14

Later, toen ze erop terugkeek, kon Ginny zich nauwelijks iets herinneren van de week die daarna kwam, na haar tweegevecht met Sonya in de ontbijtkamer en het bezoek van sir Eric. Het leek alsof ze de wereld van een afstand gadesloeg, door een met goud bespikkelde voile.

Plotseling waren ze allemaal even aardig tegen haar! Zelfs Sonya, die netjes excuses maakte voor haar uitval. En Ivan had haar een smaragden ring gekocht van dergelijke afmetingen, dat het een gewicht aan haar vinger vormde en hij had een fles tonicum meegebracht, waarvan hij zei, dat de graaf die haar had voorgeschreven voor haar zenuwen.

'Hij zegt dat je veel te mager Bent geworden, mijn lieveling. En die hoofdpijnen van je ...'

'Maar die trekken weg zo gauw ik een van die poeders ingenomen heb.'

'Nu, je kunt doorgaan met deze te nemen natuurlijk, maar alleen wanneer je ze echt nodig hebt. Het tonicum moet helpen dat je beter slaapt en om weer wat kleur op je gezicht te brengen.'

Zelfs haar vader was trots op haar. Had hij dat zelf niet gezegd? Voor de aandeelhouders in Comstock zagen de zaken er maar slecht uit. De informatie die ze zou oppikken tijdens haar bezoeken aan het landhuis van sir Eric konden van onschatbare waarde zijn.

'Ivan en ik zijn ... enfin, je zou kunnen zeggen compagnons in een paar zakelijke ondernemingen. Toen hij hier arriveerde, had hij wat geld te beleggen en ik kon hem wat adviezen geven. Maar nu ...' Voor de eerste keer keek de senator een beetje radeloos en Ginny zag, hoe hij met zijn vingers verstrooid op zijn bureau trommelde. Abrupt zei hij: 'Het is erg belangrijk voor me, Ginny, om precies te ontdekken wat er aan de hand is met de mijnindustrie; in welke aandelen de mensen, die het weten kunnen, op het ogenblik beleggen. Omdat ik politicus ben, kan ik me niet veroorloven om me er officieel mee in te laten of om al te veel belangstelling te tonen. Daarom kom ik ook niet op dat diner. De mannen die daar geïnviteerd zijn, kennen elkaar allemaal en zullen vermoedelijk vrijer over hun zakelijke aangelegenheden praten in jouw aanwezigheid dan in de mijne?

'O, ja, ik herinner me wat Ivan gezegd heeft. Ik word verondersteld alleen maar een mooi ornament te zijn met niets anders dan frivole gedachten in mijn hoofd!'

Maar ondanks de stekeligheid in haar woorden, was de toon van Ginny bijna apathisch. Veel gemakkelijker om niet te moeten nadenken. Of te herinneren.

Haar vader was overdreven geduldig geweest, toen ze hem over Steve gesproken had - ze forceerde zich om voor de eerste keer het onderwerp openlijk tussen hen ter sprake te brengen.

Ze moest zich geen zorgen maken terwille van die schurk, had hij haar kalmerend toegesproken. Hij was zoveel bezorgdheid niet waard. En wat die vijftigduizend dollar beloning betreft, wel, misschien had Sonya lichtelijk overdreven! Dat was alleen maar bedoeld als een waarschuwing, een wenk dat Steve Morgan maar beter in Mexico kon blijven, waar hij thuishoorde.

Nu was ze onbevangen. Ja, dat was het woord. Wat plezierig om in staat te zijn je los te maken van al dat onaangenaam was om te overdenken - om je te verbergen in je gedachten, terwijl je lichaam mechanisch verder ging, bewegend en glimlachend en alle juiste dingen zeggend, onbenullige dingen op het juiste moment.

'Prinses Sahrkanov?' Alle vrienden van sir Eric zeiden: 'Een knap jong schepsel, natuurlijk, maar nogal saai. Heeft uit zich zelf niet veel te vertellen. Verbluffend, gezien al de verhalen ...'

'Allemaal overdreven, kennelijk!' sir Eric knipoogde duidelijk. 'En wat hersens betreft - wie wil er hersens bij een vrouw? Geef mij maar een mooie vrouw met een goed figuur, die weet hoe ze de juiste kleren moet dragen en niet probeert om zelf te denken. Nu, dat is het wat ik van een vrouw verwacht!'

Sir Eric, een hebzuchtige en opvallende slimme zakenman, niettegenstaande zijn saaie, gewichtig-uitziende manier van doen, stond bekend dat hij er altijd prat op ging dat hij op het eind altijd kreeg, wat hij van plan was te krijgen.

Aan Ivan probeerde ze niet te denken wanneer hij op reis was en ze was onmetelijk opgelucht dat hij, na haar capitulatie, zijn part van de nogal onsmakelijke overeenkomst hield en van haar bed wegbleef.

Hoewel ze zich niet in staat voelde tot enige sterke emotie, voelde Ginny zich doortrokken met een gevoel van welbehagen en kracht. Ze was niet langer voortdurend vermoeid, zoals ze vroeger was, en zelfs Sonya merkte het ' op.

'Wel, Ginny, ik geloof dat je San Francisco eindelijk prettig gaat vinden! Geef het maar toe - kijk je niet een klein beetje uit naar dat weekend?'

Vrijdagmorgen verlieten ze San Francisco erg vroeg, begeleid door sir Eric zelf. Ivan was daags tevoren naar Sacramento vertrokken en het huis werd gesloten en aan de hoede van de bedienden toevertrouwd tot de volgende woensdag.

Senator en mevrouw Brandon waren uitgenodigd om een dag en nacht door te brengen op het paleisachtige buitengoed van William Ralston in Belmont. Na een lichte maaltijd en een korte rust zou Ginny met sir Eric verdergaan naar zijn buitenhuis, dat hij bescheiden zijn 'hutje' noemde. Maar aangezien het hutje en de omringende hectaren grensden aan de 800 hectaren grote 'boerderij' van de gouverneur Leiand Stanford, was Ginny al gewaarschuwd wat ze kon verwachten.

'Ik weet zeker, Ginny, dat je het prettig zult vinden, wanneer je er maar voor openstaat,' fluisterde Sonya voor ze afscheid nam. 'En denk eraan dat je vader en ik heel gauw bij je zullen zijn. En Ivan misschien ook, als hij kans ziet om weg te komen.'

'Ik verwacht van je, dat je me je indrukken over Sam Murdock vertelt, zei de senator met wat geforceerde hartelijkheid. 'Vergeet niet, dochter, dat ik reken op dat wat je me zult vertellen.'

En inderdaad, zelfs gedurende hun korte verblijf in het vorstelijke huis van William Ralston, leek het wel alsof iedereen sprak over de nieuwste en meest excentrieke miljonair van Californië. 'Murdock!' fluisterden ze en mannen als sir Eric - die inderdaad de man wel eens ontmoet had - glimlachte maar en zweeg.

'Hij was een van de weinigen, die genoeg vooruitziende blik had om aandelen te kopen zowel in Union Pacific als in Central Pacific Railroads, toen ze nog maar een hersenschim leken ... Ze zeggen dat hij een overheersend belang heeft bij de Lady Line... Hij heeft de hele Spaanse landuitgifte opgekocht in Zuid-Californië... Hij heeft een van de rijkste zilvermijnen in het territorium van Nieuw-Mexico ontdekt... Hij gooit zijn aandelen Comstock op de markt..

Op het laatste stuk van hun reis reed ze te paard naast de barones in zijn Londens rijtuigje en richtte plichtmatig haar blik van belangstelling naar de verschillende punten die hij aanwees.

'Iedereen koopt tegenwoordig land op het schiereiland. De Mexicanen die het meeste in eigendom hadden, verkopen het nu. Ze zijn niet in staat om zich aan te passen aan de nieuwere en snellere manier van leven, weet je, mijn lief. Maar Murdock, niemand weet precies hoeveel land hij bezit, maar ze zeggen, dat hij de helft van de Portola-vallei heeft opgekocht. Prachtig land - onbedorven. Hij is net klaar met het bouwen van een landhuis, waarvan ik gehoord heb dat het een pronkjuweel is. En hij heeft ook die halfafgemaakte boel op Nob Hill gekocht, die de arme Griflfith begonnen was te bouwen vóór hij al zijn geld met spelen en stomme beleggingen verloor en zelfmoord pleegde.'

Loom, omdat ze moe werd van zijn gepraat, zei Ginny: 'Waarom praat iedereen over die meneer Murdock alsof hij een man met een geheim is? Hebt u hem echt ontmoet?'

Blij dat hij haar belangstelling getrokken had, giechelde sir Eric.

'Natuurlijk heb ik hem ontmoet! De eerste keer in Virginia City. Hij is wat jullie Amerikanen een 'old-timer' noemen. Hij is op een harde manier opgeklommen. Nu wordt hij altijd omringd door lijfwachten - ze zeggen dat hij niemand vertrouwt. Maar hij is een uitgeslapen belegger en een slimme man niettegenstaande zijn ruwe manieren. Enfin - u zult het zelf gauw genoeg zien! Ik kan u niet zeggen hoe blij en gelukkig ik ben, dat u besloten hebt me te helpen.' Hij klopte op haar hand en wierp een zijdelingse blik op haar. 'Hij heeft ook wel oog voor een mooi vrouwspersoon. Vrijgezel, net als ik, maar ik heb iets gehoord over een klein Spaans meisje, dat hij zijn pupil noemt...' Hij brak af alsof hij al te veel gezegd had; en Ginny, die al meer dan verveeld was, stelde geen vragen meer.

Ze zou het heel gauw zelf wel zien. Voor het ogenblik ... Ze leunde met een zucht achterover en sloot haar ogen. Had ze niet geleerd om elke moment te aanvaarden zoals het op haar afkwam? Er waren geen verrassingen meer en als ze er al waren, kon het haar niet schelen.

Eens te meer, zoals ze zich gewend had, kon Ginny zich hullen in haar goudgespikkelde sluier van onverschilligheid. Heel dikwijls wilde ze in lachen uitbarsten, wanneer ze naar de andere mensen keek en zich afvroeg wat die zouden doen als ze werkelijk wisten wat zij dacht. Als denken maar niet zo'n vreselijke moeite kostte! En zo kon ze dus ook naar het 'hutje' van sir Eric kijken - dat een grandioze uitgave van een Engels landhuis was - door uitdrukkingloze groene ogen; ze verzekerde hem in haar koude beleefde stem, dat het mooi was en dat ze nauwelijks kon wachten om het van binnen te zien met het geïmporteerde antiek meubilair en verdere toebehoren.

'U zult natuurlijk wel vermoeid zijn,' mompelde sir Eric bezorgd en drukte haar vingers. 'Mijn huishoudster zal u naar uw kamers brengen en u moet net zo lang rusten als u wilt. Ze zal u twee van de dienstmeisjes sturen om u te helpen uitpakken.'

Het rijtuigje beëindigde de rit langs de ronde met kiezel bestrooide oprijlaan en hield stil voor de indrukwekkende ingang met zijn gemetselde pilaren.

ik heb ook huisjes voor de gasten gebouwd aan de achterkant, hebt u dat gezien? En wanneer u uitgerust bent, moet u de stallen eens bekijken. Ik heb twee stalknechten uit India - die zijn magnifiek met paarden, die inboorlingen daarginds. Ik heb hen meegebracht. Misschien wilt u morgen wel een ritje maken - u rijdt toch? Goed! Ik heb een vurige kleine Arabische merrie, die u misschien eens wilt proberen. Kom, dan gaan we nu de huishoudster begroeten.'

De in het zwart geklede huishoudster, een magere vrouw met een vaal gezicht, met lippen die altijd op elkaar geklemd waren, was erg beleefd geweest toen ze Ginny naar haar kamers bracht.

'U hebt de Romeinse suite, Hoogheid,' zei ze en legde vervolgens de zware met goud geborduurde belkoorden uit en de kleine aangrenzende kamer waar Delia zou slapen en de opmerkelijk weelderige badkamer, waarvan het bad al gevuld was.

Ze liet haar lichaam weken in een marmeren kuip, die een kopie was van een ingezonken Romeins bad, en Ginny ontdekte dat ze nu al verlangde naar het eind van haar bezoek.

Waarom was ze hier? Wat werd ze eigenlijk verondersteld te doen? Verboden gedachten. Daarom concentreerde zij zich maar op de inrichting van de badkamer - de treden die naar de badkuip leidden; de afmetingen; de schoonheid van het marmer.

Delia stond te wachten met een enorme kroezige handdoek, toen Ginny uit het geparfumeerde bad stapte, met druipende haren.

'O, mevrouw! Het is allemaal zo groots! En u zou buiten het binnenplein moeten zien! Ze hebben me verteld dat sir Eric elke steen per schip heeft laten aanvoeren van een of ander oud kasteel in Engeland. Luister, mevrouw - hoort u die muziek die daar gepeeld wordt? Een van de heren heeft Spaanse cowboys meegebracht. Het klinkt echt mooi, vindt u niet?'

'Delia, sluit alsjeblieft het venster! Die muziek is ... erg mooi, maar ik ben moe en ik wil niet de hele nacht wakker liggen.'

Het had geen zin om aan het meisje uit te leggen, dat de muziek in de verte helemaal geen Spaanse was, maar Mexicaanse en die te veel herinneringen wakker riep. Hoeveel maanden was het nu geleden sedert ze het laatst gedanst had op de muziek van een mariachi-band met wapperende rokken rond haar blote enkels en met fladderende haren?

Delia bracht haar medicijn in een klein, exquis likeurglas. Het had een volrode kleur, als wijn toen ze het tegen het licht hield in een zwijgende cynische toost voor zich zelf. 'Mijn levenselixer. Bijzondere vloeistof help me te vergeten!'

En na een poosje, toen de zoete bekende loomheid zich meester van haar maakte, waardoor elke spier, al haar ledematen zich ontspanden, vloog ze, zweefde ze, een heerlijke matheid maakte dat haar lichaam gewichtloos leek. De laatste bewuste gedachte van Ginny vóór ze in slaap viel was een paar zeer donkere blauwe ogen, half overschaduwd door lange wimpers, die op haar neerkeken met een glimp van spottende duivelachtigheid in hun diepten.