9

'Ik ben bang dat graaf Chernikoff vanavond niet bij ons zal zijn. Hij is lichtelijk ongesteld. Niets ernstigs - te veel zon, denk ik. Hindert het je niet om alleen met mij te dineren?'

Haar brein was nog versuft door de lange slaap en de gevolgen van de medicijn die ze genomen had, zodat het Ginny niet bijzonder kon schelen. Zelfs toen ze ontdekte, dat er maar voor twee personen gedekt was.

Het zou dus een intiem souper a deux worden. Misschien zou ze nu ontdekken, wat Ivan eigenlijk van haar wilde.

Terwijl de stewards zich met zachte stappen discreet heen en weer begaven en uit de kleine kajuit verdwenen tot het tijd was om de volgende gang op te dienen, deed de prins zijn best om charmant te zijn. Ginny luisterde naar zijn verhalen over de verschillende plaatsen van de wereld die hij bezocht had, de avonturen die hij had meegemaakt. Hij was zelfs enige tijd gouverneur geweest van de Russische provincie Alaska en dat was een van de redenen waarom hij benoemd was in de delegatie van de tsaar, toen de kwestie van de verkoop zich voordeed. Tot dusver had hij geen voordeel getrokken uit het feit dat ze alleen waren en in zulke intieme omstandigheden, maar niettegenstaande zijn buitensporig beleefde manieren vertrouwde Ginny prins Sahrkanov nog steeds niet. Hij had een bepaalde blik in zijn ogen, wanneer die af en toe op haar bleven rusten, die zelfs door het zachte roze licht van de kajuitverlichting niet kon worden verborgen. Terwijl ze antwoord gaf op zijn luchtige conversatie kon Ginny zich er niet van weerhouden te denken: ik vraag me af wanneer hij zijn masker laat vallen?

Hij wachtte tot de steward een stomende samovar binnen gebracht had, gevuld met de sterke thee waarvan de Russen zoveel houden, en weer verdwenen was, de deur achter zich sluitend. Zich voorover buigend hield Ivan haar de met goud bedekte kleine kop voor en zei zacht: 'Ik heb wat van de speciale likeur van mijn vriend Chernikoff erin gedaan. Zullen we op de toekomst drinken - op Russische wijze?'

Ze nipte langzaam en probeerde haar onwillekeurige grimas te verbergen toen ze de uitzonderlijke zoetheid van de drank proefde.

'Maar wat is de Russische manier?'

Hij glimlachte en liet zijn sterke witte tanden zien.

'Wel, wij Russen brengen al onze heildronken uit met thee of wodka. Maar het kost tijd aan het laatste gewoon te raken.' Hij leunde achterover in zijn stoel en zijn ogen bestudeerden haar nu openlijk. 'Ik heb gezien, dat je je niet aansloot bij mijn heildronk. Geeft de gedachte aan wat voor je ligt, je dan geen enkele opwinding?'

Ginny voelde dat hij haar uitdaagde, maar dezelfde bui van onverschilligheid, waardoor ze alleen met hem kon dineren, maakte dat zij haar schouders optrok.

'Niet in het bijzonder. Waarom zou het? Ik heb genoeg opwinding, zoals jij het noemt, in mijn leven gehad om nog uit te kijken naar meer.'

'Zo? En toch ben jij een vrouw die op zich zelf al een opwinding is. Of je het nu zoekt of niet, ik geloof dat jouw leven nooit saai of gewoon kan zijn. Waarom aanvaard je je lot niet? Ga er op af! Na alles wat je overleefd en overwonnen hebt, wil je nu toch niet weglopen?'

'Weglopen? Maar - wat is dit lot, dat ik het niet zou moeten ontvluchten?'

'Weet je dat niet? Ik geloof dat ik mijn bedoelingen duidelijk heb gemaakt op een avond, niet zo lang geleden, toen we in een door de maan verlichte tuin liepen en jij met me redetwistte.'

'Ik geloof dat ik je toen volkomen duidelijk heb gemaakt...'

'Je maakte verontschuldigingen, prinses. Dat was alles. Maar al de redenen die je toen opgaf, gelden nu niet meer. En in plaats van in Mexico te blijven, zoals je je toen plechtig voornam, ben je nu hier op weg naar de Verenigde Staten. Luister naar me!'

Hij boog zich plotseling over de tafel en greep haar pols met krachtige vingers.

'Wil je teruggaan met opgeheven hoofd zoals het een prinses betaamt? Of rondsluipen als een kleine bange veldmuis, als iemands in ongenade gevallen gouvernante? Misschien heb je vergeten hoe wreed de maatschappij kan zijn en in het bijzonder voor iemand uit haar midden. Er zijn geruchten. Er is al heel wat geklets geweest over jouw - eh - verschillende activiteiten zodra de mensen, die eens rond de hofhouding van Maximiliaan hadden rondgehangen, geleidelijk huiswaarts begonnen te gaan. En...' zijn ogen vernauwden zich - 'even voor ik naar Mexico vertrok werd ik voorgesteld aan een dikke en praatgrage Amerikaanse dame, de weduwe van een man, Baxter genaamd. Aha, ik zie dat je je iets herinnert! Ze zei dat ze jou in Vera Cruz ontmoet had ...'

Ginny was eerst bleek geworden, maar nu voelde ze haar gezicht branden. Vera Cruz. Die bijzondere herinnering bezat nog steeds de macht om haar een gevoel te bezorgen alsof er een mes in haar hart werd rondgedraaid.

'Er is al meer over mij geroddeld! Denk jij, dat ik enig verlangen heb om mijn plaats in te nemen in die zogenaamde maatschappij van jou?'

'Je zou je plaats overal in kunnen nemen, in elke samenleving, dat zeg ik je. En op alle daarvan neerkijken als je dat wilt. Als mijn vrouw, prinses.'

De zoete smaak van de thee, die ze veel te snel naar binnen had geslokt om er van af te zijn, zat nog op Ginny's lippen toen ze die zenuwachtig met haar tong bevochtigde.

'Ik dacht - en vooral na wat er nu gebeurd is - ik dacht dat je die nonsens nu wel opgegeven had!'

Sahrkanov trok Ginny overeind, de kamer was vol roze licht, dat weerkaatst werd in de prachtige met robijnen bezette decoratie die hij op zijn borst droeg.

'Waarom noem je dat nonsens? Heb je van het begin af niet gevoeld dat ik een man ben die gewend is zijn zin te krijgen? Wees verstandig, Virginie mooie groenogige Russische zigeunerin! Denk aan je trots. Zou je willen dat ze gaan denken dat je vergaat van verdriet om deze man, die je ontvoerd heeft, je verkracht heeft en je daarna heeft verlaten alsof je niet meer geweest was dan een gewone meeloopster van de troep?' Hij trok haar tegen zich aan terwijl hij sprak en ze leek machteloos tegenover zijn kracht. 'Ik ben geen brute onvervalste Amerikaan, die je tegen jouw wil zou nemen. Ik denk, dat je mettertijd zult verlangen naar mijn omhelzingen. Ik geloof, dat je op dit ogenblik wenst, dat ik je kus ...'

Ginny gaf zich over, zuchtend, met gesloten ogen. Ze voelde hoe zijn hand haar rug begon te strelen, heel zacht; en het was uitermate vreemd, maar haar huid leek plotseling bijzonder gevoelig geworden te zijn. Ze drukte zich dichter tegen hem aan, hijgend, en maakte geen afwerende bewegingen toen zijn hand rond haar schouders gleed en zijn vingers haar borst beroerden, waarbij haar tepels stijf werden. Haar adem ging vlugger en vlugger naarmate zijn handen doorgingen haar op te winden. Zelfs zijn veeleisende kussen, die eens alleen maar haar boosheid hadden opgewekt, veroorzaakten nu een beantwoordende hartstocht waaraan ze niet langer weerstand kon bieden.

'Ik weet echt niet wat er met mij aan de hand is,' dacht ze versuft. 'Misschien ben ik wel degelijk een slet!' Ze herinnerde zich, dat ze zich gaarne gegeven had aan Michel en daarna aan Miguel Lopez. En nu, nu leek het onmogelijk om die Russische prins tegen te houden, die ze verafschuwd had van het eerste ogenblik af dat ze elkaar ontmoet hadden, en die zich met haar alle mogelijke vrijheden veroorloofde. Erger nog, ze kon de reacties van haar eigen lichaam op zijn liefkozingen niet ontkennen. 'Het is waar ... ik ben niet anders dan een hoer ...' Maar ongeacht hoe ze zich in gedachten uitschold, kon Ginny niet verhinderen, dat de tintelende gevoeligheid van haar huid haar inderdaad deden verlangen naar ruwe handen op haar lichaam.

Ivan had haar japon van haar schouders geschoven en boog zijn hoofd om haar borsten te kussen. Ginny hing aan zijn schouders alsof ze ging verdrinken, haar hoofd achterover geworpen. Ze was vervuld van een kwijnend, zuiver sensueel verlangen, dat alles uit haar geest verdreef, behalve genot.

Wat was dat kleine vertrek mooi! Er hing duur fluweel aan de wanden en de zwakke roze lampen deden alles gloeien. Het was precies alsof ze midden in een glas gevuld met de lichtste roze wijn stond en naar de ongrijpbare doorzichtige kleuren keek, die om haar heen golfden.

Plotseling sloeg Ivan zijn arm om haar middel en begroef zijn lippen in haar haren.

'Kijk door de open patrijspoort, chérie,' fluisterde hij. 'Zie je hoe prachtig de oceaan is in het afnemende licht?'

En hij had gelijk. Ze had nooit tevoren zulke kleuren gezien. Tegen een gloeiende rood gestreepte hemel stak de oceaan donkerblauw af - maar die kleur scheen weer over te gaan in turquoise, daarna aquamarijn of een licht opaalachtig groen wanneer een grote golf, bedekt met een kruin van witte schuim van de zijkant van het schip terugrolde.

'Jij - jij bent als de oceaan. Mooi, veranderlijk - een schepsel van stemmingen. En je vrouwelijke lichaam heeft zijn eigen getijden, is het niet?' Zijn handen streelden haar en haar vlees antwoordde, het trilde onder zijn vingers. 'Ah ja! Ik heb me niet vergist die eerste avond toen ik je zag dansen.

Je hebt de ziel van een zigeunerin - die zich alleen maar geeft wanneer zij zelf bereid is. En dat ben je nu, is het niet?'

Haar adem bleef in haar keel steken. Zacht lachend pakte Ivan haar in zijn armen op ...

'Jij gaat mijn vrouw worden, prinses, zodat de hele wereld het kan zien!'

Ze begon te lachen.

'Maar dit is geen sprookje, waar de prinses altijd haar prins ontmoet. Heb je dat niet eens gezegd?'

'Je geheugen is even wonderbaarlijk als de rest van je. Maar ook een prins kan menselijk zijn.'

Later was er een man met een baard, herinnerde zij zich. De kapitein. En hij las voor, in het Russisch. Af en toe zei iemand wat ze moest zeggen en ze praatte de Russische woorden na, zich maar al te bewust van de blauwgroene ogen van Ivan, die haar aan de grond genageld hielden en het gevoel van zijn arm rond haar middel. En toen, nadat al dat dwaze gepraat gebeurd was, kuste Ivan haar opnieuw en lichtte haar in zijn armen op.

'En nu, nu heb ik het recht om je zo vast te houden. Om je te nemen.'

Op een of andere manier waren ze in zijn kajuit aangeland en zijn vingers voelden als vuur tegen haar huid, terwijl hij haar ontkleedde.

'Vannacht ben ik kamenier en knecht, alles tegelijk. Vannacht hoor je alleen bij mij.'

Hij bracht een glas naar haar lippen dat een wonderlijk koele drank bevatte en ze dronk gehoorzaam. Zijn aanrakingen stilden de vreemde honger in haar bloed, de tintelende pijn in haar lendenen. Het was alsof ze in brand gestaan had, elke centimeter van haar lichaam verlangde naar een aanraking. Ze gleed langzaam in de diepte weg ...

'Ik haat het om je uit zo'n gezonde slaap wakker te maken, mijn liefste, maar we zijn bijna in San Francisco. We zijn de Farallones Eilanden al voorbij. Moet je je niet aankleden om de goede senator en zijn vrouw te ontmoeten?'

Met een instinctmatig gebaar trok Ginny het laken tot haar hals op. 'Wat doe jij hier?'

Volledig gekleed, pas geschoren, trok prins Sahrkanov één wenkbrauw in nagebootste ontzetting omhoog.

'Maar, mijn lief! Ik heb er op gelet dat je gisteravond niet te veel wijn dronk. Wanneer je me nu wilt vertellen, dat je vergeten bent dat we gisteravond getrouwd zijn, dan zal ik wanhopig worden.'

'Ge.. .getrouwd?'

Ze volgde de richting van zijn blik, keek naar beneden en zag de zware ringen die ze droeg. Een robijn als duivenbloed, gevat in goud; en daaronder een brede gouden band, ingewikkeld gegraveerd.

'Ze zitten allebei nog een beetje los, vrees ik, maar we zullen ze laten veranderen zodat ze beter om je vinger passen. Later zul je nog veel meer juwelen dragen.'

Hij kwam naderbij en zij staarde naar hem op.

'Virginie, mijn rode roos, die voor mij opengegaan is. Je doet me vergeten dat een man verondersteld wordt niet verliefd op zijn vrouw te zijn. Ik wilde dat we nog op zee waren, helemaal alleen. Ik zou met je rond de wereld varen en terug en niet beseffen,dat de tijd voorbijgleed.'

'Bedoel je dat we echt getrouwd zijn? Ik .. .ja, ik herinner me iets, maar ik besefte niet...'

Hij ging naast haar op het bed zitten en streek het haar van haar slapen.

'Je hebt je antwoorden zonder enige aarzeling gegeven, in volmaakt Russisch. Je zult geen enkele moeite hebben om de taal goed te leren, dat is zeker. Maar je hoefde niet gesouffleerd te worden in de taal van de liefde. Virginie,' zei hij, terwijl zijn stem lager werd, 'ik zou je er erg graag aan herinneren hoe we de nacht hebben doorgebracht, jij en ik. Ongelukkigerwijze is er zelfs geen mistbank om ons te beletten de haven binnen te varen. Zal ik je helpen aankleden?'

Later, toen ze aan de arm van de prins de deinende loopplank afliep, terwijl graaf Chernikoff vlak achter hen liep, voelde Ginny alsof ze in een vreemde droom gevangen was. Ze herinnerde het zich. En toch leek ook die herinnering op een droom. Ze had Ivan haar laten kussen ... En toen had de kapitein hen getrouwd, Ivan vertaalde de woorden en ze had zacht de antwoorden gegeven.

Twee scheepsofficieren waren getuige geweest van de plechtigheid en daarna ... daarna had Ivan haar over de drempel van de kajuit gedragen en ze had zijn liefkozingen vurig en schaamteloos beantwoord. 'Jullie jongeren! Waarom moesten jullie zo ongeduldig zijn?' De stem van graaf Chernikoff klonk korzelig. 'Jullie hadden kunnen wachten om behoorlijk te kunnen trouwen in de kerk. Waarom zoek je een avond uit wanneer ik niet goed ben ?'

'Ah, maar sommige dingen kunnen niet wachten.'

De arm van Ivan drukte intiem rond haar middel, precies onder haar borsten en Ginny, die zonder protest een 'kalmeringspoeder' geslikt had, zei geen woord; ze voelde weer het bekende heerlijke gevoel van matheid over zich komen. Ze was dus met Ivan getrouwd. Welk verschil maakte dat eigenlijk? Een gedeelte van haar geest was in elk geval toch al dood.

'Prinses' noemden ze haar allemaal.

'Aha senator! Mag ik u prinses Sahrkanov voorstellen? Ze zijn gisteren aan boord getrouwd.'

Sonya, bij wie de tranen over de wangen stroomden, was helemaal niet veranderd. En haar vader - maar hij was eigenlijk haar vader niet; hoe moest ze nu aan hem denken? - De senator had nog niets van zijn charme verloren. Het lichtelijk grijzende haar bij zijn slapen deed hem er meer gedistingeerd uitzien.

'Ginny! Dochter!'

Hij omhelsde haar, rook zwak naar tabak en eau de cologne. Toen lag de geparfumeerde wang van Sonya een ogenblik tegen de hare, nog vochtig van de tranen.

'O, Ginny! Als je eens wist.. .maarliefste, we zijn allemaal zo gelukkig om jou!'

Ivan beschermde haar tenminste tegen de verslaggevers, die zich rond hen drongen, hen aanstaarden en vragen stelden.

'Prinses! Het is toch prinses? Wat voor gevoel geeft het weer terug in de Verenigde Staten te zijn?'

'Hebt u enig commentaar over de revolutie in Mexico?'

'U weet dat keizer Maximiliaan geëxecuteerd werd. Wat was uw indruk van hem?'

'Heren, heren! Mijn vrouw is oververmoeid. En ze ontmoet haar ouders na een lange scheiding. Kunt u ons niet enige rust gunnen ? Later zal ze uw vragen beantwoorden, dat verzeker ik u. Ja, we zullen hier enige tijd wonen, zodat u volop gelegenheid zult hebben.'

'Later - later! Alstublieft, vrienden. Ik zal later heel graag een verklaring afleggen, nadat ik mijn dochter naar huis heb gebracht.'

Het huis van de senator was gelegen aan de in zwang zijnde Rincon Hill. Maar Ginny voelde zich te vermoeid om iets te zeggen van de pracht, evenmin als over de rit door de kronkelende omhoog gaande straten van San Francisco. Ze was bijna opgelucht door de aanwezigheid van Ivan aan haar zijde en de manier, waarop hij de vragen voor haar had beantwoord.

'Ik hoop dat je kamer je bevalt,' keuvelde Sonya en liet haar blauwe ogen met een vreemd bezorgde uitdrukking, die voor haar ongewoon was, op Ginny's gezicht rusten. 'Het is natuurlijk eigenlijk een suite. Je zult alle beslotenheid vinden die je wilt hebben ...' Haar woorden stierven weg en impulsief pakte ze een van Ginny's koude handen in de hare. 'Ginny! Wat is er met jou? Ben je - ben je gelukkig? Je bent toch getrouwd ... o hemel!'

Ginny wendde zich van het venster af en fronste lichtelijk haar wenkbrauwen. 'Waarom zegt u dat op die toon ? Ik dacht dat dit was, wat u en mijn vader altijd gewild hebben.'

Bijna sprak Sonya te vlug, ze beet op haar lippen. 'Ja, natuurlijk! We wilden zo graag dat je ... dat je gelukkig werd! Maar zo vlug! Weet je het zeker? Dat is...'

'Er was geen reden om te wachten, is het wel?' De stem van Ginny was koud. 'En Ivan dacht dat dit de beste manier was - om me aan de mensen voor te stellen als zijn vrouw. Tenslotte,' haar stem werd broos, 'ik zou jullie niet met een schandaal willen opknappen. Denkt u dat mijn huwelijk een eind zal maken aan alle praatjes?'

'Ginny!' Ze kon de klank van een shocktoestand niet miskennen. 'Je bent zo veranderd!'

'Natuurlijk ben ik veranderd! Mijn hemel, Sonya, gaan we net doen alsof er niets gebeurd is, sedert we elkaar voor het laatst zagen? Zal ik alle gebeurtenissen opnoemen, die de oorzaak zijn van de verandering, die je bij mij ontdekt hebt?'

Abrupt hield Ginny op toen ze de uitdrukking op Sonya's gezicht zag.

'Het spijt me! Zoals Ivan heeft uitgelegd, ben ik alleen maar oververmoeid. Ik moet werkelijk rust nemen, denk ik.'

De grote, porseleinblauwe ogen van Sonya, waren op de hare gericht.

'Ik ... ik zal Tilly naar je toesturen. Herinner je je Tilly? Ze was zó benieuwd om je terug te zien. En later - ik vermoed dat je je eigen kamenier wilt aanstellen. Maar daarover kunnen we later altijd nog praten, is het niet?' Indien de luchthartigheid in Sonya's stem geforceerd klonk, deden ze beiden alsof ze het niet merkten.

Ginny aanvaardde de lichte kus van haar stiefmoeder en forceerde zich tot een glimlach. 'Ja, als ik uitgerust ben weet ik zeker dat alles verschillend zal lijken. Dank je voor alles en vooral omdat je zoveel geduld met me hebt.'

Waarom leek alles, haar recente huwelijk inbegrepen, nog steeds zo onwerkelijk? En toch herinnerde het ongewone gewicht van de ringen aan haar vinger haar er steeds opnieuw aan dat ze nu prinses Sahrkanov was, de vrouw van Ivan, niet van Steve. Dit was althans een huwelijk, dat haar 'vader' niet zou trachten te annuleren!

Ze had ternauwernood de deur horen opengaan maar plotseling stond Tilly daar, die haar met ronde ogen aanstaarde.

'O, juffrouw! Dat... mevrouw bedoel ik ... ik kan het nog steeds niet geloven. Dat u hier bent, na al die tijd en nog getrouwd ook. Het is zo'n knappe heer! Zo aristocratisch ook. U weet niet hoe gelukkig we allemaal zijn om u, mevrouw.'

Hun ogen ontmoetten elkaar, de kamer door, en plotseling, intuïtief, wist Ginny dat ze allebei aan hetzelfde dachten. Niet aan Ivan maar aan een andere man. Een donkerharige, blauwogige bandiet, met gekruiste bandeliers over zijn borst, die Ginny naar zijn paard sleurde om haar weg te dragen. Dezelfde man die zij bevochten en gehaat en bemind had - over een half continent. O, Steve! Waar was hij nu? Wat zou hij denken, wanneer hij het ontdekte?