58

Ginny had niets anders gedaan dan zich vragen stellen sedert de middag dat Steve zelf de dingen naar een climax gedreven had. Hij had haar vastgebonden, bezit van haar genomen zonder iets te zeggen en toen, na haar van haar trots beroofd te hebben, had hij ook nog haar smaragden oorbellen gestolen. Waarom? Wat was de bedoeling van een nutteloos verspild gebaar geweest tenzij - en haar kaken klemden zich in brandende woede op elkaar toen de gedachte haar trof - hij iemand anders wilde bewijzen, dat hij in haar slaapkamer was geweest. En die woede was de oorzaak van de uitgeloofde beloning voor zijn gevangenneming - levend.

'Daar laat ik hem niet zo makkelijk van af komen! En het kan me niet schelen wat jij, of meneer Bishop, of ieder ander ook mocht zeggen - ik heb genoeg van al die geheimzinnigheid en al dat afwachten ... wachten ... en waarvoor? Voor een terloopse verkrachting door mijn eigen echtgenoot? Indien hij althans zich kan losscheuren van dat mens Lassiter. O nee - nee, Renaldo! Het wordt tijd dat de zaken tot een climax komen en ik wil dat Steve leert, dat ik niet wens genomen te worden met zo'n - zo'n oppervlakkige verachting!'

Ja, dacht Ginny woedend, ze zou hem leren, dat haar geest even slinks en even koelbloedig berekenend was als de zijne!

Maar de weken gingen voorbij en ze hoorde niets! Toni Lassiter was naar Shreveport op bezoek naar kennissen - met Steve, vroeg Ginny zich af? De gedachte draaide als een mes in haar hart, wanneer dat niet vervuld was van een vurige, onberedeneerde woede tegen hem. En Missie, gekwetst en ontdaan dat haar nieuwe vriendin zo wraakgierig kon zijn, schonk haar niet langer haar vertrouwen meer, ofschoon haar verlegen vriendschap met Renaldo bleef groeien.

Ginny bleef meer en meer alleen, omdat Renaldo bijna elke dag naar de ranch van de Carters reed - altijd beleefd genoeg om te vragen of ze zin had om mee te gaan. En altijd schudde ze een beetje nukkig haar hoofd.

'Nee, ga je gang maar. Mijn aanwezigheid zou iedereen maar van zijn stuk brengen - je weet, dat het zo is. Ze vertrouwen me niet meer.'

Zelfs Renaldo kon niets zeggen om dat te betwisten, maar zijn bruine ogen begonnen een bezorgde uitdrukking aan te nemen, wanneer hij haar bestudeerde en langs zijn neus weg begon hij wenken te geven, dat ze misschien maar beter plannen konden maken om terug te gaan naar Mexico of misschien een bezoek te brengen aan haar vader en Sonya in Californië.

'Je zou de kinderen mee kunnen nemen - zelfs mijn oom zou begrijpen dat het hoog tijd werd, dat zij kennis zouden maken met hun andere grootouders.'

'O!' Ginny liet een hoge, bijna hysterische lach horen. 'Denk jij dat Sonya het me ooit zou vergeven, indien ik al haar vriendinnen op de hoogte bracht van het feit, dat ze een stiefgrootmoeder is? Wat klinkt dat grappig!'

Renaldo fronste zijn wenkbrauwen en keek haar somber aan, terwijl hij zei: 'Hoe lang ben je nog van plan om het feit te verbergen, dat je moeder bent? In godsnaam, Ginny, die kinderen zijn van jou en Steve. Je hebt het recht niet om hen te verbergen alsof - alsof je je voor hen schaamt. En het spijt me dat ik zo bot ben, maar jij hebt een schuld aan die twee arme schapen - al was het alleen maar moederliefde.'

Ze staarde hem aan, met stomheid geslagen, haar ogen sperden zich open.

'Dus jij denkt dat ik zelfzuchtig ben? Maar ik mis hen echt, Renaldo, heus! Er zijn soms tijden, dat ik alleen maar kan denken om hen terug te zien, om weg te lopen van deze hele smerige bende! Ik weet niet meer wat ik moet doen! Maar ik moet Steve vinden - hij moet het weten, ongeacht wat hij mocht besluiten om daarna te doen. Begrijp je dat niet? Ik kan niet zo doorgaan, altijd blijven leven met besluiteloosheid, met angst!

Toen ze een week later hoorde dat Toni Lassiter terug was in Baroque, knarste Ginny op haar tanden. Renaldo was nu haar enige verbindingslijn met wat zij in gedachten de 'andere kant' begon te noemen.

Renaldo hoorde het van Missie, die het van haar broer Matt gehoord had, dat Toni alleen was teruggekomen - en niet in een bepaald goede bui en Missie was ontdaan geweest omdat Matt een nacht in het huis 'van die vrouw' had doorgebracht.

'Het staat me niet aan,' zei Renaldo peinzend en vroeg zich af waarom zijn zintuigen hem plotseling waarschuwden voor naderende moeilijkheden. Zelfs Missie zag er bleek en terneergeslagen uit - en hoeveel van haar neerslachtigheid kwam op rekening van Steve, die zij nog steeds Manoio noemde?

Renaldo had zijn eigen problemen om zich mee bezig te houden - niet het minste daarvan was, dat hij nu voor zich zelf moest bekennen, dat hij, tegenstribbelend, op Missie verliefd werd.

Het kwam als een schok toen Toni Lassiter op een hete namiddag een bezoek kwam brengen aan Ginny, slechts twee dagen na haar terugkeer naar Baroque.

Toni - die haar evenzeer verafschuwde als zij, Ginny, haar wederkerig haatte. Maar waarom dan? Ze wenste, dat Renaldo bij haar was, want plotseling kreeg ze het onaangename gevoel, dat Toni haar iets vervelends kwam vertellen.

Om te beginnen was Toni de minzaamheid zelve.

'Hoe mooi is alles nu! U hebt wonderen verricht met dit oude vervallen huis, ofschoon ik zelf me niet graag zo zou opsluiten, speciaal indien ik kon reizen waarheen en wanneer ik maar wilde!'

Gele ogen, die een merkwaardige glans in hun diepten hadden, ontmoetten die van Ginny en toen liet Toni een kort lachje horen en bevochtigde haar roze lippen met haar tong.

'Maar u mag het hier echt, is het niet? Ik hoop dat alles zo rustig en vredig blijft als het nu schijnt te zijn - en dat is de reden dat ik u kwam opzoeken, ofschoon ik u toch al een bezoek verschuldigd was, is het niet? Henri vertelde me dat u langs geweest was, juist vóór ik naar Shreveport vertrok! Wat een saaie plaats!' Ze zuchtte, rekte zich uit als een kat, maar Ginny kon nog steeds de glans van die ogen zien achter de opzettelijk neergeslagen zilveren wimpers.

'O, ja?' Ginny liet haar beleefde antwoord opzettelijk zeer onbezorgd klinken en plotseling boog Toni zich een beetje voorover, precies een wolvin, klaar voor de sprong, ofschoon haar volle lippen bleven lachen.

'Ik kon het niet verdragen - en daarom besloot ik naar Dallas te gaan om zelf naar die operazangeres te gaan kijken, waar mijn broer zo weg van is. En wat een teleurstelling! Ik neem aan, dat ze een behoorlijke stem heeft en ze is knap genoeg - maar zo uitgebloeid! Het soort vrouw, dat gauw dik zal worden. Ik begrijp niet wat een man in haar kan zien, tenzij het in de mode is om een operazangeres als maïtresse te hebben!' De eerste prik met het mes - en toen Ginny slechts haar schouders ophaalde, ging Toni lieftallig door: 'Maar mannen zijn zo dwaas! Ik vermoed, dat ze dat soort vrouw goedkoop vinden en een gemakkelijke prijs. Prinses of niet, ik geloof, dat elke vrouw die in het publiek optreedt alleen het feit adverteert, dat ze te koop is, vindt u ook niet?'

Deze keer ging het mes een beetje dieper - hoeveel wist Toni Lassiter eigenlijk en waarom was ze in werkelijkheid hier gekomen?

'Ik zie geen reden waarom een vrouw, die talenten heeft, die openlijk erkend mogen worden, ze zou verspillen,' zei Ginny en haar groene ogen ontmoetten en botsten met die van Toni: en de sluier van geforceerde, overdreven beleefdheid viel tussen hen weg.

Toni haalde een blanke schouder op. 'Ik denk dat we dan verschillend over die dingen denken. Voor mij is het allemaal een kwestie van smaak - goede smaak. Een operazangeres of een flamencodanseres, wat is het verschil? Voor een man, bedoel ik.'

'Maar u schijnt ook zoveel van mannen af te weten!' Ginny sperde haar ogen onschuldig open en was wild verheugd, toen ze een uitdrukking over het gezicht van Toni zag flitsen. Ze zette het voordeel, dat ze tijdelijk behaald had, verder door en ging op de meest achteloze wijze die ze maar kon verzinnen, verder: 'Van mannen gesproken, ik vermoed dat ik me moet verontschuldigen, dat ik een beëdigd opsporingsbevel heb laten uitgaan voor de arrestatie van uw uitvoerder. Ik zou u eerst wel geraadpleegd hebben, als het mogelijk was geweest, want tenslotte zijn we toch buren, maar zowel mijn neef als kolonel Belmont, adviseerde me, dat elk teken van zwakheid verkeerd opgevat zou kunnen worden als een excuus voor verdere plunderingen.'

'Wel, dat is gedeeltelijk de reden, waarom ik u een bezoek kwam brengen. Om mijn excuses aan te bieden. Wat een verschrikkelijke ervaring moet dat voor u geweest zijn! Natuurlijk was ik wel in staat om hem op zijn plaats te houden - en daarom heb ik het gevoel, dat u gewaarschuwd moet worden. Nicky, mijn zwager, zou me nooit vergeven wanneer ik dat niet zou doen en hij acht u zo hoog, weet u!'

'Gewaarschuwd?' Het kostte Ginny de grootste moeite om het lachende gezicht van de andere vrouw geen klap te geven. Had Steve haar echt verteld, wat hij gedaan had? En wat was ze nu van plan?

'Ja - gewaarschuwd. Want ik ben bang dat ik ontdekt heb, wat voor een gevaarlijke en gewelddadige man hij is! Hij had de brutaliteit om mij naar Dallas te volgen, ziet u - ik weet niet wat hij daarmee hoopte te bereiken, tenzij het was om mij wat geld af te zetten. Maar hij was roekeloos genoeg om een deputy-sheriff te vermoorden in een of andere kroegrel over een vrouw en toen...'

Met de grootste moeite kon Ginny haar gezicht in de plooi houden en een nietszeggende uitdrukking aannemen. Steve zou deze vrouw naar Dallas gevolgd hebben? Steve - gearresteerd, daarna ontsnapt... ik werd opgeroepen om hem te identificeren. Dat was zo'n onprettige ervaring! Al die vuile bedreigingen die hij uitsloeg - en vooral tegen u! Om een of andere reden had hij niet verwacht, dat u een aanklacht tegen hem zou indienen. Maar u moet nu erg voorzichtig zijn, zult u? Ik heb al een boodschap naar kolonel Belmont gestuurd, maar ik zou het mezelf verwijten, wanneer er iets met u zou gebeuren en Nick ook. Ik zou maar niet meer alleen uit rijden gaan, als ik u was!'

Maar Steve zou haar niet kwetsen - kon haar niet kwetsen, niet meer dan hij al gedaan had.

'En ik mag verdoemd worden als ik dat wijf laat denken, dat haar waarschuwingen me bang gemaakt hebben,' zei Ginny kwaad tegen Renaldo. 'O, we waren echt een paar viswijven - jij zou haar toespelingen en haar sluwe insinuaties gehoord moeten hebben! Maar ik haat haar - zij is het soort vrouw, dat ik graag met een mes te lijf zou willen gaan! Je zou maar eens met zo'n mens moeten cohabiteren - met een dergelijk schepsel? Renaldo, hoe kon hij, waar denk jij, dat hij nu is?'

Daarop kon Renaldo natuurlijk ook geen antwoord geven. Hij herinnerde haar dus weer aan het feit, dat ze kon vertrekken - dat ze vrij was. Dat zelfs meneer Bishop haar bestaan vergeten had ...

Dat had Steve Morgan niet, ondanks zich zelf. En verbluffend genoeg was het Francesca, die erop insisteerde hem eraan te herinneren dat hij een vrouw had.

Hij had geluk gehad. Zijn lichaam herstelde vlug, ondanks de gebroken ribben. Het zou langer duren vóór zijn gezicht er weer wat normaler zou uitzien, maar wat kon dat verdomme nou schelen, nu hij nog steeds leefde? En Francesca scheen het niet erg te vinden.

Ze lagen samen in bed, na een laat ontbijt en de namiddagzon wierp smalle strepen op het dekbed. Steve zou eigenlijk liever zijn gaan slapen, maar Francesca, die een speelse bui had, bleef hem met haar haren kietelen en liet dan haar vingers over zijn afgewende gezicht dwalen.

'Weet je - ik denk echt, dat ik je zo veel beter vind. Nee - ik ben in ernst, Stefano, ook al wil jij het niet zijn. Tevoren was je knap - en dat wist je, is het niet? En je bent nog steeds een man, met een goed uiterlijk. Maar - hoe zal ik het zeggen? Nu zie je er meer ruig en stoer uit. Zelfs die gebroken neus, die staat je.'

"Cesca, in godsnaam! Misschien moet ik me elke maand een keer laten aftuigen, om jou te bevallen.'

'Zou je dat echt voor me doen? Stefano - hoeveel zou je voor me over hebben?'

Hij deed één oog half open en keek haar achterdochtig aan.

'En wat, verdomme, betekent dat nou weer?'

'Doe nou maar niet net alsof je slaapt - ik laatje niet slapen. Ik bedoel: hoe lang zul je deze keer bij me blijven? Hoe lang voordat een andere dwaze, gevaarlijke zaak je weer van me wegneemt?'

Nu opende hij beide ogen, keek haar gedachtevol aan, terwijl hij een donkere krul rond zijn vingers begon te winden.

'Jij hebt prachtig haar, 'Cesca. Het voelt aan als zijde.'

'En jij verandert van onderwerp! Waarom wil je niet ernstig met me praten ?'

'Waarover? Je maakt het wel moeilijk voor een man om zijn gedachten bij ernstige dingen te houden, wanneer je doet, zoals je nu doet.' Haar lichaam hield op met de wriegelende zinnelijke bewegingen tegen het zijne.

'Nou - jij weet, dat ik jou nodig heb. Maar jij - wat wil jij, Stefano? Wat ga je doen betreffende jouw vrouw? Ga je naar haar terug?'

Zonder antwoord te geven, begon hij zijn vingers plagend langs haar wervelkolom te laten spelen en dan weer terug en ze zuchtte en voelde haar lichaam sidderen.

'Stefano, jij bent een duivel! Het soort schoft, die zijn vrouw zou slaan - en doorlopend ontrouw zou zijn. Dio mio - wat zouden wij elkaar een ellendig leven bezorgen - wanneer we verliefd op elkaar zouden worden! Wat drijft jou tot de krankzinnige risico's, die je neemt? Jij bent rijk genoeg om te doen wat je wilt - je hoeft niet het leven van een bandiet te leiden!'

'Rijk worden was maar al te gemakkelijk, denk ik achteraf.' Zijn stem werd somber. 'En de behoefte aan opwinding moet in mijn bloed zitten, zelfs indien ik zou weten, dat ik een dezer dagen niet overeind zou komen en heelhuids verdwijnen.'

'Wat een idee voor een vrouw om daarmee te moeten leven! Heb je dan helemaal geen hart?'

'Geen! Maar ik heb een zwak voor donkerharige primadonna's. Jij bent op zich al een soort opwinding, 'Cesca. En ik geloof, dat we elkaar zo goed begrijpen, omdat we allebei "nemers" zijn en geen "gevers" - en daarom kunnen we zo onscrupuleus zijn om dat wat we willen.'

'Maar wat wil jij eigenlijk? Mij niet, niet voor altijd, dat weet ik en het kan me niet schelen; omdat, zoals jij zegt, we te veel op elkaar lijken. Maar jij, jij zelf? Voor mij is er nog altijd mijn muziek, en ik weet dat ik groots zal worden - de beste operazangeres van de hele wereld, en met de hele wereld aan mijn voeten. Ik weet, dat ik dat haal, maar jij - waar reis jij heen?'

Zijn vingers stopten hun strelende beweging en hij klonk bijna verbaasd.

'Verdomd als ik het weet! Ik had er nog niet over gedacht. Verdomme jij, 'Cesca - nou heb je genoeg gevist.'

Ze wierp hem nog toe, om opzettelijk zijn reactie te horen: ik ga Dallas binnen een paar dagen verlaten. Eerst naar San Antonio en daarna naar New Orleans en dan terug naar New York. En daarna denk ik dat ik naar Europa terugga, vóór ze me daar vergeten zijn! Je zou met me mee kunnen komen, wanneer je niets anders te doen hebt.'

'En me scharen onder jouw aanbiddende entourage? Nee, baby. Zelfs niet al geef ik toe, dat ik je volslagen fascinerend vind. Maar net als jij ben ik niet gewend aan banden.'

En terwijl hij het zei, herinnerde hij zich, veel te levendig, dat hij tegen Ginny hetzelfde gezegd had. Wat was die een goede leerlinge van zijn filosofie gebleken! Op Francesca kon hij niet jaloers worden, want die was op haar eigen manier - evenals Concepción - even amoreel als hij. Maar Ginny was de enige vrouw geweest, die hem jaloers kon maken.

Geheel onredelijk - en hij wist dat hij onredelijk was - gaf Steve Morgan er de voorkeur aan zijn eigen indiscreties te vergeten. Als hij zo gek geweest was om getrouwd te raken, waarom had hij dan geen vrouw uitgezocht, die bereid was een slippertje van haar man te begrijpen en te aanvaarden, in plaats van te doen, wat voor de een goed was, dat voor de ander eveneens was ? Om het nog erger te maken, had ze het lef gehad om het geld, dat hij haar gestuurd had te gebruiken om een beloning voor zijn gevangenneming uit te loven en zelfs het feit, dat ze uitdrukkelijk gezegd had, dat ze hem levend wilde hebben, veranderde aan het feit niets.

Nog een feit, dat hij niet wenste te erkennen, tot Francesca hem eraan herinnerde, was, dat hij Ginny niet uit zijn gedachten kon bannen. Was ze nog steeds in Baroque? Waar wachtte ze op - zijn hoofd op een schaal? Wat hij moest doen: van haar scheiden en haar eens en voor al uit zijn hoofd zetten. Maar kon hij dat echt? Zelfs nu? ·

ik geloof dat je echt verliefd op je vrouw bent en je schaamt om het toe te geven,' zei Francesca met een magnifieke minachting voor bescheidenheid of tact. 'Als je dat niet was, zou ik jou al lang van haar hebben weggenomen. En als je dan toch niet met mij mee wil gaan - waarom ga je dan niet terug en vecht je het uit?'

Het was eveneens Francesca, die hem herinnerde aan Nicholas Benoit, die naar Baroque teruggegaan was en een gekwetst ego koesterde. En dan had je Toni, met haar glinsterende amberkleurige ogen en haar vochtige, gulzige mond. Plotseling herinnerde Steve zich de belachelijke suggestie, die hij op een avond met Toni besproken had, evenals de reputatie van Nick Benoit met vrouwen.

'We zullen haar aan Nicky geven, Comanche. Denk je niet dat hij dat prettig zal vinden ? Zou je niet een aandeel willen hebben in al wat ze te geven heeft ?'

En Toni kennende vooral nu, nu hij als Steve Morgan gezorgd had, dat de grandioze plannen van Nick schipbreuk geleden hadden ...

Toen Francesca naar San Antinio vertrok namen ze afscheid - met enige spijt aan weerskanten. Alleen Costanza, die had geen spijt - en Bert Fields slaakte een zucht van verlichting. God zij dank was deze affaire voorbij! Hij hoopte althans vurig, dat die voorbij was.

Steve Morgan, die geen enkele gelijkenis meer had met de kale, paardenknecht waarvan nog steeds gedacht werd, dat hij door de burgerwacht was opgehangen, verliet Dallas een dag na prinses di Paoli, na lange en geheimzinnige luidende telegrammen verzonden te hebben naar verschillende delen van het land, ondertekend met Steve Morgan.

En van Dallas ging hij naar Shreveport, waar hij aankondigde dat hij onderweg was naar New Orleans, voor zaken, maar in plaats daarvan ging hij langzaam naar Baroque. Na een poosje vonden de roddelaars iets anders om over te praten dan hun speculaties waarom die interessante, gevaarlijk uitziende meneer Morgan er de voorkeur aan zou geven zijn tijd door te brengen met de inspectie van suikerplantages in Louisiana, wanneer zijn vrouw minder dan driehonderd mijl in Texas zat en zijn maïtresse juist San Antinio stormenderhand veroverd had door haar vurige presentatie van Carmen .