39

Virginia Morgan kwam van haar impulsieve, wild-onpraktische reis naar Spanje terug om haar stiefmoeder in een kille afkeurende stemming aan te treffen, precies zoals ze verwacht had.

Ginny zag er bleek en moe uit en ze had niet de moeite genomen om haar lange fluwelen reismantel af te doen toen ze binnenkwam, maar Sonya was te kwaad om dat op te merken.

'Zo, ben je eindelijk terug? Waar is die knappe matador van je? Ik had verwacht, dat je die mee terug zou brengen, terwijl hij de slippen van je rok vasthield!'

De stem van Sonya was stekelig, maar voor deze ene keer antwoordde haar stiefdochter niet brutaal. In plaats daarvan zette ze haar hoed - volgens de laatste mode - af, smeet die achteloos op een stoel en hield de mantel om zich heen geslagen alsof de koude buitenlucht haar verkleumd had.

'Hij besloot om in Madrid te blijven. En je hoeft me niet op die manier aan te kijken, Sonya! Er zat niets verkeerds in zijn aanbod om mij naar Spanje te begeleiden. In feite: hij was een volmaakte heer, behalve één keer, en toen heb ik hem heel snel opzijn nummer gezet!' De groene ogen van Ginny vlogen naar het kleine bureautje bij het venster, waar Sonya onveranderlijk haar brieven zat te schrijven. 'Zijn er boodschappen voor me geweest? Is de zeepost binnengekomen, toen ik weg was?'

'Al jouw heren hebben bijna dagelijks aangebeld om te vragen wanneer je terug zou komen,' zei Sonya op een gespannen, bijna krakende toon. 'De compte D'Arlington, natuurlijk; hij zei dat hij zich bezorgd maakte! En die jonge Engelse hertog, met wie je iedere dag ging rijden - weet je nog? En natuurlijk was er een brief van je echtgenoot. Die kwam daags nadat jij vertrokken was. Hij ligt boven op de stapel andere brieven op het bureau. Waarom ga je niet even zitten om die te lezen?'

Terwijl Ginny iets van haar vroegere bedaardheid terug trachtte te winnen, trok ze een wenkbrauw op toen ze naar het bureau ging en verborg opzettelijk haar nieuwsgierigheid. Sonya was een kreng! En waarom was die brief van Steve zo dun? Die vervloekte Steve - en Sonya ook, met haar geaffecteerde manieren!

Terwijl ze ging zitten, zei Ginny hardop: 'Sedert wanneer ben je begonnen om Steve mijn "echtgenoot" te noemen en op die toon? Eerlijk Sonya je bent bijna even ergerlijk als hij is. Eén bladzijde maar - en zelfs dat niet.’ Haar toon veranderde, toen ze de brief uit de envelop trok en ze vergat dat Sonya naar haar zat te kijken. Ginny beet geërgerd op haar lip. 'Hij had niet eens de moeite hoeven te nemen om te schrijven!'

'Misschien had hij het te druk om te schrijven.' De ironie in de stem van Sonya ontging Ginny, terwijl ze naar het gebruikelijke gekrabbel van Steve staarde; ze fronste haar wenkbrauwen.

Hij vertelde helemaal niets, behalve dan dat New York hem begon te vervelen en dat hij erover dacht om naar Californië terug te gaan. Hij zei niet dat hij haar miste, niet dat hij haar graag zou zien terugkeren. Integendeel, hij voegde er de beleefde hoop aan toe dat zij zich zou vermaken en dat ze niet moest aarzelen om naar de bank te gaan, indien ze geld nodig had.

'En? Wat heeft hij te vertellen - of is het een geheim?'

Ginny keek op, knipperde met haar ogen om scherp te kunnen zien, want die waren wazig geworden terwijl ze naar die ene bladzijde staarde. Waarom klonk de stem van Sonya zo - zo vreemd? Bijna zelfvoldaan.

'Natuurlijk is er geen geheim - er staat eigenlijk niets in dat de bedienden niet zouden mogen lezen! Steve zegt alleen maar, dat hij binnenkort teruggaat naar Californië.'

'O?' En nu viel het venijn in de gewoonlijk zachte en kalme stem van Sonya niet te ontkennen. 'Maar ik veronderstel dat hij van gedachten veranderd kan zijn, sedert hij jou geschreven heeft. Ik heb verschillende brieven van jouw vader gehad, van een latere datum, en volgens hem is jouw echtgenoot nu goed en wel op weg naar Texas.'

'Texas?' Ginny herhaalde het woord, ze wist niet waarom, tenzij het was om tijd te winnen. Er was iets in de blik van Sonya, een zekere hardheid in haar stem, die haar waarschuwde, die haar stijf en sprakeloos maakte, terwijl Sonya grimmig doorging: ik geloof, dat je maar beter de brieven kunt lezen die je vader mij gestuurd heeft. Dan zul je zien dat hij minder terughoudend is als Steve geweest schijnt te zijn. Ik heb ze in volgorde gelegd, samen met wat krantenknipsels. En doe in 's hemelsnaam die mantel uit! Ik krijg het er warm van!'

ik wilde hem liever aanhouden. Parijs is kil na Spanje.' Ginny antwoordde mechanisch en stak haar hand al uit naar de stapels brieven en opgevouwen kranten.

in dat geval zal ik maar om warme thee bellen - maar misschien heb je liever sherry? Houd alsjeblieft niet op met lezen; ik zal je niet onderbreken.'

Maar het was een feit, dat toen Ginny eindelijk begon te lezen, ze de aanwezigheid van Sonya volkomen vergat. Ze werd kouder en kouder en soms leken de woorden in elkaar te vloeien en moest ze met haar ogen knipperen om verder te kunnen gaan.

Met een boos gebaar legde Ginny de brieven van haar vader terzijde en begon te bladeren in de krantenknipsels. .

Een gematigd verslag van het Newyorkse debuut van een Italiaanse operazangeres, die zich prinses noemde ... Een lange lijst van aanzienlijke gasten, die aanwezig waren op een receptie gegeven door Bertram Fields, de miljonair-ondernemer.

En toen, de koppen in de krant vielen haar onmiddellijk op, zelfs toen ze minachtend haar neus optrok toen ze de naam van de krant las: Westers weekeinde op het landgoed van Jay Gould begint met een echt revolvergevecht. Het was natuurlijk allemaal zwaar overdreven! De aangeboren roekeloosheid van Steve, die uit de band sprong. Maar er waren andere knipsels - zelfs enkele wazige foto's: Di Paoli met haar permanente begeleider op de wedrennen: zoals gewoonlijk begeleidde de jongste miljonair van Californië, Steven Morgan, de liefelijke signorina di Paoli naar het bal bij Vanderbilt; welke rijke, nieuwe bewonderaar blijft de Prinses van de Opera overladen met juwelen, die passen bij haar stralende schoonheid?; Signorina di Paoli heeft de vleespotten van onze stad verruild ten gunste van intieme soupers bij kaarslicht in het gezelschap van een zekere heer S. M. Zou dit eindelijk liefde kunnen zijn ?

'Het is gemene vuile kletspraat - alles!' Ginny smeet de krantenknipsels weg, zodat ze overal in het rond vlogen en op de vloer terechtkwamen. 'Ik sta verbaasd dat mijn vader de moeite genomen heeft om die op te sturen - dergelijke vuilnis per post! Een Italiaanse operazangeres - natuurlijk een of andere dikke koe met een schurende stem! Steve zou niet...'

'Misschien ben je vergeten om de beschrijving te lezen van die operazangeres, die je zo achteloos terzijde schuift! En durf jij je vader ook tot die kletswijven en roddelaars te rekenen?' De stem van Sonya werd schriller, maar met enige moeite kon ze dat onderdrukken. 'Je kunt maar beter zijn laatste twee brieven lezen, Ginny. Misschien geven die een verklaring, waarom jouw echtgenoot in alle openheid een andere vrouw achterna- jaagt... waarom hij een van zijn schepen naar haar genoemd heeft... waarom hij daar aan boord een feest heeft aangericht, waar letterlijk iedereen uitgenodigd was, en waarom hij haar een enorme smaragd gegeven heeft, gezet in een ring, die ze trots liet zien en die aan haar verlovingsvinger prijkte!'

Ginny sprong eindelijk overeind, haar gebalde vuisten op haar heupen, en haar groene ogen spoten vuur.

'O! Ik weet wel waarom je me al die dingen vertelt - je denkt me schrik aan te jagen me bang te maken voor ... voor die bastaard! Hij probeert om mij jaloers te maken, dat is het!'

'Virginia! Ik wilde dat je in mijn aanwezigheid een beetje meer op je taal lette. En wanneer jij denkt, dat Steven je alleen maar jaloers probeert te maken, waarom zou hij tot dergelijke extreme maatregelen overgaan als ... als er praktisch vandoor te gaan met die signorina di Paoli?' Sonya voegde er met opzettelijke berekening nog aan toe, terwijl ze de ogen van Ginny zag flitsen in haar bleke gezicht: 'Misschien hoopt hij dat jij je van hem zult laten scheiden? Een van die verslaggevers duidde daar al op - ze haalde jouw rivale aan, als zou die gezegd hebben, dat een heer altijd zijn vrouw de echtscheidingsprocedure laat beginnen.'

Het volgende ogenblik vroeg Sonya zich af of ze niet te ver gegaan was, want Ginny liet zich plotseling terug in de stoel vallen, die ze juist verlaten had, haar neusvleugels trilden alsof ze naar adem moest snakken.

'Het is niet waar! Hij houdt niet van haar! Steve is niet in staat om van welke vrouw dan ook te houden; je dacht toch niet, dat ik dat niet kon weten?'

'Ik wil zijn gedrag zeker niet goedpraten. Integendeel! Maar William schijnt te denken ...'

'Wat een ironie!' lachte Ginny bitter. 'Te bedenken dat mijn vader Steve nu de hand boven het hoofd houdt, hij, notabene! Hij legt bovendien alle verantwoordelijkheid bij mij, omdat ik nu eenmaal als vrouw geboren ben.'

'Jouw gedrag is bepaald niet alledaags geweest,' zei Sonya scherp. 'En de reputatie van een vrouw ...'

'O, mijn God, bespaar me dat, alsjeblieft!'

'Heel goed. Ik zal verder niets meer zeggen.' Niettegenstaande de koelte in haar stem, kon Sonya haar boosheid evenmin als haar agitatie nog langer verbergen. Ze nam haar theekopje op en het rammelde op het schoteltje, terwijl ze dat deed.

'Jij moet natuurlijk precies doen als je wilt - zoals je trouwens altijd gedaan hebt! Maar ik, ik heb mijn terugreis naar Amerika al besproken. De enige reden dat ik nog hier ben, is dat ik eerst met je moest praten. Ik heb je in geen twee maanden gezien en ik begon me af te vragen of je besloten had, niet meer naar Parijs terug te komen.'

Ginny stond weer op, alsof ze het niet kon verdragen stil te zitten en Sonya vroeg zich af, toen de jonge vrouw zich over het bureau boog en haar vingers om de rand klemde, of ze er ook maar een enkel woord van gehoord had.

Ginny merkte dat haar ogen star gericht waren op een krantenknipsel dat boven op de laatste brief van haar vader lag. Het was een gezwollen verslag, door een journaliste, van de prachtige afscheidspartij ter ere van signorina di Paoli aan boord van de klipper 'Lady Francesca'. Het was waar! Ze had een gevoel of ze een dodelijke slag gekregen had, ze versteende als het ware. Ze kon zich niet bedwingen om het verhaal te lezen, liet haar ogen over de kolommen schieten van dicht opeen gedrukte smoezelige woorden. 'Het is waar - het is waar,' bleef het in haar geest hameren, terwijl haar verbeelding haar beelden voortoverde, die haar nog meer moesten kwellen.

Steve - zoals hij daar stond met zijn arm om het middel van die vrouw en lachend op haar neerkeek. 'Een heer laat zijn vrouw de echtscheidingsprocedure beginnen ...' En de smaragd in haar ring, die als een groot oog fonkelde, toen zij later haar hand op zijn mouw legde. Haar aanraking zou wel zijn als die van een eigenares - was zij al zo zeker van hem, deze di Paoli, of hoe ze dan ook mocht heten? En hij - om haar een heel schip ter beschikking te stellen, even gewoontjes alsof het een jacht was; om met haar de hele route naar Texas mee te zeilen. Om zoveel ruchtbaarheid te geven aan die smakeloze affaire - maar was het slechts een affaire? Was het mogelijk, dat Steve van een andere vrouw zou kunnen houden?

'Ginny!' De stem van Sonya klonk geïrriteerd. 'Heb je één woord verstaan van wat ik gezegd heb? Ik heb je gevraagd wat je plannen waren.'

Ginny draaide zich zo plotseling om, dat haar mantel achter de hoek van de tafel bleef hangen, zodat er een klein scheurtje in de stof kwam. En op dat ogenblik tekende de gestalte van de jonge vrouw zich af tegen het licht van het venster...

Sonya brak af met een uitroep, een mengeling van schok en angst en geheel onbewust stak Ginny haar kin in de lucht en deed deze keer geen pogingen om de beschermende plooien van de mantel om zich heen te trekken.

'Ja! Het is niet nodig om de voor de hand liggende vraag te stellen, die ik op jouw lippen zie trillen. En voor mij is er geen reden om het feit te verbergen dat ik - ongelukkig genoeg - zwanger ben.'

Sonya was doodsbleek geworden - haar mond hing open maar er kwam geen woord uit.

'O, in 's hemelsnaam! Je denkt toch niet, dat ik niet geschokt was toen ik het ontdekte?' Ondanks haar uitdagende houding begon Ginny haar vingers in elkaar te draaien, terwijl ze sprak. 'Al die jaren ... Weet je hoeveel specialisten ik geraadpleegd heb om te ontdekken of ik - of ik onvruchtbaar geworden was of niet? En dan moet het nu gebeuren - op het verkeerde ogenblik?'

'O, Ginny!' zei Sonya zwakjes en niettegenstaande haar kennelijk zenuwachtige staat schoot het meisje een bittere, boze blik uit die scheefstaande groene ogen, die haar er als een zigeunerin deden uitzien.

' "Oh. Ginny" - is dat nu werkelijk alles wat je kon zeggen? Ik had half en half verwacht, dat je in een tirade zou losbarsten over de straf, die de zondaars altijd wel achterhaalt. Je had nooit iets geweten - als ik - als ik maar dapper genoeg was geweest! Ik heb niet al die tijd in Spanje doorgebracht, ik ben naar Zwitserland geweest, omdat ik gehoord had dat daar een beroemde dokter woonde, die ... Maar ik kon het niet! Ik had toen al leven gevoeld, ondanks alles wat ik geprobeerd had; strakke korsetten, wilde ritten te paard, zelfs de dansen, waar jij zo tegen was! Niets heeft geholpen, zoals je ziet. En ik ben het stadium al voorbij, waar ik het nog kan verbergen - ik word zo zwaar als een huis vóórdat... En nu dit! Wat moet ik doen?'

'Als je het me maar verteld had!' Sonya sprong overeind, heen en weer geslingerd tussen de impuls Ginny in haar armen te nemen en haar praktische gezonde verstand, dat zei, dat ze kalm moest proberen te blijven.

'Waarom denk je, dat ik eigen appartementen betrokken heb? Ik wilde niet dat je erachter zou komen! Ik ben nooit misselijk geweest, ik dacht alleen maar dat ik te veel at, tot ik naar Rusland geweest ben. Graaf Chernikoff heeft me gezegd, wat het was ...'

'Wat moeten we doen?' Nu was het de beurt aan Sonya om die kwestie aan de orde te stellen. 'Ginny, je moet me goed begrijpen, maar er moet toch iets zijn ... wanneer niemand het weet... heb je ...' ze beet op haar lippen, maar zag geen kans om de volgende vraag op delicate wijze te stellen, vandaar dat ze maar doorpraatte - 'heb je de vader verteld over het kind, dat je nu van hem draagt? Misschien dat hij - wanneer je toch van je man gaat scheiden, misschien ...'

Toen brak Ginny in een hysterisch gelach uit, dat plotseling een eind aan haar tranenvloed maakte.

'De vader! De vader! Geloofde jij echt, dat ik - o mijn God, jij ook! Wanneer jij dat denkt, geloof je dan dat Steve ooit zal aannemen, dat het van hem is? En nu, nu kan het hem misschien niet eens meer schelen.'

Na een poosje hield haar gesnik op, zuiver uit gebrek aan adem en Sonya, die eerst zorgvuldig de deur op slot gedaan had, kwam naast haar zitten, klopte haar op de schouder en mompelde, dat het geen zin had om je van streek te maken, ze zouden toch wel iets kunnen bedenken?

'Als ik maar geen brief aan je vader geschreven had, dat ik van plan was om volgende maand terug te komen! En dat ik hier de huur heb opgezegd, maar ik vermoed ...'

'Er is voor jou geen reden om in afzondering te gaan wonen omdat ... omdat ik me in een ongelukkige toestand gemanoeuvreerd heb,' zei Ginny met een opleving van haar oude geestkracht. 'Denk eens hoe de mensen zullen beginnen te fluisteren en te gissen. Je hebt me er juist aan herinnerd hoe ze al over me praten! En eigenlijk had ik er al aan gedacht om zelf wat regelingen te treffen.' Ze nam een slokje van de sherry, die Sonya zorgzaam voor haar had neergezet. 'Ik heb aan Pierre gezegd - nee, het heeft geen zin om me zo aan te kijken; ik moest het toch aan iemand vertellen en Pierre... we zijn altijd goede maatjes geweest; hij begrijpt het al is hij dan ook een man! Ik ga met hem op vakantie en mijn tante Celine zal ons chaperonneren. Ze hebben ergens op het land een klein chateau, ver uit de buurt van Parijs en veel te ver in het land om vrienden aan te lokken. Daar zal ik het kind krijgen en - daarna besluiten wat ik moet doen.'

'Maar ... maar daarna. Je bent nog steeds een getrouwde vrouw en je kind zal een naam dragen, maar ... wat ga je aan Steven vertellen? Ga je het hem vertellen? Of ga je tenslotte toch van hem scheiden?'

'Van hem scheiden?' De stem van Ginny schoot omhoog, ze kneep haar ogen samen, waardoor ze eruit zag als een kwaadaardige kat. 'O nee - waarom zou ik de boel gemakkelijk maken voor meneer Steve Morgan? Ik mag verdoemd worden vóór ik van hem zou scheiden - ik zal verdoemd worden als ik hem aan die vrouw over laat! Het kind dat ik draag is het zijne, en hij heeft een verantwoordelijkheid. Waarom zou ik hem er zo gemakkelijk van af laten komen?'

Nu de eerste gevoelens van ontzetting en vernedering wat minderden, gebruikte Ginny woede om haar tot een besluit te brengen. Te denken dat al die tijd, dat zij zich zorgen had gemaakt tot het uiterste, zodat ze haar kind bijna ging haten, omdat die zwangerschap tussen haar en Steve zou kunnen komen! En dat in diezelfde tijd hij zich in het openbaar misdragen had met een andere vrouw!

In het begin had ze opzettelijk geprobeerd om hem jaloers te maken, want ze wist, dat het toch tot hem zou doordringen hoeveel plezier ze had en hoeveel verschillende begeleiders. Toen ze voor die jonge beeldhouwer geposeerd had, ongeveer naakt, zelfs tóen had ze aan Steve gedacht en aan zijn mogelijke reacties. O... waarom had ze haar tijd verdaan met zulke stomme voorwendsels?

'Ik had evenveel minnaars moeten nemen als waarvan ze me beschuldigen!' dacht Ginny koortsig. 'Misschien kan ik het nog doen!' Maar ze was nu bijna acht maanden zwanger en toen ze zich ontkleedde en voor de spiegel stond, jammerlijk opgezwollen en lelijk - ja, lelijk!

'Ginny, liefje - ' De stem van Sonya was verrassend zacht. 'Het - het spijt me, dat ik me zo onsympathiek heb voorgedaan! Maar zie je niet, hoe dom je geweest bent? Wanneer je het maar aan iemand verteld had. zodra je je van je eigen toestand bewust werd, je had onmiddellijk aan Steve moeten schrijven!'

'Je begrijpt het niet,' zei Ginny met een klank van ellende in haar stem. 'Eigenlijk wilde ik helemaal niet naar Europa. Lang geleden heb ik wel eens zoiets gezegd toen ik kwaad op hem was en waardoor hij beloofde, dat hij me naar Europa zou sturen. En toen ... ik weet niet hoe het gebeurd is, maar we waren net beleefde vreemdelingen voor elkaar! Wanneer Steve me maar ooit eens één keertje gezegd zou hebben, dat hij mij liever niet zag gaan - maar wat heeft het voor zin om nu nog terug te denken?'

'Je houdt dus nog van hem!' zei Sonya en haar stem had een klank van verwondering.

'Natuurlijk houd ik van hem! Wanneer de dingen die hij doet of zegt maar niet maken, dat ik hem ga haten! En ik wil niet, dat zij hem krijgt, dat Italiaanse kreng!'

Sonya zat nu langzamerhand zo vol zorgen om nog uiting te geven aan enkele twijfels, die bij haar opkwamen, toen ze zag hoe vastbesloten en kwaad Ginny geworden was. Maar beter kwaad dan wanhopig en vooral in de bijzondere omstandigheden van haar stiefdochter. Maar ze kon het niet helpen, dat ze zich tóch, afvroeg, vol angst en beven, waarop dit alles moest uitlopen.

Het zou al moeilijk genoeg zijn om alles aan William uit te leggen ... Maar wat zou de reactie van Steve zijn? Als Ginny toch maar niet zo'n stijfkop geweest was - en zo oliedom! En hier zat ze nu, in Frankrijk, acht maanden zwanger, terwijl haar echtgenoot in Texas aan de rol was met een Italiaanse prinses!