24

Wat wilde ze eigenlijk? Omdat ze de laatste paar maanden in een soort trance geleefd had, was Ginny er nooit toe gekomen zich die vraag voor te leggen. Zelfs toen Steve zo plotseling weer kwam opdagen, had ze het klaargespeeld om haar geest of haar hart niet al te zeer open te leggen. Meer dan ooit was ze ervan overtuigd, dat ze hem voor goed uit haar leven moest verbannen, gewoon móest, indien ze althans niet opnieuw wilde lijden. Maar waarom - na al die snijdende dingen, die hij tot haar gezegd had - was Steve plotseling zo hartelijk geworden?

Hij had haar een pakje gestuurd, dat elf hoofdpijnpoeders bevatte: dat waren de enige dingen die haar nog aan de gang hielden. Sam Murdock zelf had haar de bruine envelop overhandigd zonder enig commentaar. 'Hij heeft er dus aan gedacht tenslotte,' dacht Ginny en vlug daarna vroeg ze zich af, of hij enige pogingen zou doen om haar terug te zien. Ze wilde dat hij dat deed en ze wilde het niet. Ze voelde dat ze in twee richtingen getrokken werd en begreep zelf dat vreemde mengsel van emoties niet.

'Mijn oude vriend Chernikoff heeft ons voor een diner uitgenodigd,' kondigde Ivan een paar dagen later aan, toen ze naar San Francisco was teruggekeerd. Ginny deed net alsof ze zijn spiedende blikken niet opmerkte, terwijl hij verder ging: 'Ik geloof dat we jouw vriendin, de charmante en openhartige senorita Sanchez mee moeten nemen, vind je niet, schat? Dat zou een aardig gebaar zijn en ik denk dat ze de avond een beetje zou opvrolijken. Jij bent in de laatste tijd zo in een kalme, kleine muis veranderd! En, alsjeblieft breng ons beiden niet in verlegenheid door hem te vragen om meer medicijnen voor jouw ... zenuwen. Ik zal daarvoor zorgen. Ik wil dat hij een goede indruk naar Rusland meeneemt van onze gezegende huwelijkse staat.'

Ze had geleerd om Ivan kalme, onderworpen antwoorden te geven en ze hield het geheim van haar eigen verborgen voorraad poeders angstvallig voor zich. Ze waren wel niet zo sterk als die, welke Ivan haar tweemaal per dag gaf, maar ze hielpen althans mee om haar kalm te houden.

'Gaat hij terug naar Rusland? Nu al?'

'Lieve goedheid! Ik geloof, dat je tenslotte de graaf heel aardig bent gaan vinden - zul je hem missen, Virginie? Wilde je dat wij ook gingen?' Hij liep op haar toe bij het venster en legde zijn handen op haar schouders, in een gebaar dat genegenheid uitgedrukt zou hebben bij elke andere man. Maar wanneer Ivan haar aanraakte, kostte het haar de grootste moeite om niet ineen te krimpen.

ik dacht dat jij zo gebrand was om me mee naar Rusland te nemen voor een ontmoeting met mijn - de tsaar,' zei Ginny met een opzettelijk kleurloze stem. 'En de laatste keer dat ik de graaf gesproken heb, heeft hij niets gezegd over zo'n spoedig vertrek.'

'Nou, misschien is hij van gedachten veranderd! Tenslotte is er voor hem geen reden meer om hier rond te hangen nu de senaat eindelijk de aankoop geratificeerd heeft.' Zijn vingers klemden zich vaster om haar schouder. Ze kon wel raden hoe verstoord Ivan in werkelijkheid was, dat ondanks zijn pogingen, evengoed als die van senator Brandon, het allemaal toch doorgegaan was.

'Nee - hij heeft hier niets meer te doen; hij heeft zijn part gedaan,' zei Ivan langzaam. 'En ik heb hem gezegd dat we hem gauw na zullen komen. Daar kijk je naar uit, is het niet, schat? Misschien kunnen we via Alaska gaan - ik zou je graag het land laten zien de buurt van Sitka. Ik had daar vroeger een grote bezitting - misschien heb ik die nog steeds; ik moet je vader eens vragen om de juridische en technische kneepjes voor me op te zoeken.' Hij glimlachte. 'Die Eskimo's, wanneer die eenmaal getemd zijn, zullen goede slaven worden.'

Ze draaide haar hoofd om en keek hem recht aan. Ginny zag iets geheimzinnigs en bijna wellustigs in zijn glimlach, die haar inwendig deed beven - waarom, wist ze eigenlijk niet.

Iets aangrijpend om te zeggen vóór hij haar reactie kon zien, zei Ginny knorrig: 'Maar om op vanavond terug te komen - hoe kom je erbij, dat Concepción zou willen komen? Ze zou zich waarschijnlijk vervelen en misschien heeft ze al een afspraak.'

Hij lachte en klonk erg met zich zelf ingenomen.

'Je klinkt alsof je jaloers op haar bent! Of is het soms die lijfwacht van Sam Murdock met die woeste snor, die haar overal begeleidt? Ik heb haar eigenlijk al gevraagd en ze zei, dat ze het zalig zou vinden om met ons mee te gaan. Je vindt het toch niet erg, liefste? Natuurlijk moet jij de uitnodiging nog formeel doen - ik verwacht van je, dat je dat doet wanneer we beneden gaan lunchen.'

'O, maar hoe vriendelijk van u om me te vragen. Wat bent u allemaal lief voor me!' De houding van Concepción was, zoals altijd, suikerzoet, wanneer ze tot Ginny sprak in het bijzijn van anderen, maar haar geelbruine ogen glimlachten betekenisvol in die van Ivan Sahrkanov, als om duidelijk te maken, van wie het idee voor die invitatie eigenlijk afkomstig was.

Ginny knarste van onderdrukte woede met haar tanden en toen vroeg Concepción, tot haar verbazing of ze alsjeblieft, alsjeblieft mee wilde gaan naar het nieuwe huis van Sam Murdock - de woninginrichters zouden juist bezig zijn de tapijten te leggen, die net per schip waren aangekomen en ze kon bijna niet wachten om ze te zien.

'U vindt het niet erg?' wendde zij zich liefjes tot Ivan. 'Smith - de man, die ik "Rode Snor" noem - zal ons natuurlijk begeleiden, zodat we dus volkomen veilig zijn.' Ze lachte en tuitte haar volle rode lippen. 'Wist u dat alle lijfwachten van Sam Smith heten? Het is soms erg verwarrend - hij zegt dat het de eenvoudigste manier is, natuurlijk huurt hij alleen maar de beste, maar ik verzin mijn eigen spotnaampje voor hen. Ze zijn "Rode Snor" of "Zwartbaard" - o, die ziet er werkelijk als een zeerover uit - of "Geel Haar"...'

Iedereen lachte, zelfs de prins en zijn stem klonk zeer welwillend toen hij Ginny zei, dat zij natuurlijk moest gaan, het uitje in de frisse lucht zou haar goed doen.

'Ik ga naar de Beurs en daar zal ik waarschijnlijk de hele dag blijven. Maar ik heb niet vergeten dat ik twee lieftallige dames naar een diner moet begeleiden - jullie zullen me niet laten wachten?'

En weer was het Concepción die het initiatief nam en lachend beloofde, dat ze ruimschoots op tijd terug zouden zijn om zich te kleden en op hem te wachten.

Toen ze echter alleen samen waren, naast elkaar zittend in de lichte open victoria, was het gezicht van Concepción knorrig, haar mond was stijf opeen geknepen en ze had geen woord te zeggen, terwijl ze op de 'Rode Snor stonden te wachten.

'Echt een mooie dag om te rijden,' waagde de stalknecht met het rode gezicht te zeggen en keek ongeduldig over zijn schouder naar de stallen. En toen, Ginny voelde haar hart plotseling opspringen waardoor alle kleur uit haar gezicht verdween, alvorens het heftig begon te bonzen.

In plaats van de man, die ze verwacht had te zien, de in het zwart geklede lijfwacht, die nu naar buiten kwam en op het rijtuig toeliep met de bekende lange gemakkelijke pas, was Steve - nog steeds met een baard, zijn blauwe ogen donker als de baai op een bewolkte dag.

Beleefd tikte hij tegen zijn hoed tegen hen beiden en nam de teugels over van de zichtbaar opgeluchte stalknecht, die een moeilijke periode achter de rug had met het vasthouden van twee levendige volbloedpaarden.

'Vandaag heeft "Red" een vrije dag. Meneer Murdock zei dat ik zijn taak moest overnemen tot hij terug was.'

'Juist, Smith. Ga jij ons rijden?'

De woorden van Concepción klonken alsof ze uit haar gewrongen waren en Ginny, die nog steeds sprakeloos was door de schok en haar vrees, zag een van zijn mondhoeken spottend vertrekken, terwijl hij de teugels nam en lenig op de verhoogde bok sprong.

'Het genoegen is geheel aan mijn kant, mevrouw. Prinses?'

Waarom moest zijn stem altijd zo'n spottende klank aannemen, wanneer hij zich tot haar richtte? Hij moest gek zijn - o God, als Ivan hem gezien had of Sonya ... Maar ze behield nog genoeg gezond verstand over om te zwijgen tot de stalknecht verdwenen was en ze op weg gingen. Maar ze waren nog niet de bocht van de oprijlaan en de grote poort door of Concepción begon boos in het Spaans te mopperen, waarbij ze donkere blikken op Ginny wierp.

'Stapelgek - ah, si, heb ik niet altijd gezegd dat jij dat bent? Wat mankeert jou, Esteban? Of aan mij, wat dat betreft, dat ik jouw vuile werk zou doen, na alles wat deze slet mij heeft aangedaan! En ik twijfel er niet aan of ze zal je opnieuw verraden - wat zie je toch in haar?'

'Houd op te krijsen als een viswijf, "Cepción,"' zei hij rustig over zijn schouder. 'Jullie worden verondersteld twee dames te zijn, die een middag een rijtoer gaan maken, herinner je dat?' . .

'Nee! En waarom zou ik me nu plotseling altijd maar moeten herinneren dat ik een dame ben? Het verveelt me, die hele geschiedenis van een dame uit te hangen en al de stomme dingen, die ik moet leren. Eddie houdt van me, juist zoals ik ben, dat heeft hij gezegd. En wat jou betreft, Esteban, en haar' - de schroeiende blik van Concepción gleed verachtelijk over Ginny - 'vroeger had ze tenminste nog wat leven in haar. Nu - moet je dat zien! Ze laat me zeggen wat ik wil! Ik zeg je, prinses, ik zou die stomme prins van je kunnen wegkapen, als ik maar met mijn vingers knipte. Ik zou elke man, die ik zou willen, van je kunnen wegnemen.'

'En je zou ook de straat op gegooid kunnen worden, met je mooie nieuwe japon en alles, als je niet onmiddellijk met die tirade stopt,' zei Steve rauw; de waarschuwende klank in zijn stem maakte dat Concepción boos haar schouders ophaalde en met een knorrige blik achterover in de kussens zonk in de hoek van het open rijtuig. Fluisterend voegde ze Ginny toe: 'Nou, het is waar en dat weet je, is het niet?'

'Wanneer je over hém praat, is het niet langer een kwestie van nemen, is het wel ?' Ginny antwoordde gespannen, het kostte haar al haar wilskracht om stil te zitten en te trachten haar gezicht in bedwang te houden.

Toen ze het huis zag, was ze haar eigen boze gedachten bijna vergeten - het leek alsof het op de helling van de heuvel gegroeid was, het steeg omhoog met zijn witte kolommen en zuivere schoonheid tegen een achtergrond van groen geboomte en een blauwe hemel. Eén hele zijwand van het landhuis, dat gebouwd was in een Griekse klassieke stijl, gaf uitzicht op de stad en de baai.

De deur stond open en in de hal waren verscheidene werkmensen bezig. Steve nam de leiding en voerde Ginny en Concepción aan hen voorbij met een hoofdknikje. Als een gids, die een rondleiding verzorgde, was zijn stem absoluut uitdrukkingsloos.

'De eetkamer - Sam noemt het de banketzaal. En hier doorheen is de grote balzaal. Er is boven nog een, met een terras, dat lijkt te hangen boven een natuurlijke rotstuin beneden. De vleugel van de bedienden kun je zien door dit raam hier - alleen het laatste gedeelte. En ik ben bang dat ze in de keukens en de salons nog aan het werk zijn. Willen jullie soms naar boven?'

Het was Concepción, die als een eigenares bezit nam van zijn arm, ongehinderd door de zijdelingse starende blikken van de werkmensen.

'Het is erg mooi, Steban, querido. Ik zou vooral de slaapkamers willen zien. Zijn die al klaar?'

'De meeste wel.' Voor de eerste maal keek Steve Ginny rechtstreeks aan en ze zag met een lichte niet te onderdrukken huivering, dat hij nog steeds niet lachte; en dat er in zijn ogen een zekere hardheid aanwezig was. Omdat ze wat achterbleef, pakte hij ongeduldig haar arm, bijna kwaad. 'Ik wil met je praten, voor het geval je dat nog niet geraden had. Dat is waarom ik Concepción overgehaald heb om jou vandaag hier te brengen.'

'Nog meer bedrog - maar ja, daarin ben je een meester, is het niet? Ik denk, dat je intriges gebruikt terwille van de intriges, Steve Morgan, maar ik zou er liever niet in betrokken worden, als je het niet erg vindt.' Ze probeerde achter te blijven, maar hij verstevigde zijn greep op haar en wanneer ze niet toegegeven had, zou hij haar ongetwijfeld de trap op gesleurd hebben.

'Sorry, baby - vooral als je er zo gevoelig voor bent. Maar je bent erin betrokken. Meer dan je denkt. En dat is een onderdeel dat we moeten bepraten. Nu verdomme, of je wilt of niet!'

Wanneer hij die rauwe, onverzoenlijke klank in zijn stem liet horen, zijn zwarte wenkbrauwen dreigend samentrok, moest Ginny zuiver uit gewoonte sidderen. Ze beet knorrig op haar lip, het volgende ogenblik schoten haar ogen boze flitsen, toen Concepción in een bijtend gelach uitbarstte.

'O - ik zie dat jullie tweeën weer ruzie gaan maken! In dat geval denk ik, dat ik maar beter tactvol kan doen en verdwijnen, hè? Ik geloof dat ik hier gemakkelijk alleen de weg wel kan vinden, maak je geen zorgen - en als je het mij vraagt, Esteban, dan zou je al lang geleden de gewoonte aangewend moeten hebben om haar te slaan! Het is de enige behandeling, die sommige vrouwen begrijpen.'

'In dat geval,' siste Ginny en haar groene ogen werden zo smal als die van een kat, 'hoop ik dat hij jou regelmatig slaat. Jij hebt een beetje beschaving dringen nodig en dat is al het minst wat ik ervan kan zeggen!'

'En jij! Ondanks al de mooie maniertjes die je de laatste tijd hebt aangenomen, is het voor iedereen duidelijk dat je in je hart nog steeds een puta bent! Hoe zit het met die juwelen armbanden die Sam je gegeven heeft? Heb je hem al terugbetaald of wacht je tot je echtgenoot weer vertrokken is?'

'Het zijn gewoon een paar teven, waarvan de haren overeind gaan staan zodra ze elkaar zien,' dacht Steve toen hij hen met geweld van elkaar scheidde en een spuwende Concepción wegstuurde met een flinke klap op haar ronde dij. Maar Concepción begreep hij tenminste en hij was in staat om met haar temperamentvolle woede-uitbarstingen om te springen. Hij was begonnen te beseffen, dat hij Ginny helemaal niet begreep - en erger: hij was niet langer zeker van de manier waarop hij haar moest behandelen. Hij duwde een van de openslaande deuren open, die toegang gaf tot een breed terras, een balkon eigenlijk, dat langs de gehele lengte van de kamer liep.

'Steve,' begon ze te zeggen en toen merkte Ginny, dat ze tegen het ijzeren hek leunde, dat in haar rug drukte.

'Je hebt toch geen hoogtevrees? Waarom kijkje niet naar beneden? Draai je hoofd om, prinses. Dan zie je de hele stad aan je voeten liggen.'

Onwillekeurig had ze zich aan zijn schouders vastgegrepen, toen hij zich over haar boog, maar nu vielen haar handen slap neer.

'Wil je me doodmaken? Is het dat, waarom je me hier gebracht hebt? Als je dat doet, is er niets om je tegen te houden, is het wel? We zijn alleen en je zou altijd kunnen zeggen dat het een ongeluk was. Zelfs Ivan zegt dat ik onevenwichtig ben.'

Bij de aanblik van haar gezicht, dat volslagen ontdaan was van elke kleur, maar niettemin toch uitdagend, betreurde Steve zijn ruwheid al. Hij had haar niet hier gebracht om haar angst aan te jagen, maar om te proberen met haar te praten. Waarom had ze altijd het effect om hem zijn zelfbeheersing te doen verliezen?

Abrupt wendde hij zich van haar af. Juist alsof hij het niet kon verdragen om haar nog aan te raken, dacht Ginny.

'Wat maakt, dat u zich verbeeldt, dat ik u zou willen vermoorden, mevrouw? Neemt u me niet kwalijk. Misschien bent u gewend om meer formeel toegesproken te worden! Uw Hoogheid - Prinses Sahrkanov. Daar u de dochter van de tsaar bent - er is geen reden om achteruit te deinzen - zoudt u gewend moeten zijn aan de vleierij van het gewone volk!'

'En jij zou, alles wat ik zeggen wil, gebruiken om me pijn te doen, is het niet? Je zult me niet zeggen waarom je besloten hebt om plotseling weer in mijn leven te verschijnen. Al wat je tot nu toe gedaan hebt is getracht om mij pijn te doen. Waarom al die drukte? Wat denk je nog meer tegen me te kunnen doen? Als je plotseling overgevoelig geworden bent: ik kan me gemakkelijk over deze leuning gooien - dat zou meteen een eind aan jouw probleem maken, is het niet?'

Op het ogenblik dat ze die woorden naar hem toeslingerde, had ze werkelijk de neiging om dat te doen. Overal een eind aan maken ...

Ze leunde terug tegen het hekwerk, alsof ze wenste dat het zou breken en Steve greep haar in zijn armen. Het was een zuiver instinctmatige daad, iets dat hij niet kon helpen. En toen ze daar eenmaal was, kon hij haar niet laten gaan.

Ze beefde; nu hij haar vasthield kon hij de geur van haar haren ruiken, de bijzondere soepelheid van haar lichaam voelen nu ze tegen hem aanleunde. Boosheid, gemengd met teleurstelling, maakte hem wreed. Hij draaide een haarlok om zijn vingers, trok haar hoofd achterover en beukte zijn mond tegen de hare.

De bovenste knoopjes van haar tot de hals gesloten japon waren los en Steve haalde de dunne gouden ketting te voorschijn, die ze om een onverklaarbare reden vandaag om gedaan had.

'Ben je van plan die sleutel te gebruiken?'

'Ik begrijp het niet, Steve.'

'Wat begrijp jij niet?' Hij trok haar mee in de slaapkamer, terwijl hij sprak en de plotselinge overgang van licht naar donker verblindde haar, zodat ze struikelde. Ze voelde hoe hij haar opving.

'Wat begrijp jij niet?' herhaalde hij en zijn stem was plotseling weer ruw en hatelijk geworden. 'Ik geloof dat je dat wél doet - jouw soort vrouwen weten altijd wanneer een man haar wil hebben. En vervloekt, met jouw wellustige kleine ziel: ik wil je ook nog steeds hebben! Dus ...'

Met lage, ademloze stem zei ze: 'Dus? Wat probeer je me te zeggen? Dat ik een slet ben, maar je wilt me hebben - op de manier waarop een man een slet wil? Waarom heb je dan het gevoel dat je scrupules hebt? Als het dat is, waarom je me hier gebracht hebt, waarom maak je het dan niet af? Doe zoals je wilt, ik heb langzamerhand wel geleerd dat het beter is om niet te proberen met je te vechten.'

Zijn greep op haar werd plotseling slap en hij gaf haar een verachtelijke zet, die haar ruggelings tegen het bed deed belanden.

Ginny had het vage gevoel dat dit alles al eens eerder gebeurd was, zelfs de blik in zijn ogen toen hij op haar neerkeek.

'Er is geen reden om te vechten. Feitelijk heb ik je een voorstel te doen.' Ze merkte op, dat hij nog steeds de gewoonte had om zijn duimen achter zijn riem te steken, dat hij nog steeds wijdbeens stond, terwijl hij op haar neerkeek. Hij had zijn rug tegen het zonlicht, dat door de open ramen naar binnen stroomde en het was haar onmogelijk om de uitdrukking op zijn gezicht te lezen.

'Wil je mijn maïtresse worden, Ginny?' In het begin kon ze gewoon niet geloven, dat hij die woorden gezegd had. 'Ik zal je tijd gunnen om erover na te denken, als je al tijd nodig hebt. Maar ik praat over een formele afspraak natuurlijk. De voorwaarden zijn aan jou.'