36

De 'straat' buiten, verlicht door petroleumlantaarns, opgehangen aan lange palen, stond aan weerskanten al vol met rijen mensen. Francesca di Paoli stond met meneer Gould en zijn compagnon, Jim Fisk, aan haar linkerzijde senator Brandon en Shangai Pierce stonden aan haar rechterkant. Achter haar kon ze de afkeurende aanwezigheid van Bert Fields voelen.

Ze had de indruk dat dit alles een zorgvuldig geënsceneerd toneelstuk was, de lantaarns vormden het voetlicht... En toch was ze pas enkele minuten geleden eraan herinnerd, dat, evenals het stierengevecht waarvan ze in Spanje tijdens haar bezoek zo genoten had, dit gevecht met revolvers heel erg echt zou zijn. En Shangai Pierce leek vast besloten om iedereen van dit feit te overtuigen.

'Die revolvers zijn geladen met echte kogels en Jed Langley is gek genoeg om die schoonzoon van jou te doden, Brandon. Ik hoop, dat die het in de gaten heeft?'

'Mijn schoonzoon beschouwt een revolver heus niet als een stuk speelgoed,' antwoordde de senator droogjes. Zijn gezicht zag er hol en oud uit in de oranje gloed van de lantaarns ondanks zijn overtuigende toon. 'Ik hoop dat jouw ploegbaas beseft, dat hij niet met een groentje te maken krijgt.'

'Er gaat geen dag voorbij of Langley oefent met de revolvers, die hij draagt,' lachte Pierce vol vertrouwen voor hij eraan toevoegde: 'Weet je wat, laten we de inzet hoger maken, alleen om je te laten zien hoe zeker ik ervan ben.'

De stem van meneer Gould drong tot hen door. 'Dit belooft erg interessant te worden, maar...' Zijn stem werd luider en liet een koude rilling over de rug van Francesca lopen, 'als er een dode mocht vallen, dan wordt dat uitgelegd als een ongeluk bij de jacht. Ik neem aan, dat we het daarover allemaal eens zijn?'

Een toestemmend gemompel ging door de menigte en Brandon zei grimmig, zijn kaken op zijn sigaar geklemd: 'Natuurlijk een ongeluk! En Pierce ... ik neem je weddenschap aan!'

'Signore?' Francesca Paoli klonk voor haar doen vreemd aarzelend toen ze zacht zei: 'Hebt u werkelijk zoveel vertrouwen als u zegt? Ik zou niet graag denken ...'

'Over Steve zit ik niet in. Die kan wel voor zichzelf zorgen, of het nu een revolver is of een ...' De grimmige stem van Brandon hield plotseling op en hij voegde er op een andere toon aan toe: 'Maar ik hoop in godsnaam dat mijn dochter nooit ontdekt, welke rol ik in deze zaak gespeeld heb!'

'Maar uw dochter, zij is niet hier - en ik ben er.'

Er viel een stilte over het geheel. Francesca hield haar adem in. Er waren vroeger al meer duels om haar geweest, in Europa, maar ze had er nooit een gezien. Dit... dit was zó totaal anders! Het leek niet echt en toch ... Zou ze een man zien sterven? Welke?

Hier waren geen pompeuze formaliteiten, geen secondanten, zelfs geen dokter in de buurt, voor zover zij wist althans. Misschien zou er ook geen dokter nodig zijn. En de twee mannen, die plotseling binnen het lamplicht kwamen aan de beide uiteinden van de straat, bleven ook niet wachten om zorgvuldig op elkaar te mikken. Ze bleven lopen, geen enkele emotie op hun beschaduwde gezichten. Wat zou er gebeuren wanneer ze stil stonden? Het was waar - alles wat ze ooit omtrent die Amerikanen gevoeld had. Het waren nog steeds wilden; ongetemd geweld, nauwelijks verborgen onder een oppervlakkig laagje van de beschaving, die ze pretendeerden aan te hangen. Te laat begon Francesca te beseffen, wat ze zo gedachteloos had uitgelokt.

De twee mannen in de straat sloegen elkaar gade.

'Weet je wel zeker hoe je met een revolver moet omgaan, jij fat?' De stem van Jed Langley was opzettelijk spottend om het gevoel van onbehagen te camoufleren, dat hem plotseling overvallen had.

'Weet je zeker, dat ik een fat ben?' Steve Morgan had zijn stem niet verheven en ze waren nu dicht genoeg bij elkaar om Langley de gelegenheid te geven alles op te merken, wat hij al lang had moeten zien: de laaghangende holster, de slenterende gang en bovenal, de ogen - licht toegeknepen, die er in het donker bijna zwart uitzagen.

Wat voor de duivel had Pierce hem ook weer toegeroepen?

'Neem geen risico's, Langley. Deze "hombre" komt van Californië...!'

Hij had zich op dat ogenblik afgevraagd, maar zijn brein was nog te beneveld door kwaadheid, wat voor de duivel dat kon betekenen. Hij had gedacht, dat Shang probeerde om iedereen te doen geloven, dat het geen eenzijdig gevecht zou worden, zodat hij zijn inzet kon verdubbelen. Maar was het mogelijk, dat zijn baas hem gewaarschuwd had?

Zijn gedachten werden plotseling vlijmscherp, zijn gang werd langzamer terwijl Langley zijn tegenstander opnam gedurende de paar seconden, die hem nog restten. Morgan - hij had die naam ergens gehoord, verdomme! Een tijdje geleden. Maar wie voor de duivel zou verwachten, dat je hier een revolverheld uit het Westen zou aantreffen ? Hij dacht niet meer aan de vrouw, maar keek hoe de hand van Steve Morgan losjes bleef hangen - vlak in de buurt van zijn revolver.

'Gaan we elkaar vermoorden voor het plezier van die rijke lui of houden we het op het eerste bloed?'

ik ben er niet op uit om je te doden, Langley.' De stem van Steve Morgan was effen en lichtelijk gekleurd door ongeduld. Hij keek naar het gezicht en de handen van Langley en wachtte op het spannen van zijn spieren, dat zou betekenen dat de man op het punt stond zijn wapen te trekken. Langley zou goed zijn, dat zei zijn instinct hem. Maar hij was het soort man, dat graag praatte om de aandacht van zijn tegenstander af te leiden vóór hij echt begon.

ik jou ook niet,' zei Langley op zijn gemak en bijna op hetzelfde ogenblik schoot zijn hand naar beneden.

Maar Steve had zijn revolver al getrokken en wendde zijn lichaam, terwijl hij uit de heup schoot. Jed Langley voelde een schroeiende pijn door zijn arm schieten terwijl zijn nauwelijks getrokken revolver uit zijn gevoelloze vingers viel. Er druppelde bloed langs de mouw van zijn geruite overhemd en de lucht van verbrand kruit vermengde zich vreemd met een gevoel van duizeligheid in zijn hoofd.

Francesca di Paoli stond daar als een bevroren standbeeld, haar donkere ogen als kneuzingen in haar witte gezicht.

Op straat waren een paar vrienden van Langley zijn arm aan het verbinden.

'De kogel ging er schoon doorheen ... Hey, makker, hoe komt het dat we nooit van jou gehoord hebben?'

'Ik geloof dat het tijd wordt dat jij betaalt, Principessa,' zei Fields met een ongewoon harde klank in zijn stem. 'Of loop je nu weg?'

'Ik ga natuurlijk zingen!' ze schudde haar hoofd achterover, haar ogen flitsten en ze voelde hoe meneer Pierce haar arm nam.

'Wat een meid! Er steekt toch geen kwaad in, dat de verliezers elkaar een beetje troosten, hè?'

De piano speelde nog steeds en het kleine orkestje viel in toen Francesca weer begon te zingen, daarna een tweede en zelfs nog een derde lied. Daarna bleef het orkestje spelen, terwijl het dansen een aanvang nam.

Jed Langley, zijn gezicht wat bleek, zijn arm nu in een draagverband, de stekende pijn van de zalf, die de eigen dokter van meneer Gould erop gedaan had, keek een beetje verlangend naar de vrouw.

'Ik vind nog steeds dat ze het mooiste danszaalmeisje is, dat ik ooit gezien heb.'

'Waarom vraagje haar dan niet om te dansen?' De stem van Steve klonk bijna onverschillig.

'Maar jij hebt haar gewonnen.'

'Dat houd ik nog wel tegoed. Ga je gang maar, jongen en ga dansen. Ik geloof dat mijn schoonvader mij wil spreken.'

Francesca was als een smeulende vlam, terwijl ze van het ene paar armen overgezwaaid werd naar het andere paar. Ze had nog nooit zulke energieke dansers ontmoet als deze cowboys en het leek erop alsof elk van hen vast besloten was om minstens één keer met haar te dansen. Allemaal behalve hij - Steve Morgan, die haar gewonnen had in een belachelijk tweegevecht, een weddenschap, die ze stom genoeg gebruikt had, om hem uit te dagen. Het leek er bijna op alsof hij moedwillig zijn verachting wilde tonen door haar te negeren.

Hij benaderde haar pas toen de avond bijna voorbij was en tegen die tijd had Francesca het gevoel alsof de stralende, zorgeloze glimlach die ze vertoonde op haar gezicht geplakt was als de grime van een clown.

Hij nam haar bij verrassing, verscheen plotseling uit het niets, greep haar bij de pols en trok haar naar een gedeelte van de vloer, waar ruimte was om te dansen. Hij had haar zelfs niet de gewone beleefdheid bewezen om te vragen of ze deze dans wilde en tegen de tijd, dat hij zijn hand om haar middel legde was Francesca zó woedend, dat ze inderdaad beefde en haar polsen klopten van machteloosheid.

Ze liet een stroom scheldend Italiaans horen, al was het dan op zachte toon. En toen: 'Hoe durf je me op die manier te behandelen? Ik geloof dat jij vergeet dat ik niet - niet een van die vrouwen ben.'

Hij lachte zacht alsof ze iets leuks gezegd had.

'Ik geloof dat jij zelf meer dan voor de helft barbaars bent, Francesca. Waar heb je al die schuttingtaai geleerd, die je zojuist tegen mij gebruikt hebt?'

'Jij verdient - als ik een man was, zou ik je behandelen, zoals je verdient!'

'Maar ik ben blij, dat je geen man bent.' Plotseling hield hij haar veel te stevig vast en boog zijn hoofd om plagend in haar oor te fluisteren. 'Ga je nu huichelaarster worden en je terugtrekken achter die verontwaardigde blik of kunnen we afzien van de beleefde, langdradige inleidingen, nu we elkaar herkend hebben?'

Ze haatte zich zelf omdat ze buiten adem raakte.

'Jij neemt veel te veel aan als vanzelfsprekend!'

'En jij verandert van danszaalmeisje 's morgens weer terug tot de prinses. Wil jij, wat er van de nacht is overgebleven, met mij doorbrengen of zal ik je terugbrengen naar Bert Fields?'

Het geval wilde echter dat zij Bertram gedurende de rest van dat fatale beroemde weekeinde nauwelijks terugzag, een weekeinde waarover later nog veel gefluisterd zou worden. Francesca di Paoli had nooit iets om geklets gegeven of om wat de mensen over haar zeiden en in dit geval kon het haar minder dan ooit schelen.

Het feit dat Steve Morgan getrouwd was, deed er helemaal niets toe - de meesten van Francesca's minnaars waren getrouwd. Wat er wél toe deed, was de ontdekking dat hij niet vastgehouden kon worden zoals de anderen. Ze kon geen marionet van haar maken en ze kon hem evenmin naar haar hand zetten. Hij zou haar wel hier en daar begeleiden - naar Saratoga, naar Newport, naar de schouwburg en naar een diner in New York zelf. Maar alleen wanneer het hém uitkwam en het was heel goed mogelijk dat ze dagenlang niets van hem hoorde. Er kwam zelfs een tijd, dat Bert Fields, die dacht dat hij Francesca beter kende dan elke andere man, ernstig ongerust werd, ofschoon hij wijs genoeg was om zijn twijfels voor zich te houden.

Ondanks de ijselijke opmerkingen van Costanza en de wanhoop van Luigi Rizzo, trachtte hij zich te overtuigen dat het wel niet blijvend zou zijn. Francesca werd even snel verliefd en vergat het ook weer even snel als de wind van richting veranderde. En Steve Morgan was, alles wel bezien, toch niet het soort man dat enige vrouw serieus nam. Zelfs zijn eigen vrouw niet, naar het scheen.

Na het instellen van een onderzoek was Fields tot de ontdekking gekomen dat Morgan een verblindend mooie Spaanse vrouw als maïtresse had onderhouden vlak voor zijn huwelijk met de dochter van senator Brandon, die onlangs weduwe geworden was, en waarvan San Francisco nog verdoofd was door het plotselinge daarvan - gelukkig was zijn maïtresse eerst nog uitgehuwelijkt aan een Engelse viscount. En er gingen geruchten dat zijn huwelijk helemaal niet volgens de conventies verliep. Zowel Steve als Virginia Morgan waren in openbare gelegenheden gesignaleerd met andere partners, terwijl zij samen de maatschappij geschandaliseerd hadden doordat hij haar meegenomen had naar zekere gelegenheden waar een man wél zijn maïtresse maar nooit zijn vrouw kon meenemen. Een gevaarlijke, onberekenbare man - kil onmeedogend in zijn zaken, zoals Fields gehoord had. Toen hem ter ore kwam, dat Morgan van plan was om weldra naar Californië terug te keren, kon de ondernemer niet nalaten een zucht van verlichting te slaken. Misschien zou dat het einde zijn. Het was senator Brandon, die even bezorgd was over het verloop van deze zaak, die tenslotte de hele geschiedenis op de spits dreef.

Hij had een lunchafspraak met zijn schoonzoon, zoals gewoonlijk wanneer Steve in de stad was en het was niet onopgemerkt aan hem voorbij gegaan dat Steve, die zich niet gauw overgaf aan uiterlijke manifestaties van zijn zorgen, verscheidene seconden wenkbrauwfronsend in de leegte had zitten staren. Er was een maand verlopen sedert ze voor het eerst over signorina di Paoli gesproken hadden - sedertdien had Brandon zich stil gehouden in de hoop, dat de gehele affaire wel over zou waaien. Maar nu begon zelfs de boulevardpers verhalen af te drukken.

Plotseling zei senator Brandon botweg: 'Heb jij in de laatste tijd nog iets van Ginny gehoord?'

De frons van Steve verdween, zijn ogen waren half toegeknepen, toen ze op zijn schoonvader bleven rusten.

'De laatste weken niet. Maar zelf ben ik ook geen held in brieven schrijven, zodat ik haar dat nauwelijks kwalijk kan nemen.' Hij klonk onverschillig maar een of ander instinct waarschuwde hem dat Brandon de zaak deze keer niet zou laten rusten.

'Ik heb vanmorgen een brief van Sonya gehad, daarin vertelt ze me, dat sedert Ginny uit Rusland teruggekomen is, ze amper een week achter elkaar in Parijs is gebleven. Nu is ze weer naar Madrid als de gast van een of ander Spaanse meneer, die stieren fokt en ermee vecht. Virginia heeft geannonceerd, dat ze flamencodansen gaat leren van de zigeuners in Madrid.' Brandon schraapte zijn keel een beetje onbeholpen. 'Luister eens, je kunt maar beter weten, dat bepaalde - eh - geruchten doorgedrongen zijn in de kranten aan de overkant. En Sonya heeft natuurlijk de Newyorkse kranten gekregen. Zij wil wel terug naar huis, maar Ginny ..

Ginny. Wat was die verduiveld nu weer van plan? Ze was niet in Rusland gebleven, maar had zich wel een breed pad gebaand door de hoofdsteden van Europa.

Het gezicht van Steve Morgan bleef hard ofschoon hij zijn schoonvader een vluchtige glimlach schonk.

'Ginny is vrij om zelf te besluiten wat ze wil doen, natuurlijk. We hebben elkaar geen beperkingen opgelegd voor ze vertrok. In feite ...' Steve leunde achterover in zijn stoel, zijn lange benen voor zich uitgestrekt en de senator kon niet wijs worden uit zijn gezichtsuitdrukking toen hij zijn glas opnam voor een halfspottende toost. 'Ik ben van plan om weldra New York te verlaten en naar Texas te gaan. Op weg naar Californië. Ik heb daar wat zaken af te handelen en signorina di Paoli geeft een concert in Austin en ik heb beloofd om haar daarheen te begeleiden.'

Feitelijk had Steve pas diezelfde morgen besloten tot zijn korte zakenreis - en op dat moment was hij nog helemaal niet van plan geweest om Francesca mee te nemen of haar zelfs maar over zijn plan iets te vertellen. Maar tenslotte was er geen enkele reden waarom zaken niet met plezier gecombineerd zouden kunnen worden - althans voor een poosje. Het betekende voor hem alleen maar een uitstel van een week, tot het engagement in New York voor Francesca afgelopen was; ze zouden over zee kunnen gaan. Later kon hij haar dan begeleiden naar Austin en vandaar verder gaan om zijn eigen zaken te behartigen.

Steve glimlachte minzaam tegen zijn sombere schoonvader, ik had gedacht om dat terrein bij Baroque te inspecteren dat u me gegeven hebt, als ik toch in de buurt ben, maar dan zal ik wel een paar maanden weg blijven. U zou misschien aan mevrouw Brandon kunnen vragen om Ginny uit te leggen, wanneer u haar de volgende keer schrijft, dat ik het vermoedelijk te druk zal hebben om zelf te schrijven.'

Brandon, die dacht dat hij eindelijk begreep wat Steve wilde, bracht de rest van de middag door met het opstellen van een lange brief aan zijn vrouw, waarin hij zijn afkeuring uitsprak over het recente gedrag van zijn dochter en dat in zo krachtig mogelijke bewoordingen en feitelijk verdedigde hij zijn schoonzoon.

Hij hoopte dat Sonya de brief aan Ginny zou laten lezen zonder haar gevoelens te sparen. Het werd hoog tijd, dat het meisje uit haar zelfgenoegzaamheid geschokt werd.

'De krantenknipsels die ik hierbij insluit, spreken voor zich - en wanneer jij ze ietwat choquant vindt, liefste, dan moet ik je herinneren aan de verhalen die ik gehoord heb over het schandalig onconventionele doen en laten van Ginny, en reeds in New York bekend waren voor Steven met signorina di Paoli kennismaakte, die ternauwernood het soort vrouw is, die men kan bestempelen als een goedkope flirt - of het soort vrouw met wie een man zich tijdelijk kan amuseren, wanneer zijn vrouw door Europa banjert zonder ook maar ooit te denken aan haar echtgenoot of haar familie of haar goede naam. Ik heb het gevoel, dat, wanneer Ginny om niets anders geeft dan frivoliteiten en bewondering van bepaalde heren van zeer bedenkelijke reputatie, ze maar beter kan blijven waar ze is ... en proberen om enig middel van bestaan te vinden, wanneer haar echtgenoot besluit om zich van haar te laten scheiden. Steven zal binnenkort naar Texas vertrekken en vraagt mij om Virginia op de hoogte te stellen dat hij ternauwernood tijd zal hebben om te schrijven zolang hij daar is ...'

De brief besloeg meer dan tien kantjes en samen met de kranten, die de senator bedachtzaam had ingesloten, werd het een tamelijk pakket, dat met de volgende mailboot verzonden moest worden, die de volgende dag naar Le Havre zou vertrekken.