5

'Je vader wil je zien ...

De woorden bleven nadreunen in Ginny's oren, ze werden telkens herhaald in de loop van de vreemde, gespannen avond.

'Mijn lieve kind' zoals de graaf haar maar bleef noemen en niettegenstaande haar gloeiende protesten, niettegenstaande haar heftige en soms boze verwerping van de vreemde feiten, die hij haar had verteld, bleef hij maar glimlachen, welwillend en een beetje vaderlijk, en hij bleef haar 'kind' noemen.

Hij wilde dat ze met hem mee terug ging naar Rusland - hij was gek, duidelijk! Tot haar sprak hij over plicht en verplichtingen, over haar koninklijke afkomst; en nog erger, met een optrekken van zijn wenkbrauw schoof hij haar heftige opmerkingen terzijde, dat zij getrouwd was.

'Maar mijn kind - hoe kon je nu trouwen zonder de toestemming van je vader? Je wettige voogd is natuurlijk senator William Brandon. Wist je niet dat hij zó woedend was toen hij van een Franse kolonel hoorde van jouw huwelijk met een man - mag ik heel eerlijk zijn - een volslagen ongeschikt persoon, een Mexicaan, dat hij het huwelijk natuurlijk onmiddellijk heeft laten annuleren!'

'Maar ...' ze had het gevoel of ze verdronk in een zee van watten en haar stem schoot wanhopig naar boven - 'maar ik heb hem geschreven, ik heb hem verteld..

'Ah, ja, je hebt hem verteld, dat deze senor Alvarado uit een goede familie komt. Niettemin heeft hij het huwelijk laten annuleren.'

'Dat kan hij niet doen! Ik ben éénentwintig!'

'Maar je was zeker geen éénentwintig, mijn kind, toen je je Huidige verbintenis sloot. Kom, besef je niet wat je aangeboden wordt? Je bent een prinses. Zelfs wanneer je vader je niet openlijk kan erkennen als zijn dochter, zijn er andere schikkingen die hij wél kan maken. Hij verlangt ernaar voor je te zorgen, toe te zien dat je alles krijgt. Door zijn eigen decreet heb je nu het recht je Prinses Xenia Alexandrovna Romanov te noemen en wacht maar eens tot je het prachtige landgoed ziet dat van jou is! Het ligt niet ver van het zomerpaleis van de tsaar. En je zult natuurlijk een prachtig eigen inkomen hebben! Het is niet nodig te zeggen,' voegde hij eraan toe, waarmee hij door de snelheid van zijn woorden Ginny verhinderde om opnieuw te protesteren, 'dat senator Brandon niet de ware feiten hoeft te weten. Hij weet alleen, dat prins Sahrkanov de wens heeft uitgesproken om jou tot zijn echtgenote te maken en daarvoor heeft hij zijn toestemming al gegeven.'

'O nee!' Deze keer sprong ze overeind vóór hij het kon verhinderen. 'Graaf Chernikoff, ik meen elk woord van wat ik al eerder gezegd heb. Ik ben geen dwaas Europees juffertje, dat zich maar laat bevelen en haar leven netjes laat arrangeren; daarvoor is het te laat! Het kan me niet schelen wat iedereen zegt, zelfs mijn vader niet! Ik ben getrouwd, en ik ben van plan getrouwd te blijven. Ik geloof niet, dat een of andere eigengereide annulering van kracht zal zijn voor een rechtbank hier! En zelfs wanneer ik niet wettig getrouwd zou zijn volgens uw wetten, dan ben ik liever de maîtresse van de man die ik liefheb, dan een prinses te zijn en getrouwd met een man die ik nu al haat!'

'Denk erover, mijn kind. Je zult wel van gedachten veranderen, dat weet ik zeker. En niemand, dat beloof ik je, zal je dwingen tot een huwelijk dat je verafschuwt! Maar stel - uh - dat je echtgenoot besluit dat je hoort te gaan? Stel, dat hij overgehaald kan worden om je te ontslaan van je huwelijksbanden?'

'Mijn echtgenoot wordt niet gemakkelijk overgehaald om iets te doen, dat hij niet wil doen!'

'Aha? Wel, zoals ik al gezegd heb - denk er eens over na, prinses.'

Ze weigerde erover te denken en zei dat ook, maar de graaf glimlachte slechts en zei, dat ze natuurlijk aan shock leed. Het moest evenwel niet hun diner bederven en de rest van de avond.

Graaf Chernikoff kwam wat moeizaam overeind en stak zijn hand naar haar uit.

'Kom - wil je me niet vergeven dat ik een beetje autocratisch deed? Zoals je zegt, ben ik niet gewend aan de gebruiken en manieren van deze nieuwe wereld - noch aan de onafhankelijkheid van haar jonge dames! Maar toch, je bent een Russische prinses, of je wilt of niet, en wil je als zodanig niet de arm van een oude man accepteren? Tijdens het diner zullen we praten en zal ik meer over Rusland vertellen. Misschien neem je dan zelf wel het besluit, dat je ons wel zou willen bezoeken.'

Omdat ze niet wist wat ze anders moest doen en omdat ze tenslotte toch nog gechoqueerd en verdoofd was door alles wat hij haar gezegd had, aanvaardde Ginny eindelijk zijn arm en ging met hem het huis binnen.

Getrouw aan zijn woord beperkte graaf Chernikoff de conversatie tot kleinigheden en beschrijvingen van het leven in Rusland, maar Ginny zou zich minder gespannen gevoeld hebben indien ze niet naast de prins zat en zich niet bewust geweest was van zijn speculerende blikken gedurende de gehele maaltijd. Voor hem voelde ze niets dan verachting en woede. Wat voor soort man was hij? Eerst dacht hij dat zij een soldadera was, hij had geprobeerd om haar buiten de kerk van Guadalupe op te pikken. En al die tijd was hij hier om de onwettige dochter van de tsaar te zoeken - en hij had de onbeschaamdheid gehad om senator Brandon haar hand te vragen voor een huwelijk, zonder haar zelfs gezien te hebben!

Toen het diner afgelopen was, stemde Ginny erin toe, om de gevoelens van kolonel Adiego niet te kwetsen, om zich gedurende enkele ogenblikken bij de mannen op de patio te voegen; maar zodra ze dat gedaan had kreeg ze al spijt, want graaf Chernikoff monopoliseerde de conversatie met de kolonel, waardoor de prins de kans kreeg om zich dichter naar Ginny te buigen, zijn vreemde ogen lachend in de hare.

'Hij heeft het u dus verteld, en nu ben u kwaad op me?'

'Natuurlijk ben ik dat, wat had u anders verwacht? Hoe kon u zo bedrieglijk doen? Ik geloof niet eens dat u een tolk nodig hebt, u wilde alleen maar...'

'Maar ik heb een tolk nodig. Er zijn maar weinig mensen die Engels spreken. En dan, ziet u, ik werd verliefd op uw portret, nog vóór ik u gezien had. Ik herkende u zelfs zonder u te herkennen, hoe paradoxaal dat ook mag klinken - in de kerk. Herinnert u zich dat?'

Haar ogen flitsten hem boos toe.

'Ik herinner me het maar al te goed! En daarna moest u mij hierheen slepen om te luisteren naar - naar dat verhaal, dat ik veel liever nooit gehoord zou hebben!' Ze ging met een lage, boze stem door: 'Waarom kan ik niet met rust gelaten worden? Waarom wil niemand geloven, dat ik hier gelukkig ben en dat ik van mijn man houd?'

'Maar als dat zo is, ma petite, hoe kan het dan uw huwelijk schaden, wanneer u een bezoek aan Rusland zoudt brengen? Ik wil me niet aan u opdringen - maar misschien, op een goede dag, in een omgeving die beter past bij uw schoonheid en uw afkomst, zoudt u misschien tot het besef komen ...'

'Welk besef?'

Hij gaf haar een grijns die zowel spottend was als een belofte inhield.

'Wie weet? Maar krijgt de prinses niet in alle sprookjes tenslotte haar prins? Gewone mensen, lieve prinses, zijn niet de enige mannen met een stevige rug en dijen.'

De ware betekenis van deze woorden had enige tijd nodig om tot haar door te dringen en toen voelde Ginny haar wangen branden.

'U ... u bent onuitstaanbaar!'

'Waarom noemt u me zo? Omdat ik eerlijk met u ben en tot u spreek zonder insinuaties maar rechtstreeks? Stelt u me niet teleur, ik had u voor une femme du monde gehouden! Wilt u ontkennen dat uw echtgenoot niet de enige man in uw leven is geweest? Ze noemden u de liefelijkste courtisane van Mexico City, is het niet? En niet zonder reden - nee, niet zonder reden!'

Zijn ogen schenen in haar vlees te branden en ze herinnerde zich de ogen van andere mannen, die haar op dezelfde wijze hadden aangekeken, alsof ze haar wilden verslinden. Hij had eindelijk zijn masker laten vallen, deze Russische prins; en ofschoon zijn woorden bedoeld leken om haar te beledigen en te kwetsen, verrieden zijn ogen hem. Hij verlangde haar - en dat verlangen maakte hem tot een man, net als elke andere man. Waarom zou zij zijn woorden het bedoelde effect laten hebben ? Ze had al eerder te doen gehad met mannen en hun lusten.

De ogen van Ginny waren koud en hard geworden, terwijl ze de blik van prins Ivan trotseerde. Ze werden wat nauwer en het geïrriteerd opeenpersen van haar lippen herinnerde hem een enkel ogenblik aan een panter, klaar voor de sprong.

De eerste vlaag van woede begon uit het gezicht van Ginny weg te ebben en nu, zonder haar ogen van de prins af te wenden, nam ze een teugje van de zoete likeur die de graaf uit zijn bagage te voorschijn had gebracht.

'U schijnt heel wat van me af te weten! Waarom hebt u al die moeite gedaan? En tenslotte, gezien het leven dat ik geleid heb, weetik zeker dat mijn - uw keizer overgehaald kan worden tot zijn bastaarddochter helemaal niet geschikt is om prinses te worden of aan hem te worden voorgesteld! Waarom zoveel mensen teleurstellen?'

Hij liet een kort, bijna opgewekt lachje horen.

'Zo! U verplaatst de slag nu naar mijn terrein, is het niet? Nee, ik heb inderdaad gelijk gekregen omtrent u. U bent een echte vrouw en u schaamt zich niet om dat toe te geven. Dat mag ik - in feite begin ik alles van u te appreciëren, meer en meer.'

Ze wierp hem een koude, bijna spottende blik toe.

'Dat is voor mij van geen belang, vrees ik - en aangezien u de voorkeur geeft aan eerlijkheid, waarde heer, spijt het me te moeten zeggen, dat er aan u niets is, dat ik aantrekkelijk vind.'

Ze kon het bijna onmerkbare verharden van zijn ogen zien, ofschoon zijn lippen bleven glimlachen.

'Misschien zult u op een goede dag nog eens van gedachten veranderen! Maar voor mij, uw - onverschilligheid zullen we maar zeggen - maakt u des te aantrekkelijker! Een ivoren toren die veroverd moet worden.'

'Er hoeft niets veroverd te worden, prins Sahrkanov, daar ik me reeds lang vrijwillig heb overgegeven aan de man die ik liefheb.'

'Ach wat! Vrouwen en hun gepraat over liefde! Wat is die liefde anders dan lust in een vermomming? Vrouwen moeten dat beredeneren, neem ik aan, maar mannen zijn althans meer direct.' Plotseling boog hij zich voorover, zijn ogen brandden in de hare. 'Ik verlang naar u, meer dan ik ooit naar een vrouw verlangd heb in mijn leven. Wanneer dat is, wat u liefde wilt noemen, dan heb ik u lief. En ik zal u hebben.'

Ofschoon ze overeind gesprongen was en in een ijzige minachting na zijn laatste woorden die bijna als een dreigement klonken, de prins had verlaten - kon Ginny er niets aan doen dat haar later de angst bekroop. Ginny was naar de graaf en kolonel Adiego gelopen en het respect dat beide mannen haar betoonden, maakte dat zij zich wat sterker voelde en ze schaamde zich bijna over haar eerdere gevoelens van blinde angst. Ze deed onzinnig! Wat kon prins Sahrkanov tenslotte doen? Ze zou generaal Diaz eenvoudig meedelen, dat ze niet langer als tolk voor de prins wilde optreden - omdat hij haar in niet mis te verstane bewoordingen te kennen had gegeven, dat zijn bedoelingen tegenover haar nauwelijks achtenswaardig waren .. . Dat was alles wat ze doen moest.

'Neemt u me niet kwalijk dat ik u onderbreek, heren,' zei ze charmant, 'maar het wordt nogal laat, vindt u niet?'

'Te laat voor u om nu nog naar Guadalupe terug te reizen, senora!' De kolonel zag er echt bezorgd uit. 'Wilt u voor vannacht alstublieft mijn gast zijn? Ik heb kamers voor u klaar laten maken en er is een vrouw om u te bedienen, senora.'

'En we zullen natuurlijk morgen exorbitant vroeg vertrekken, dat beloof ik u!' De prins was achter Ginny komen staan. 'U bent toch zeker niet bang, dat ik zoiets grofs zou doen als een poging om u te verkrachten?' voegde hij er zachtjes in het Frans aan toe, ofschoon graaf Chernikoff verwijtend de wenkbrauwen fronste.

'Heel vriendelijk van u, kolonel. Ik ben nogal moe. Dus wanneer de heren mij willen excuseren ...'

'En terwijl onze vriendelijke gastheer uw kamers inspecteert, wilt u dan een keertje de tuin met mij rondlopen?' De stem van prins Sahrkanov was aangenaam en beleefd. 'Op de zonnewijzer staan een paar Spaanse inscripties, die me intrigeren en het maanlicht is helder genoeg, zodat u geen moeite met ontcijferen zult hebben. Alstublieft?'

De kolonel en graaf Chernikoff waren al gaan staan en vóór Ginny besefte wat er gebeurde, had de hand van de prins zich om haar elleboog gesloten. Afgezien van het maken van een scène, bleef haar niets anders over dan zich door hem te laten leiden; maar de woede die ze trachtte te onderdrukken beroofde haar bijna van haar adem, zodat ze het gevoel had geen woord te kunnen uitbrengen tot ze al buiten gehoorsafstand van de anderen waren.

'Hoe het maanlicht alles verandert en verzacht! Het is moeilijk om te denken, dat een paar mijl van hier een oorlog woedt, vindt u ook niet, mademoiselle?'

Maar Ginny was niet in de stemming voor opgewekte aardigheidjes, vooral die, uitgesproken op vleierige toon, overvloeiend van de valse beleefdheid, die ze geleerd had te wantrouwen in die man.

'Ik ben geen mademoiselle en u hebt het recht niet om me op een dergelijke autocratische manier mee naar buiten te sleuren. Moet ik u eraan herinneren, mijnheer, dat ik ...'

Ze voelde zijn greep rond haar elleboog steviger worden.

'U gaat herhalen, dat u een getrouwde vrouw bent en dan wilde ik u eraan herinneren, dat u zich niet langer als zodanig moet beschouwen. Maar maakt u zich geen zorgen; het feit, dat u de maïtresse bent geweest, niet zijn vrouw, van deze man van wie u verklaart dat u zoveel van hem houdt, heeft voor mij geen consequenties. Integendeel, ik bewonder u om uw loyaliteit. Ik vind u in verschillende opzichten bewonderenswaardig, mademoiselle.'

De lichte spottende nadruk die hij op het laatste woord legde, deed Ginny haar adem inhouden, ze was sprakeloos van woede. En toch klonk er in haar binnenste een waarschuwende stem, die haar aanmaande om kalm te blijven. Deze man trachtte haar opzettelijk te provoceren, haar te forceren tot enig vertoon van emotie, die haar in het nadeel zou brengen.

'U zei dat u een inscriptie op een zonnewijzer vertaald wilde hebben,' zei ze met kille stem. 'Kunt u me dan niet beter laten zien waar die staat? Het wordt nogal kil hier buiten.'

'Zoudt u willen dat ik u warm hield?' Zijn woorden hadden een ondergrond van vermaak. 'Of kan het zijn dat u een beetje bang voor me bent?' voegde hij er listig aan toe.

Haar lippen opeengeperst, keek Ginny hem op het smalle pad in zijn gezicht en trok haar elleboog uit zijn greep.

'Heb ik redenen om bang voor u te zijn?'

De maan was achter hem en zijn gezicht was in de schaduw bijna sinister, toen hij zijn hoofd boog en een vinger onder haar kin bracht om haar gezicht op te lichten naar het zijne.

'Geen enkele reden. Heb ik u dat niet al eerder duidelijk gemaakt? Ik ben van plan u tot mijn vrouw te maken.'

Boos sloeg Ginny naar zijn hand en voelde hoe haar pols omklemd werd.

'Welk spelletje u ook speelt, u gaat te ver! Waarom mij uitpikken? Er moeten tal van andere vrouwen zijn die u maar al te graag terwille zouden zijn, indien u althans een vrouw zoekt! En wilt u me nu alstublieft naar binnen brengen ?'

Haar ogen keken kwaad in de zijne en als ze het geweten had: het maanlicht, dat op haar gezicht viel, leek hun zigeunerachtige stand nog eens te onderstrepen, alsook de flauwe holten onder haar jukbeenderen. Zijn vingers verstevigden hun greep rond haar elleboog op een bijna wrede manier, alsof hij haar kracht wilde beproeven. Goed! Hij zag haar bijna onmerkbare huivering, maar ze riep niets. In plaats daarvan werd ze erg stijf en haar stem verachtelijk.

'Wilt u me laten gaan?'

'Eén moment. En dan met spijt. Maar ik vind dat we elkaar een beetje beter moeten leren kennen, u en ik. Het is zo'n prachtige avond - geknipt voor geliefden en voor opwindende intriges. Kom, u bent toch niet zo koel en onbewogen als u voorgeeft te zijn?' Hij trok haar naar zich toe terwijl hij sprak, zijn stem een zijdeachtig gemompel. 'Hoe hard probeert u zich van mij los te trekken! Kan het zijn dat het uw eigen hartstochtelijke natuur is, waarvoor u bang bent? Een kus in het maanlicht, wat voor kwaad steekt daarin - vooral omdat we een verloofd paar zijn.'

'U bent krankzinnig!'

Hij hield nog steeds haar pols vast en sloeg nu zijn arm om haar middel en nu hij haar begon te kussen, was Ginny's eerste impuls om wild te worstelen. Maar een zesde zintuig zei haar, dat het juist dat was waarop hij hoopte, zodat hij haar tot overgave kon dwingen en aldus zijn meerdere kracht tonen. Daarom bleef haar lichaam stijf en ongenaakbaar in zijn omhelzing, ze verdroeg slechts de druk van zijn lippen op de hare, ze hield haar ogen wijd open en staarde verachtelijk in de zijne tot hij haar eindelijk losliet.

Moedwillig wreef ze met de achterkant van haar hand over haar lippen, ze voelde zijn kwaadheid en was er plotseling niet meer bang voor.

'Nu u uw gestolen kus in het maanlicht gehad hebt, wilt u me nu excuseren, Hoogheid? Het is een vervelende dag geweest en ik zou me graag terugtrekken.'