56

Voor Francesca di Paoli was het niet ongewoon, dat zij in een slecht humeur verkeerde - ze had het soort temperament dat van het ene uiterste naar het andere zwaaide, ofschoon alleen diegenen die haar het naast stonden, de scherpte van haar boosaardige humeur ondergingen. Maar vanavond was het erger dan gewoonlijk, waarvan het gebroken kristal op het tapijt van haar slaapkamer kon getuigen.

Bert Fields had al haastig de aftocht geblazen en haar doodsbange impresario was hem weldra gevolgd en probeerde de terneergeslagen tenor te kalmeren, die haar tegenpartij zou zingen tijdens die avondvoorstelling.

Het was de geduldige Costanza, die overbleef om haar wispelturige bambina te kalmeren, die van het ene eind van de kamer naar het andere stormde met twee wapperende haarvlechten.

'Denkt die pafferige hals soms dat hij Alfredo kan spelen? Pah! Violetta zou één blik op zijn gezicht geworpen hebben en zich in plaats daarvan tot de baron gewend hebben. Moet ik gedwongen worden om net te doen alsof ik op hem verliefd ben ? Hij is veel te dik, en zijn stem zweeft rond de hoge noten. Ik word ziek van die vent! En hij is niet de enige - die andere, die kleine rechter, die zo'n bewonderaar van me is - daar word ik even misselijk van. Ik hou niet van snorren met pommade en kleine mannetjes, die me met schaapsogen aanstaren - ik wil zelfs de bloemen niet die hij maar blijft sturen, ze geuren te zoetig, net als zijn toespraken! Kun jij me zeggen, wat ik hier eigenlijk zit te doen, na de hoogst onaangename reis die we gehad hebben, om hier te komen? Deze smerige stoffige kleine plaats, met houten gebouwen en een hotel dat nog niet geschikt is om een ... een geit te herbergen? Ik vraag je...'

'En je weet het antwoord heel goed,' antwoordde Costanza zuur. 'Jij wilde hierheen komen. En jij liet me die brief voor die rechter op de post doen, jouw trouwe bewonderaar. En waarom ? Omdat je dwaas bent, carissima! Jij hoopt om die blauwogige banditti weer terug te zien en ik kan je zeggen, dat je hem wel kunt vergeten! Hij deugde niet voor je en dat heb ik je ook gezegd, van het begin af, is het niet? Je hebt gezien hoe hij jou behandeld heeft.'

'Ik wil hetzelfde gekrakeel niet nog eens horen! Hij zei dat hij zijn zaken moest behartigen, is het niet? Dus wat gebeurde er? Zijn vrouw is hier, hier in deze plaats, die ze Texas noemen - maar ze is alleen, si ? En zelfs haar vader, de senator, weet niet zeker waar hij is. Ik heb met senator Brandon in San Francisco gesproken en toen zei hij niet veel omdat zijn vrouw bij hem was - dat vale, blonde schepsel! Maar ik lette op haar gezicht, toen hij over zijn dochter sprak en over zijn woorden struikelde, daar zit alles niet zo erg goed. Denk jij dat ik dat niet kan aanvoelen? En die neef - senator Brandon heeft niets over een neef gezegd, Costanza!'

'Jij bent me veel te opgewonden, liefje. Heb je vergeten dat je vanavond moet zingen? En vanavond zal die belangrijke Engelsman lord Lindhaven, die je bloemen gestuurd heeft, naar je komen kijken. Het is helemaal niets voor jou om zó naar een man te blijven hunkeren!'

'Ik hunker niet naar hem! Ik zeg je, dat ik hem haat! Maar het is aan mij om een man weg te sturen, begrijp je dat? En dat is waarom ik hem terug wil zien, om hem te zeggen wat ik over hem denk!'

De stem van Costanza werd sussend. 'Ja, dat zul je ook. Maar nu is het tijd om je aan te kleden. Welke japon wil je dragen? En je zult een uitstekende Violetta uitbeelden als je haar zó op je rug hangt, zoals nu! Ga nu maar zitten en probeer je kalm te houden. Zal ik bloemen in je haar doen. We hebben er genoeg, dank zij jouw vriend, de rechter!'

'Noem zijn naam niet! Heb ik echt beloofd om vanavond met hem te gaan dineren? O!' Francesca vloekte in het Italiaans van de straat, waardoor haar kamenier afkeurend haar wenkbrauwen optrok.

'Wat mankeert jou? Wanneer er iemand zou luisteren, zouden ze het ergste van jouw afkomst denken en jij bent een prinses!'

Francesca gooide zich op de kruk voor de toilettafel, met tuitende lippen, ofschoon haar donkere ogen een soort glans gekregen hadden, waarom Costanza, ongelukkig genoeg, maar al te bekend was.

'Prinses - pah! Wat heeft die stomme titel me opgeleverd vóór ze ontdekten dat ik een stem had? En nu doet het er niets toe, wat ik doe - of ik vloek of een van mijn driftbuien heb, ik ben een primadonna of had je dat vergeten? Mijn arme Bertie Fields noemt me zo. En ik oefen elke dag voor mijn nieuwe opera - die ik wil uitproberen op die arme, niets vermoedende burgers van Dallas. Het zal wel het soort zijn waarvan ze houden, denk jij niet?' Francesca boog zich voorover en glimlachte plotseling toen ze haar spiegelbeeld in het glas zag. 'Carmen - ik denk, dat die rol me heel goed zal liggen. Ik begrijp hoe een dergelijk soort vrouw zich voelt en hoe ze denkt. Die arme Bizet - na de afgang van zijn opera na de eerste opvoering in de Opéra Comique kan ik die nu misschien beroemd voor hem maken, eh?'

ik mag dat niet,' zei Costanza weerbarstig, maar Francesca, wier stemming plotseling weer veranderd was, lachte alleen maar.

'En het kan me niet schelen wat jij of wie dan ook ervan denkt! Ik doe waar ik zin in heb en ik zal me zelf zijn. Dat althans, heeft Stefano wél van mij begrepen, omdat hij precies zó gebouwd was. En ik zal hem terugzien - ik heb een voorgevoel.'

Francesca met diamanten flonkerend in haar kapsel, rond haar hals en polsen en haar oren, negeerde de menigte leeglopers en reed in een gesloten rijtuig naar het gebouw van de opera. Ze draaide haar hoofd om en wierp de menigte een stralende glimlach toe, wuifde even met haar hand vóór ze de toneelingang binnenging en een stel al te opgewonden cowboys begonnen te gillen, terwijl zij hun revolvers in de lucht afschoten.

'Achteruit daar! En iedereen die een revolver afvuurt, staat onder arrest!' De deputy-sheriffs probeerden de menigte duister aan te kijken, maar ontmoetten niets anders dan gelach.

De zware houten deur sloot zich en mompelend trokken de mannen af, om hun meer bekende pleziertjes elders te beleven.

Manoio, nu bekend als Sam Whittaker, bewoog zich tussen de menigte. Hij had de operazangeres van Benoit gezien, zij zag er beeldschoon uit. Indien hij zich de prijs van een kaartje had kunnen veroorloven, zou hij in de verleiding gestaan hebben om naar binnen te gaan en naar haar te luisteren, zoals Benoit en die twee vreemdelingen, die in een zelfde hotel verbleven. Twee heren, die zich Britten noemden en belangstelling hadden voor de veehandel, het was niet moeilijk geweest om dat uit te vissen. Evenmin als om te raden waarom Benoit zoveel tijd in hun gezelschap verkeerde, wanneer hij althans niet achter Francesca di Paoli aanzat. Maar was raden genoeg? Ze zaten nu allemaal in de opera. Misschien kon hij in hun kamers iets vinden, dat hem meer zou vertellen. Maar eerst moest hij een borrel hebben. De dichtstbijzijnde saloon was de Rode Hond, de meisjes droegen glinsterende jurken en de prijzen waren hoger. Het leek wel alsof iedereen hier binnengestroomd was. Na een poosje kwam een van de deputies, die aangewezen was om de zangeres te bewaken naar binnen, met een rood gezicht, een pruilende uitdrukking en kennelijk uit op een gevecht. Hij werd begroet door een serie goedbedoelde grappen.

'Hé, kijk eens wie we daar hebben? Verdomd als dat niet onze nieuwe deputy is.'

'Red, wat is er gebeurd met die vrouw uit het sprookje, die jij verondersteld werd te begeleiden! Besloot ze om iemand anders de voorkeur te geven om haar naar huis te brengen?'

'Houd je kop! Wil je dat ik jullie, whiskysmoelen, arresteer wegens verstoring van de orde?'

Red Moriarty was even Iers als zijn naam - een gewezen ploegbaas van de spoorwegen, die beter dan het gemiddelde was met een revolver. Bovendien was de marshal een zwager van hem, een feit, dat hij besloten had te ignoreren. En vanavond was hij helemaal dol, omdat Lew hem behandeld had alsof hij een jachtopziener was, die rond die vreemde vrouw met die juwelen draafde, en die hem niet eens zag staan. Red was nu op de uitkijk naar zijn geliefde meisje en daarna naar een kop, die hij in elkaar kon beuken. Maar het was de verkeerde tijd, toen hij al te woedend was om nog voorzichtig te kunnen zijn, zoals de marshal hem nog op het hart gedrukt had.

Het meisje dat veel te dicht aangeleund stond tegen een lange, smerig uitziende vreemdeling, die zijn borrel aan het andere eind van de bar dronk, keek met een verveelde kreet op, toen Red haar bij de arm pakte.

'Wat mankeert jou? Ik probeerde juist, dat hij mij een borrel zou aanbieden, dat is alles.'

'Jammer, dat je nu net zo'n paardenvent moest uitpikken die eruit ziet alsof hij niet eens een borrel kan betalen, Lola-Mae. Heb jij betaald voor die ene, die je nu hebt, meneertje?'

Moriarty ontmoette een paar blauwe ogen, die onbevreesd en zelfs verachtelijk keken en te laat schoot de waarschuwing door zijn hoofd.

'Hoort dat tot jouw taak, kerel van de wet? Controleren of klanten hun borrel betaald hebben? Of had jij soms een ander probleem?'

'Deze gelegenheid serveert niet aan staljongens - vooral niet het soort, dat niet eens een borrel voor een meisje kan betalen. Jouw soort brengt meestal de rest van de nacht in de gevangenis door om uit te slapen. Ik zou maar aan de andere kant van de stad blijven, meneertje.'

Moriarty bulderde nu - van de harde donkerblauwe ogen, ging zijn blik naar de laaghangende revolver. Maar de meeste revolverhelden van wie hij gehoord had, kleedden zich erg kieskeurig. Deze man kon niet anders zijn dan hij eruit zag - een zwerver, die zich voordeed als een revolverheld.

'Luister, marshal,' de uitgestoten adem kon een vertoning van ongeduld of van angst zijn - 'ik ben niet op zoek naar moeilijkheden. Ik zat hier en bemoei me met mijn eigen zaken. Zullen we het zo laten? Wanneer u op een gevecht uit bent, zoek het dan maar ergens anders - ik ben van plan hier weg te gaan, zodra ik mijn glas leeg heb.'

Moriarty meende dat hij de man zag terugkrabbelen en de gedachte, dat hij enkele ogenblikken geleden bang geweest was, maakte dat hij nu nog bozer werd.

'Jij bent een brutale hond, is het niet? Je hebt geen eerbied voor de wet, maar ik wed dat ik je dat wel bij kan brengen, wanneer ik je oppak. Dronken en rumoerig - en wanneer ik je opgesloten heb, zal ik al die biljetten eens nakijken voor Gezochte Personen.'

Toen maakte Red Moriarty de fout om naar zijn revolver te grijpen en het was de laatste beweging die hij maakte. Hij was alleen maar van plan geweest om iedereen te laten zien, hoe snel hij kon trekken, en het laatste wat hij zag was een vage indruk, toen de revolver van de vreemdeling de holster verliet.

Het meisje Lola-Mae schreeuwde en verbrak de stilte, die volgde na de explosie van het revolverschot, dat deputy Moriarty achteruit deed tollen om met een veel zachtere bons neer te komen op het zaagsel van de vloer.

Lola-Mae bleef hysterisch gillen, toen iedereen zich heel erg stil hield en naar de revolver keek, waarvan de rook nog uit de monding kringelde, en die hen allen onder schot hield, terwijl de eigenaar achterwaarts naar de achteruitgang liep.

Hij was half en half geneigd om het gillende vrouwmens ook maar neer te schieten, hoewel hij natuurlijk nooit die deputy had moeten doden, zoals hij uit puur instinct had gedaan. Plotseling voelde hij de loop van een jachtgeweer in zijn rug, waardoor hij bleef staan.

'Blijf op je plaats, meneertje!' En toen zei de marshal op ruzieachtige toon: 'Wat is hier verdomme aan de gang? Ik hoorde het gegil, dat nog harder was dan in de opera.' En toen begon iedereen tegelijk te praten.

Hij bevond zich uiteindelijk in wat oorspronkelijk een kelder geweest moest zijn, maar nu veranderd was in een cel voor veroordeelden - een donker hol, met drie trapjes naar beneden, onder de gevangenis.

Maar hij leefde nog en hij had dood kunnen zijn, omdat hij de zwager van de marshal vermoord had, indien hij niet opzettelijk de man uitgedaagd met het feit, dat er een beloning voor zijn gevangenneming was, maar dan wel levend. Hoe lang zou het duren vóór Nick Benoit of iemand anders hem kwam ophalen?

Het was koud hier en hij had gezelschap - een Mexicaan, die gelaten zat te wachten tot ze hem zouden ophangen voor moord en roof.

'En waarom ben jij hier? Een moord, net als ik? Ik geloof niet, dat ze ons hier lang genoeg zullen laten om een proces te krijgen. De burgerwacht zal wel komen, met doeken over hun gezichten en ... pfft, Comprende?'

Er was zelfs geen krib en geen deken. Alleen een emmer in een hoek en de koude vloer. De Mexicaan, die Ruiz heette, werd heel vriendschappelijk, toen hij ontdekte dat zijn celgenoot tevens een compadre was.

'Ze behandelen ons hier als beesten - nog erger dan ze hun honden behandelen. En hier, in deze gevangenis, is het niet beter dan ergens anders. Als je nu een gringo geweest was, dan zouden ze je misschien een paar dekens hebben toegesmeten.' Hij lachte, maar zijn lach had een angstige, holle klank. 'Wat doet het ertoe - we gaan in elk geval toch eraan. Ik heb gehoord hoe ze dat doen - de gringo's, die zich burgerwacht noemen, en hun gezichten bedekken zodat niemand hen zal herkennen. Ik ben hier nu anderhalve dag geweest en ik had hen al eerder verwacht. Maar misschien wachtten ze tot ik gezelschap had. Het is niet goed voor een man om alleen te sterven.'

Ruiz begon te kuchen, plotseling, en de boeien om zijn polsen maakten een metaalachtig geluid in de uiterste duisternis.

'Amigo - jij zegt ook niet veel. Ben je bang?'

Koud ijzer, dat in zijn polsen sneed, waar reeds littekens waren. De gevangenis waarin hij vroeger gezeten had, was erger geweest dan deze, hoe was hij toen ontsnapt?

ik ben precies even bang als jij. Is dat genoeg om je stil te laten zijn? Wanneer we opgehangen worden, waarom ga je dan niet eerst wat rusten?'

'Je moet wel gek zijn op dat idee van rust - denk je dat je hier werkelijk kunt slapen? Er zijn ratten - je zult ontdekken dat je naar elk geluid luistert en dat je je afvraagt: 'Komen ze me nu halen? Zal het deze keer zijn? Die gringo's, ze geven iemand niet eens de laatste hulp van een priester.'

Hij sloot vastberaden zijn ogen en ging op zijn rug liggen op de naakte vloer, sloot de stem van Ruiz buiten, die noodgedwongen scheen te praten. Ophangen - hoe zou dat voelen, wanneer de adem uit je lichaam geperst werd? Zou de marshal nog controleren of hem in elk geval aan de burgerwacht overleveren?

Hij kwam tot de conclusie dat het er eigenlijk niets toe deed en wonderlijk genoeg, had hij geslapen, als een dier, dat een beetje uitrust, vóór de jagers in de buurt waren. Geslapen - om even snel en even gemakkelijk weer klaar wakker te worden.

'Ah! Dios!' mompelde Ruiz, zijn stem kraakte door de duisternis, toen de grendels op het luik boven hen opengetrokken werden, ik ben nog niet klaar om te sterven, heb ik dat niet gezegd? Ik moet gelogen hebben. Waarom komen ze zo vroeg? Ik heb een vrouw - twee kleine kinderen. Wie zal er nu voor hen zorgen?'

Oranje licht van lantaarns stroomde door de opening, die toegang gaf tot de cel en de gestalten van hun bezoekers aftekenden. Toen hij er eindelijk één herkende, niettegenstaande de cape met capuchon, die ze droeg, zuchtte de metgezel van Ruiz.

'Waarom houd jij je kop niet? Wanneer ze jou ophangen, zal het waarschijnlijk zijn omdat je te veel praat. Afgezien daarvan, ik denk, dat dit gezelschap voor mij gekomen is - houd je kalm en misschien merken ze je niet eens op.'

'Het spijt me, Comanche.' De stem van Toni was bedoeld om spijt uit te drukken, maar hij herkende de ademloze opgewonden toon, die eronder lag en staalde zich voor moeilijkheden. 'Maar je had niet de zwager van de marshal moeten vermoorden - en je had niet hierheen moeten komen maar mij onderweg ergens ontmoeten? Ik dacht - o, ik dacht echt, dat je veranderd was.'

Haar gezicht was smekend opgeheven naar de marshal, die de lantaarn hoog hield en de grimmige gezichten belichtte van de mensen, die na hem de treden waren afgedaald - rechter Benoit voorop. En terwijl Toni haar voorstelling opvoerde, ving Manoio de kwaadaardig triomferende blik in de schuin geplaatste bruine ogen van Benoit op, vóór hij zijn gezicht weer strak had kunnen trekken.

ik vrees dat dit dé man is, marshal. Mijn schoonzuster heeft hem - tegen mijn wens - in dienst genomen - zij vertrouwde zijn woord, dat hij een nieuwe bladzijde omgeslagen had. Maar u kunt zien, hoe ver dat ging! Hij schijnt er een praktijk van te maken om te loeren op hulpeloze vrouwen en ze dan te beroven - vrouwen, zonder echtgenoot, die hen kan beschermen. U hebt de tenlasteleggingen gezien op die biljetten in uw bureau?'

'Zoveel geld!' zei Toni ademloos, zachtjes, haar glanzende ogen vingen de zijne. 'Ze moet je wel erg hard nodig hebben.'

Toni!' beet Benoit, waardoor hij haar waarschuwde. En toen: 'U ziet dus, marshal, we hadden zoiets als dit verwacht. Dat hij hier zou komen, achter mevrouw Lassiter, om moeilijkheden met haar te maken, omdat ze hem ontslagen had. En in Baroque zal hij nog meer beschuldigingen moeten proberen te weerleggen - de koelbloedige moord op de vroegere ploegbaas van mevrouw Lassiter, bijvoorbeeld.'

is dit een lynchpartij of een proces?' De stem van Manoio was opzettelijk onbeschoft, waardoor Toni haar witte tanden in haar volle onderlip beet. Hij keek naar de marshal en de mannen achter hem; grimmig uitziende mannen, die moordlust in hun ogen hadden. 'Dat aanplakbiljet zei uitdrukkelijk dertigduizend dollar, maar dan wel levend, marshal. Gaat u hen dat laten incasseren of doet u dat zelf?'

De marshal, die plotseling aan het geld dacht, begon te stamelen.

'Luister eens, wie heeft er hier over ophangen gepraat? Jij krijgt een eerlijk proces, geheel volgens de wet...'

'De wet! Naar de hel ermee!' zei een van de grimmig uitziende mannen.

'Je weet verdomd goed, waarom we hier kwamen, Tolbert! Deze schoft vermoordde jouw zwager in koelen bloede - en Red was een deputy! En dat is niet eens alles waaraan hij schuldig is, van wat ik zo net gehoord heb. Jongens, laten we tuig als dit lang genoeg leven om een proces te krijgen en te proberen om deze mooie dame te bevuilen met zijn smerige beschuldigingen?'

'Luister nou eens,' begon de marshal, maar iemand nam hem zijn revolver af en schoof hem achteloos terzijde. En Manoio giste, van de uitdrukkingen op hun gezichten en de manier waarop ze naar Benoit keken, als een verzoek om goedkeuring, dat dit zijn mannen waren, gehuurde moordenaars, om een massabeweging te imiteren.

Iemand hield de lantaarn hoog en iemand anders lachte.

'Jij schoft - je zult hangen!'

En Toni, haar stem plotseling erg schril: 'Laat hem bekennen over die juwelen, die hij gestolen heeft - laat hem dat eerst vertellen!'

Benoit produceerde een vertrokken glimlach en knikte. En omdat Benoit het meest dichtbij was en er niet veel was, dat Steve kon doen met boeien rond zijn polsen, sloeg hij Benoit en dreef zijn vuisten in de weke buik van de man en genoot van de snakkende, kotsende geluiden, die hij maakte, toen hij zich voorover boog - en zag nog kans om nog twee mannen te raken vóór het dak als het ware inzakte en hij ten onder ging aan hun vuisten en laarzen.

Hij had nog de tijd om zich af te vragen of ze hem dood zouden slaan in plaats van hem op te hangen en toen verdween alles in een mist van pijn, met de enige gedachte in zijn geest aan het instinctieve wriegelen van zijn lichaam, terwijl hij trachtte de laarzen te ontwijken, die zijn ribben troffen en zijn hoofd - en ergens ver weg hoorde hij het geluid van Toni's hoge, opgewonden gegiechel...

Hij lag op de vloer met een touw rond zijn hals en het drong tot hem door, met een ongewild gevoel van schaamte, dat de kreunende, hijgende geluiden, die hij hoorde, afkomstig waren uit zijn eigen keel.

'Hij begint weer bij te komen, lijkt het, meneer Benoit. Zullen we hem nu afmaken?'

'Zo vlug al?' De volle lippen van Toni zouden wel vochtig zijn en tuiten, terwijl ze dat zei. 'Nicky, hij heeft nog niets gezegd over die juwelen die hij gestolen heeft! En je hebt me beloofd ...'

'Jij komt nog aan de beurt, Toni-mijn-liefste - ja, ik heb je dat beloofd. Omdat ik tijd gehad heb om te denken, terwijl de jongens hier hun pleziertjes hadden en ik ben op een tamelijk ...' de lach van Benoit was zacht en afschuwelijk en beloofde niet veel goeds - 'slim plan gekomen, waar we alle twee het onmogelijke kunnen krijgen, om zo te zeggen.' En daarna, met hardere stem: 'Maar het is eerst mijn beurt om deze halfbloed een lesje te leren. En die andere kruipende moordenaar, die zich in die hoek verbergt. Ik wil dat ze allebei vast een voorproefje krijgen van wat ophangen betekent.'

In de muur waren haken, hoog aangebracht, die gebruikt moesten zijn om vlees aan op te hangen of lange slingers van gedroogde peper en uien. Ze waren stevig genoeg om het gewicht te dragen van het kronkelende, spartelende lichaam van een man.

Ruiz gilde één keer en de schreeuw werd plotseling afgesneden, toen er gorgelende geluiden uit zijn keel kwamen.

'Dat is er één. Nu hém optrekken - niet te vlug, want ik wil niet dat zijn nek breekt, nog niet. Ik wil hem laten stikken, heel langzaam.' Ophangen betekende, dat een touw zich rond je keel verstrakte en je adem afsneed, terwijl je aan het touw klauwde als een dier dat voor zijn leven vecht en je afvroeg waarom je vingers geen gevoel in zich hadden. Ophangen was hijgen en naar adem snakken en het gekronkel van je benen voelen, terwijl je voeten in de lucht spartelden, op zoek naar een steuntje.

En dan, op het allerlaatste moment kwam de vloer naar boven en raakte hem in het gezicht, terwijl de vreselijke druk rond zijn keel iets verminderde; hij was misselijk en gaf lichtelijk over zonder enige controle over het verraad van zijn lichaam en Toni giechelde nog steeds.

Maar het was nog niet voorbij - Nick Benoit zei iets en ze trokken zijn weerspannige lichaam overeind, zodat Benoit, die zich zelf een uitstekende amateurbokser vond, op zijn gezicht te werk kon gaan. Het was alsof het bij iemand anders gebeurde - of misschien had zijn lichaam reeds alle pijn en shock gehad, dat het kon opnemen.

Benoit was voorzichtig genoeg om handschoenen te dragen en de halfbewusteloze man, die zijn mannen voor hem overeind hielden, voelde zijn hoofd heen en weer slingeren met elke goed berekende gemene slag. Hij voelde zijn neus breken en hij proefde bloed in zijn mond en hij kon niets zien, toen de wonden en kneuzingen begonnen te zwellen. Hij verloor het bewustzijn voor Benoit klaar was; stemmen brachten hem tegen zijn zin weer tot de met pijn doortrokken realiteit.

'Hoor je me, jij zwijn? Vóór ik je overlaat aan de tedere zorgen van deze dame hier, wil ik, dat je weet, wat je nog te wachten staat.'

Een andere stem, schril: 'Laat hem de zweep voelen - daarvan wordt hij wel wakker! Hij sloeg me altijd, Nicky - neem alleen maar de manier waarop hij Billy-Boy doodde, vlak onder mijn neus, toen was ik bang. Maar ik wil wél, dat hij weet wat we nog voor hem in petto hebben!'

Weer dat obscene opgewonden gegiechel en hij voelde de bekende striem van de zweep op zijn rug en wist, dat hij terug in de gevangenis was. Nu voelde hij geen pijn meer, kon ook bijna niet meer denken, maar hij herinnerde zich vaag, dat, wanneer hij niet kreunde, de cipiers bezig zouden blijven de zweep op hem te laten neerkomen ...

'Daar! Ik zei je toch, dat dat zou werken! Hij is bij bewustzijn - zeg het hem, Nicky!'

'Eigenlijk is het allemaal erg eenvoudig.' Aan wie, voor de duivel, behoorde die geaffecteerde, temerige stem toe? De jonge dokter? Maar de dokter had glimmende laarzen aangehad en ... Het gebons in zijn hoofd werd luider en verpletterde bijna het geluid van de stem, die maar steeds doorging en erg ingenomen was met iets.

'We willen die beloning incasseren door je levend in Baroque af te leveren. Maar dan ook maar nauwelijks levend, begrijp je? Want jij gaat daarheen lopen aan het eind van een touw, zoals het beest dat jij bent. En als je al gevoed wordt dan zal het met het afval zijn, dat je aan honden zou geven - of zwijnen! En wanneer je je niet goed gedraagt, dan zul je geslagen worden.'

'O, maar ik vind dat hij in elk geval geslagen moet worden - met een zweep, zoals mijn vader zijn slaven altijd sloeg.' Toni giechelde weer. ik heb altijd al een slaaf alleen voor me zelf willen hebben, die alles zou doen, alles, dat ik hem beveel te doen - natuurlijk een man. Zul je dat leuk vinden, Comanche?'

'Toni, houd op. Jij daar, jij kruipende schoft, jij zult leren kruipen en ineenkrimpen wanneer ik het zeg, hoor je dat? En tegen de tijd dat jij in Baroque bent, zul je een dier zijn. Zonder geest. Begrijp je het nu? Toni en ik zullen heel veilig zijn, want je zult niet kunnen praten en je nog minder kunnen herinneren ...'

Pijn - die stak uit alle richtingen door zijn hoofd. Wat deed hij daar liggende op die koude vloer met geboeide handen en niet in staat tot bewegen, in een plas van zijn eigen bloed en braaksel, met een gevoel alsof elk bot van zijn lichaam gebroken was? En die stemmen, die maar door en door gingen - waarom hielden ze niet op en lieten ze hem met rust?

Hij deed inderdaad een poging om iets te zeggen, maar het leek alsof zijn keel, evenals de rest van hem, verlamd was door de martelingen die hij ondergaan had. Slechts een onherkenbaar geluid - een verstikt gekreun in plaats van de woorden, die hij had willen zeggen - kwam eruit; en hij hoorde dezelfde schrille lach, die nu al een eeuwigheid zijn zenuwen raspte.

'Zie, Nicky! Ik geloof dat hij het begrijpt.'

'Goed, dat hoop ik ook! En denk eraan: vermoord hem niet! Bedwing die lusten, die ik in jouw gele kattenogen zie glanzen, mijn schat, en denk aan die dertigduizend dollar!'

De stemmen zeiden dingen, die onbegrijpelijk waren en die door de afzonderlijke steken van pijn doordrongen, die door het hoofd van Steve schoten.

Nicholas Benoit veegde kieskeurig zijn handschoenen af - hij zou een ander paar moeten nemen vóór hij naar de schouwburg terugging; deze zaten onder het bloed - en keek zijn schoonzuster waarschuwend aan.

ik ga nu terug - ik heb een belangrijke afspraak voor een diner, zoals je je misschien herinnert. En ik hoop dat dit - dit onaangename incident onopgemerkt zal verlopen. Ik zou de prinses niet de indruk willen geven, dat ik niet genoten heb van haar voorstelling - zij is zo'n liefelijke, madonna-achtige Violetta!'

'Oh, van jou word ik af en toe ziek, Nicky — weet je dat? Zelfs als je zoveel slimmer bent dat ik altijd gedacht heb. Wat gaan we nu met hem doen?'

'De marshal is weg,' zei een van de grijnzende mannen, die een lange straal tabakssap spoog in de richting van hun gevangene. 'Waarschijnlijk koopt hij een borrel - en doet net alsof er niets gebeurd is. En we hebben er nog maar één om zorg over te hebben - we werden te opgewonden en hebben die Mex te lang laten hangen; hij is opgehouden met trappen.'

'Nou, zorg in elk geval dat deze in leven blijft of er komt geen beloning, waaruit jullie loon betaald kan worden. Verder laat ik het aan jou over, Toni.'

Benoit ging weg, snel, en zijn geest was reeds bezig met Francesca.

Toni bleef humeurig achter en beet op haar onderlip. Die verdomde Nicky! Net iets voor hem om het vuile werk aan haar over te laten. Eigenlijk was het jammer, dat Comanche geprobeerd had om hen dwars te zitten - hij was zo'n opwindende minnaar geweest, de enige man die in staat geweest was om haar te domineren en haar laten kruipen. Maar nu zou het zijn beurt zijn en de gedachte aan de dingen, die ze hem zou laten doen, vóór ze met hem klaar waren, deden haar ogen weer opnieuw glanzen.

'Het stinkt hier! Sleur hem de trap op en zorg, dat je genoeg water over hem heen giet, wanneer we buiten zijn, om hem wakker te maken. Ik wil dat hij geniet van elke minuut, van wat er allemaal met hem gebeurt.'