52

De luide, opgewekte muziek van Mexico pleegde een aanslag op haar zintuigen toen ze in de deuropening van de balzaal stond en de koele nachtlucht inademde. De toortsen die zij tegen de muren had laten plaatsen wierpen hun vrolijke oranje licht en leverden genoeg warmte om de kilte te verhinderen, evenals de hoeveelheden tequila, agave-brandewijn en rode wijn, voor hen die een meer gedistingeerde smaak zouden hebben. Hier was geen gespannen decorum meer. Er klonk gelach en lawaai en de openlijke vreugde van een Fiesta. Vanavond lachten zelfs de strengste vaders toegeeflijk, wanneer hun dochters met de Tejanos dansten, die gewoon op de muziek afgekomen waren. Zo lang als de jonge mensen binnen de lichtkring bleven, die geworpen werd door de flakkerende toortsen, wat deed het ertoe? Een Fiesta was een plezierige, feestelijke bijeenkomst en drank en voedsel waren in overvloed aanwezig - geen mens, die zijn bord niet voor de tweede keer vulde, en stomend-hete tortilla's opstapelde naast chili, dat een gat in je gehemelte kon branden, precies zoals het moest zijn, grote hompen vlees, goed en vers, die smaak verleenden aan de bonen.

In het midden van de binnenplaats was een vuur ontstoken. En om de middeleeuwse sfeer nog meer te benaderen werd een heel kalf langzaam aan het spit rondgedraaid, en de heerlijke geur vermengde zich met de nachtlucht.

'Hier buiten is het veel prettiger,' zei Matt Carter. 'Het lijkt ook wat natuurlijker. Ik kreeg binnen steeds het gevoel, dat ik zou stikken, met al die verwaande mensen en de vrouwen, die ons aanstaarden alsof we een soort wangedrochten waren, die alleen maar buiten hoorden.' Met een sluwe zijdelingse blik voegde hij eraan toe: 'Waarom ben jij niet binnen bij de rest? Vindt Missie die senor Ortega meer naar haar smaak, sinds ze begonnen is zich met die rijke lui af te geven?'

Het was alsof Manoio voor die stekeligheden niet ontvankelijk was, ofschoon hij in een afschuwelijk humeur naar buiten gekomen was; en zelfs Matt twijfelde eraan of hij hem wel zou aanspreken.

Manoio had een glas halverwege zijn lippen en dronk het leeg, voor hij kwaadaardig teemde: 'Over rijkelui gesproken, daar is er een - bovendien een heel mooi stuk. Waarom vraag je onze gastvrouw niet voor een dans, Matt? Het lijkt me, dat dat alleen maar beleefd is, vooral gezien de belangstelling die zij en haar neef voor jouw kleine zusje hebben.'

Matt Carter spande zijn ogen in om aan de andere kant van het vuur te kunnen kijken en zag Ginny staan, haar haren nu bronskleurig door de flakkerende vlammen, haar japon glinsterde, als elke draad het licht opving en die veranderde in een juweel dat haar omlijstte.

'Denk jij, dat ze een fandango kan dansen? Of de Jarabe?'

'Misschien is ze hier gekomen om dat te leren. Misschien wil ze dat ook graag onderwezen krijgen. Of schrikken vrouwen van dat soort jou af?'

Wanneer Manoio hem met opzet uit zijn tent probeerde te lokken, zou Matt hem later wel krijgen. Maar hij keek naar de vrouw en hij bleef denken aan wat Toni gezegd had en de manier waarop Toni de laatste tijd handelde en hij dacht: 'Waarom verdomme niet?' Afgezien daarvan, de manier waarop Manoio hem bleef prikkelen leek een soort uitdaging.

Ginny daalde de twee lage treden af naar de binnenplaats. Haar gevoelens, hoe goed ze die ook had kunnen verbergen, bleven een stormachtig mengsel van verschillende emoties, met een steeds toenemende frustratie, die al het andere begon te overheersen.

Waar was hij? En was ze werkelijk geprepareerd om hem onder het oog te zien? Wat zou ze zeggen? Ze voelde zich verward en onzeker - alsof zij zich voorbereidde op een confrontatie met een vijandige vreemdeling. En toen, vóór ze tijd kreeg om verder te denken, stond een lange jongeman met brede schouders voor haar. Matt, de broer van Missie.

'Hebt u zin deze dans met mij te doen, mevrouw? De passen zijn niet zo erg moeilijk.'

De muzikanten speelden de traditionele Jarabe Tapatio en reeds trappelden Ginny's voeten, ondanks zich zelf, in het ritme. O ja, Renaldo had gelijk gehad. Ze had nooit hier moeten komen, want de muziek deed haar alles vergeten en voerde haar veel te ver terug in de tijd.

Zonder enige aarzeling stak ze haar armen omhoog en voelde hoe de spieren van Matt Carter verstijfden onder de lichte aanraking van haar vingers.

'Ik heb in Mexico gewoond. Ik geloof, dat ik hun dansen niet vergeten heb.'

En plotseling danste ze met mooie japon en alles, met Matt en ze voegden zich in de kring van de dansers. In het begin merkte zij hun verbaasde blikken 'op, maar weldra vergat ze alles behalve de dans zelf.

De muzikanten speelden nu El Chinaco - het gezang van de Juarista guerilleros, en daarna La Malaguena. Matt Carter, met een stomverbaasde gezicht, kon haar niet bijhouden en ze bewoog van de ene partner naar de andere in een groter wordende kring van dansers, die in hun handen klapten en 'ole' riepen, tot ze plotseling met een slanke Mexicaan danste, wiens zwarte ogen in het licht van het vuur fonkelden en wiens lichaam even soepel was als het hare.

Hij had vergeten wie zij was en zij had het ook vergeten, terwijl ze de muziek over zich heen liet spoelen. Het ritme veranderde van snel in langzaam en weer terug, en zij dansten met de gezichten naar elkaar, beurtelings uitnodigend en afwijzend.

'Jezus Christus! Ze danst als een van hen! En ik zou haar de passen nog wel leren!' Matt Carter klonk alsof hij nog steeds buiten adem was. 'Zie je dat? Heb je nog meer van die heldere ideeën?' vroeg hij aan Manoio.

'Ja. Ik ga zelf met haar dansen.'

De muzikanten waren onvermoeibaar, alsof ze geïnspireerd waren en eigenlijk zonder enige verbazing constateerde Ginny dat ze met Steve danste. Dus hij was al die tijd hier geweest! En wat nu, nu ze hem gevonden had?

De zwartharige, zwartogige Mexicaanse jongeman danste nu met een meisje, dat even jong was als hij zelf, maar toch een vrouw. Ginny was zich bewust van het hete vuur in zijn ogen, die op haar rustten. Ze was zich dat bewust zonder te kijken; want het was het gezicht van Steve, verborgen in de schaduw, dat ze voortdurend gadesloeg. En bijna zonder het te willen, deed ze hetzelfde als ze op haar huwelijksdag gedaan had, toen ze voor de eerste keer op dit wilde ritme gedanst had. Zonder te glimlachen, haar ogen niet van hem aflatend, begon ze de spelden uit haar kapsel te trekken en liet die zorgeloos op de grond vallen, terwijl ze voortging met dansen.

In het licht van het vuur werden zijn blauwe ogen zo donker, tot ze bijna zwart leken en hij was zich plotseling en hevig bewust van haar, dat wisten ze allebei. De laatste haarspeld viel en ze schudde haar haren los, die in krullen over haar schouders rolden en langs haar rug, als stromen koper. En de knagende bekendheid vrat zich door zijn slapen en maakten, dat hij haar met gefronste wenkbrauwen kwaad aankeek.

Ze danste met de hartstochtelijke overgave van een Mexicaanse zigeunerin. Met de halflachende, uitdagende bewegingen van iemand, die wilde plagen. En hij vroeg zich af of hij haar zou willen wurgen, zelfs terwijl hij haar begeerde.

Plotseling zei hij en koos opzettelijk het Mexicaanse dialect in plaats van het meer formele Spaans! 'Waar hebt u op deze manier leren dansen? U moet me niet kwalijk nemen, wanneer ik dat nogal ongewoon vind voor een vrouw van uw soort.'

Zijn ogen begonnen boos te fonkelen toen zij haar hoofd achterover wierp en het haar uit haar hals wegstreek in een eeuwenoud gebaar van koketterie.

'En welk soort vrouw ben ik? Hoe kunt u dat weten? Ik heb in Mexico leren dansen - en waar hebt u uw manieren geleerd, senor?'

'Ik geloof, dat ik die nooit geleerd heb. En dat maakt mijn volgende vraag gemakkelijker. Welk soort spelletjes speelt u?'

'U stelt me teleur. Waarom stelt u zo'n zinloze vraag? Ik zou gedacht hebben dat een man van uw type, dat voor zich zelf wel zou willen ontdekken.'

'Een man van mijn soort denkt, dat zo'n antwoord een soort invitatie is. Is het dat, wat je bedoelde, Ginny?'

Haar naam gleed veel te gemakkelijk van zijn tong en toen haar gezicht verbleekte, hetzij uit kwaadheid of door shock, dat wist hij niet zeker, sloten zijn vingers rond haar pols en beten zich wreed vast en ze zou eigenlijk geprotesteerd moeten hebben.

Matt Carter, die wenkbrauw fronsend toekeek met een mengsel van kwaadaardigheid en afgunst, zag hoe Manoio de vrouw naar de verste muur van de patio manoeuvreerde, waar nauwelijks nog enig licht viel, en haar japon verkreukelde terwijl hij haar kuste alsof ze een van die Mexicaanse meisjes was - of een goedkope hoer. En hij zag niet, dat zij vocht tegen wat er gebeurde.

Zo, dus dat was de soort vrouw, die ze was - een loopse teef, precies zoals Toni gezegd had. Matt grijnsde onaangenaam. Misschien zou dit de manier van doen van Missie veranderen, wanneer ze zou ontdekken dat haar nieuwe vriendin niet zo rein en preuts was als ze wel voorgaf. Ze was naar hier gekomen, onder het gewone volk, op de uitkijk naar iets, was het niet? Hij had alleen maar spijt, dat hij het niet geweest was ...

Het kostte Ginny enige tijd om te beseffen, dat Steve niet haar kuste - althans niet bewust. Hij kuste haar zonder te weten wie zij was en pas toen dat tot haar doordrong, tegelijk met de achteloze, bijna beledigende manier waarop zijn hand haar borst omvatte, begon ze wild tegen te stribbelen.

'O ... nee! Houd op!'

Zijn lippen bewogen zich langzaam langs de zijkant van haar hals en bleven even rusten in de kleine holte tussen hals en schouders. O, God! Hij was Steve - en toch niet Steve - en toch, misschien door puur instinct herinnerde hij zich al de duivels listige maniertjes om haar op te winden tot ze volkomen gedachteloos werd. Hierna zou hij haar borsten kussen - waarbij hij het dure materiaal van haar japon zou losscheuren indien het hem in de weg zat en daarna... geen wonder dat meneer Bishop, en zelfs Renaldo, haar zo twijfelend hadden aangekeken. Omdat haar grootste gevaar van Steve zelf kwam en het zelfverraad waartoe hij haar misschien kon dwingen.

Wanneer haar stem ook al verraderlijk trilde, hoopte zij, dat hij niet zou denken dat het van kwaadheid was.

'Wilt u nu onmiddellijk ophouden? Een gestolen kus is tot daaraan toe, meneer, maar ik heb altijd gevonden dat toegetakeld worden in donkere hoekjes gewoon afstotelijk is. Ik hoop niet, dat dit de manier is, waarop u elke vrouw behandelt, met wie u danst!'

Toen hij zijn hand opstak, dacht ze dat hij haar zou slaan en instinctmatig kromp ze ineen, terwijl ze hem hoorde lachen, zacht en wrang. Zijn vinger liep de opwaartse contouren van haar ogen na; luchtig en bijna verachtend.

'Nee, ik trek niet elke vrouw met wie ik dans in een donker hoekje om haar toe te takelen. Alleen diegenen, die er om schijnen te vragen. Vrouwen met scheefstaande groene ogen, die haar kapsel losmaken onder het dansen en met hun lichaam van alles beloven. Maar ik veronderstel, dat bij u, mevrouw, het alleen maar blijft bij beloften en plagen. Waarom bent u hier gekomen? Werd het binnen voor u te tam?'

Ginny dwong zich om op te kijken naar zijn donkere, onleesbare gezicht en vroeg zich af of haar hart ooit zou ophouden met bonzen.

'Dat was het misschien,' zei ze luchtig. 'En misschien ook omdat ik af en toe heimwee krijg naar de muziek en de dansen van Mexico. U niet?'

Ze voelde in hem een vreemde starheid.

'Misschien is het dat. Het komt me voor, dat ik me te veel dingen herinner, die ik me niet herinner.' Voorzichtigheid, die hem met de paplepel was ingegeven, waarschuwde hem voor gevaar. Nu ze zó dicht bij hem was - nu ze zo'n integrerend deel van het landschap vormde. Een dame uit het maatschappelijke leven, onlangs nog in Parijs en New York en San Francisco, die de boerse Jarabe van Mexico kon dansen en over dat land spreken alsof het haar vaderland was? Een vrouw, die haar belangrijke gasten in de steek liet om zich te mengen onder boerenknechten en doodgewone veedrijvers - die in het publiek haar kapsel losmaakte, even onbezorgd alsof ze in de beslotenheid van haar eigen slaapkamer was? Zelfs Toni zou de conventies niet in die mate hebben durven tarten.

Ook Ginny dacht: 'Wees voorzichtig - wees voorzichtig!' Het zou veel te gemakkelijk zijn om nu tegen hem aan te leunen, haar armen op te heffen en zijn hoofd naar het hare te trekken, zijn haar aan te raken, waar het in zijn nek krulde. Misschien kon zij hem forceren om zich haar te herinneren, althans met zijn lichaam, als er niets anders overbleef...

Maar hij redde hen beiden door zich te verwijderen en zijn schouders op te halen. 'U kunt misschien maar beter terug naar het huis gaan. Uw neef zal zich wel afvragen, waarheen u verdwenen bent.'

En dat was nu precies waardoor Steve haar altijd zo woedend had gemaakt, nu erger dan ooit tevoren. Zijn vermogen om zich los te maken, op zijn hakken om te draaien en haar achterlaten alsof ze voor hem niet meer bestond.

Matt Carter begon wat sluwe, grinnikende commentaren ten beste te geven, maar hij zag de donkere, gevaarlijke blik in Manoio's ogen en besloot om maar niets te zeggen.

'Het lijkt of die "hombre" elf duivels achter zich heeft en hij de twaalfde is,' gromde een van Matts vrienden zuur. ik begrijp het niet. Waarom een keurige dame zoals zij, zich door hem op die manier laat behandelen.'

'Als je het mij vraagt, denk ik, dat er ook een beetje fantasie van haar kant bijkomt...'

Ettelijke paren ogen, sommige sluw, andere waarderend, nog andere zorgvuldig nietszeggend, keken naar Ginny Morgan, zonder één blik in haar richting te werpen; die rustig de tijd nam om haar kapsel weer op te steken, vóór ze naar het huis terugliep. En meer dan iets anders, vond Matt Carter dit air van hautain gedrag meer dan afschuwelijk, alsof haar rijkdom en haar positie haar het recht gaven om zich boven de conventies te plaatsen alsof de mening van wie dan ook haar geen donder kon schelen. En waarom was zij zoveel beter? Een getrouwde vrouw - een ontrouwe vrouw ... De lippen van Matt trokken zich terug van zijn tanden in een onaangename glimlach toen hij zich begon af te vragen, met enig genoegen, wat Toni Lassiter zou zeggen, wanneer hij listig wenken begon te geven, dat haar Indiaan misschien zeldzamer wild besloop.