13

Voor de eerste keer sedert weken, keerde prins Sahrkanov terug naar zijn slaapkamer op een tijdstip kort voor middernacht. Hij had met zijn schoonvader beneden in de bibliotheek een glas port gedronken, ze hadden het even over een paar zakelijke dingen gehad en hij had met enig genoegen geconstateerd, dat, terwijl Brandon kennelijk de kwestie van zijn vele late avonden wilde aanroeren, hij zich er niet toe kon brengen erover te beginnen.

Ginny, zo werd de prins verteld, was vroeg naar bed gegaan, onder voorwendsel van hoofdpijn. 'Misschien moet ze een beetje verandering van omgeving hebben,' zei de prins luchtig, terwijl hij het puntje van een sigaar beet. 'Sir Eric had het over een uitnodiging, dat wij zijn landhuisje op het schiereiland zouden bezoeken - niet zo ver van het huis van Ralston in Belmont. Ik moet eens horen wat zij van het idee vindt.'

En daarmee liep hij onbezorgd de trap op, terwijl de senator hem nastaarde met een licht fronsen van zijn wenkbrauwen.

De Sahrkanovs hadden afzonderlijk slaapkamers, verbonden door een kleedkamer en nu liep de prins, zonder te kloppen, snel door de kleedkamer; hij knoopte de ceintuur van zijn brokaten kamerjas nog rond zijn middel. Ginny's deur was niet op slot - natuurlijk niet! Ze had geen reden om die voor hem te sluiten.

Heel behoedzaam lichtte Ivan de dekens van haar slapende lichaam, trok zijn kamerjas uit, die hij achteloos terzijde smeet en ging naast haar liggen. Hij trok de dekens over hen beiden omhoog en ofschoon ze in haar slaap bewoog en zuchtte, werd ze niet wakker. Hij deed geen poging haar aan te raken, hij lag op zijn rug, met zijn armen gekruist onder zijn hoofd en staarde naar het plafond. En zijn gedachten maakten, dat hij glimlachte.

Zijn gezicht, glimlachend boven haar, was het eerste dat Ginny zag, toen ze 's morgens haar ogen opende.

'Wanneer...'

'Gisteravond, mijn liefste. Ik had ervoor gezorgd om speciaal vroeg thuis te zijn, maar je was helaas al naar bed gegaan met een van je hoofdpijnen. Dus ... dus besloot ik om hier te komen.'

Haar ogen waren begonnen hem stormachtig aan te kijken, maar toen ze zich wilde bewegen, merkte ze dat haar haren onder zijn schouder gevangen waren.

'Je had niet...'

'Wat had ik niet? Zou ik me niet bij mijn slapende vrouw in bed hebben mogen vervoegen? Maar waarom niet? We zijn getrouwd - en ze hebben mij eraan herinnerd, dat ik je schandelijk verwaarloosd heb. En inderdaad, nu ik je in zo'n heerlijk negligé zie, begin ik het gevoel te krijgen, dat ik inderdaad iets gemist heb.

Lieveling, wat heb je toch een volmaakt lichaam. Zo slank - je vlees is zo stevig en warm. Welke man zou jou niet begeren?'

Deze ochtend was een herhaling van vele andere gelegenheden en na een eerste onwillekeurige verstijving van haar lichaam toen Ivan de zuiver batisten nachtpon over haar hoofd trok, sloot ze haar ogen en liet zijn handen en zijn lippen hun gang gaan.

God zij dank had Ivan niet veel verbeeldingskracht. Ze zou het niet hebben kunnen verdragen als hij dat wél gehad had. En toen, terwijl ze dit nog dacht, pakte hij haar plotseling bij haar schouders en draaide haar om.

'Ivan, nee!' Ginny probeerde zich los te wriegelen, maar zijn gewicht drukte haar in de gekreukte lakens; zijn handen gleden onder haar lichaam om haar borsten te omvatten.

'Ja, waarom niet? Ik weet zeker dat je op deze manier al eens eerder gevrijd hebt, je bent toch geen onschuldig, gemakkelijk te schokken kind, is het wel? Kom, Virginie, ik zal je geen pijn doen - werk niet tegen.'

Er lag een vreemde klank in zijn stem, die ze nooit eerder gehoord had, een schurende ademloosheid. Ze kon hem horen hijgen, zijn adem heet tegen haar nek. En ofschoon ze tegenspartelde, was zijn kracht onverbiddelijk; ze had een gevoel alsof het gewicht van zijn lichaam haar rug zou breken terwijl hij haar op het bed vastgepend hield. Hij bleef haar zo houden, liefkoosde haar ruw, tot haar gesmoorde, boze protesteren bedaard waren en half snikkend werd ze berustend.

'Zie je, ik wil alleen mijn verwaarlozing van jouw liefelijke lichaam goed maken,' fluisterde hij, toen hij haar op die perverse wijze nam, pijnlijk, zodat ze haar gezicht in de kussens moest begraven om te verhinderen dat ze hardop zou gaan schreeuwen bij deze helse pijn en de vernedering die hij haar aandeed.

Naderhand was Ivan een en al tedere bezorgdheid, toen hij haar lichaam zat te strelen.

'Er is geen reden waarom een man niet een beetje - inventief zou zijn in zijn liefkozingen, is het wel, mijn schat? Weet je, ik begon het gevoel te krijgen dat je je verveelde! Al die hoofdpijnen - wat moet een echtgenoot daarvan denken? Ik weet dat ik gedeeltelijk de schuld ben door mijn wegblijven in de avond en nacht, maar het is voor jou - voor ons - dat ik deze zaken doe. Ik dacht dat jij, een halve Amerikaanse, dit zou begrijpen, maar als je liever wilt dat ik elke avond thuis ben, zodat ik de... eh ... aangename plichten mag vervullen van echtgenoot en minnaar dan zal ik maar al te gelukkig zijn om je hierin tegemoet te komen.'

Ze wist nu wat er van haar verwacht werd en Ginny zei stijfjes: 'Je hoeft je helemaal niet te derangeren en je moet doen wat het beste voor je zaken is. Ik - ik ben zo druk geweest, dat ik nauwelijks de tijd gehad heb om me verwaarloosd te voelen.'

'Aha!' Zijn hand rustte even en bleef even lichtjes op haar dij liggen. 'Je begrijpt het dus. Ik wist wel, dat je het zou begrijpen! Van nu af zullen we onze levens leiden, zoals wij het willen. En laat al die bemoeiallen hun eigen zaakjes maar opknappen. Wat zeg je daarvan?'

'Natuurlijk ben ik het met je eens.'

Hun ogen ontmoetten elkaar en met een lichte sardonische glimlach boog Ivan zich voorover en drukte een vluchtige kus op haar voorhoofd.

'Dank je, lieveling. En nu zal ik je met rust laten, als je wilt. Je hebt toch niet weer een van die hoofdpijnen, hoop ik?'

Ginny schudde zwijgend haar hoofd en wachtte tot hij de kamer verlaten had, toen sprong ze uit haar bed en ging naar de mahoniewastafel, die discreet was afgeschermd in een hoek van de kamer.

Ze begon haar lichaam hardhandig te schrobben tot haar huid warm en rood was.

Hoe verachtte ze zich zelf! En hoe was ze zo geworden, dat ze de man verafschuwde en wantrouwde, die haar echtgenoot was! Die gedachten bonsden in haar hoofd tot Ginny met beide handen naar haar slapen wilde grijpen om aan het gebons een eind te maken.

Fris gebaad en gekleed, haar haren teruggebonden met een breed groen lint dat bij haar ogen kleurde, voegde Ginny zich bij haar moeder aan het ontbijt in de kleine eetkamer. De senator had het huis al verlaten om naar Montgomery Street te gaan.

'Hij heeft zorgen, weet je,' zei Sonya abrupt. En daarna alsof de woorden uit haar geperst werden: 'Of ben je je niet bewust van wat er rondom je gebeurt?'

Opgeschrikt uit haar lethargie keek Ginny op en zag de nauwelijks verborgen vijandigheid in de blauwe ogen van Sonya; ze trok haar wenkbrauwen licht samen.

'Waarom zou je je ergens zorgen over maken? Wanneer er iets gaat gebeuren, dan gebeurt het toch. En soms is het veel prettiger om de realiteit te vermijden.' Haar stem was kalm en onaangedaan en het air van onverschilligheid, dat ze nu geregeld over zich had, irriteerde Sonya tot het uiterste.

'Ontsnappen aan de werkelijkheid! Heb je daarom zo dikwijls hoofdpijn? En waarom schijn je om niets of niemand te geven? O, in 's hemelsnaam! Ginny, ik zou - zou je door elkaar kunnen schudden. Waarom blijf jij zo'n afstand tussen ons bewaren?'

De doorgaans onbewogen stem van Sonya was scherp, haar gezicht rood aangelopen door de kracht van haar emoties.

'Maar deze keer zul je me aanhoren, vervelend of niet! Ik heb je geen vragen gesteld over de maanden, die je in Mexico hebt doorgebracht, nadat jij - na die vreselijke middag, die ik nooit zal vergeten zo lang ik leef! En je vader en ik hebben je nooit verweten dat je niet geschreven hebt. We hebben niets van je gehad dan dat koude gevoelloze bericht, toen we buiten ons zelf waren van verdriet en zorg. En zelfs toen moest je nog tegen ons liegen! Besef je hoeveel tijd en geld je vader heeft gespendeerd in pogingen om je te vinden? In pogingen om er zeker van te zijn dat je hier veilig zou terugkeren? En nu ben je getrouwd met een prins, een man die je kennelijk aanbidt en je alles geeft wat je wilt en toch doe jij... Heb je je ooit afgevraagd waarom Ivan zoveel nachten wegblijft? Kan het je iets schelen?'

Ginny had al die tijd gezwegen, haar lippen opeen geperst, maar nu, nu haar stiefmoeder pauzeerde om adem te scheppen, keek ze op en haar ogen flonkerden van kwaadheid.

'Of het me wat kan schelen? Nee! Feitelijk prefereer ik dit, als je de waarheid wilt weten. En ik zou veel liever in Mexico gebleven zijn, waar ik gelukkig was - een poosje althans - tot andere mensen zich met mijn leven gingen bemoeien. En nu, zoals je me hebt doen herinneren, ben ik met een prins getrouwd! Maar dit is geen sprookje, lieve Sonya, en je moet me vergeven wanneer ik mijn eigen wegen kies om te ontsnappen aan die onontkoombare verveling.'

Sonya boog zich over de tafel, twee rode plekken op haar wangen.

'Al praatje nu ook als een vrouw van de wereld, toch ben je nog een kind, Ginny. Je bent ternauwernood éénentwintig jaar en je bent helaas blootgesteld geweest aan zekere lelijke en ongewenste aspecten van het leven. Denk jij dat je vader het zich zelf ooit vergeven heeft? Maar het was jouw schuld ook - ik heb je gewaarschuwd tegen dat brutale flirten en speciaal met een man van dat verachtelijke, verraderlijke soort. Het is jammer dat hij niet gedood is, maar je kunt er zeker van zijn, dat, wanneer hij ooit zijn gezicht te dicht bij de grens laat zien, hij genadeloos neergeschoten zal worden zoals hij verdient, of gevangengenomen en opgehangen. O, Ginny, hoe kun je je zelf zo goedkoop gemaakt hebben? Hoe kun je gedacht hebben ... wel, Ivan heeft ons verteld hoe snel Steve was om je te verlaten. Denk jij dat een man van zijn soort, die niets meer is dan een dier, na een poosje niet genoeg van een vrouw zou krijgen? En daarvoor, wegens je redding van verdere vernedering of erger misschien, daarom zou je de mensen die werkelijk om je geven de rug toekeren? Je vader ...'

'O, houd op!' Ginny sprong overeind, haar ogen nauw en schitterend van ergernis. 'Noch jij, noch mijn vader heeft mij lang genoeg gekend om te weten hoe ik werkelijk ben of welk soort vrouw ik ben. Als ik lelijk en onelegant geweest was, weet ik zeker dat ik heel gauw naar Frankrijk teruggestuurd zou zijn of uitgehuwelijkt, zodra ik hier gearriveerd was. En zoals het er nu bij staat - jullie zijn er in geslaagd om mij behoorlijk uit te huwelijken, is het niet? Prins Sahrkanov - wat een vangst! Maar ik heb Ivan alleen maar getrouwd omdat ik een schok gehad had en omdat ik bang was en ongelukkig en ... O, God! Zelfs ik weet niet waarom ik hem getrouwd heb, behalve dat ik of dronken of verdoofd moet zijn geweest. Maar wat doet het er nu toe? Het is gebeurd. Maar als mijn vader mij rustig met Steve getrouwd had laten zijn ...'

Haar adem stokte bij het noemen van die naam en ze hijgde nu, evenals Sonya, toen ze ging staan.

'Na alles wat hij je heeft laten doormaken - o, ik hoop dat ze hem vinden en zullen doden! En dat zullen ze - voor bijna vijftigduizend dollar in premiegeld zijn er wel mannen, even gemeen en even gevaarlijk als hij is, die er alles voor over hebben!'

Ginny was zo bleek geworden, dat haar ogen enorm groot en ongewoon helder in haar witte gezicht stonden.

Ze was even vergeten, dat ze nog geen minuut geleden erg kwaad op Sonya geweest was.

'Maar waarom ?' fluisterde ze. 'Waarom willen jullie hem dood hebben ? Uit wraak? Om mij ...? Verbeelden ze zich ...' Ze begon te lachen, zacht en hysterisch. 'Zijn ze bang dat hij mij achterna zal komen en - voor iedereen de boel bederven? Omdat, wanneer ik zou denken, dat hij mij nodig had, ik zelf naar hem toe zou lopen - zelfs als ik daarvoor moest liegen of bedriegen of moorden om zover te komen! Waarom kijk je zo bang? Hebben ze je niet verteld dat ik al twee keer een man gedood heb?'

Sonya staarde haar met verschrikte verstarring aan. Ze had al spijt dat haar humeur haar tong de vrije teugel had gegeven en haar gewone voorzichtigheid in de steek had gelaten, maar Ginny - de verandering bij het meisje was niet te geloven. Ze was zo hard geworden, zo koud en zo ongevoelig, dat het bijna een opluchting was te ontdekken dat ze tenslotte nog enige menselijke emoties had overgehouden.

'O, Ginny! Hoe kan je ...'

Op dat ogenblik werd een bescheiden klopje op de deur gevolgd door de binnenkomst van de Engelse butler, die de senator onlangs gehuurd had en waardoor beide vrouwen tot een tijdelijke zwijgende wapenstilstand gedwongen werden.

'Neemt u me niet kwalijk, mevrouw. Maar sir Eric Fotheringay is er om de prinses op te zoeken. Kan ik hem zeggen dat u thuis bent?'

Met de grootste moeite kon Ginny stil blijven zitten en proberen om althans haar halve aandacht te wijden aan de vloed van banale beleefdheden van sir Eric. Al haar herinneringen, de heftige pijn van gekwetstheid en verlatenheid, die ze geprobeerd had opgesloten te houden in de diepste uithoeken van haar geest, schenen vrijgekomen te zijn gedurende die korte, afschuwelijke scène met Sonya. Ze had een gevoel of ze in stukken gescheurd werd. O God! Ze had behoefte aan nog zo'n poeder. Het medicijn voor zoete dromen. Alles om een eind te maken aan haar gedachten, haar gevoelens. Ze vroeg zich af of hij zou zien dat haar handen trilden en ze verborgen die tussen de plooien van haar rok en kneep ze zó vast op elkaar, dat haar ringen haar knokkels pijn deden.

'Ik vond, dat ik zelf moest komen om u te zeggen hoe dankbaar ik u ben! Het is moeilijk voor een doorgewinterde vrijgezel om alles precies goed te organiseren, weet u? Er gaat niets boven de hand van een vrouw, daardoor loopt elk sociaal gebeuren geruisloos. En er zullen twee of drie andere dames aanwezig zijn. Ik moet zeggen: het is vriendelijk van de prins om het goed te vinden. U moet hem vragen om ook te komen, als hij zich tenminste kan onttrekken aan die reis, die hij moet maken naar Sacramento. Ik zou hem graag erbij hebben.'

Waar had de man het in 's hemelsnaam over?

'Mooi, mooi!' Sir Eric scheen niets van haar agitatie gemerkt te hebben. Hij wreef zijn mollige handen over elkaar en met een voldane uitdrukking op zijn gezicht. 'U weet niet hoe gelukkig het mij maakt en hoezeer ik uw... hm... vriendelijkheid waardeer. We zullen er een weekend van maken, hè? Tenslotte, wanneer mevrouw Brandon later komt - en misschien uw vader, zou uw echtgenoot ons misschien ook kunnen bezoeken; die rivierstoomboten doen er vrij vlug over, heb ik me laten vertellen.' Hij grinnikte en versleet abusievelijk haar plotselinge nietszeggende blik voor consternatie. 'De hoogste tijd dat u eens iets van het schiereiland ziet, mijn beste. En wanneer u denkt om het uiterlijk fatsoen, ik heb dat al aan uw echtgenoot verteld. Het is allemaal eerlijk en fatsoenlijk. Mijn huishoudster zal er zijn - een goede, respectabele vrouw, gegoede familie, heeft slechte tijden doorgemaakt, weet u? Wel...'

Hij stond op, nam haar beide koude handen in de zijne en drukte ze ietwat langer dan nodig was.

Zij moest dus gastvrouw spelen tijdens een weekendlogeerpartij, ergens buiten. De gedachte was plotseling bijna hysterisch grappig. 'Ik vraag me af wat mijn andere plichten zullen zijn?' dacht Ginny lusteloos en het kon haar niet schelen.