49

Het was senora Armijo, die, met afkeurend op elkaar geperste lippen, onwetend de oplossing gaf voor de vraag, die Ginny achtervolgd had sedert zij de ring gezien had, die Missie Carter aan een groen zijden lint om haar hals had hangen.

Ze zaten in wat de senora maar steeds de sala bleef noemen en Ginny zat verstrooid met haar vingers op de leuning van een stoel te trommelen, terwijl haar ogen, lichtelijk gezwollen door gebrek aan slaap, nietsziende uit het venster staarden.

'Werkelijk! Neem me niet kwalijk, Genia, maar ik kan niet zeggen, dat ik de gewoonten in deze barbaarse plaats begrijp! In Mexico, zoals je weet, zijn de mensen veel vriendelijker. Er zou voor een nieuwaangekomene een. Fiesta gehouden worden - ik herinner me, dat toen mijn overleden echtgenoot en ik ons nieuwe huis betrokken, iedereen een bezoek bracht om ons het beste te wensen. Het was de eerste keer, dat ik ontving natuurlijk en ik herinner me nog hoe zenuwachtig of ik was!'

Met moeite richtte Ginny haar aandacht weer op de oudere vrouw. 'Mevrouw Belmont is al zo vriendelijk geweest om voor ons een diner te geven. En ik weet niet of ik wel geneigd ben ...'

'Ginny!' Het was helemaal niets voor Ricardo om te onderbreken en ze sperde haar ogen wijd open bij de plotselinge aandrang in zijn stem. 'Zie je het niet? Dat zou de volmaakte oplossing zijn. Wat kan er tenslotte natuurlijker zijn dan dat je met je buren kennis wilt maken? Je kunt uitnodigingen verzenden voor een avondfeest. Met de aankondiging dat er na het souper gelegenheid tot dansen is, ik geloof..Hij wierp haar een peinzende bijna strenge blik toe en zijn stem werd doortastend. 'Ik geloof dat het hoog tijd wordt, dat we de zaken op de spits drijven. Het heeft geen zin, dat jij hier maar zit te kniezen en je zorgen maakt om misselijk van te worden over de verschillende mogelijkheden, die misschien niet eens bestaan.' En toen, wat kalmer: 'Jij bent toch ook nooit een confrontatie uit de weg gegaan, is het wel? Ik geloof dat dat een van jouw kwaliteiten is, die ik het meest bewonder... Waarom zou je het onvermijdelijke uitstellen?'

Onbewust stak ze haar kin uitdagend vooruit.

'Ja - je hebt gelijk natuurlijk, zoals gewoonlijk. Waarom niet? Ik móet Steve zien - dit is allemaal zo belachelijk!'

Het was natuurlijk Renaldo, even zorgvuldig als altijd, die toezag op de gang van zaken, die lange uren doorbracht met de ploegbaas en naar zijn klachten luisterde - onderwijl trachtte hij ook enige orde te scheppen in de schetsmatig bijgehouden boekhouding.

'Deze plaats heeft zijn mogelijkheden en nu het vee zo'n goede prijs maakt, zou je winst moeten maken. Maar,' Renaldo trok hulpeloos zijn schouders op, 'ik heb nog nooit zo'n onbekwaamheid gezien! De grensafscheidingen zijn weg - alle gebouwen moeten nodig gerepareerd worden. Zelfs dit huis - dit moet ooit een erg mooi gebouw geweest zijn toen er nog mensen in woonden. Maar nu moet er, zoals je wel gezien zult hebben, van alles aan gedaan worden. Ik ben bang, Ginny, dat je naar de bank zult moeten om geld op te nemen. En je moet werkmensen huren en meer cowboys.' Hij schonk haar een halflachende blik. 'Je kunt het je werkelijk niet veroorloven, dat er nog meer vee van je gestolen wordt!'

Op dat ogenblik wist ze niet of ze lachen of huilen moest. 'O, Renaldo! Denk je echt dat het Steve geweest is, die die hele kudde geritseld heeft?

Kolonel Belmont denkt dat.'

'Ik twijfel er niet aan, dat hij het was,' zei Renaldo een beetje grimmig. 'Hij is erg goed in dat soort dingen, zoals je je wel zult herinneren. Ginny ...'

Maar haar gezicht was alweer veranderd en haar uitdrukking kreeg die in de laatste tijd maar al te bekende strakheid.

Ze ging naar de bank, een kleine, in Baroque. Ze besprak de lijst van gasten met Persis Belmont, die zich met enthousiasme op het plan wierp. En dan had je nog rechter Benoit - Ginny herinnerde zich het advies van meneer Bishop wel laat en tegen haar zin - maar ze maakte er toch een punt van om haar plannen met hem te bespreken, bekende lieftallig dat ze advies nodig had, omdat ze alles precies goed wilde doen.

ik wil, dat iedereen komt. Iedereen. Niet alleen de belangrijke mensen en de officieren van de legerplaats, maar ook de cowboys en de boeren en ook de gewone soldaten. Zoveel als er maar vrijgemaakt kunnen worden. Vindt u dat ik dwaas en grillig ben? Ik wil, dat iedereen mij kent en ik wil hen kennen. Ik wist wel, dat u het zoudt begrijpen!'

Nicholas Benoit bracht een tweede bezoek aan zijn schoonzuster en trof haar in een bijzonder slechte stemming aan.

'Zo, dus ze is passabel om te zien. En geen volslagen idioot. Moet ik achter haar aan kruipen, zoals ieder ander schijnt doen? Ik wil het niet, Nicky! Waarom moet ik me met neerbuigende minzaamheid laten behandelen? En ik dacht, dat jij even gretig zat te wachten, dat we haar kwijt zouden raken, als ik!'

'Eén ding, dat je nooit geleerd hebt, Toni, dat is geduld! Ze is echt niet het soort vrouw, dat tevreden zal zijn hier haar hele leven te wonen, afgesloten van alles waaraan ze gewend is. Ik geef haar ... o, een maand of wat voor ze zich begint dood te vervelen. En in de tussentijd, terwijl die neef van haar de zaken regelt, hoop ik, dat jij die Indiaan van jou aan de lijn houdt. We kunnen ons geen moeilijkheden veroorloven zolang zij hier is.'

'Zij! En wie, verdomme, is zij - dat toonbeeld van alle deugden? Een teef, ongetwijfeld. Misschien is ze om een of andere reden hier gekomen om zich te verbergen - ik wil er alles om verwedden, dat het zoiets is! De man over wie jij het had: dat is haar minnaar. Ze willen hun overspel in het geheim voortzetten, denk ik. En dan neemt ze al die airs aan - geeft notabene een avondfeest! Wie denkt ze dat ze is, een weldoende fee? In elk geval: ik ga niet. Hoor je dat, Nicky? Ga maar terug en zeg haar, dat ik niet kom.'

Nick Benoit glimlachte en stofte kieskeurig zijn hoed af, terwijl hij opstond.

'Denk je dat mevrouw Morgan jou zal missen? Jij zult waarschijnlijk een heel interessante bijeenkomst missen, liefje; maar omdat je bang bent om tegenover een vrouw te komen staan, die jou in charme evenaart - dan valt er niets meer te zeggen, is het wel?'

Het humeur van Toni Lassiter werd er niet beter op, toen ze ontdekte dat zelfs haar zwijgzame uitvoerder van plan was om de partij bij te wonen, die mevrouw Morgan bestempeld had als 'een soort Fiesta'. En toen ze hoorde dat hij Missie Carter zou begeleiden, vloog ze op hem af - met nagels, die naar zijn ogen gericht waren. Met harde blauwe ogen, de voeten uit elkaar, leek hij alleen maar een arm op te heffen, maar Toni ontdekte dat ze ruggelings tegen de traptreden lag.

'Dat soort spelletjes kon je misschien met Billy-Boy Dozier uithalen. Maar probeer ze eens bij mij en ik zal je afranselen vóór ik hier voorgoed vandaan rijd.'

Ze hijgde van verbluffing en woede, maar de blik in zijn ogen, gepaard aan zijn opeengeperste lippen, terwijl hij op haar neerkeek, maakte dat Toni de vloed van scheldwoorden, die naar haar lippen sprong, maar inslikte.

Ze lag waar ze gevallen was, de lange rok van haar japon opgetrokken tot halverwege haar dijen en begon te jengelen.

'Waarom ben je toch altijd zo wreed tegen me, Comanche? Begrijp je dan niet, dat het allemaal een val is? Kolonel Belmont zal daar zijn met het merendeel van zijn soldaten, daar wil ik om wedden. En jij weet, dat hij jou niet mag. Wat ben je - stom ? En dan te gaan met dat jong uit het moeras ...!'

'Haar Pa en haar broers zullen er ook zijn. En afgezien daarvan: het staat niet wanneer jij je in het publiek vertoont met je gehuurde hulp, zou het wel? Wanneer je nog een beetje verstand hebt, dan ga je alleen of met je zwager. Wie weet wat voor nuttige inlichtingen je nog kunt oppikken.'

'Jij bastaard! En om welke reden ga jij?'

Hij grinnikte vreugdeloos tegen haar.

'Inlichtingen. Iets ontdekken van de tegenpartij. En kolonel Belmont van gezicht tot gezicht ontmoeten. Onofficieel heeft hij van mij een oefenschietschijf voor zijn soldaten gemaakt. Misschien wil hij zijn prooi wel eens van dichtbij zien.'

'Jij bent gek! Ik vertrouw die vrouw niet - en die harkerige kolonel Belmont helemaal niet. Ik denk dat het een soort val is!'

'In dat geval, waarom probeer je dat niet te ontdekken?'

Omdat ze hem nodig had, veranderde ze plotseling van stemming, ze bewoog wulps haar lichaam, zodat haar rok nog hoger kwam.

'Je behoeft bij mij niet om hulp aan te komen, wanneer er iets mis gaat. Ik zal zeggen, dat ik van niets wist - dat ik je gehuurd heb omdat ik iemand nodig had in de plaats van Billy-Boy. Maar hij was geen echte man - zijn revolver was het enige wapen, dat hij redelijk goed gebruikte, Comanche...' Haar ogen begonnen te glanzen evenals de roze lippen, die zij voortdurend bevochtigde met haar uitflitsende spitse tong. Zacht linnen scheurde onder haar eigen vingers en toen was ze helemaal roze en wit en zilver. Haar heupen welfden zich en op haar plotseling naakte lichaam leek elk zilverblond haartje de gloed te weerkaatsen van de olielamp - die al eerder door haar discrete bedienden was aangestoken.

Ze was een wulpse hoer, die smeekte om bereden te worden. En omdat ze er toch was en zich aanbood, nam hij haar en vroeg zich met een ongeïnteresseerd, eigenlijk misselijk makend gedeelte van zijn brein af waarom hij maar steeds visioenen had van groene kattenogen en haren, die zacht en zijdeachtig onder zijn handen aanvoelden, zelfs wanneer het helemaal in de war zat.

Er moest een vrouw geweest zijn - ergens, ooit, die belangrijk voor hem geweest was, om zo frustrerend in zijn geheugen te blijven hangen. Er waren tijden, wanneer hij ontspannen was en niet bewust aan welk ding dan ook dacht, dat kleinigheden, zoals de zon op Missies haar, die de rode kleur veranderde in goud, hem van zijn stuk brachten. En zelfs Missie, hoe naïef ze ook was, begon op dergelijke momenten te blozen, wanneer zijn ogen zich vernauwden en donkerder werden, terwijl hij haar aankeek.

Was het mogelijk, dat er ooit een andere vrouw geweest was, van wie hij zich niet had kunnen losmaken? Het was deze eigenschap in de man, die zij Comanche noemde, die Toni Lassiter het meest verfoeide, zelfs ofschoon ze hem daardoor meer begeerde. Nee, dacht Toni, terwijl ze zich als een kat uitrekte, ze was met hem nog niet klaar! En Nicky, met zijn akelige waarschuwingen en zijn zure gezicht, kon naar de hel lopen! Ze zou wel een manier vinden om die Comanche kwijt te raken, wanneer ze genoeg van hem zou hebben - of iemand anders gevonden zou hebben, die haar meer aantrok.

Rechter Benoit gromde sardonisch toen hij de volgende ochtend het briefje van zijn schoonzuster kreeg. Ze had dus de uitnodiging van mevrouw Morgan toch aangenomen, precies zoals hij vermoed had, dat ze uiteindelijk toch zou doen. Je kon altijd rekenen op de nieuwsgierigheid van die kleine Toni en haar sluwe brein! Alleen toen hij van Matt Carter hoorde, dat zijn nicht begeleid zou worden door de minnaar van Toni begon hij fronsend te kijken. Wat dacht die oude gek van een Joe wel? Een onschuldig kind als Missie, zonder enige kans om behoorlijke jonge mannen te ontmoeten, die wat meer van haar leeftijd waren - Joe had hem Missie naar die kostschool voor jongedames moeten laten sturen, zoals hij gewild had. Dat was wat Missie nodig had, de kans om te leren een dame te worden. Hij zou nog eens moeten uitrijden en met Joe gaan praten.

Maar tenslotte was het Ginny Morgan, die zijn plannen voorkwam. Ze zei dat ze in Baroque de postkoets had opgewacht toen ze in zijn bureau verscheen, door de zon gebruind, glimlachend en een beetje buiten adem omdat, zoals ze zei, ze helemaal naar de Carters was gereden en terug.

'Missie heeft me verteld, met wie ze zou gaan - en omdat ik vermoedde, dat u zich daarover waarschijnlijk zorgen zou maken, dacht ik dat ik beter even aan kon komen en een paar minuutjes met u praten. Wanneer u althans tijd hebt?'

ik ben zeer vereerd, dat u de moeite neemt mij te bezoeken!' De manieren van Nick Benoit waren overdreven beleefd, terwijl hij probeerde om zijn nieuwsgierigheid te verbergen. Mevrouw Morgan intrigeerde hem op meer dan één manier. Hij voelde een verborgen hartstocht in haar, die bevestigd werd door haar mond en de manier waarop ze zich bewoog; en toch, ze werd altijd begeleid door haar Spaanse duena of door die zogenaamde neef van haar of door de soldaten, geleverd door kolonel Belmont. Wat had een vrouw van haar klasse, gewend om zich te bewegen in een kosmopolitisch milieu, naar Baroque gedreven?

Ginny kon zijn gedachten bijna lezen, maar ze hield haar gezichtsuitdrukking half-vragend en half-preuts, toen ze de stoel accepteerde, die hij haar galant aanbood.

'Ik weet niet hoe ik dit zal zeggen - u bent tenslotte de oom van Missie. Maar ziet u, ik herinner me hoe ik me voelde toen ik zo jong was als zij en ik heb het gevoel, dat het erg slecht zou zijn om haar te verbieden met deze ... deze woeste en geheimzinnige man mee te gaan, die, naar ik hoor, haar zal begeleiden. En ik had haar gezegd, dat ze mee kon brengen wie ze wilde! Begrijpt u?' Snel ging ze door alsof ze bang was voor zijn reacties: 'En ik meende het echt, toen ik zei, dat ik iedereen hier zou willen ontmoeten. Zowel Renaldo als ik zijn ... nu, om de waarheid te zeggen, benieuwd naar de man, van wie kolonel Belmont denkt, dat hij verantwoordelijk is voor de diefstal van mijn vee en nog voor heel veel andere dingen! Ik heb Missie gevraagd om vroeg te komen - ik mag haar graag, weet u, want ze herinnert me aan me zelf toen ik die leeftijd had. En ik zal een jurk opzoeken, die ze kan dragen. Misschien, wanneer ze die man ziet tegen een geciviliseerde achtergrond, dat ze zal beseffen, hoe verkeerd ze doet met haar loyaliteit.'

Zelfs rechter Benoit, die prat ging op zijn subtiele geest, kon zien welk een slim plan dat was. Virginia Morgan, zo besloot hij, was een uitzonderlijk slimme en begrijpende vrouw, afgezien nog van het feit, dat ze zelf buitengewoon mooi was. Haar Franse achtergrond en opvoeding, ongetwijfeld. Hij bevond, dat hij zelf al gretig uitkeek naar het feest dat ze zou geven en niet alleen omdat hij wist, dat hij plezier zou beleven aan het gezicht van Toni, wanneer die voor het eerst de vrouw zag, die ze bestempeld had als een paardengezicht en puriteins.

'Bah! Wat een slijmerige en schijnheilige vent is dat!' zei Ginny later tot Renaldo. 'Hij doet alsof hij een heer is en een dandy en toch had ik het gevoel dat hij mij, zolang ik met hem zat te praten, met zijn ogen aan het uitkleden was. Nieuwsgierig is hij ook - hij probeerde zijn vragen zo terloops en toevallig mogelijk in te richten, maar ik wist dat hij zich van alles over mij zat af te vragen. Ik kan het nauwelijks klaarspelen om aardig tegen hem te doen.'

'En deze senorita Melissa - dat jonge onschuldige kind? Ik hoop, Genia, dat je ook aan haar zult denken. Wat zal er met haar gebeuren wanneer deze hele maskerade voorbij is? Hoe zal haar toekomst zijn ? Ik ben het met rechter Benoit eens, die ik evenmin mag, op dit éne punt: ze verdient meer dan dit! En ik ben ook bang, dat Steve, als hij zich het verleden helemaal herinnert...'

'Je bent bang, dat hij haar misschien al verleid heeft?'

Toen Ginny naar boven naar haar kamer gegaan was, onder het voorwendsel van vermoeidheid, merkte Renaldo dat hij rusteloos was, dat zijn zenuwen gespannen waren.

Waarom moesten ze zo behoedzaam doen en zo langzaam? In zo'n belachelijke, ongelooflijke situatie - en het was meneer Bishop, wiens orders ze nu opvolgden, die dit in de eerste plaats veroorzaakt had.

Renaldo constateerde dat hij bezorgd was - niet alleen voor Ginny en voor Esteban, die hij gekend en verdedigd had van hun jeugd af, maar ook voor deze kleine Missie Carter. Hoe konden ze een liefelijke naam als Melissa veranderd hebben in zo'n belachelijke afkorting? Melissa - het klonk bijna Spaans en het paste bij haar.

Renaldo, die een leven lang de voorkeur gegeven had aan boeken boven jengelende vrouwen, had altijd een ouderwetse, ofschoon ietwat cynische houding tegenover het schone geslacht aangenomen. Zijn eerste ontmoeting met Ginny, had zijn denkwijze een beetje veranderd, toen hij ontdekte dat een vrouw intelligent kon zijn, in sommige opzichten wereldwijs en toch een dame blijven. Melissa Carter was gebleken geheel buiten zijn gezichtskring te liggen en nu ontdekte hij, dat hij zich nog zorgen maakte ook.