51

'Ziezo - het ziet er dus naar uit, dat jouw Indiaan kans gezien heeft om zich voor vanavond om te toveren tot een Spaanse heer,' zei Nick Benoit zachtjes, ofschoon er een vragende ondertoon in zijn sarcastische woorden lag. 'Misschien moet ik echt meer moeite doen om te ontdekken wie hij is en hoe hij hier gekomen is!'

ik dacht dat je dat al gedaan had,' zei Toni Lassiter, haar amberkleurige ogen zo hard als steen, ik heb je gezegd, dat hij een opgevoed mens was - je wilde alleen maar niet luisteren, is het wel?'

'Ik vermoed, dat hij zich opgetuigd heeft terwille van mijn nicht,' mompelde Benoit kwaadaardig. 'Je moet toegeven, poesje, dat ze voor vanavond volslagen getransformeerd is! Ik vraag me af waarom ik niet eerder beseft heb, dat Missie bezig was een schoonheid te worden. En het lijkt er zeker op, dat zij het heeft klaargespeeld om het beest te temmen, is het niet?'

Joe Carter, met ongewoon rechte schouders en zijn zoons, die even stijf en niet op hun gemak leken, volgden Missie en Manoio door de kamer naar de ontvangsthoek. Alleen Missie, die trots aan de arm van haar lange begeleider hing, en de man zelf, schenen niets te merken van de plotselinge spanning, die zich van iedereen meester gemaakt scheen te hebben.

Kolonel Belmont boog stijfjes zijn hoofd toen hij de sardonische blik van Manoio opving. 'Kolonel...?' De lichte hoofdknik was op zich zelf al een belediging en de kolonel bedwong met moeite zijn woede. Mijn God, dit was bijna te veel om te verdragen! Rechter Benoit had gelijk en Persis had gelijk. De man was onbeschoft en veel te zelfverzekerd, gezien zijn tweeslachtige positie hier. Daar moest iets aan gedaan worden ...

De warrelende gedachten van Ginny botsten tegen elkaar, terwijl haar rug zich rechtte. Ze was zich maar vaag bewust, dat Renaldo ergens vandaan gekomen was om naast haar te staan en zijn aanwezigheid sterkte haar. Steve had haar nog steeds niet rechtstreeks aangekeken!

En eindelijk ging het ogenblik, dat zij zowel gehoopt als gevreesd had, zó snel voorbij en zó terloops, dat ze seconden later nog niet kon geloven dat het al gebeurd was.

Alleen Missie merkte de plotselinge spanning van Manoio's arm onder haar hand op. Mevrouw Morgan bespaarde haar de moeite om over de introducties te stamelen. Missie dacht, dat ze de ogen van haar nieuwe vriendin nog nooit zó helder had zien stralen, noch haar gezicht zó blozend, toen ze luchtig zei: 'En dit moet jouw gast zijn, Missie. Schande, meneer! Waarom moest u zo laat komen?'

Hun handen raakten elkaar. Hun ogen ontmoetten elkaar. En ... niets! De ogen van Steve werden iets smaller en een bijna onmerkbare verstrakking van zijn gelaatsspieren, toen de ademloze jonge stem van Missie, de formele introductiewoorden sprak en de kleine stilte, die als een kiezelsteen tussen hen viel, overbrugde.

Was dat echt haar stem geweest, die zo zorgeloos had geklonken ? Waarom gaf hij haar het gevoel, alsof ze voor de eerste keer een vreemdeling ontmoette? Er was zoveel tussen hen, zoveel herinneringen aan hartstocht en geweld en liefde. En nu was hij weer terug in het stadium dat hij haar 'mevrouw' noemde op die temerige halfsarcastische toon, die ze altijd al verwenst had!

'Het is een genoegen u te ontmoeten, mevrouw. En mijn dank voor uw vriendelijke uitnodiging.'

Hoe durfde hij?

Ze antwoordde hem in het Spaans en daagde hem daarmee opzettelijk uit.

'Het genoegen is geheel aan mijn kant, senor, want ik had al zoveel over u gehoord. Mijn huis is het uwe - voor vanavond.'

ik vraag me af, wat u gehoord kunt hebben, senora? Ik sta verbaasd dat een onbetekenende man als ik, onder uw aandacht gevallen ben.'  

Het was Renaldo, die een soort uitbarsting van Ginny vreesde, en daarom snel tussenbeide kwam: 'Mijn nicht en ik waren er erg op gesteld om al onze buren te ontmoeten. Ha, meneer Carter, goed om u weer te zien en uw zoons...'

Toen liepen ze verder, Missie hing nog steeds kinderlijk aan de arm van Steve. Knarsetandend zag Ginny hoe Steve even bleef staan om iets tegen Toni Lassiter te zeggen, die met haar krengerige, onoprechte glimlach inderdaad de moed had om haar hand tegen zijn pas geschoren gezicht te leggen.

'Nou - en wat is jouw indruk van onze plaatselijke slechte man?'

Gelukkig onderbrak de stem van Persis Belmont op dat moment de gedachten van Ginny. Ze had op het punt gestaan om Steve te volgen, uit op wraak.

Ginny deed moeite om haar gezicht weer in bedwang te krijgen en haar inwendige beroering te bedaren, terwijl ze luisterde naar wat Persis haar te zeggen had. Het kostte haar elk beetje wilskracht, dat ze nog bezat om daar aandachtig te staan, wanneer, aan de overkant van de kamer Renaldo Missie opeiste voor een dans en Toni Lassiter schaamteloos en brutaal haar eigen begeleider in de steek liet om naar Steve toe te lopen en een hand op zijn schouder te leggen. Hij trok zijn schouders op èn zette zijn glas neer. Op hetzelfde ogenblik werd Ginny voor een dans gevraagd door Nicholas Benoit, zijn manier van doen even glad als altijd. Achteraf kon Ginny zich niet meer herinneren hoe ze het klaarspeelde te glimlachen en de complimentjes van Nicholas Benoit te beantwoorden en zijn halfbedekte vragen. Eén deel van haar geest was tegen haar zin bezig met Steve - die veel te aaneengesloten met Toni Lassiter danste, met diezelfde halfspottende uitdrukking rond zijn lippen, die zij zich maar al te goed herinnerde. En het was duidelijk, dat Nick Benoit de stand van zaken evenmin prettig vond.

ik heb het gevoel, dat ik mijn excuses moet maken. Soms vindt mijn schoonzuster het heerlijk om de mensen te choqueren.'

'O, maar ik weet zeker, dat hij dat ook vindt.'

Ginny ving de plotseling scherpe blik van haar partner op en liet een zacht afkeurend lachje horen.

'O, zo maar vrouwelijke intuïtie, denk ik. Ik had dat niet moeten zeggen.'

'Maar ik ben blij, dat u het deed. Ik hoop, dat u altijd de vrijheid zult willen nemen om tegen mij te zeggen wat u denkt.'

Haar geduld en haar zelfbeheersing werden tijdens de dans op zware proef gesteld, terwijl ze haar echtgenoot met Toni zag dansen - gedwongen om voor te geven dat hij een vreemdeling voor haar was. En ze vroeg zich af wat Steve eigenlijk dacht...

Stormachtige groene ogen, vreemd omhoog getrokken aan de hoeken, bleek koperen haar, hoog opgemaakt op haar hoofd om in krullen op haar rug te vallen. De kleur was hetzelfde als die van Missie en toch, terwijl de gelijkenis daar ophield, bleef er een knagend, frustrerend gevoel bij Steve over van een zekere bekendheid. Hij wist, zonder te weten hoe, hoe haar haren zouden aanvoelen, zwaar als zijde onder zijn vinger wegglijdend. En zonder haar gekust te hebben of het zelfs maar te willen, wist hij hoe zacht haar lippen konden zijn als ze onder de zijne zich openden om de zoetheid van haar mond te proeven. Virginia Morgan - Ginny. Zijn spieren spanden zich toen hij haar naam in de geest herhaalde en herinnerde zich de uitdagende vooruitstekende kin.

Alsof Toni voelde, dat zijn geest zich ergens anders mee bezighield, dreef zij haar nagels in zijn schouder.

'Wat heeft ze tegen je gezegd? Dat neerbuigende kreng - ik haat haar! En het kan me niet schelen hoeveel mensen ze inpalmt, die arme Nicky inbegrepen. Ik vertrouw haar niet, Comanche! Luister je naar me? Ze is iets van plan - dat voel ik. Waarom zou ze anders zo hard proberen om zich hier bij iedereen bemind te maken? Al die moeite, die ze aan Missie besteed heeft - waarom zou zij zich interesseren voor dat kleine jong uit het moeras? Ik denk dat ze iets wil - en dat ze daarom hier is. Kijk eens naar de manier waarop ze de boel in beweging heeft gebracht - ze inviteert paardenknechten op een Fiesta, juist als of ze ... alsof ze mensen waren, die meetelden.'

Plotseling kreeg hij de behoefte om dat pruilende, sensuele gezicht van Toni te slaan, die mond met roze lippen, die alles afwisten wat er viel te weten over het opwinden van een man. Hij liet een afkeurende uitroep horen en keek met één opgetrokken wenkbrauw op haar neer.

'Messalina, je bent gewoon jaloers, geeft het maar toe!'

'Jaloers? Op haar! Dat pafferige, mooi pratende schepsel? Alleen omdat ze geld genoeg heeft om zich wat kleren en juwelen te kopen, ziet ze kans om al die stomme dwazen te verblinden - maar jij wordt toch niet door haar ingepalmd, Comanche? Als ik even rijk was als zij, dan zou ik de koningin van de hele staat kunnen zijn! En dat zal ik nog doen ook, en jij zult me daarbij helpen, is het niet, Comanche? Jij bent de enige man die ik ken, die hard en onscrupuleus genoeg is en je ziet nu toch wel in, is het niet, dat we haar moeten zien kwijt te raken?'

'Jij bent gek,' zei hij vlak, maar zijn ogen stonden even behoedzaam als haar smalle amberkleurige, glanzend van opwinding.

'O nee, dat ben ik niet! Die vrouw is iets van plan - wist jij, dat haar vader een invloedrijke senator in Washington is? Wat dat betreft kun je Nicky wel vertrouwen! Misschien heeft die vader haar hierheen gestuurd om een of andere reden - je weet hoeveel mensen van de regering we al hier gehad hebben? Misschien is ze daarvoor gekomen - om zoveel mogelijk te ontdekken - om alles te vernielen wat ik opgebouwd heb sedert die stomme oorlog voorbij is. Waarom zou ze zo vriendelijk doen tegen al die Mexicaanse boeren? Ze spreekt zelfs hun taal - het duurt niet lang of ze brengt ideeën in hun hoofd over het land waarop ik hen laat wonen en vertelt ze hun iets over hun rechten. En kijk haar nu eens - ze staat te fluisteren met kolonel Belmont. Waar denk jij dat ze het over hebben? Je weet dat de kolonel je niet mag, Comanche. Hij zou je laten arresteren als hij kon. Misschien maken ze daar nu net plannen voor!'

Manoio fronste zwartkijkend zijn wenkbrauwen. Toni hield van overdrijving, maar in dit geval -maakte iets van haar schimpende tirade toch wel indruk. Hij hoorde Toni zacht giechelen. 'Zie je? Je ziet het toch ook, is het niet? Omdat jij net zo bent als ik, minnaar; je bent even slecht als ik en even onscrupuleus en dat is, waarom we bij elkaar zijn.' Sluw voegde zij eraan toe: 'Maak je je geen zorgen over dat kleine kind Missie? Wist je hoeveel ze tegenwoordig omgaat met die neef, die senor Ortega? Waarom zou dat kreng Morgan die Missie als een pop aankleden? Ze wil óf inlichtingen van haar óf Renaldo Ortega wil haar verleiden voor jij het doet, Comanche!'

'Een dezer dagen, Messalina, zal ik met groot plezier die blanke hals van jou tussen mijn handen breken.' Hij zei het als een soort belofte, maar ze lachte slechts om de nauwelijks verholen woede in zijn ogen.

'En een dezer dagen zal ik jou misschien het eerst te pakken hebben. Maar vóór het zover is, kunnen we elkaar goed gebruiken, is het niet, mijn schat van een wilde?'

Zonder haar antwoord te geven leidde hij haar naar de plek waar Missie stond, een beetje verloren en droefgeestig, terwijl ze voorgaf alsof ze luisterde naar iets wat een jonge luitenant haar vertelde. Vóór Manoio nog de suggestie kon doen om van partner te ruilen had Toni dat al gedaan en wierp hem een kwaadaardige blik toe. Luitenant Armitage kon zijn geluk bijna niet geloven. Wacht maar tot zijn broeder officieren hem zagen, dansend met mevrouw Lassiter zelf!

ik heb je gemist, prinses. Ben je al moe van het dansen?'

Haar stem was ademloos. 'Nooit! Ik zal nooit moe worden van dansen - ik geloof, dat ik de hele nacht zou kunnen door dansen!'

Dansen met Missie stond gelijk met het inademen van frisse lucht. Hij zette Toni van zich af met een geestelijk schouderophalen van afschuw. En de koperharige vrouw, die hem zo vreemd en zo tegen zijn zin bewogen had. Ze herinnerde hem aan iemand, die hij ooit gekend moest hebben. Een niet al te prettige herinnering misschien, dat zou kunnen verklaren waarom hij dat ondefinieerbare gevoel van antagonie gevoeld had, toen hij aan haar werd voorgesteld. Nick Benoit had aan Toni gezegd, dat zij een intelligente vrouw was, nu, er was nog tijd genoeg om later nog meer omtrent haar te ontdekken. Vanavond was de beurt aan Missie en dat moest door niets bedorven worden.

Plagend zei hij: 'Hoeveel danseurs heb je nog in een rijtje staan wachten vanavond? Misschien had ik je niet moeten wegkapen van die knappe jonge luitenant.'

'Maar hij was nogal dwaas, weet u. En zo jong! Afgezien daarvan: - toen hij Toni zag vergat hij mij totaal en daar ben ik blij om - ik stond op u te wachten.'

'Je zult moeten Ieren om je gevoelens beter te verbergen, meiske.'

Zij vroeg zich af waarom zijn stem plotseling zo rauw klonk.

'Maar waarom zou ik? En ik ben geen klein meisje! Ik ben zeventien en mijn mama was op mijn leeftijd al een getrouwde vrouw. Wanneer zult u ooit ophouden mij te behandelen als een ... een kind? Ik ben een vrouw!'

Zij zag zijn opgetrokken wenkbrauwen en halfspottende glimlach en uit pure gefrustreerde woede, liet ze plotseling haar lichaam tegen dat van Steve aanvleien, zoals ze Toni had zien doen. Ze zou wel maken, dat hij haar opmerkte! Ze was geen kind en geen van de andere heren had haar behandeld alsof ze dat wél was!

'Verdomme, Missie! Flirt jij met me?' De stem van Manoio was grimmig, maar hij deed geen poging om haar van zich weg te houden en Missie voelde een golf van opwinding door haar heen gaan.

'Ja, dat doe ik wél!' zei ze uitdagend. 'Is dat het niet wat van een jonge vrouw verwacht wordt? Hoe reageert u, wanneer een vrouw met u flirt?'

'Dat hangt van de vrouw af en van wat ze heeft aan te bieden.' Zijn stem was in het begin hard, maar werd plotseling luchtig. 'Maar een lief klein ding zoals jij, prinses' - hij boog zijn hoofd en fluisterde in haar oor - 'die houd ik steviger vast, zoals nu, en na een poosje vraag ik haar of ze misschien buiten een luchtje wil scheppen.'

'En dan - wanneer ze dat doet?' Ze klonk alsof ze buiten adem was, haar ogen tintelden als sterren.

'Nette jonge vrouwen blozen dan en kijken in verwarring een andere kant op. En dan fluisteren ze dat het misschien beter is van niet - de mensen mochten er soms iets van denken.'

'Maar - maar als ik het nu was en u vroeg me om mee naar buiten te gaan, dan zou het me niet kunnen schelen, wat iedereen dacht! Ik geloof niet, dat ik van flirten houd, als dat alleen maar bestaat uit "doen alsof" en het zeggen van een hoop dingen, die je niet meent. Ik wil, dat u me kust - dat u de eerste bent!'

'Mijn God, prinses!' Hij was nu boos genoeg om haar te willen schudden. Wat voor ideeën had dat mens van Morgan in haar hoofd gestampt? En dan die neef van haar, die aan Missie de eerste dans gevraagd had. Eén gedeelte van zijn brein dacht wrang, dat hij nu begon te begrijpen wat een vader voelt en het andere deel - om zijn langzaam opkomende blinde woede te camoufleren - zei sarcastisch: 'Heb je al iemand besproken voor de volgende dans? En voor daarna? Sommige mannen denken, dat een kus méér belooft en daarom worden in Spanje en Mexico kleine nieuwsgierige meisjes zoals jij in het oog gehouden door een strenge oude duena.'

'O!' Tranen van woede en teleurstelling vulden Missies ogen. Hoe durfde hij, om haar als een baby te blijven behandelen? Net doen alsof hij haar vader was. Ze begon zich van hem los te maken en vergat daarbij alle andere dansparen, die nieuwsgierig naar hen keken. 'Maar ik ben geen klein meisje hoort u me? En als u blijft doen alsof ik er wél een ben, dan - dan zal ik u eens wat laten zien! En als senor Ortega mij wil kussen, dan laat ik hem dat doen, ziezo! Hij is veel aardiger dan u en bovendien flirt hij niet met elke vrouw binnen zijn gezichtskring en hij - hij behandelt mij als een volwassen dame, hij doet niet alsof en hij plaagt me niet zoals u!'

'Missie!' siste hij knarsetandend en de rauwheid van zijn stem had een waarschuwing voor haar moeten zijn. Maar ze was veel te opgewonden om zich er iets van aan te trekken.

'Laat me los! Ik geloof, dat ik niet verder met u wil dansen!' Ze was bang, dat haar tranen zouden overlopen en haar te schande maken. Maar plotseling klemde de arm van Manoio zich vast om haar middel en hij drukte zó heftig met zijn vingers, dat ze een kreetje van pijn liet horen.

'Heeft iemand jou ooit gezegd, dat je bezig bent een verwend wicht te worden? Je vecht nu wel als een wilde kat en probeert te doen alsof je een dame bent, maar dat laat je nu, anders breng ik je terug naar senor Ortega.'

ik geloof, dat ik u haat!'

Hij beantwoordde haar uitbarsting met een hatelijk en sarcastisch optrekken van zijn lippen.

'Het wil me voorkomen, dat ik dat al heel veel keren eerder gehoord heb, jij roodharige vuurspuwende kat!'

Missie, die zonder pardon neergezet werd voor een niet-begrijpende senor Ortega, voelde zich misselijk toen Manoio zich omkeerde en wegbeende. Hij ging nu ongetwijfeld naar Toni, die bij lange na geen onervaren meisje was - hoe had hij haar genoemd? Een verwend wicht... O, en nu had ze hem voorgoed verloren, omdat zij ook een opvliegend karakter had en helemaal niet bedreven was in te doen alsof.

Ze had een brok in haar keel, zó groot dat ze dacht dat ze zou stikken, wanneer ze die zou doorslikken en nu, het enige wat ze wilde was om Pa te vinden en hem zeggen, dat ze terug naar huis wilde.

In plaats daarvan merkte ze, dat ze naar boven gebracht werd, dat senora Armijo bezorgd over haar deed en Ginny, haar nieuwe vriendin, zei haar nadrukkelijk, dat een facet van het opgroeien tot vrouw, nu eenmaal een zekere mate meebracht van 'doen alsof - een klein beetje en alleen als het nodig was.

'Mannen zijn vreemde wezens, dat zul je op een goede dag ook wel ontdekken. Ze praten over eerlijkheid, maar wanneer een vrouw haar gevoelens al te openlijk te kennen geeft, maakt hen dat verlegen. Ze zeggen, dat ze het land hebben aan "doen alsof', maar ze verwachten wél van een vrouw dat ze heet en koud wordt. Het draagt bij tot de opwinding van de jacht, vermoed ik!'

Ondanks haar eigen ellende vroeg Missie zich af waarom de stem van Ginny plotseling zo bitter klonk. Voor de eerste keer merkte zij dat ze dacht dat haar mondaine vriendin, die alles scheen te hebben wat ze maar kon wensen, toch echt niet gelukkig was. Misschien miste ze haar man ...

Missie ging weer naar beneden met een licht kleurtje op haar wangen en haar lippen - haar hoofd kaarsrecht. Aan partners had ze geen gebrek. Zelfs kolonel Belmont vroeg om de eer van een dans, wat haar zich erg belangrijk deed voelen. Maar het meest van alles, wanneer ze althans niet bezig was om te kijken waar Manoio uithing, genoot ze van de dans met Renaldo Ortega, die niet neerbuigend sprak en evenmin dwaze complimentjes in haar oor fluisterde. Hij schaamde zich niet om toe te geven, dat hij van poëzie hield en zelf enige verzen geschreven had. Hij had de hele wereld bereisd en moest alle mogelijke vrouwen ontmoet hebben, maar toch leek hij haar te mogen.

Na een poosje had ze het gevoel of ze hem al heel lang gekend had en ze ontspande zich genoeg om met hem te lachen en te keuvelen, terwijl ze dansten, in plaats van te denken hoe ze haar voeten moest neerzetten.

'Maar waarom bent u niet getrouwd?' was ze brutaal genoeg om hem te vragen in het gevoel, dat het eerste glas champagne dat ze ooit in haar leven gedronken had, haar dapper maakte.

Zonder stijf en zwaarwichtig te worden, glimlachte hij peinzend en ze stond verbaasd te ontdekken, dat zo'n glimlach zijn gezicht veel jonger en zorgelozer maakte. Hij was eigenlijk een erg knappe man, ontdekte Missie en haar ogen sperden zich na die ontdekking open. Lang was hij ook. Bijna zo lang als Manoio.

'Ik vermoed, dat ik niet zo'n persoonlijke vraag had mogen stellen,' zei ze snel en bedeesd nog vóór hij haar kon antwoorden, maar hij schudde zijn hoofd en bleef lichtjes glimlachen.

'U kunt me alles vragen wat u wilt, miss Melissa. Ik vroeg me alleen af waarom ik niet getrouwd ben - ondanks alle pogingen van mijn moeder om mij te koppelen! Ik denk dat het komt omdat ik ouderwets ben en romantisch genoeg om op de juiste vrouw te wachten - eentje, die eerlijk is, intelligent en geestig en die een vriendin en een kameraad wil zijn, evengoed als een echtgenote. Vindt u, dat ik te veel verwacht?'

Missie schudde heftig haar hoofd.

'O, nee! Ik vind het prachtig dat u sterk genoeg bent en geduld genoeg hebt om op de juiste persoon te wachten. Ik heb altijd gedacht....' ze aarzelde, keek naar hem op, zag dat zijn gezicht ernstig stond en dat hij aandachtig luisterde, alsof hij werkelijk gaf om wat ze wilde gaan zeggen, en gooide eruit: 'Ik vermoed, dat mijn broers en - en Manoio mij blijven vertellen, dat ik een kind ben. Maar ik dacht altijd dat wanneer de juiste man zou opdagen, het zo iets zou zijn als een blikseminslag, voor ons beiden. Zoals de piraat over wie Renate mij vertelde. Ik zou het weten en hij zou het weten en - maar in werkelijkheid gaat het zo niet, is het wel?' Haar stem klonk verlaten en trilde licht en gedurende een ogenblik had Renaldo Steve bijna willen vermoorden. Maar hij schoof die gedachte terzijde en hij keek Missie vast in de ogen en zei haar de waarheid.

'Nee ... ik geloof niet dat het zó gaat. Althans niet voor de meeste mensen. Ik heb aan de liefde altijd gedacht als een sterke, grote boom, die langzaam groeit. Het begint met elkaar te mogen, dan vriendschap en ontdekken dat je veel gemeen hebt. Een blikseminslag is woest en wild en de daarop volgende donder maakt een hard angstaanjagend geluid. Maar het gaat even gauw voorbij als het komt. Zoals een plotselinge overstroming, die alleen maar verwoesting als een spoor achterlaat.' Hij haalde misprijzend zijn schouders op. 'Ik vrees, dat het de verborgen dichter in mij is, die altijd in beelden denkt! Maar ik denk dat u begrijpt wat ik bedoel.'

Missie knikte, te vol gevoelens om iets te kunnen zeggen. Hoe kwam het, dat hij alles zo goed begreep? Ze dacht aan Manoio, een lichte rilling overviel haar. Die was als een wilde blikseminslag, die een door de storm verduisterde hemel doorsneed.