elk om de eer van een dans smeekten. Maar nu, terwijl ze zich door de kamer spoedde nam ze van geen van hen notitie - noch van de gechoqueerde, afkeurende blikken, die in haar richting geworpen werden.

Ze kon alleen maar zien hoe prachtig Manoio eruit zag, als een Spaanse Don, en dat allemaal voor haar, omdat hij niet wilde dat zij zich zou behoeven te schamen ten aanschouwe van al die mensen. De blauwe ogen werden donkerder en vernauwden zich langzaam, terwijl één wenkbrauw omhoog ging.

'Missie ... je ziet er vanavond als een prinses uit. Veel te mooi voor ons, gewone mensen.'

'Vindt u dat echt? Houdt u van de manier waarop ik er uitzie? Pa - vindt u me mooi? Net als Mama?'

'Je bent schattig, p'tite!' De stem van Joe Carter was schor van emotie en haar broers stonden haar aan te gapen; toen Matt kwaad begon te doen, wist Missie dat hij vond dat ze zich niet tot zulke verplichtingen tegenover een vreemde vrouw, een buitenstaander, had moeten binden. Maar vanavond wilde zij zich nergens zorgen over maken en vooral niet, nu Manoio haar aankeek met een blik alsof ze nu eindelijk een vrouw was, een van zijn mondhoeken vertrok tot een glimlach, die alleen voor haar bedoeld was.

'Jouw Pa heeft gelijk, prinses. Jij bent de mooiste jongedame in de zaal. Heb je al je dansen al weggegeven of heb je eraan gedacht om er een of twee voor mij te bewaren?'

'Maar ik heb er nog geen enkele toegezegd! Dat is te zeggen, behalve aan senor Ortega ... en dat was omdat ik hem hielp bij de ontvangst, toen mevrouw Morgan - ze heeft me gevraagd om haar Ginny te noemen! - zich nog aan het kleden was. Hij heeft mij gevraagd om het bal met hem te openen en o, hij is zó vriendelijk geweest; hij is haar neef, weet u! Kom mee om haar te begroeten. Ze is lief; echt, dat is ze en ze is geen ...'

'Het lijkt erop alsof onze kleine zus al die fantasiekleren en al die praatjes, die ze gehoord heeft, naar haar hoofd heeft laten stijgen,' gromde Matt, maar hij hield tenslotte zijn mond toen zijn vader hem een afkeurende blik toewierp.

'Zij is hartelijk tegen Missie geweest en vanavond zijn we haar gasten. Wil je daaraan denken, mijn zoon?'

'Ze is mooi en ze is ook een echte dame - ze lacht niet met haar mond en vermoordt je niet met haar ogen zoals Toni dat doet!'

Matt keek woedend, maar Manoio lachte, het smalle litteken op zijn wang verdween in de diepe groef, die altijd te voorschijn kwam, wanneer hij lachte.

'Je ziet eruit als een kleine spetterende kat, wanneer jij woest wordt en dat past niet bij die japon en die parels.' En nu, toen hij haar ontstelde blik zag, glimlachte hij een beetje verkrampt: 'Kom. Wil je me niet aan je nieuwe vriendin voorstellen?'