20

Afschuw - desillusie. Dat waren de gevoelens die later in Ginny's gedachten de boventoon voerden. Ze had de betrekkelijke veiligheid van haar kamer bereikten speelde het klaar om een dolle Delia te kalmeren met een verhaaltje, dat ze door het bos gereden waren en zij van haar paard was geworpen.

'O, mevrouw - prinses! Ik durfde het hun niet te vertellen, voor het geval ze boos op me geworden waren. Ik bleef maar hopen, dat u terug zou komen; dat u niet gewond was of een ongeluk gekregen had - u bent toch niet gewond?'

Niet aan de buitenkant, dacht Ginny bitter, maar ze schudde slechts haar hoofd tegen het meisje, dat uit pure opluchting maar bleef doorkwebbelen.

'O, wat vreselijk, vreselijk zonde!' zei ze toen Ginny haar rijkleed, dat eens haar favoriete was geweest, opzij gooide. 'Het is helemaal gescheurd - kijk, precies bij de schouder en bij de knoopjes aan de rok bij de zijkant. Maar misschien kan ik het repareren.'

'Alsjeblieft - probeer het maar niet!' zei Ginny scherp. 'Ik ... ik wil dat ding nooit meer zien. Gooi het maar weg.'

Ze ging op bed liggen, nadat Delia de gordijnen had toegetrokken en de kamer daarmee donker had gemaakt; ze sloot opzettelijk haar ogen en probeerde om haar geest leeg te maken, terwijl ze lag te wachten op de heerlijke matheid, die haar spoedig zou overvallen. Eén kleine dosis van haar tonicum ... en weldra, weldra: vergetelheid.

'Ik zal ze zeggen, dat u te lang in de zon geweest bent en nu hoofdpijn hebt gekregen - ze waren pas tien minuten terug toen u binnenkwam, mevrouw.' Het gefluister van Delia klonk uit de verte, terwijl de beelden in Ginny's brein elkaar najoegen.

Na een tijdje hield ze op met nadenken en dreef toen op een rozegetinte wolkenzee, die zachter was en meer drijfkracht had, dan alles wat ze ooit tevoren gekend had, en ze wilde daar blijven, zacht drijvend, voor altijd.

Iemand schudde haar schouder, ze viel van de rand van de wereld af.

Ginny werd plotseling wakker met bonzend hart en haar eigen stem, die in haar oren galmde.

'Nee! Nee, ik wil niet...'

'Virginie! Wat is het, dat je niet wilt, chérie? Was het een boze droom?'

Haar ogen knipperden en een ogenblik lang dacht ze dat ze nóg droomde. Ivan, uitgerekend Ivan - hier? Nu? Mechanisch trachtte ze haar zintuigen bijeen te krijgen, ze mompelde: 'Ik ... ik droomde, dat ik viel.'

'Ah, ja. Van een paard misschien? Ik heb gehoord over jouw ongelukje van vanmiddag en natuurlijk maakte ik me zorgen.' Hij zat op de rand van haar bed en beklopte haar ijskoude handen. Hij glimlachte tegen haar: 'Je bent toch nog niet steeds in een shocktoestand? Ben je gewond? Ik heb dat dwaze meisje van je gezegd, dat ze je ouders meteen op de hoogte had moeten stellen. Je had door een dokter onderzocht moeten worden.' Nog steeds glimlachend hield hij haar handen vast, toen zij instinctmatig probeerde om die weg te trekken. Prins Sahrkanov boog zich voorover en kuste haar opzettelijk op haar mond. Geheel onvrijwillig, zonder erbij te denken, voelde Ginny zich door die kus ineenkrimpen.

Hij hief zijn hoofd en keek haar verwijtend aan, zijn merkwaardig blauwgroene ogen als glanzende, doorzichtige stenen.

'Mijn schat! Wat is dit nu? Ik dacht dat je, na een scheiding van veel te veel dagen, blij zou zijn om me te zien. Of misschien is je kilte een gevolg van ... van de schok, die je vanmiddag gehad moet hebben. Je ziet nog zó bleek, ik maak me hoe langer hoe meer zorgen over je!'

'Ivan! Alsjeblieft! Ik ben helemaal in orde, dat verzeker ik je. Het was een ongeluk en ik werd niet gewond, alleen maar door elkaar geschud.'

'Teveel, om je echtgenoot behoorlijk te kussen? Je trilt als een espenblad, mijn schat. Misschien moet ik onze charmante gastheer vragen om toch maar een dokter naar je te laten kijken.'

'Nee!' riep Ginny uit, veel te snel en te scherp. En daarna: 'Dat is echt niet nodig, Ivan.'

'Natuurlijk. Ik weet zeker, dat je niemand wilde lastig vallen. Maar ik moet bekennen toen ik dit zag, ik me wél zorgen maakte!' Plotseling haalde hij achter zijn rug haar gescheurde en verfrommelde rijkleed te voorschijn; hij hield het enkele ogenblikken kritisch in de hoogte en wierp het toen weg. 'Al die scheuren en tornen - en vlekken van gras en water. Kun je het een echtgenoot kwalijk nemen om zich dan zorgen te maken ? Je moet kneuzingen hebben opgelopen. Is daarvoor gezorgd?'

'Ivan ...' Haar stem klonk gespannen en haar gedachten dwarrelden door elkaar. Hij speelde met haar, als een grote kat; zijn ogen vernauwden zich lichtelijk en sloegen haar zorgvuldig gade, zelfs toen hij bleef glimlachen. Wat moest ze hem zeggen? Wat kon ze zeggen? Ginny slikte haar droge keel. 'Ik ... ik heb geluk gehad, denk ik. Ik viel op het gras zodat... ik was niet gewond, alleen even verdoofd. Eerlijk, ik ben nu weer helemaal goed.'

'Je japon werd dan zeker door de struiken gescheurd. Ma pauvre petite! Wat een verschrikkelijke ervaring voor je. Is je mooie blanke huid beschadigd? Dat zou al te erg zijn - laat me eens zien, schat.'

Met een plotseling snel gebaar, trok hij de schouders van haar dunne, batisten nachtpon naar beneden. Ginny probeerden weg te kruipen.

'Maar ik ben je man! Of ben ik zó lang van je weggeweest, dat je dat vergeten bent? Wat een opluchting - geen enkele schram. Wat heb jij een geluk gehad!'

'O ... alsjeblieft!'

Zijn handen grepen haar schouders steviger beet en duwden haar terug in de kussens.

'Misschien heb ik je verwaarloosd.' Hij boog zijn hoofd en drukte zijn lippen tegen haar hals, haar half zichtbare borsten; elke kus was even pijnlijk als een slag. En toen, terwijl zijn vingers zich in de zachte huid van haar wangen begroeven, kuste hij haar mond, forceerde die open, zijn tanden kneusden haar lippen. En eindelijk, terwijl hi j zijn hoofd oplichtte, zei hij: is dat wat je gemist hebt, mijn kleine Virginie? Een man om je lief te hebben?

Antwoord me niet, er moeten toch zeker geen geheimen bestaan tussen man en vrouw? Of moet ik een dokter laten komen om na te gaan wat er precies vanmiddag met je gebeurd is? Je kunt vrijuit met me praten, kleintje, ben ik niet de meest begrijpende van alle echtgenoten?'

Hij boog zich over haar heen en hield haar onder door het gewicht van zijn lichaam, hij glimlachte in haar bleke gezicht.

'Weet je zeker, dat je je wel goed voelt? Onderweg ben ik afgestapt bij het huis van sir Eric en heb gehoord hoe sterk je kunt zijn, wanneer je je eer verdedigt. Mijn eer evengoed. De arme man was helemaal van streek. Maar ik heb ook gehoord, dat de heer die jou gered heeft niemand minder was dan de rijke en machtige Sam Murdock. Wat een geweldige bof, hè? En nu ben je hier, in het hol van de leeuw, is dat niet de juiste uitdrukking? Hij is erg met je ingenomen, zeggen ze; hij heeft je duidelijk attenties bewezen. Maar het was toch zeker niet de attentie van meneer Murdock, die jouw ongelukkige incident van vanmiddag veroorzaakte? Meneer Murdock hield zich met zijn andere gasten bezig naar ik begrepen heb. Waarom beslootje in die hete zon uit rijden te gaan?'

'Dat heb ik je gezegd! Ik wilde rijden, ik dacht dat ik de anderen nog wel kon vinden. Maar ik ben verdwaald en ... Mijn paard schrok opeens.'

Hij streelde haar haren, wat haar deed sidderen.

'Mijn arme lieveling. Wat ben je in de war geraakt! Misschien heb je je hoofd bezeerd. Ik geloof echt, dat ik een dokter laat komen. Je bent ongelofelijk gespannen.'

Ginny's ogen schitterden door ongestorte tranen van angst en machteloosheid en haar lichaam verstijfde.

'Wat probeer je me aan toe doen? Je maakt me wakker uit mijn slaap om ... om me te beschuldigen van ... ik weet eigenlijk niet waarvan je mij beschuldigt! Ik zeg je: ik ben gaan rijden en ik ben gevallen. Maar wanneer jij erop staat een dokter te halen, ga je gang. Ik kan je niet tegenhouden.'

Toen hij zag dat hij haar opstandig gemaakt had, verzachtte het gezicht van Ivan Sahrkanov en hij begon weer op zijn bekende zachte manier te spreken, de manier die ze zo had leren vrezen.

'Wat ben ik gedachteloos geweest! Maar je begrijpt mijn bezorgdheid toch zeker wel? Heel goed, Virginie, voor het ogenblik zal ik de zaak laten rusten ik heb begrepen dat meneer Murdock vreselijk gesteld is op jouw aanwezigheid bij het diner van vanavond en dat er daarna gedanst zal worden. Dus, wanneer je zeker weet dat je je goed genoeg voelt, kunnen we hier later nog eens over praten. En ik zal zien of ik hier in de buurt een dokter kan vinden.'

Ofschoon ze het klaarspeelde om haar ogen onafgewend op de zijne gericht te houden, besefte Ginny dat Ivan niet teruggekrabbeld was.

'Wat trek je vanavond aan? Mag ik kiezen?' Ivan was naar het kabinet gelopen, dat naar cederhout rook en waar rijen jurken, zorgvuldig uitgepakt en opgeperst door Delia, dicht opeen hingen.

'Aha, ja ... deze, denk ik. Wit en goud. Goud is het symbool van Californië

en wit van de onschuld. Ik heb je deze jurk nog nooit zien dragen. Je zult er goed in uitzien, denk ik.'

De avond ging voorbij als een boze droom. Sam Murdock glimlachte beleefd, maar hield zich op een afstand. Senator Brandon, aan wie ze nog steeds dacht als haar vader, scheen andere zorgen te hebben. En dat had Sonya in feite ook, al leek ze dan bezorgd voor Ginny en vroeg ze haar of ze zich wel goed voelde.

ik heb gehoord dat je uit rijden geweest bent en gevallen bent. O, Ginny, waarom heb je ons niet gezegd wat er gebeurd was? Ivan was helemaal ontdaan.'

Maar Sonya viel gemakkelijker te overtuigen dan Ivan, omdat Sonya vanavond ergens anders zorgen over had en dat toonde, door het zenuwachtige spel van haar vingers en de manier waarop ze naar haar echtgenoot keek.

Ginny had het gevoel of ze in een ziekelijke, ellendige verdoving verkeerde. Vanavond hielp zelfs de hoofdpijnpoeder niet, die ze stiekem had ingenomen, om de werkelijkheid buiten te sluiten. En dan, de glimlachende aanwezigheid van Ivan in de kamer, zijn ijskoude ogen die haar nadenkend bekeken, terwijl ze zich kleedde, zodat ook Delia zenuwachtig werd; haar vingers werden onhandig. De zware, getordeerde ketting, die hij haar voor vanavond gedwongen had te dragen, omdat die bij haar japon paste, gaf haar het gevoel van een touw rond haar hals, dat haar verstikte. Onwillekeurig gingen Ginny's vingers er elk ogenblik heen om die aan te raken, om eraan te trekken.

ik had vanavond twee poeders moeten nemen ... o mijn God, wanneer komt er een eind aan?' dacht ze.

Eerst het diner - de volgende gang kwam veel te vlug na de vorige. Ze had maar een beetje met het eten op haar bord gespeeld, ze was nauwelijks in staat een paar happen naar binnen te krijgen. Ze voelde zich misselijk. En Ivans bezorgde gefluister: 'Schat, ik geloof dat je echt niet goed bent, zoals je straks beweerde. Je bent zeker niet je eigen levendige zelf. Ik sta erop, dat er een dokter komt om zeker te weten, dat die val je niet gekwetst heeft.'

Waarom begon Ivan haar plotseling angst aan te jagen? Er was niets dat hij kon doen, tenslotte - hier niet. Dat moest ze blijven onthouden. En de snauwende, verachtelijke toon van Concepción vergeten, toen die zei: 'Overspelige! Als ze maar de kans krijgt, gaat ze met elke man naar bed ... Waarom bemoei je je nog met haar, Esteban?' Haar gretige vingers, die zich om de arm van Steve klemden ...

Vanavond was Concepción beneden gekomen in een japon van glanzende zijde en brokaat - oud goud met groen bespikkeld. En Concepción had geglimlacht, haar gele kattenogen, bedekt door haar oogleden, glinsterden. Haar blik had nauwelijks op Ginny gerust en had toen over haar heen gekeken, maar diezelfde ogen hadden een poosje op Prins Sahrkanov gerust, bij wie de glinsterende decoraties op zijn borst schitterden.

Het was heet onder de briljante gloed van de kroonluchters. Van de galerij klonk zachte muziek en Ivan zorgde ervoor, dat Ginny's glas steeds gevuld bleef. Donkere gedachten, als het aanstrijken van vleermuisvlerken aan de grenzen van haar geest. Ivan, prins Sahrkanov. Haar echtgenoot. Waarom had ze hem getrouwd? Waarom had hij haar getrouwd? Waarom was ze de dochter van de tsaar - o nee, dat deel viel nog steeds niet te geloven. Zoals alles wat er met haar gebeurd was, alles sedert Ivan besloten had Mexico te bezoeken. Om haar te vinden.

'Kom, mijn liefste. We gaan dansen.'

Als een marionet stond ze op en ging naar de patio, terwijl de hand van Ivan haar stuurde. Als een porseleinen pop, met een geverfde glimlach om haar mond, danste ze en voelde ternauwernood de koelte van de nachtelijke bries op haar gezicht.

'Je bent vanavond zo stijf, mijn prinses. Die ongelukkige val, hè? En toch heb ik begrepen, dat je gisteravond als een zigeunerin gedanst hebt. Hoe kan ik de eerste keer vergeten, dat ik je heb zien dansen?' Luchtige, vluchtige woorden met een verborgen bedoeling. Hoe was Ivan zoveel te weten gekomen, gedurende de korte tijd dat hij hier was? Hoe lang zou hij nog met haar blijven spelen?

Ze ging van het ene paar armen over in het andere. Daar was Ivan, die notabene met Concepción danste, zijn hoofd naar het hare gebogen, toen ze om een of andere grap lachten. Ivan was slim - waartoe zou hij Concepción kunnen overhalen om hem te vertellen?

Ginny kon zich niet herinneren wie haar eigen partners waren geweest of wat ze tegen hen gezegd had. Haar hoofd begon ondragelijk pijn te doen en zelfs Ivan schrok bij de aanblik van haar gezicht, van de enorme helderheid van haar ogen.

'Ga naar boven en neem wat van je medicijn in. Je hebt er de hele avond uitgezien als een kleine geest!' Hij stond met haar in de schaduw en zijn vingers klemden zich wreed om haar blote arm, wat een ongewilde kreet van pijn van haar bleke lippen deed komen. 'Je bent niet zo slim als ik eerst dacht, is het wel? Sam Murdock at uit je hand en dat moest jij zo nodig bederven door een rendez-vous in het bos met een van zijn bedienden! O, ja!' Zijn tanden glinsterden wit, toen zijn lippen tot een karikatuur van een glimlach vertrokken. 'Dacht jij, dat ik dat niet zou ontdekken? Ik heb mijn eigen manieren - en mijn spionnen. Je doet er goed aan je dat te herinneren, Virginie, wanneer je de volgende keer weer een man nodig hebt om je bloed af te koelen! Een bediende! Als we in Rusland waren - enfin, dan had ik mijn eigen methoden om dat soort zaken af te handelen. Dat weet je toch, is het niet?'

'O!' Ze hijgde en zijn vingers sloten zich vaster, hij trok haar tegen zich aan, zodat het erop zou lijken, indien iemand hen zou zien, dat hij haar slechts welterusten kuste.

'Laten we eens en vooral dit goed afspreken, lieve. Nu en voor altijd. Ik heb er geen bezwaar tegen dat je minnaars hebt, wanneer je discreet bent, maar dat zullen mannen van mijn keus zijn. Begrijp je dat? Jóuw smaak is betreurenswaardig. Mexicaanse soldaten, gewone dieven en moordenaars... Nee, in de toekomst zal ik een keus voor je doen. Mannen met enige status. Mannen, die rijk genoeg zijn en genoeg invloed hebben om ons allebei te helpen. Begrijp je mijn bedoeling? Want als je dat niet doet...'

Ginny probeerde haar gedachten te concentreren op wat hij zei, maar de poging was bijna te veel voor haar. Hij sloeg een arm om haar middel, hield haar pols tussen hun lichamen en boog zijn hoofd tot zijn lippen langs haar oren streken.

'Wanneer je geen acht slaat op wat ik zeg, mijn liefste prinses, dan zal ik andere middelen moeten gebruiken om het je te doen begrijpen. Je beseft dat ik alle recht heb om je te kastijden als ontrouwe echtgenote? Of... die hoofdpijnen, die je hebt. Misschien zijn die een aanwijzing voor een dreigende hersenkoorts? Een kort verblijf in een sanatorium zou je misschien goed doen, zonder poeders, zonder een sterk tonicum om je symptomen te verbergen. Ik zou het haten om de papieren te ondertekenen, natuurlijk, en het zou helaas ons bezoek naar Rusland uitstellen, maar ...'

'Alsjeblieft - alsjeblieft!'

'Aha!' Hij hief zijn hoofd op en keek neer op haar witte, afgewende gezicht, met een blik van voldoening in zijn ogen. Eindelijk had hij haar gebroken. Maar eerst moest die oude gek, Chernikoff, gerustgesteld met excuses en weggestuurd worden. Hij zou zelf Ginny wel mee naar Rusland nemen, later. Wanneer hij zeker was van haar uiteindelijk capitulatie.

'Heel goed, lieve. Nu we elkaar begrijpen, waarom ga je niet naar boven en naar bed? Ik zal wel laat zijn - ik ben uitgenodigd voor een spelletje kaart met onze charmante gastheer en een paar van zijn vrienden. Wie weet, misschien kan ik hem wel overtuigen, dat jou kleine excursie in het bos volmaakt onschuldig was - of dat je verkracht werd! Dat zou de eerste keer niet zijn, is het wel? Ik heb wel eens gehoord dat er vrouwen zijn, die een verkrachting prettig vinden.'