32

Naderhand kwamen bij Ginny alleen maar flitsen van herinneringen terug, indrukken die door haar omgeving des te levendiger gekleurd werden, maar alleen als ze er moeite voor deed.

Het gekletter van de sabels, het schuifelen van hun voeten, het was een droom, een nachtmerrie! Zonder het te beseffen was Ginny gaan rillen alsof ze een verkoudheid had opgelopen.

Graaf Chernikoff fluisterde met hese stem: 'Ivan is een van de beste schermers die ik ooit gezien heb. Zie je, hij heeft nu de ander al in het defensief gedrongen; hij speelt met hem!'

Haar vingers, die elk zo stijf en strak aanvoelden alsof ze van staal waren, klemden zich om de arm van de oude man. 'O God, mijn God!' Bad ze in zichzelf? Voor wie bad ze? Ze wist het niet. Ze begon op te merken, nadat de graaf iets gezegd had, dat Ivan een vreemde, strakke glimlach op zijn gezicht had en dat Steve, die voorzichtig maar niettemin gestadig terugtrok, voor zijn leven vocht.

Dat wist Steve ook. Hij kon heel redelijk met een sabel omgaan, maar dat was dan ook alles. En Sahrkanov, die eer moest men hem nageven, was een uitblinker. Steve kon zelfs een onpersoonlijke bewondering voelen voor de slimme manier, waarop de man hem rond gemanoeuvreerd had, zodat hij nu de zon in zijn ogen kreeg en de reling van het schip in zijn rug. Het was nu nog een kwestie van tijd, tenzij hij het kon klaarspelen om juist buiten het bereik van die flitsende kling te blijven.

Toen hij zag dat zijn tegenstander begonnen was zijn ogen dicht te knijpen tegen het felle zonlicht terwijl hij zich verdedigde, besloot Ivan Sahrkanov dat het tijd werd om het eerste bloed te doen vloeien en hij deed dat met een minachtende nonchalance.

De sabel in zijn handen werd nu iets levends, terwijl de prins een demonstratie gaf van zijn volmaakte vaardigheid. Maar, ofschoon hij er een eind aan had kunnen maken, wilde hij Morgan de tijd geven om bang te worden - om een begin te maken met het wachten, met een afschuwelijke, steeds toenemende angst voor de genadeslag, die aan alles een einde zou maken.

'Hier komt het,' dacht Steve, die de fletse ogen zag veranderen. De kling van Sahrkanov flikkerde als de tong van een serpent, kwam gemakkelijk door zijn verdediging en maakte het maar al te duidelijk, dat het nu gedaan was met het spel en de prins klaar was voor de genadeslag. Maar nog niet... 'Ik zal je aan stukjes snijden, maar langzaam genoeg om er pijn van te lijden,' zei de prins met een glimlach.

Pijn was er nog niet, alleen een scherp, brandend gevoel toen het lemmet over Steve's ribben streek, en het druppelen van bloed. Hij zoog zijn adem naar binnen, gooide zijn lichaam buiten bereik en Sahrkanov bewoog eveneens. Eén ogenblik kletterden de sabels tegen elkaar en toen gleed de kling van de prins langs die van Steve omlaag, duwde die opzij en gleed eronder met een soort draaiende beweging. De punt trof Steve in de schouder en ketste af tegen zijn sleutelbeen. Als dat niet gebeurd was en hij niet zulke snelle reflexen bezeten had, zou de wond dieper geweest zijn en zijn arm verlamd hebben. Zoals het nu was, moest hij achteruit springen en zijn sabel viel kletterend op het dek.

Er ging een collectieve zucht op uit de halve cirkel van omstanders, toen de prins het gevallen zwaard wegschopte.

Ze stonden nu tegenover elkaar, Ivan Sahrkanov in de klassieke pose van de duellist - een voet vóór de andere, de knieën licht gebogen, de arm met de sabel gebogen in de elleboog, de sabel voor zich uit en recht omhoog. Al wat hij nu nog te doen had, was één snelle beweging maken, zijn lichaamsgewicht overbrengen van zijn linker- naar zijn rechtervoet, terwijl zijn arm en zijn lichaam naar voren schoten ... 'Nee...' De stem van Ginny, schril door hysterie, sneed door de stille lucht. 'Ivan - alsjeblieft, zo is het genoeg! Je hebt gewonnen, dat kan niemand betwisten. Doe geen ...'

Graaf Chernikoff staarde haar aan met een verbluffende uitdrukking op zijn gezicht. Zelfs de senator wendde zijn hoofd om haar aan te staren, met een bleek gezicht en een nogal verdwaasde uitdrukking.

'Maar dit is geen geval van winnen of verliezen, chérie.' De ogen van prins Sahrkanov weken niet van Steve's gezicht - hij keek uit naar tekenen van angst, voor het uitbreken van zweetdruppels op het voorhoofd van zijn vijand, de tong die de lippen zou bevochtigen, wanneer hij zou beginnen te smeken. 'Je vergeet dat dit een duel is tot de dood erop volgt. Nog een ogenblik en ik zal je vrij maken.' Er was geen teken van enige emotie, geen van de reacties die hij verwacht had te zullen lezen in de alerte blauwe ogen, die naar hem terug staarden.

'Laat dat!' Ginny's stem verstikte bijna in de woorden. Ze had naar voren kunnen stormen met het dwaze idee om zich tussen de vechtenden te werpen, als de graaf haar niet tegengehouden had, door een verbluffend sterke arm om haar middel te slaan.

'Ze heeft gelijk - dit zal koelbloedige moord zijn, wanneer je denkt zo door te kunnen gaan. Echt, Sahrkanov, ik moet je eraan herinneren ...'

Tot ieders verbazing was het de onbewogen stem van Steve Morgan, die de senator, bijna op het punt van een beroerte, onderbrak.

'Hij heeft gelijk, weet u. "Tot de dood", dat was de overeenkomst die we sloten. Maar ... het is nog niet voorbij.'

Ginny zou zich naderhand het vuile gelach van Ivan herinneren.

'Nee? U hebt gelijk. Ik ben niet van plan om u snel te laten sterven of op een prettige manier. Het zal iets zijn, dat iedereen zich zal herinneren.'

De sabel flitste weer in het zonlicht, Steve werd weer achteruit gedrongen tot zijn rug tegen de reling leunde.

Ivan lachte.

'Je bent van me weggelopen, maar waarheen wil je nu nog lopen? Zul je proberen om in de oceaan te springen om te ontsnappen aan een verdere afstraffing?'

'Heeft Su Lei zich daarom opgehangen ? Of had het iets uitstaande met haar broer?' Steve voegde er spottend aan toe: 'Pijn toebrengen is voor jou een van de plezierigste dingen, is het niet? Daarom wil je dit rekken. Zou je graag willen, dat ik bleef praten tot jij besloten hebt wat je nu gaat doen?'

'Ik ga je aan mijn sabel rijgen en je door je buik vastprikken aan de reling en luisteren naar jouw kreten van pijn!'

Steve stond ogenschijnlijk ontspannen te wachten tot Ivan uitviel.

Daarna gebeurde alles veel te snel voor de jonge vrouw om het nog te kunnen volgen, het was niet anders dan een serie opeenvolgende beelden. Het was alsof ze de plotselinge en heftige uitbarsting van een slapende vulkaan gadesloeg.

Het scherpe lemmet gierde door de lucht, gleed langs de borst van Steve, die zich uit de heupen afwendde, naar links uitweek en met de kant van zijn linkerhand de arm van Sahrkanov juist voldoende wegsloeg om hem te ontwijken en Steve de knokkels van zijn rechterhand liet neersuizen op de binnenkant van Ivan's polsgewricht en dat omhoog sloeg met dezelfde beweging, waarbij de sabel van Sahrkanov uit zijn verlamde hand viel.

Het lichaam van Steve Morgan, dat met berekende precisie bewoog, was een dodelijk wapen geworden, de ene boosaardige beweging vloeide vlot over in de andere.

Hij liet zijn linkervoet naar voren glijden en Steve gaf met zijn linkerhand een achterwaartse slag in de onbeschermde lies van Ivan en toen de ongelukkige prins zich dubbel boog met een kreet van pijn, volgde een tweede slag met de rechterhand tegen zijn borstbeen en toen nog een met de zijkant van de hand tegen de achterkant van zijn nek.

'Lieve Heer Jezus!' riep iemand uit. En nog vóór hij kon inademen, was het allemaal voorbij, behalve dan het beeld, dat zich steeds maar repeteerde in Ginny's verbeelding. Ze had nog nooit zoiets gezien, zich nooit zo iets wilds kunnen indenken, iets zo bruuts, haar hele leven lang nog niet.

Toen de prins naar voren ineenschrompelde alsof hij in tweeën boog, raakte Steve's linkerknie hem in het gezicht, waardoor hij weer overeind kwam en Ginny kon inderdaad het gekraak van brekende beenderen horen. Steve volgde zijn eigen versnelling en zijn rechtervoet kwam neer in de richting van de vallende man toen hij met zijn linkervoet een trap gaf tegen de borstkas, waardoor deze als papier-maché in elkaar gedrukt werd. Weer terug op de bal van dezelfde voet, maakte hij een halve slag om en nog steeds met de gratie en precisie van een balletdanser bracht hij de genadeslag toe, een laatste verpletterende slag met de hak van zijn rechtervoet op het hart.

'Mijn God - als ik het niet zelf gezien had ... In minder dan een minuut - en hij is dood!'

Steve Morgan liep naar de sheriff toe en zei: 'Bedankt voor het vasthouden van mijn revolver, meneer. Ik zal hem nu maar terugnemen.'

Zonder iets te zeggen reikte Brandon, de senator, hem de revolverholster over en keek de man aan, die - het was bijna niet te geloven - zijn schoonzoon was en nu de riem weer om zijn middel bevestigde en er net zo lang mee bezig bleef tot de revolver weer laag genoeg tegen zijn heup hing. Was dit dezelfde beleefde vreemdeling, die vogelvrijverklaarde, die hij gezworen had te achtervolgen en te doden? Dezelfde man, die, toen hij in gewelddadigheid losbarstte een luide kreet als een Indiaan had laten horen?

Hij had Ginny 'teruggewonnen', mijn God, wat een vreemde gedachte! En wanneer Sonya het zou horen ... maar Ginny zelf?

Die was aan het overgeven bij de reling, waarbij ze ondersteund werd door de arm van de graaf.

'Ik zal Ginny nu mee terugnemen. Dat begrijpt u zeker wel, graaf Chernikoff? Dit was het verkeerde ogenblik voor haar om weg te lopen,' zei Steve.

'Dus u bent de man over wie ze sprak.' De graaf zuchtte. 'We hebben u onderschat. En vooral die arme Ivan. Hebt u deze manier van vechten in China geleerd?'

'Van een Chinese vriend, die het zijn hele leven lang bestudeerd heeft. Het 'is erg nuttig - voor iemand, die vergeten is hoe hij een sabel moet hanteren.'

'Aha ... u spreekt ook Frans, is het niet? Is het waar dat uw huwelijk ...'

'Nooit geannuleerd werd? Ja, dat is waar. Maar dat heb ik zelf pas zeer onlangs ontdekt. Graaf...' De stem van Steve werd harder en werd lichtelijk ongeduldig. 'U begrijpt zeker wel, dat ik hier niet kan blijven om alles uit (e leggen? Wanneer u iemand hebt, die de bagage van mijn vrouw kan ophalen ...'

'Eén ogenblik! Prins Sahrkanov is dood - het was een duel, goed! En tevoren was er een afspraak gemaakt; u behoeft niet bang te zijn, dat ik daarop zal terugkomen. Maar ... als Ginny nu nog steeds naar Rusland wil? U ziet hoe overspannen zij is, hoe ziek eigenlijk. U kunt zeker toch ...'

'Ik ben niet van plan om Ginny te slaan of om haar te vermoorden, als dat het is, dat u dwars zit, meneer. En ik weet waarom u haar mee naar Rusland wilt nemen. Maar ze moet eerst hier aan zekere verplichtingen voldoen.'

'Ik ga niet met je mee! Na alles wat ik gehoord heb, na wat ik zojuist gezien heb ... ik zou nergens heen willen met jou!' Met een bleek gezicht en een huiverend lichaam, wendde Ginny zich van de reling af, haar groene ogen schitterden ongewoon groot. 'Je hebt me belogen, je hebt me in een val gelokt... en je bent me alleen maar achterna gekomen omdat te veel mensen wisten, dat wij... nee! Ik wil niet met jou getrouwd blijven! Jij wilt me hebben, omdat je denkt dat ik een bezit van je ben! Omdat jouw stomme, schijnheilige trots dat eist, dat is alles! Ik ...'

'Ginny! Ga naar beneden en haal je spullen. Breng je juwelen mee, omdat je die gaat dragen wanneer we samen uitgaan. Als je wilt argumenteren dat zullen we dat later doen.'

Tegen de onbuigzame klank in zijn stem was ze machteloos en ze wist het. Zelfs graaf Chernikoff, die een man was met de merkwaardige mannenopvatting van eer, wilde haar niet helpen. En Ivan was dood - zijn wijze van sterven was nóg steeds in staat om haar maag in allerlei misselijk makende knopen te draaien.

'Dat zal je berouwen!' zei Ginny kinderachtig met krakende stem. Als een wervelwind draaide zij zich om en holde naar haar kajuit.

'U bloedt nog steeds. Wanneer u mij naar die verwondingen wilt laten kijken, terwijl we bepaalde zaken bespreken ...?'

Bijna verstrooid veegde Steve met de mouw van zijn gehavende overhemd over zijn gezicht.

'Ik zal er naar laten kijken, zodra we aan boord van mijn schip zijn. En ik weet wat u me wilt zeggen, graaf Chernikoff. Hetzelfde verhaal dat u aan Ginny verteld hebt.'

'Maar het is waar! Zoudt u haar in de weg willen staan ? Ik geloof dat u meer om haar geeft dan zij zich realiseert, mijn arme kleine prinses. En ik geloof ook dat ze om u geeft. Maar om haar op dit ogenblik met geweld mee te nemen, nu ze in de war is, zo vreselijk van streek ...'

'Oh, verdomme!' Steve leunde met zijn rug tegen de reling, plotseling buitengewoon vermoeid, plotseling voelde hij overal pijn. 'Ik zal u wat zeggen, graaf. Ginny gaat nu met mij terug, om te verhinderen dat er een afschuwelijk schandaal losbreekt, dat haar, de senator, en ieder die met haar te maken heeft, zou ruïneren. Maar als ze nog steeds van hetzelfde gevoelen is - laten we zeggen: over een jaar - dan geef ik u mijn woord erop, dat ik haar zelf naar Rusland zal sturen. Met gronden voor een echtscheiding. Maar bezorg me nu geen extra problemen meer, in 's hemelsnaam!'

Naderhand gedroeg Ginny zich als een bevroren, onverbiddelijk standbeeld en weigerde om met wie dan ook te spreken. Begeleid naar de haar maar al te goed bekende staatsiehut aan boord van de 'Green-Eyed Lady', deed ze de deur achter zich op slot en wierp zich met haar gezicht in de kussens. Ze moest nadenken - en er kwamen geen samenhangende gedachten haar te hulp.

Er werd op de deur geklopt.

ik wil met niemand praten! Ik wil met rust gelaten worden!' Aan de andere kant van de deur gedempte stemmen; daarna weer stilte. Ze nam een hoofdpijnpoeder en viel eindelijk in slaap.

Ze was bereid geweest - bijna bereid - om opnieuw met Steve te gaan vechten. Maar zijn eerste woorden, toen zij haar ogen opende en hem over haar heen gebogen zag, ontnamen haar elke grond.

'Je hebt weer een van die vervloekte poeders ingenomen, is het niet?'

Ginny liet zich op haar zij rollen, was klaar wakker en haar ogen spuwden vuur.

'Ja, dat heb ik! Wat had je anders gedacht? Hoe ben je hier binnen gekomen?'

ik heb een sleutel.' Zijn stem klonk droog en werd harder toen hij zei: 'Dat zal niet meer gebeuren. Je zult moeten leren om zonder krukken te lopen, Ginny.'

'Krukken? Wat bedoel je?'

Hij had zijn baard afgeschoren en het litteken van desabel liep loodkleurig over de ene kant van zijn gezicht, toen hij op haar neerkeek, zijn ogen bleven in de schaduw.

'Geen poeders meer, geen tonicum om je te laten slapen. Je zult ze niet nodig hebben van nu af aan. Dat zul je wel ontdekken.'

'Dat klinkt alsof je me dreigt! Wat ben je van plan te doen? Wil je me hier gevangen houden?'

'We zijn op weg naar Monterey. Je bent nog nooit op de ranch geweest, is het wel? Je vader en ik hebben besloten dat je een verblijf van een paar weken daar wel prettig zult vinden en daarbij je vrienden in San Francisco de gelegenheid te geven om aan je weduwenstaat gewend te raken.'

'En ... daarna?' De stem van Ginny was bijna een gefluister; ze hoopte alleen maar dat hij niet zou zien hoe wit haar knokkels waren door het vastklemmen om de rand van haar bed.

'Daarna gaan we trouwen. In de kerk. En je vader brengt je naar het altaar. En de helft van San Francisco zal uitgenodigd worden voor de receptie, die daarna komt. Ze kunnen misschien een poosje onder elkaar fluisteren, dat je wel erg vlug een bruid was, nadat je weduwe geworden was. En ze zullen ook wel zeggen, dat je tevoren eerst mijn maïtresse geweest bent. Maar dat is nog altijd beter dan van bigamie beschuldigd te worden, is het niet? En te zijner tijd houden ze wel op met fluisteren en accepteren de toestand. Ik heb jouw vriend Chernikoff mijn woord gegeven dat ik je binnen een jaar naar Rusland zal laten reizen, als je dan nog steeds wilt gaan. Maar je kunt ook een reis door Europa maken, dat is helemaal aan jou. Dan kun je nog altijd beslissen of je een echtscheiding wilt of niet.'

'Mijn ... o, ik kan dit alles niet geloven! Jullie zijn allemaal krankzinnig, Steve, ik wil niet getiranniseerd of gedwongen worden, niet meer! Ik weiger...!'

Tenslotte deed het er niet toe wat ze zei of hoe ze ook protesteerde, het uitschreeuwde over zijn eigengereidheid, en haar haat nogmaals bevestigde.

Na de eerste storm van tranen en scheldwoorden, die geleidelijk overgingen in een nederig pleidooi, regen de ogenblikken zich aaneen als regendruppels, die tegen een donker venster spetterden.