21

'O, mevrouw!' De ogen van Delia waren opgezwollen en roodomrand, alsof ze gehuild had. 'Mevrouw, het spijt me, het spijt me echt! Maar hij - prins Sahrkanov - het leek alsof hij al iets wist van wat er werkelijk gebeurd was. Hij stelde me alle mogelijke vragen - hij vroeg om de japon te zien, die u gedragen had - en toen zei hij... Hij zei, dat hij me zou laten ranselen en wegsturen, wanneer ik de waarheid niet zei; hij zei dat hij wist, dat u niet alleen was gaan rijden. Ik wist niet wat ik moest doen en ik was zó bang ...'

Dus nu wist zelfs Delia dat prinses Sahrkanov een ontrouwe vrouw was, het soort vrouw dat zelfs in staat was om in een bos te stoeien met - wat had Ivan gezegd? 'Een bediende ...'

'Het doet er niet toe,' zei Ginny toonloos. Al wat ze verlangde op het ogenblik was vergetelheid. Morgen zou er tijd genoeg zijn om over alles na te denken en te beslissen ... Maar wat viel er te beslissen? Ze was de vrouw van Ivan.

De fles, die nog halfvol geweest was met haar kostbare kersrode tonicum, bevatte nu nog slechts een paar centimeter van de vloeistof.

'Delia!'

'Mevrouw, ik kon er niets aan doen!' Delia was weer begonnen te snikken. 'Hij heeft het weggepakt. En uw hoofdpijnpoeders. Zei, dat ze slecht voor u waren, dat hij ze in de toekomst wel aan u zou geven, wanneer u ze nodig had. O, mevrouw! Wat moeten we doen?'

'Je kunt me nu wat tonicum geven. En - en over de rest zal ik later wel nadenken. Begrijp je, Delia? Het is jouw schuld niet en je moet je geen verwijten maken.'

Het kostte Ginny heel wat moeite om haar stem in bedwang te houden. Aan de bedoelingen van Ivan viel nu niet meer te twijfelen. Hij was van plan haar onder de duim te krijgen, om haar voor hem te laten kruipen om de medicijnen te krijgen, waarvan ze nu afhankelijk was. Maar ze moest en ze wilde vanavond daar niet aan denken.

Ginny schaamde zich over de wijze waarop haar vingers trilden toen ze het glas bijna uit de handen van Delia griste en het tonicum snel naar binnen sloeg.

Delia, nog steeds snikkend, hielp haar met uitkleden en liet een zijden nachtpon over haar hoofd glijden. Toen ze in bed lag en opzettelijk haar geest leegmaakte, voelde Ginny geleidelijk aan de zalige loomheid weer over zich komen waarop ze had liggen wachten en ze ontspande haar spieren. Ze hoorde het zachte sluiten van de deur toen Delia de kamer verliet en hield haar ogen gesloten in afwachting van de slaap, die haar zou overvallen, die aangename dromen met zich bracht, die altijd vol waren van warrelende kleuren en altijd prettig waren. O, niets deed er toe dan het aangename gevoel van warmte, dat zich door haar aderen scheen te verspreiden. Hoe goed was het om aan de onaangename realiteit te ontsnappen - om zich te voelen wegdrijven en alles achterlaten ...

En daarom, toen ze ruw bij haar schouder geschud werd, wilde ze niet terugkomen. Het was niet eerlijk ... ze had recht op haar enkele momenten van ontsnapping. Ze weigerde wakker te worden.

'Nee ... nee!' Haar lippen vormden de woorden, terwijl ze haar gezicht in het kussen drukte om te verhinderen, dat iemand, wie het ook was, haar uit haar prettige droomtoestand zou halen.

'Ginny! Verdomme, wat mankeert jou? Wat heb je ingenomen, waardoor je zo vast slaapt?'

'Laat me met rust!' mompelde ze knorrig, haar woorden liepen door elkaar, haar ogen waren nog steeds stijf gesloten. 'Misschien zal ik nooit meer zo goed slapen. Ga weg!'

In haar droom kreeg ze nu het gevoel of ze meegesleept werd in het centrum van een tornado. Waarom was Steve toch altijd zo kwaad op haar? Steve! Ginny probeerde, te laat, om zich los te wringen; haar zware oogleden op te slaan. Maar zijn armen hielden haar alleen maar steviger vast, tot ze het gevoel kreeg dat het ijzeren handen waren, die haar adem benamen.

'Waarom ben je teruggekomen? Hij zal je laten ranselen of doden, weet je - net als al die anderen.'

Eerst dacht ze dat hij zó kwaad geworden was, dat hij haar had losgelaten. Hijgend van schrik deed ze haar ogen open en het eerste wat ze zag, trillend in een soort nevel die haar gevoel van onwerkelijkheid nog deed toenemen, was zichzelf. Haar eigen lichaam, dat slap uitgespreid lag op de witte lakens. Behalve haar ogen, glanzend als dofgroene stenen onder water, zou ze een lijk hebben kunnen zijn. Misschien was ze dood en kon ze zich daarom zo objectief bekijken!

En toen het gezicht van Steve, donker van kwaadheid, boog zich over haar heen en verduisterde al het andere.

'Welke anderen ? Ben je nu wakker of ben je nog steeds dronken ?' Zijn ogen werden gevaarlijk nauw en zijn stem was weer dat harde sarcastische geteem, dat ze zich zo goed herinnerde en haatte, ik denk dat het voor een hoop mensen verdomd gelegen zou komen, wanneer de door jouw echtgenoot gehuurde moordenaar zijn werk goed gedaan had - maar het viel nu eenmaal zo, schat, dat ik heel wat ervaring heb opgedaan in het ontwijken van kogels. En ik houd er niet van, dat er op mij geschoten wordt!'

Hij boog zich over haar heen, legde zijn handen op haar schouders en toen hij haar schudde om zijn woorden kracht bij te zetten, deed een toenemende weerstand haar plotseling uitvallen: 'Het kan me niet schelen! Waarvan beschuldig je me nu weer? Waar ben ik? Waarom heb je me hierheen gedragen?' Ze probeerde rechtop te gaan zitten, maar zijn handen duwden haar weer terug - het leek op een scène uit het verleden, toen hij op dezelfde manier tot haar gesproken en haar behandeld had en bijna zonder er bij na te denken zwaaide Ginny haar hand op naar zijn gezicht en genoot van zijn ongewilde gegrom van pijn.

'Waarom ga je maar steeds door mij te kwellen? Waarom kun je me niet met rust laten ? Je bent zo zelfzuchtig - zo oneerlijk - en je hebt me niets anders dan ellende en ongeluk gebracht, sedert we... sedert we ...'

Ze brak af, hijgend, plotseling bang voor haar eigen daden - voor die wilde, boze woorden, die ze eruit gegooid had zonder bewust na te denken en zonder het opzettelijk te willen.

Zonder een woord te zeggen, liep hij weg en kreeg Ginny tijd om te beseffen waar ze was. Ze was in een kamer, die haar al onaangenaam bekend voorkwam - de kamer van Sam Murdock, met de ornamentale spiegel die tegen het plafond boven het bed was aangebracht, en die haar half geklede lichaam en haar grote starende groene ogen weerkaatste. Waarom had Steve haar hier gebracht? Waarom was hij zo kwaad op haar geweest?

Ineens was hij weer terug, hij hield een glas tegen haar lippen en dwong haar het te drinken. Een koude vloeistof - die toch als ijzig vuur langs haar keel druppelde.

Zij stem was ongepassioneerd - wat kan hij snel van humeur veranderen!

'Voel je je nu iets minder hysterisch? Het spijt me dat ik je uit zo'n diepe slaap haalde en uitje prettige, warme bed, Ginny, maar of je wilt of niet: we moeten met elkaar praten.' Er kroop weer een onheilspellende hardheid in zijn stem, die haar zacht deed beven, ik wil op een paar vragen antwoord hebben, baby, en je kunt beginnen met me te vertellen hoeveel jouw man precies weet. Voelde je je gedrongen om te bekennen, dat je een ontrouwe vrouw geweest was? Heb jij hem aangemoedigd om die stomme moordenaar achter me aan te sturen?' Zonder haar de kans te geven te antwoorden, legde hij zijn arm onder haar schouders, trok haar half overeind en hield weer het glas aan haar lippen. 'Je kunt maar beter iets meer hiervan drinken vóór je begint. Het zal meehelpen om je hoofd helder te maken. En je kunt me je gewone verwijten besparen.' Zijn ogen brandden dieper dan de drank, die hij door haar keel forceerde totdat ze hijgde en verstikt raakte en zwakjes probeerde hem weg te duwen.

Ze kon geen medelijden in zijn ogen lezen, toen hij haar weer terug in de kussens liet vallen en op haar neerkeek, alsof ze een vreemdelinge was, die hij niet erg mocht.

'En, Ginny?'

Ze probeerde hem te weerstaan, pure wanhoop veroorzaakte boosheid in haar stem.

'Je hebt geen recht om me - om me te behandelen op die eigengereide manier! Je hebt helemaal geen recht op me! En ik geloof dat je krankzinnig moet zijn om me hierheen te dragen. Ze zijn allemaal beneden - mijn vader - Ivan -'

'Ah, ja.' Zijn lippen vertrokken zich tot een maar al te bekende, hatelijke grijns. 'Jouw beledigde echtgenoot, die zo snel is de eer van zijn huis te verdedigen - en wat er nog van de jouwe over is! Ik heb begrepen uit je vermelding van "de anderen", dat je er een gewoonte van gemaakt hebt om minnaars te nemen. Het is een spelletje dat jullie allebei graag spelen? Leg je naderhand altijd een volledige bekentenis af? Of alleen maar, wanneer je iemand kwijt wil raken, die lastig voor je begint te worden?'

'O, houd op! Je hebt altijd kans gezien om hatelijker te zijn dan ieder ander die ik gekend heb,' fluisterde Ginny met pijn en wendde haar hoofd van hem af. 'Steve - laat me met rust! Laat me met rust! Ik heb Ivan helemaal niets gezegd. Denk je dat ik er trots op was, op wat er die middag gebeurd is? Maar hij - hij schijnt altijd alles te weten te komen. Hij heeft me vanavond nog gezegd, dat hij me zou laten bewaken. Hij zei -'

'Hoe wist je dat ik beschoten was, Ginny? Dat was zowat het eerste dat je tegen me zei.'

'Omdat hij gezegd had, dat hij het doen zou - hij zei dat hij zijn eigen methoden had om zulke dingen af te handelen! Denk jij dat hij één man genoeg gevonden zou hebben, indien ik hem gezegd had, dat jij de bediende was, waarvan hij me beschuldigde, dat ik... met wie ik overspel had gepleegd? Mijn vader heeft premies uitgeloofd voor jouw gevangenneming, dat weet je. Ivan zou - ik denk, dat hij een heel leger achter je aan gestuurd zou hebben, als hij het ook maar geraden had!'

'Goed. Laten we dat eventjes aannemen. Hoe zit het met "de anderen"? En Carl Hoskins? Iemand heeft die speciale moord in mijn schoenen trachten te schuiven - ze zeiden dat ik, na de vechtpartij die we hadden, teruggekomen was om het karwei af te maken. En het was een verdomd goed iets, dat ik een alibi had om te bewijzen, dat ik meer dan vijfhonderd kilometer weg was op het bewuste tijdstip!' Zijn toon werd weer sarcastisch. 'Ik veronderstel, dat je daar ook niets van afweet. Mijn God - het is goed, dat ik je man niet langer ben of ik zou het veel te druk gehad hebben met het doden van jouw legioenen van minnaars!'

Ginny's ogen keerden eindelijk tot hem terug; ze hadden de blik van een gevangen, wanhopig schepseltje in het bos.

'Wat zeg je nu? Waarover heb je het? Ik heb Carl gedood! Jij schijnt zoveel te weten, waarom doe je alsof je dat niet weet? Is het alleen maar dat je het wilde proberen om een bekentenis uit me te krijgen? Ik heb hem gedood. Ik heb een fles wijn op zijn hoofd kapot geslagen, nadat hij.. .hij ... o mijn God, waarom moet je dat nu weer oprakelen ? Heb je me al niet genoeg aangedaan ?'

Haar stem was gestegen en hij kwam meedogenloos tussenbeide.

'Heb jij hem in zijn nek gestoken vóór of na je hem met die fles geslagen hebt? Het schijnt een gewoonte van je te worden, is het niet - om de mensen neer te steken die je verkracht hebben, maar alleen nadat ze je keer op keer gehad hebben! Je hebt het bij mij ook ooit geprobeerd, weet je nog? Is dat de manier om van je minnaars af te komen van wie je genoeg krijgt?'

Deze keer probeerde ze hem in zijn gezicht te krabben, gedreven door vernedering en woede. En alsof hij alleen maar had zitten wachten op een excuus, greep hij haar polsen en hield ze ver uitgespreid boven haar hoofd, terwijl hij zijn lichaam over het hare liet vallen om haar stil te houden en nu tussen haar schoppende benen lag alsof hij haar wilde verkrachten.

'Naar de hel met jou! Geef me antwoord!'

Haar hoofd bewoog wild heen en weer, voor- en achterover tegen de kussens, terwijl tranen van onmacht en pijn haar ogen vulden.

ik haat je - ik haat je! Het spijt me dat Ivan je tenslotte niet vermoord heeft!'

ik herinner me dat je dat altijd zei - slechts een paar minuten nadat je je benen gespreid had en alles had toegelaten. Ik vermoed dat het nu een gewoonte bij je geworden is! Is dat ook wat je aan Ivan gezegd hebt, vóór je ophield weerstand te bieden en toegaf? Je bent innerlijk niets anders dan een hoer, Ginny, en ik was gek genoeg om mijn ogen daarvoor te sluiten. Maar goddank is het nu je echtgenoot, die zich er zorgen over kan maken.'

Ze opende haar mond om het uit te schreeuwen en hij stopte die met de zijne. Had ze dat niet verwacht? Was dat het niet, dat zij in het geheim wellustig begeerde, niettegenstaande alles?

Wanneer Steve haar kuste, was ze verloren. Het was alsof je in een wervelwind werd opgenomen en naar het centrum gezogen werd - een maalstroom van begeerten, die haar gedachteloos, bijna hulpeloos achterliet om weerstand te bieden aan het onvermijdelijke.

Zijn vingers verslapten hun greep rond haar polsen, ze gleden langs haar arm om haar borsten te vinden. En haar handen: in plaats van hem te slaan, hem terug te duwen, sloegen ze om zijn lichaam en trokken hem steeds dichterbij.

Enkele korte ogenblikken bleven hun geesten nog in stilte strijden, maar hun zinnen hadden al een wapenstilstand gesloten. Ondanks dat hij haar beledigd en beschuldigd had, had hij haar nodig. Niettegenstaande de haat en verachting, die ze voor hem had uitgesproken, had zij hem nodig.

En alsof hij de komst van iets primairs en duister-primitiefs in haar voelde opkomen, dat beantwoordde aan de sensualiteit van te vrijen op een bed met zijden lakens onder een spiegel, die elke beweging en elke liefkozing weerkaatste, hield Steve zich opzettelijk in en dwong haar tot stoutmoedigheid om elke liefkozing, die hij haar gaf, te retourneren tot ze niet langer in staat was nog iets terug te houden; haar hartstocht was onbelemmerd en even wild onbevangen als de zijne.

Eindelijk lagen ze naast elkaar, de glanzende dikte van Ginny's haar gevangen onder zijn schouder.

'Steve - waar denk je aan?' Ze fluisterde de woorden bijna gedwongen om de aansluipende invasie van de werkelijkheid af te weren en de onaangename gedachte, dat zij op het bed van Sam Murdock lag, in de kamer van Murdock, terwijl Murdock beneden gewikkeld was in een kaartspel met haar vader en haar echtgenoot en God mag weten hoeveel andere mannen. Was dat zo ? Stel, dat het spel al uit was? Wat zou Steve doen wanneer Ivan hen samen aantrof zoals ze nu waren?

'Om je de waarheid te zeggen, ik probeerde niet te denken.' Zijn stem klonk grauw en hij keerde zijn hoofd niet om, zodat hij haar zou kunnen aankijken. Keek hij nog steeds naar haar in de spiegel? En toen trok hij, volkomen bij verrassing, haar lichaam over het zijne met een ongeduldige bijna boze beweging. 'Vervloekt, jij, Ginny! Ik denk dat ik je nooit zal begrijpen!' Hij fronste zijn wenkbrauwen weer, zijn stem klonk slecht gehumeurd. 'En ik ben er verdomd zeker van, dat ik het ook nooit zal proberen. Jij had gelijk - ik had van je weg moeten blijven.'

Ginny verstijfde en sloot half en half haar ogen tegen de onderzoekende vlijmscherpe blik in de zijne en vroeg zich af hoe hij haar deze keer zou proberen te kwetsen. Zelfs nadat hij met haar gevrijd had - alsof hij van plan was om de tijd en het verleden uit te wissen met zijn liefkozingen en zijn diabolisch bezit over haar zinnen weer te bevestigen, kon hij zich de volgende minuut tegen haar keren. Waarom had ze er niet aan gedacht, aan al de vorige keren, dat hij precies zo gedaan had? Hij ging verder, onaangenaam: 'In 's hemelsnaam! Het heeft geen zin om een gezicht als een martelaar te trekken! Ik zal je niet aan je echtgenoot verraden, schat, wanneer je daar soms over in zit. Maar ik wacht nog steeds op antwoord, Ginny!' zei hij waarschuwend en ze beet op haar lippen en voelde alle verzet uit haar wegebben, waarvoor een dof ongeluksgevoel in de plaats kwam.

Vóór hij haar kon aansporen met nog meer sarcastische, lelijke schimpscheuten, gooide Ginny alles eruit. Ze vertelde hem over Carl Hoskins.

Waarom had Steve geprobeerd om haar te laten struikelen door vol te houden, dat Carl aan een steekwond gestorven was? Zij wist wel beter - en deze keer onderbrak hij haar niet, maar luisterde grimmig toe. Haar nek ging pijn doen van de pogingen om haar hoofd afgewend te houden en eindelijk graaide hij met een boze uitroep zijn vingers in haar haren en drukte haar hoofd tegen zijn schouder.

'Ga door.' Waarom, waarom wilde hij alles weten ? En eindelijk vertelde zij het wilde verhaal, dat graaf Chernikoff haar gedaan had op die noodlottige avond in Cuernevaca, die alles in beweging had gebracht - en ze vertelde hem over Ivan. Over Ivan praten was moeilijker dan ze dacht en Ginny struikelde over haar woorden. Ivan, die ze in verdoofde toestand getrouwd had - hoe zou Steve dat ooit kunnen begrijpen, waar ze zelf niet kon begrijpen, wat haar daartoe gedreven had?

Toen haar verhaal tot stilte verstomd was, putte Ginny wat magere troost uit het feit, dat hij zijn armen nog steeds om haar heen hield, ofschoon zijn aanraking nu even onpersoonlijk leek als zijn stem. 'Hoeveel weet je stiefvader, de senator, hiervan?' vroeg Steve.

Ginny lichtte haar hoofd op en ontmoette zijn beschaduwde, onpeilbare ogen.

'Niets! Wat had je verwacht, dat ik zou doen? Hem zeggen dat hij bedrogen werd om met mijn moeder te trouwen - dat ik tenslotte niet zijn dochter ben, maar een bastaard? En ik weet niet eens of er iets van waar is of - of dat het allemaal een truc is, die ik niet... nog niet begrijp. En zelfs als het dat was - het is nu te laat, is het niet? Zoals je me in herinnering hebt gebracht: ik ben nu de vrouw van Ivan Sahrkanov - en een hoer en een overspelige op de koop toe. Was dat niet wat je wilde bewijzen ? Nu, het is waar! Je bent erin geslaagd mij te overtuigen, dat ik maar beter kan aanvaarden wat ik ben. Dan is het dus ook niet nodig, dat jij... dat jij je zorgen maakt over mij of dat je je verantwoordelijk voelt... O, alsjeblieft, Steve!' Haar stem brak op een vernederende manier. 'Laat me nu terug naar mijn kamer gaan! Ik - mijn hoofd begint weer pijn te doen en als ik maar één hoofdpijnpoeder kon vinden, misschien heeft hij ze tenslotte niet allemaal weggenomen ...' Ze klonk koortsig en toen ze wild met hem begon te worstelen, liet hij haar gaan.

Ontvluchten - dat was alles wat ze nu in haar hoofd had, toen ze uit het bed sprong en op haar voeten wankelde, omdat haar knieën plotseling zo week werden. Die spanning ontvluchten, vluchten van het ongelukkige gevoel, dat plotseling knellende banden rond haar hoofd en haar borst sloeg. En bovenal: ontvluchten aan Steve, die haar alleen maar wilde kwetsen, haar wilde gebruiken als de hoer, die hij haar genoemd had.

Ze zou naar buiten gerend zijn, precies zoals ze was, als Steve haar niet had tegengehouden. Hij moest aangevoeld hebben, dat ze de grens van haar uithoudingsvermogen bereikt had, want hij droeg haar zonder verder commentaar naar haar kamer.

Ze was naakt - haar gescheurde zijden nachtpon lag afgedankt op het voeteneind van het bed van Sam Murdock. En Steve was ook naakt - ze waren allebei krankzinnig, duidelijk!

Hij legde haar met verbluffende behoedzaamheid op het bed neer, trok de dekens over haar koude, plotseling rillende lichaam.