53

Een dergelijke festiviteit was in de balzaal niet meer vertoond, sedert Jean Desmoulins zijn prachtige nieuwe huis opengesteld had voor de nieuwsgierige en afgunstige blikken van zijn vrienden en buren. De glinsterende kandelabers draaiden als miljoenen kleine sterren.

Missie dronk champagne. Haar wangen bloosden van opwinding, ze trok haar neus op toen de myriaden kleine belletjes haar bijna deden niezen.

Bij de aanblik daarvan moest Renaldo lachen. 'U hebt het prettig, is het niet, miss Melissa?'

'Hoe kan het ook anders?' Haar ogen fonkelden kinderlijk zonder enige poging tot pretentie of uitdaging en Renaldo vond, zij het ook met een schok, dat zijn pols ongewoon sneller begon te kloppen. Maar... dat kind was gewoon uitgesproken mooi! Hoe had iemand dat nooit kunnen zien? Hij herinnerde zich zelf eraan, dat het tenslotte een kind was. Ze was veel te jong, had geen notie van het leven en de intriges die haar nu al omgaven. Hij moest er nodig met Ginny over praten - waar was die? Missie mocht niet misbruikt worden, ze hadden het recht niet gehad om haar hier te brengen, haar te veranderen in een schitterende kleine vlinder, waaraan de jonge mannen geen weerstand konden bieden. Want ze had geen enkele verdediging tegen corruptie, behalve dan haar kennelijke onschuld en hoe lang kon dat duren in dit soort atmosfeer?

'Dit is de meest betoverende avond van mijn leven,' fluisterde Missie. 'Hoe kan ik u ooit bedanken en - en Ginny?'

Wanneer senor Ortega lachte, merkte ze op, kwamen er leuke plooitjes rond zijn ogen. 'U kunt me bedanken door deze keer met mij te dansen!' Hij nam haar champagneglas en leidde haar naar de dansvloer.

Het dansen van een wals was zo gemakkelijk - de muziek steeg je net zo zeer naar het hoofd als de champagne die ze juist gedronken had. Nu wist Missie wat het betekende, wanneer je voeten ternauwernood de vloer raakten!

Ze was zó gelukkig! En plotseling, toen ze zich nog afvroeg waarom senor Ortega opgehouden was met dansen, stond hij daar, voor ieders blik als een Mexicaanse bandiet met die lange bakkebaarden, die hij had laten staan toen hij zijn baard afschoor; zijn blauwe ogen hard en uitdagend terwijl hij naar Renaldo staarde, die plotseling stram geworden was.

'U vindt het toch niet erg, wanneer ik deze dans vraag aan deze mooie jonge dame, senor? Ik geloof dat ik haar veel te lang verwaarloosd heb.'

Die verduivelde neef! Hij had het meisje nu genoeg van haar stukken gebracht. Welk duivels plan was hij nu weer van zins? Hij zag dat Steve op een ruzie uit was en hij realiseerde zich met een schok, dat Esteban hem niet herkend had! Hij had Steve nog nooit naar hem zien kijken alsof hij een vreemdeling was, die hij graag uit de weg zou ruimen, en die indruk was verre van aangenaam.

'Ik geloof dat hij me echt met plezier zou vermoorden,' dacht hij objectief, zelfs toen hij zich zelf hoorde zeggen, kalm en effen: ik vind dat de dame dat moet beslissen, vindt u niet, senor? Miss Melissa?'

Waarom moest zijn stem zo rauw klinken, zelfs wanneer hij haar ten dans vroeg? En waarom moest hij op die eigenaardige manier naar senor Ortega kijken? Soms begreep ze niets van Manoio en mocht ze hem ook niet zo bijzonder. Maar hij liet haar niet veel keus en toen hij haar in zijn armen nam, zonder op haar antwoord te wachten, had Missie het gevoel, dat ze echt door een zeerover ontvoerd werd.

Ze dansten één keer door de gehele lengte van de grote balzaal en Missie had het vreemde gevoel dat Manoio dat expres deed alsof hij iedereen wilde tonen dat zij - ja, net alsof zij een oorlogsbuit was, die hij onder ieders neus had gestolen. Deze keer hield hij haar ook anders vast. Niet langer op een eerbiedige afstand, maar veel te strak, wat haar een ademloos en raar gevoel gaf. Zelfs de manier waarop hij naar haar glimlachte maakte haar lichtelijk bang, alsof hij een vreemdeling was geworden. En toch was dit waarop ze de hele avond en lang daarvoor gewacht had, was het niet? Dat Manoio haar anders zou bekijken, alsof ze een vrouw was ...

'Wat is er aan de hand, prinses?' Ze was gestruikeld, doordat ze een verkeerde pas maakte, maar de sterkte van zijn armen hield haar overeind, terwijl zij zich weer op de muziek trachtte te concentreren en ze maakte zich wijs, dat zijn stem plagerig klonk en niet die vreemde ondertoon had, die ze vroeger nooit opgemerkt had. 'Heeft al dat dansen je echt vermoeid?'

'N ... nee' maar haar stem klonk onzeker en ze liet een kort lachje horen en boog plotseling haar hoofd zodat zijn lippen bijna haar oorlelletje raakten terwijl hij plagend fluisterde:

ik dacht dat je wilde leren flirten - of wil je niet langer experimenteren? Heeft een van je bewonderaars je afgeschrikt, kleintje?'

ik heb u dat al eens gezegd! Ik bén geen klein meisje. En ik héb geflirt, de hele avond, als u het dan al wilt weten!'

'Ben je al buiten gaan wandelen?'

Uitdagend zei ze: 'Vraagt u me dat?' en hoorde hem opnieuw lachen.

ik vind, dat het mooiste meisje uit de zaal moet gaan kijken hoe de sterren eruit zien.'

'Word ik nog steeds verondersteld "nee" te zeggen wegens wat de mensen van me zouden kunnen denken?'

'Er zijn mannen, die je naar een donker hoekje zouden brengen of je nu "nee" zei of niet, Missie. Vooral wanneer je tevoren al met hen geflirt zou hebben.'

Zijn stem werd plotseling ernstig en de manier waarop zijn ogen - even donker als de nachtelijke hemel - in de hare keken, deden Missie zich heel slap en trillerig van binnen voelen. Ze begreep het niet - een minuut geleden nog was ze heel gelukkig aan het dansen met senor Ortega en nu, nu hoopte ze, dat Manoio haar zou kussen! Hoe zou dat aanvoelen: door een man gekust te worden? En wat werd ze dan geacht te doen? In de boeken die ze gelezen had, werd altijd aangenomen dat het een romantische, overweldigende ervaring was - een, die een meisje voor altijd in een vrouw veranderde. En nu, over een paar ogenblikken, zou ze dat zelf ontdekken ...

'Maar ik heb niet écht met u geflirt. Flirten is "net doen alsof' en u weet, dat ik niet "net deed alsof' toen ik zei, dat ik ...'

'O, Christus, Missie!' zei hij met een onderdrukte woedende stem en al dansend verdween hij met haar door een klein deurtje tot ze eindelijk aan een binnenplaatsje kwamen, waar een fonteintje spoot.

'Hoe wist u van het bestaan hiervan af? Wie heeft u hier vroeger heen gebracht?'

Ze meende, dat er een lach in zijn stem trilde, ik heb wat rondgekeken. Ik wil altijd graag de weg in een huis kennen en weten, hoe ik er zo snel mogelijk weer uit kan komen.'

'Maar dat is ...'

Ze had geen tijd om de zin af te maken, want plotseling was zijn arm om haar middel, dat hij ongeduldig naar zich toe trok, terwijl hij met één hand haar kin oplichtte en ze haar knieën kon voelen beven, toen hij neerkeek in haar ogen, maar niet lang genoeg voor haar om een enkel woord van protest te kunnen laten horen.

'Missie...'

Ze sloot haar ogen, heel stijf, en voelde zijn lippen over haar halfgeopende mond strijken, terwijl ze confuus dacht, dat ze moest dromen. Hij kuste haar eerst heel licht, zijn hand nog om haar kin, en toen, plotseling, angstaanjagend, veranderde zijn manier van kussen en in plaats van zacht, verpletterde zijn mond de hare en ontlokte haar een onderdrukte kreet.

Missie stak haar beide handen uit en probeerde hem weg te duwen maar ze voelde zich een tegenstribbelende gevangene. Iets van haar paniek scheen zich aan hem mee te delen, want plotseling liet hij haar los en ze deinsde achteruit. Ze zou bijna gevallen zijn, indien hij haar niet had opgevangen.

'Nee! Laat me los! Ik wil niet... ik wist niet...' Zij kwam weer op adem en eindigde in een lange, beschuldigende snik. is dat hoe mannen echt willen kussen ?'

'Niet alle mannen, baby. Alleen kerels zoals ik.' Zijn stem was gespannen en rauw van kwaadheid, maar die was meer tegen zich zelf gericht dan tegen haar, ofschoon Missie dat niet kon weten.

Zijn vingers, die plotseling weer teder werden, streken langs haar wangen.

'Missie - zie je wat er gebeuren kan, wanneer je met een man de schaduw intrekt?'

'Maar het was met u! En ik dacht...'

'Dacht wat? Dat ik plotseling in een heer veranderd zou zijn, die zich tevreden zou stellen met één kus en een paar gefluisterde leugens in het maanlicht? Je zou misschien ontdekt hebben, dat een paar van die jonge officieren alle regels over het spelen van romantische spelletjes kennen, kleintje, maar ik heb geen tijd voor romantiek of voor spelletjes. Kussen vormen alleen maar een voorspel voor wat daarna komt en voor wat mij betreft: tijdverspilling.'

'O,' zuchtte ze zwakjes en begreep het eigenlijk niet, maar plotseling werd ze bang voor de rauwheid in zijn stem. Ze was ook bang dat hij haar opnieuw zou kussen - en wat had hij bedoeld met dat kussen, dat alleen maar een voorspel zou zijn? En tijdverspilling?

'Houd op met huilen, in godsnaam!' zei hij ruw en, toen hij zijn stem opzettelijk liet dalen: ik zal je geen kwaad doen, Missie. Zo meteen neem ik je mee naar binnen, nadat ik al die tranen van je gezicht geveegd heb. Je wilt toch niet, dat iedereen weet wat er gebeurd is? Wil je me in een gevecht gewikkeld zien met je grote broer?'

Ze schudde triest haar hoofd en plotseling was hij weer hartelijk, haalde een zakdoek te voorschijn, waarmee hij haar tranen droogde. Voor de eerste maal had ze een van zijn donkere kanten gezien en wist niet dat zelfs dit kleine gebaar van tederheid hem eigenlijk vreemd was.

'U ... u denkt dat ik dwaas ben, is het niet? U denkt nog steeds dat ik een kind ben!'

'Mijn God, Missie! Je moet een pak voor je broek hebben of opnieuw gekust worden - ik weet niet zeker wat het beste is! Maar, als jij verleid wilt worden alleen om te bewijzen dat je een vrouw bent, dan moet je iemand anders uitzoeken. En daarna, misschien, zal ik hem voor jou vermoorden.'

ik zou hem kunnen vermoorden! Nee - kijk me maar niet zo aan, Renaldo. Ik ben er vroeger al dicht aan toe geweest en deze keer, ik zweer het je, zou ik geen aarzeling kennen. En doe geen moeite om me te herinneren aan het feit, dat hij duidelijk zijn geheugen verloren heeft - dat doet er niets toe! Minder dan vijftien minuten geleden kuste hij mij en nu, gebruik makend van de onschuld van Missie - mijn hemel, dat kind aanbidt hem! En het is nog zo'n kind!'

Ginny was rood aangelopen en ofschoon ze op gedempte toon sprak, weliswaar knarsetandend, was Renaldo genegen om zijn eigen onbehaaglijke gevoel te vergeten teneinde haar weer tot kalmte zien te krijgen.

'Er wordt niet van jou verwacht, dat je hem kent. En het behoorde niet tot ons plan, dat jij naar buiten zou gaan. Indien jouw komst hier ooit iets tot oplossing moet brengen, dan moet je proberen om kalm te blijven - en een ongeïnteresseerde houding aan te nemen. Steve zal Missie geen kwaad doen.' Hij sprak streng, maar de hele tijd werd zijn geest in beslag genomen door dezelfde angst, die hij Ginny uit haar hoofd probeerde te praten. Hij had zelfs spijt, dat hij dit feest verzonnen had. Wat spookte die onbesuisde gewetenloze neef van hem daarbuiten met Missie uit? Hij was al niet gebrand op de boze gevaarlijke aanblik van hem, toen hij haar van hem had weggepikt en het had hem heel wat moeite gekost om hen niet te volgen.

'Soms heb ik het gevoel, dat ik hem helemaal niet ken,' zei Ginny met een kille veel te beheerste stem. 'En wanneer hij zich niet bewust was van mijn aanwezigheid, waarom zou hij dat dan met Missie wél zijn?' Plotseling begon ze te lachen, een rauw, gebroken geluid, dat de zenuwen van Renaldo geweld aandeed, ik weet zelfs niet zeker of Steve ooit van me gehouden heeft. Ik moet gek geweest zijn, toen ik ermee instemde om mee te doen aan de ingewikkelde plannen van meneer Bishop ... Renaldo, wat doe ik hier eigenlijk?'

Hij kon slechts met ontzetting op haar neerkijken en wist niet wat hij moest zeggen, zonder zich een huichelaar te voelen. Wat kon hij zeggen? Hij moest bekennen dat hij in het geheim gehoopt had, dat Steve zijn eigen vrouw zou herkennen - een vrouw, die hij kennelijk bemind had. Maar was Steve in staat om werkelijk van een vrouw te houden ? Of was hij zo aan hen gewend geraakt, dat hij hen alleen gebruikte om aan zijn eigen behoeften te voldoen? En bovenal, wat kon hij tegen Ginny zeggen, dat eerlijk en betrouwbaar zou zijn, zonder haar meer te kwetsen dan ze in het verleden al gekwetst was?

Dat probleem werd hem bespaard, toen Missie plotseling de kamer binnenglipte, haar ogen met verdacht rode randen. En het was niet terwille van zijn neef, dat hij een opgelucht gemompel van geruststelling liet horen en zich haastte haar tegemoet te gaan.

ik geloof, dat hij verliefd wordt op Missie - en hij weet het zelf niet!' dacht Ginny en ze vroeg zich af waarom zij zich plotseling zo leeg van alle emoties voelde. Missie was veilig - en Renaldo, op zijn manier even open en eerlijk als Missie, had zijn opluchting niet kunnen verbergen. Geheel objectief dacht ze, dat het voor die twee erg goed zou zijn, als Missie althans heen kon komen over haar zwakheid voor Steve. Haar man. Maar vanavond leken die woorden geen betekenis te hebben. Haar echtgenoot. Een vreemdeling. Was hij altijd al een vreemdeling voor haar geweest, zonder dat zij in staat was omdat toe te geven?

En waarheen was hij nu weer verdwenen? Ze rechtte haar rug; ze zou Steve vinden en hem de feiten onder zijn neus duwen. Dat had ze al veel eerder moeten doen!

'Mevrouw Morgan - ik heb naar u uitgekeken, weet u dat? U hebt me een dans beloofd of matig ik me te veel aan? Nick Benoit liet een kort verontschuldigend lachje horen, zijn vingers streelden zijn snor. 'U zag er zó in gedachten verdiept uit, dat ik u niet durfde storen. U hebt toch nergens zorgen over? Zo'n succesvolle avond - en natuurlijk kan ik u niet genoeg bedanken voor de veranderingen die u bij mijn nichtje veroorzaakt hebt. U hebt haar op één avond omgetoverd in een dame.'

Stijfjes lachend accepteerde Ginny mechanisch zijn uitgestoken hand. Wat kon ze anders doen? En daardoor stelde ze althans de onontkoombare confrontatie met Steve uit, met alle heftige en vermoedelijk onaangename gevolgen van dien. Eigenlijk was ze laf. Nick Benoit kon haar niet kwetsen, maar Steve wél - en bovendien maar al te gemakkelijk.

Maar plotseling herinnerde zij zich de waarschuwing van Bishop ...

'Nicholas Benoit... Rechter Benoit. Hij is een opgeblazen, gewichtigdoend mannetje, die zich zelf een hele harten veroveraar vindt. Onderschat hem niet.' En ergens, achter in haar geest leefden herinneringen aan Renate Madden, haar gebroken doodse stem, toen ze vertelde wat haar allemaal in handen van Benoit overkomen was. Maar tot dusver: al wat ze gezien had, was de dandy - en de vleier, zelfs zijn complimentjes gingen versluierd onder respect. Vanavond, nu haar brein te veel in beslag genomen werd door vele andere dingen, merkte Ginny nauwelijks de lichte verandering op, die over hem gekomen was in zijn manier van optreden.;

Zijn complimentjes werden brutaler, maar die kon ze uit kracht der gewoonte gemakkelijk genoeg afweren. En indien hij haar al een beetje inniger vasthield dan de conventie voorschreef terwijl zij walsten, kon ze dat ook nog toeschrijven aan het late uur en de stromen drank waarvan ze allemaal genoten hadden. Haar schuld - maar wat had ze eigenlijk verwacht als resultaat? Dat Steve haar onmiddellijk zou herkennen en alles op zijn plaats zou komen? Ze was even naïef als Missie, die nu met Renaldo danste, haar kleine gezichtje brak af en toe uit in een glimlach, bij iets wat hij zei.

Bijna automatisch hadden de ogen van Ginny de menigte afgezocht voor een glimp van Steve, maar het enige dat ze zag, was Matt Carter, de broer van Missie, die rondwandelde met een glas wijn in zijn hand; nu stond hij tegen de muur geleund en staarde haar op buitengewoon eigenaardige manier aan.

'Morgen vertrek ik helaas naar Dallas. Maar ik verheug me op een weerzien met u, wanneer ik terugkom. Ik hoop, dat u besloten hebt om nog een poosje bij ons te blijven?'

Waar had de man het over? Bijna alsof hij haar gedachten gelezen had, voegde Nick Benoit er zacht aan toe: ik ben een afficionado van de opera, als dat althans de juiste uitdrukking is. En een dame, die ik al lang bewonderd heb, zal Dallas de volgende week met haar bezoek vereren. Francesca di Paoli - Prinses di Paoli. Zij is ... onvergelijkelijk!'

Zonder het te willen voelde Ginny zich verstijven. Die vrouw! De operazangeres, wier naam alle kranten gekoppeld hadden aan die van Steve. Wat moest die in Texas doen? Waarom kwam ze hier? En hoeveel kletspraatjes had Nick Benoit gehoord? O God, kwam er dan geen eind aan haar vernederingen?

En Nick Benoit, die enige ogenblikken eerder haar hand gedrukt had, leek nu in extase te zijn, wanneer hij over zijn idool sprak.

'Zo'n prachtige stem - zo helder, zo volmaakt, zelfs in de hoogste registers. En omdat u zelf zo'n mooie vrouw bent, weet ik zeker, dat u me niet verkeerd zult begrijpen, wanneer ik over haar schoonheid praat. Maar, misschien hebt u haar ook wel op het toneel gezien?'

'Ik heb veel gehoord over deze laatste operazangeres, natuurlijk. Maar ik vrees, dat ik nog niet het voorrecht gehad heb om een van haar voorstellingen bij te wonen.'

Ginny wist dat het maar stijfjes klonk en tamelijk arrogant, maar haar partner leek het niet op te merken.

'Dan zoudt u mee moeten gaan naar Dallas. Gelooft u me, het is de reis wel waard.'

'De kleine vuile vent!' dacht zij. Hij had natuurlijk geruchten gehoord en probeerde nu haar reacties uit. Plotseling op haar hoede forceerde Ginny een briljante glimlach.

'Misschien zal ik het geluk hebben de signorina di Paoli te zien, wanneer ik terug ben in New York. Of in Europa - want ik heb nog niet besloten of ik nu de oude wereld prefereer boven de nieuwe.' Maar abrupt voegde ze eraan toe en het kon haar niet schelen wat hij zou kunnen denken: 'Maar waarom praten we over zo iets saais als de opera? Ik moet bekennen, dat ik de voorkeur geef aan ballet - en de walsen van Strauss. U zult me nu wel een volslagen filister vinden!'

Hij maakte een beleefd afwerend gebaar en begon haar weer te vleien. Maar waarom maakte hij er een punt van om enkele seconden later te zeggen, dat hij hoopte, dat zij Toni zou willen vergeven, dat die zo vroeg weggegaan was en zonder formeel te bedanken?

'Ze is natuurlijk wel veilig. Haar uitvoerder brengt haar thuis. Een soort man, waarvan ik hoop, dat u niet ons allen naar hem zult beoordelen! Maar sedert John gestorven is, vrees ik dat Toni zich een paar rare manieren aangewend heeft. Ze is natuurlijk eenzaam geweest en van dat feit heeft hij geprofiteerd. Ik weet zeker, dat ik u niet méér hoef te vertellen. Zoals u weet heb ik me nogal wat zorgen over mijn nicht gemaakt - de manier waarop haar vader haar maar in het wilde weg laat rondlopen - maar ik geloof echt, dat u gelijk had. Missie heeft zich bijzonder goed aangepast aan wat haar ware omgeving zou moeten zijn, vindt u niet?'

De man bleef maar praten, ogenschijnlijk buitengewoon onsamenhangend en sprong van het ene onderwerp op het ander. En toch: door al die monologen heen begon Ginny het onbehaaglijke gevoel te krijgen dat hij haar in het geheim bestudeerde en haar reacties in zijn geheugen vastlegde om ze in de toekomst te kunnen gebruiken. Belachelijk of niet, ze was blij toen de dans uit was en ze in staat was zich te excuseren.

Het gespannen gevoel waarmee ze de avond begonnen was, was nu geheel verdwenen en na het vertrek van de gasten liep ze door haar kamer te ijsberen en verwijtende blikken op Renaldo te werpen.

'Hij behandelt vrouwen alsof ze - alsof ze alleen maar dingen zijn om te gebruiken, wanneer hij in de stemming is! Die operazangeres en de wijze waarop hij daarmee te koop liep, alsof hij mij moedwillig in het publiek wilde vernederen! De kranten gingen zelfs zo ver, dat ze zinspeelden op het feit, dat hij een scheiding overwoog om haar te kunnen trouwen! En rechter Benoit weet het - die heeft herhaaldelijk haar naam genoemd, terwijl hij me de hele tijd sluw gadesloeg. En dan dat schepsel van Lassiter, die me herinnert aan Concepción, omdat ze even gulzig en graaierig is! Misschien is dat het soort vrouw, waartoe hij zijn aandacht moet beperken, mannen van zijn type althans. Maar hij heeft Missie Carter een ring gegeven en het arme kind is tot over haar oren verliefd op hem! Je hebt gezien hoe ongelukkig hij haar vanavond gemaakt heeft. Zou hij nu helemaal geen scrupules hebben? Ik vermoed, dat wanneer hij het in zijn hoofd krijgt, hij haar zal verleiden, precies zoals hij mij gedaan heeft - Renaldo, waarom blijf je daar maar zitten kijken hoe ik loop te tieren? Waarom zeg je me niet, wat een gek ik ben? Vanavond heb ik opzettelijk met hem geflirt en ik heb me door hem in de schaduw laten kussen, alsof ik een of andere goedkope slet was, die hij in een ... in een kroeg had opgepikt! En zo heeft hij mij behandeld - ik moet gek geweest zijn om meneer Bishop toe te staan mij hiertoe over te halen! Ik had nooit hier moeten komen, want nu is alles nog erger dan het al was.'

Ginny hield op met haar heen en weer geloop om Renaldo beschuldigend aan te kijken. Ze waren alleen, Missie, die zou blijven logeren was al naar haar kamer en senora Armijo had haar gevolgd, geeuwend, Ginny herinnerend dat ook zij moest denken aan de nodige nachtrust en dat ze hoopte, dat Ginny spoedig zou volgen. Maar Ginny was veel te overspannen om die raad op te volgen.

'Waarom zeg je niets?' vroeg ze nu, haar groene ogen stonden gevaarlijk helder. Ze wilde uitbarsten in een stortvloed van tranen - maar of dat uit pure woede of uit een ongelukkig gevoel kwam, dat wist ze zelf niet zeker.

Renaldo rekte zich in zijn stoel uit en zuchtte. Ook hij had een vermoeiende avond achter de rug en zijn geest was té vol van gedachten, die hij moest taxeren en sorteren.

'Zullen we terug naar huis gaan ?' zei hij rustig en keek naar Ginny's gezicht. 'Ik begin het met je eens te worden, dat jouw komst hierheen een fout was. En bovendien heb je aan de kinderen te denken. Zeg maar aan die meneer Bishop, wat je hier te weten bent gekomen, en laat hem verder zijn zaken zelf maar behartigen.' Hij vertrok zijn mond in een wrange grimas. 'Je weet zelf wel, dat Steve altijd kans gezien heeft voor zich zelf te zorgen. Vroeg of Iaat...'

'Bedoel je dat ik weg moet lopen? En de hele wereld, en Steve, laten zien wat een lafaard ik ben? Hij heeft vanavond dat mens Lassiter naar huis gebracht - en zijn operazangeres komt naar Texas. Moet ik in het openbaar toegeven, dat ik niet in staat ben om mijn eigen echtgenoot te binden? O, nee!' Ginny stak haar kin op de uitdagende manier naar voren, die Renaldo maar al te goed kende en haar stem werd hees. 'Vóór ik hier wegga, ga ik de zaken op mijn eigen manier regelen - en ik heb meer dan een paar rekeningen met Steve te vereffenen! Ik kan precies even hard en even gewetenloos zijn als hij, als het nodig is!'

Het zou geen nut hebben om te proberen met haar te redeneren. Vanavond niet in elk geval, niet wanneer ze in zo'n koppige en weerspannige bui was. Maar morgen zou ze misschien meer geneigd zijn om naar rede te luisteren. Het was toch maar het beste om te vertrekken - en zelfs toen hij in een hulpeloos gebaar zijn schouders optrok, dacht Renaldo, dat hij nu ook zelf redenen had om ... om weg te lopen, zoals Ginny het minachtend genoemd had.

Lang geleden had Steve hem eens gevraagd of hij vrede had met het leven dat voor hem lag. Toen had Renaldo, hij herinnerde het zich nog alleen maar gelachen en zijn hoofd geschud. Nee - hij had geen zin, helemaal geen zin, om een leven te leiden zoals zijn neef leek te begeren. Hij had zijn hele leven rust gezocht en hoewel hij de vrouwen niet direct minachtte, was hij toch de wanhoop van zijn moeder geweest omdat hij geen vrouw wilde nemen. Zijn moeder, die vindingrijk genoeg was ondanks haar domme uiterlijk, had hem botweg gezegd dat hij gek geweest was om wat zij noemde 'dat rampzalige huwelijk' tussen Steve en Ginny aan te moedigen, omdat het opviel zoals de neus in haar gezicht, zoals ze zei, dat hij zelf meer dan verliefd was op de jonge vrouw.

Hij was nog steeds meer dan gewoon dol op haar, dacht Renaldo, en keek hoe ze op haar onderlip beet en heftig met een voet op de vloer stampte, alsof ze niet stil kon zitten. Ze was mooi en beschaafd, en verdiende beter dan de ellende, die zijn neef haar had laten ondergaan. Maar hij had haar nu goed genoeg leren kennen om te beseffen dat zij, ondanks haar uitbarstingen, nog steeds een hartstocht voor Steve had - ofschoon natuurlijk de benarde toestand waarin ze nu allemaal verkeerden, volkomen onhoudbaar was.

Ginny had gelijk - laat de politiek maar naar de hel lopen. Terwille van hen allen, zelfs terwille van "Missie - en Renaldo's lippen knepen zich samen bij die gedachte - moest iemand met Steve praten.