30
Ginny had er geen idee van waar ze was. Ze had nog nooit eerder zelf door de straten van deze stad gereden en het gewirwar van het verkeer, de starende ogen en de halfluide commentaren, hadden haar van streek gemaakt. Waar was de haven.
Volkomen toevallig reed ze eindelijk een straat in, die haar bekend voorkwam. En er kwamen herinneringen boven van de verachtende stem van Concepción: 'Waarom ga je niet naar Rusland? Die oude graaf, die leek er nogal gebrand op om jou mee te nemen.'
Graaf Chernikoff! En waarom niet? Het leek het meest logische, het verstandigste om te doen. Hij was althans, van hen allen, eerlijk tegen haar geweest. Hij zou haar helpen, ook al zou het betekenen dat ze met hem naar Rusland moest gaan. Hij zou haar verbergen, wanneer ze hem dat zou vragen.
Ze draaide de sjees de straat in en zag de stapel bagage, de twee vrachtwagens en het gesloten rijtuig. Een man - ze had hem al eerder gezien, maar ze herinnerde zich niet wanneer of waar - greep de teugels van haar paard.
En daar was de graaf zelf, een bontmuts stond een beetje uitzonderlijk op zijn hoofd.
'Prinses! Hoe hebt u dat geraden? Of was het toeval, dat u hierheen bracht om me op dit ogenblik te bezoeken?'
'Doet het er toe?' Vermoeid liet ze zich van de hoge bok glijden en keek naar het diep doorgroefde gezicht. 'Als u wilt dat ik meega naar Rusland, dan ben ik bereid. Maar het moet wel nu gebeuren - er zijn een paar mensen die me willen tegenhouden.'
Geen vragen.
'Kom. Ik stond op het punt van vertrek en ik denk, dat u ontdekt heb, waarom. Maar bij mij bent u veilig. Dat wist u toch, is het niet?' Plotseling scheen de stem van graaf Chernikoff- een echo te zijn van Ginny's eigen verwarde gedachten. 'U hoort in Rusland; ik geloof dat dat altijd al zo bedoeld is. Maakt u zich geen zorgen, u bent nu veilig.' Het was zo'n opluchting, dat de leiding haar uit handen werd genomen, dat ze iemand had om tegen te kunnen leunen. De sterke arm van de graaf omvatte haar middel. 'Niemand komt het te weten. Daar zal ik voor zorgen. U gaat terug naar uw eigen volk, mijn kleine prinses, om hartelijk verwelkomd te worden.'
'Ja, dat was het. Ze zou verwelkomd worden. Eindelijk een persoonlijkheid krachtens zich zelf, niet langer een misbruikte pion in de plannen van iemand anders. Prinses noemden ze haar. En niet omdat ze de vrouw van Ivan was - ze was helemaal de vrouw van Ivan niet, maar de vrouw van Steve Morgan, de nieuwste gouden miljonair van San Francisco, voor haar nu een vreemdeling - een paar vluchtige woorden gemompeld in een verlaten kapel en al te hatelijke herinneringen waren alles wat hen samen bond. Belachelijk. Ze behoorde tot niemand anders dan zich zelf.
'Ben je gekomen om me te waarschuwen?' klonk onverwacht een stem.
Een Russische matroos, die helemaal geen Russische matroos was, maar Ivan. Ivan, die haar aankeek met zijn doordringende blauwgroene ogen. Vreemd, maar zijn uiterlijk maakte haar niet langer bang.
Ginny keek naar de graaf, die haar in het gesloten rijtuig hielp. Ze merkte nauwelijks op, dat Ivan mee naar binnen ging.
'Ik ben niet met hem getrouwd. Ik weiger om met iemand getrouwd te zijn tenzij - tenzij ik dat wil!'
'Ik denk dat ze een van haar poeders genomen heeft. Kijk naar haar ogen.'
Ze dwong zich haar ogen open te sperren en kwaad naar Ivan te kijken en vroeg zich opnieuw verbaasd af waarom hij haar niet langer zorgen gaf.
'Zijn die werkelijk hoofdzakelijk opium? Ik mag de manier niet waarop hij me bedreigt, maar ik zie liever dat u gered wordt dan door hem in een val gelokt te worden!'
'U bent veilig. Niemand zal u bedreigen of in de val laten lopen. Ik zal er zelf voor zorgen dat u beschermd wordt in de naam van de tsaar,' zei de graaf.
Ivan trok met glinsterende ogen zijn matrozenmuts van zijn blonde hoofd en glimlachte.
'Dat is helemaal niet nodig, beste oom. Ik ben van plan haar helemaal opnieuw het hof te maken - ziet u, ze is naar me toegekomen. Ze heeft uit vrije wil haar keuze gemaakt. Zelfs u moet dat toegeven. Mijn schat...' Hij nam de koude handen van Ginny in de zijne en ontmoette haar glazige emotieloze blik. 'In liefde en oorlog is alles geoorloofd, is het niet? Laten we het verleden vergeten en onze kleine misverstanden, je bent mijn vrouw.'
'Nee!' Het rijtuig was nu in beweging, de frisse lucht streek langs Ginny's wangen en deden haar lichtelijk opleven. Ze ging rechtop zitten; de arm van de graaf ondersteunde haar nog steeds. 'Ik ben nog steeds getrouwd met Steve Morgan ... of heb je dat gedeelte nooit gehoord? Mijn ... de senator heeft vergeten je te zeggen, dat de annulering waarover hij sprak nooit heeft plaatsgevonden. O, dat is maar al te waar! Maar ik wil niet met hem getrouwd zijn, evenmin als ik met jou getrouwd wil zijn. Begrijp me goed, Ivan. Niemand zal me meer schrik aanjagen of me overdonderen. Er worden geen trucs meer uitgehaald. Wanneer het jouw plan is om me heelhuids naar de tsaar te brengen, dan kun je maar beter zorgen, dat ik niets heb om over te klagen.'
'Goed gezegd! U bent een echte Romanov!' Graaf Chernikoff, die stijf rechtop zat, zijn arm nog steeds om Ginny's middel, klonk trots. Tot haar verbazing lachte Ivan Sahrkanov ook.
'O, maar ik ben het ermee eens. Goed gezegd, inderdaad, mijn prinses. Je bent nu veel meer de vrouw, die ik het eerst gezien en begeerd heb. Je hebt je capaciteiten voor woede weer ontdekt en ook je moed. Ik denk, dat ik ervan zal genieten om je opnieuw het hof te maken - en deze keer zullen we elkaar als gelijken tegemoet treden.' Hij gooide plotseling zijn hoofd achterover en zijn gelach werd bijna geluidloos. 'Zou je daar een kleine weddenschap op willen afsluiten? Dimitri? Xenia? Zie je, je bent niet langer de half-Franse Virginie. Je bent Russin en we kunnen echte tegenstanders zijn of minnaars. Zullen we wedden?'
'Ivan, je vergeet je zelf!' mompelde de graaf stijfjes. 'Vergeet niet dat je verondersteld wordt een gewone matroos te zijn. Het was jouw goklust en je allesoverheersende arrogantie, die ons tot dit overhaaste en geheimzinnige vertrek gebracht hebben. Wees in godsnaam een beetje voorzichtig!'
'Wil jij eigenlijk wel een voorzichtige minnaar?' fluisterde Ivan en zijn hand beroerde Ginny's vingers, die hij streelde. Ze keek hem aan en accepteerde niets en verwierp niets.
'We zullen wel zien, is het niet?' zei ze koel en ze herkende nauwelijks haar eigen stem. Haar ogen ontmoetten de zijne, ongeïnteresseerd. Haar lichte gevoel van verbazing, dat hij niet langer de macht had haar schrik aan te jagen, maar dat hij haar voorkwam als elke andere man, was gekoppeld met de wetenschap, dat ze bijna bewondering voor hem kon voelen - op de manier waarop hij zijn verlies kon nemen en alles waarvoor hij gegokt had en nog steeds blijven bestaan. Op zijn manier was Ivan een eerlijke verliezer!
Tegelijk met een lichte, aansluipende slaperigheid, ondervond Ginny een gevoel van welzijn. Ze had nauwelijks behoefte aan de zachte geruststellingen van de graaf.
'We zijn er bijna. Een Russisch schip ligt te wachten, we zullen een sluier voor je zoeken. In deze menigte zal niemand iets vermoeden.'
Indien hij het had kunnen weten, de woorden van de graaf werden op dat ogenblik geparafraseerd en uitgebreid.
Het huis van de senator op Rincon Hill was in een toestand van opwinding sedert Sonya Brandon, tegen de uitgesproken wil van haar echtgenoot in, besloten had om een gesprek te hebben met haar stiefdochter.
Ze trof de kamer in wanorde aan - de laden open, hun inhoud over de vloer verspreid; de spiegel gebroken; de juwelenkist van Ginny leeg; en een wit stuk papier keurig boven op de rommel.
Sonya, die al meer dan ontdaan was over de verschrikkelijke onthullingen die haar echtgenoot in vertrouwen gedaan had, ging over in een toestand van kalme, gecontroleerde hysterie.
'Ze is weg! Ze is weggelopen met hem! Waarom hadden we dat niet kunnen raden? William! In godsnaam - hoe kun je daar staan te kijken naar dat belachelijke briefje en niets doen?'
Het gebeurde maar zelden dat de senator zijn stem verhief tegen zijn vrouw en vooral niet in het bijzijn van het dienstmeisje. Maar nu deed hij dat wél, zijn woorden sneden door de kamer en brachten haar tot zwijgen.
'Je zegt dat je deze brief gelezen hebt? Dan smeek ik je om na te denken met je gewone duidelijkheid, mijn liefste. Ze loopt weg van haar man naar haar minnaar, zegt ze.'
'Natuurlijk! Denk je dat ik dat niet gelezen heb en die woorden in gedachten telkens en telkens weer herhaald heb? Ze loopt weg van Ivan ...'
'Maar Ivan is haar man niet. Hebben we vanmiddag niet de onaangename waarheid over haar echte man gehoord? Ben je opgehouden je af te vragen of Ginny dat ook niet gehoord kon hebben? Mijn God ...' hij stond daar als door de bliksem getroffen en begon peinzend zijn kaak te strelen. 'Als zij het weet... ik vraag me af wie haar minnaar is? Prins Sahrkanov zelf? Of..
'Maar we zullen haar nu nooit terugvinden! Niet in deze stad. Ze zou overal kunnen zijn. Ze kan vrienden hebben die haar verborgen houden. Ze kan nu de stad al verlaten hebben! William ...!'
Terwijl hij de brief in zijn jaszak stopte, nam de senator de leiding. Ferm zei hij: 'Jij moet een beetje gaan liggen. Laat Tilly je een oogbad geven - en laat dit aan mij over.'
'Maar - maar wat ga je doen? Gezien alles wat er gebeurd is ..
'Zoals ik je al heb uitgelegd, lieve, zijn mijn handen gebonden! Omdat Ginny een getrouwde vrouw is, meen ik, dat de kwestie van haar huidige verblijfplaats een zaak is voor haar echtgenoot. Mijn eerste plicht is naar mijn mening hem in te lichten.'
Sonya lag dwars over een sofa, een zakdoek, gedrenkt in eau de cologne, tegen haar gezicht gedrukt. Nu hief ze haar hoofd op en sperde haar porseleinblauwe ogen wijd open.
'O nee, William! Je gaat toch niet... je zult die man toch niet hier in huis halen?'
'Die man,' herhaalde de senator met een zekere droge nadruk, 'is toevallig mijn compagnon in verschillende ondernemingen. Niet Sam Murdock, die - naar het schijnt - enkel voor hem optrad. En hij heeft een controlerend belang in andere ondernemingen. Om het botweg te zeggen, mijn lief, heb ik geen andere keus dan mijn pas ontdekte miljonairschoonzoon te accepteren of enige zeer onaangename consequenties ondergaan! En wat die ander betreft - we mogen ons zelf gelukkig prijzen dat hij er kennelijk achtergekomen is, dat het afgelopen is met zijn spelletjes en zeer welwillend de plaat heeft gepoetst. Lieve God!' Sonya kon er niets aan doen, dat ze ineenkromp bij het horen van de schrille toon die in de stem van haar echtgenoot was gekomen. 'Ik kan nog steeds maar moeilijk geloven aan wat ik vanmiddag allemaal gehoord heb! Wanneer het iemand anders dan Sam Murdock geweest was, die het me verteld had, en als Ralston, Ralston notabene, het verhaal niet ondersteund had ... Wel... en boven op dit alles, schijnt dit wel de laatste strohalm te zijn. Je mag nog van geluk spreken, dat je een vrouw bent en het recht hebt om hysterisch te worden!' En met deze dreigende woorden beende de senator de kamer uit..
Achter hem barstte Sonya in tranen uit.
Voor Ginny zouden er geen tranen meer komen. Dat was nog een belofte, die ze zich zelf deed, terwijl ze tegen de reling van de Russische schoener leunde.
'Je bent nu veilig, mijn kind,' had de oude graaf gezegd toen ze de Golden Gate achter zich lieten. 'Veilig,' herhaalde Ginny en vroeg zich af waarom die gedachte niets deed om haar geest op te beuren of om het doodse lege gevoel binnen in haar te verdrijven. Ze draaide haar hoofd niet toen er iemand naast haar kwam staan ofschoon ze wist wie het was. Ivan. Was het mogelijk, dat hij haar eens ontzag had ingeboezemd en geterroriseerd had ? Al wat ze nu nog gemeen hadden, was, dat ze alle twee verliezers waren.
Hij zou haar gedachten hebben kunnen lezen. Ze hoorde hem langzaam uitademen met een zucht voordat hij bijna afwezig mompelde: 'Zo, het spel is dus uit. En nu beginnen we aan een ander. Deze keer ...'
'Ik heb geen interesse. Ik weiger om op het verleden terug te zien.'
'En de toekomst? Interesseert die je? Denk er eens over na, prinses. Die ligt vóór je, goud en glanzend, en je hebt eindelijk beseft, wat je bijna gemist had. Moet je me daarvoor niet dankbaar zijn? Je bent toch zeker nog niet steeds boos op me?' Uit haar ooghoek ving Ginny een glimp op van witte tanden, toen Ivan glimlachte.
'Om je de waarheid te zeggen, als alles gelopen was zoals ik van plan was, zou ik een aanzienlijk genoegen beleefd hebben om jou te slaan.'
Ginny kon het niet helpen, dat ze een onderdrukt geluid maakte en hij lachte zachtjes. Zijn oude, snorrende lach.
'O ja! En je zou me mijn gang hebben laten gaan, zoals je me ook al die kleine afstraffingen hebt laten toedienen. Ik begon het gevoel te krijgen, dat je onbewust ernaar verlangde om gedomineerd en gecommandeerd te worden. Als je eens wist wat een glorieuze fantasieën ik had - maar ik heb te lang gewacht, helaas! Of heb ik dat? Zou je de exquise sensaties willen leren kennen, de heerlijke kwellingen, die uitgaan van genot en pijn met elkaar te vermengen?'
'Jij soms?' Toen ze eindelijk haar hoofd omdraaide om hem recht aan te kijken, kon Ginny één enkel ogenblik een trek van verbazing op zijn gezicht zien. Haar voorsprong doorzettend, liet ze een schrille, korte lach horen. 'Wanneer u zich zelf als slachtoffer zoudt aanbieden, prins Sahrkanov, dan zou ik u gaarne van tijd tot tijd van dienst zijn. Maar ik heb helemaal geen neiging om de perverse verrukkingen te ondergaan waarvan u sprak. En nu, indien u mij wilt excuseren, zal ik me bij de graaf voegen.'
Hij stak geen hand uit om haar tegen te houden, toen ze met een onbewuste gratie en waardigheid wegschreed. Maar ze kon voelen hoe zijn ogen haar volgden.
De kajuit van de graaf deed warm en behaaglijk veilig aan na de kille lucht op het dek. Ze sprak over haar hoofdpijnpoeders.
'Opium? Onzin, mijn kind. Misschien een uiterst kleine hoeveelheid voor de kalmerende eigenschappen. Maar niet genoeg om je tot een verslaafde te maken. Natuurlijk, nu je zoveel sterker bent, moet je proberen om het zonder die poeders te stellen. Elke medicijn mist zijn uitwerking, wanneer je die constant gebruikt.'
Ginny geloofde hem. Weer een leugen om toe te voegen aan de lange reeks van leugens, die Steve haar verteld had.
'Wat scheelt je, kind? Je rilt! Je moet op deze tijd van de dag ook niet aan de reling staan; je kunt een verkoudheid oplopen.' De stem van graaf Chernikoff was even vriendelijk en kalm als altijd en Ginny schonk hem een dankbare glimlach. Hij wist hoe de zaken ervoor stonden tussen haar en Ivan en hoe het geweest was. Dat had ze hem verteld. Ginny dronk een glas cognac uit de kelders van de tsaar, dat hij haar had opgedrongen, terwijl hij maar doorpraatte over de tsaar, zijn gezin, zijn intiemste vrienden - allemaal mensen aan wie ze mettertijd voorgesteld zou worden. In Rusland waren de wensen van de tsaar, zijn woord, absoluut. Frankrijk en Engeland hadden democratische monarchieën, maar in Rusland was de tsaar nog steeds een despoot met de macht over leven en dood.
'En stel nu eens, dat ik hem niet beval? Ik ben niet zo erg goed in gehoorzaamheid zonder vragen te stellen, weet u! En ik wil niet, dat er een echtgenoot voor me wordt uitgezocht!'
'Kind, kind! Wacht nu maar eerst af. De tsaar is ook iemand die lang genoeg geleefd heeft om te weten hoe mensen in andere landen leven. Hij weet dat jij opgegroeid bent in Frankrijk en in Amerika - en je bent de dochter van zijn Genevieve. Maak je geen zorgen. Ik zal bij je zijn en je helpen met alles uit te leggen.'
In elk geval, dacht Ginny wrang, ze had zich al in zeker zin verbonden. Ze was op weg naar Rusland en ze had alle oude banden achter zich doorgesneden.