34

Meneer Bertram Fields, een financier die ondernemer geworden was, had drie verdiepingen van het Astoria Hotel gereserveerd voor de soiree die hij gaf ter ere van het Amerikaanse debuut in La Traviata van de vermaarde di Paoli. En tegen die tijd was Francesca di Paoli al het onderwerp van gesprek in Newyorkse hogere kringen. Niet alleen was ze een echte prinses, maar ze wa mooi en ze kon niet alleen zingen, ze kon ook acteren.

Francesca recipieerde in de balzaal met de glazen koepel op de bovenste verdieping van het hotel, waar men onder het dansen de sterren kon zien. Daar werden alleen de elite en de zeer rijken toegelaten. Ze stond bij de marmeren balustrade aan het ene einde van de prachtige balzaal, tussen meneer Fields en Luigi, haar impresario; gracieus ontving ze de complimenten van de gedistingeerde gasten, die voorbij stroomden, terwijl ze aan haar werden voorgesteld.

Ze was voorgesteld aan de president van de Verenigde Staten en zijn vrouw. Aan enkele geselecteerde senatoren en leden van het Congres. Evenals aan sommige miljonairs, die met spoorwegen, oliebronnen en goudmijnen speelden. Mannen, die honderdduizenden hectaren land bezaten en nog steeds vol heimwee en bewondering over Europa spraken. En sommigen van die rijke mannen droomden ervan om haar te verblinden met hun weelde - om haar te kopen, al was het maar voor een nacht, voor een paar uur. Want het was nu langzamerhand wel bekend, dat zij weigerde om de permanente maitresse van een enkele man te worden, of hij nu koning of een rijke burger was. Er ging een gerucht, dat ze ooit aan een minnaar met een titel gezegd had, dat ze nog te veel moest leren. 'Over muziek, waaruit mijn leven bestaat - over het leven zelf. Over de kunst van beminnen ... Ik wil veel leraren, van wie elk mij iets anders leert. En al het andere moet ten opzichte van mijn carrière op de tweede plaats komen.'

'Francesca, lieverd - mag ik meneer Gould voorstellen? Meneer Jay Gould.' Alsof er nog een tweede meneer Gould was! Ze had van hem gehoord - wie niet? Francesca di Paoli stak haar hand uit naar de gedrongen man met de fluisterstem en flitste haar briljante glimlach. Hij had met een overdreven Engels accent gesproken, juist als die andere man, die ze allemaal de commodore noemden. Waarom waren die rijke Amerikanen zwendelaars? Wat waren ze allemaal saai en hoe verveelde ze zich!

'Pah!'siste ze binnensmonds tegen Luigi. 'Dat zijn helemaal geen mannen! Waar zijn al die ruige avonturiers, van wie je mij verteld hebt, toen je me probeerde over te halen om hier te komen? Ik heb niets anders gezien dan aangeklede marionetten! Ik geloof dat ik die Amerikanen al begin te verachten!'

Haar boze, rusteloze ogen veegden door de enorme kamer zonder dat iemand het zag, terwijl ze daar stond met haar hoofd half gebogen en ogenschijnlijk verdiept in iets, dat meneer Fields haar vertelde.

Hij was zelf een van haar oud-minnaars, maar oud en wijs genoeg om zijn congé elegant te aanvaarden en zelfs filosofisch, terwijl hij toch een zekere genegenheid voor zijn protegee overgehouden had. Nu moest hij plotseling giechelen.

'.... En je hebt geen woord verstaan van wat ik gezegd heb, is het wel ? Zal ik wat champagne voor je bestellen om je op te vrolijken?'

'Wat? Bertram ...' Plotseling greep haar hand, waarvan de vingers fonkelden met ringen, naar zijn mouw met een bijna dwingend gebaar en hij zag de plotselinge donkere glans in haar ogen. 'Wie is hij? Vertel het me, vlug!'

'Hij?' De ogen van Fields volgden de richting van haar blik en hij liet een zacht, geamuseerd lachje horen, opzettelijk verkoos hij haar verkeerd te begrijpen.

'O ... die, Illustrissima, dat is senator William S. Brandon van de Verenigde Staten. Eertijds uit Virginia, nu een van onze gedistingeerde senatoren uit Californië. Nog steeds een knappe man, vind je niet? En wanneer ik me niet vergis, is de dame die bij hem is, de vrouw van zijn goede vriend senator Hartman, die jammer genoeg vanavond ongesteld is.'

De nu gitzwarte ogen van Francesca flitsten gevaarlijk.

'Je weet heel goed, dat ik niet de oudere man bedoel. Hij ziet eruit als een senator, dat had ik niet eens behoeven te vragen. Ik bedoel die andere, de man die bij hem is, die als heer gekleed is maar het gezicht heeft van een Siciliaanse banditti: die lange, met die blauwe ogen, die het litteken van een sabelwond op zijn gezicht heeft.'

' "O.' De stem van Fields was zorgvuldig nietszeggends. De donkerharige man, die tegelijk met de senator was binnengekomen en wel een goede vijftien centimeter langer was, hield zijn hoofd gebogen om te kunnen luisteren naar wat het geesteloze blonde meisje, dat hij vergezelde, naar hem fluisterde. Ze hing tamelijk hulpeloos aan zijn arm met beide handen; haar polsen waren omringd met armbanden van parels en zwarte saffieren.

"O." Is dat alles wat je te zeggen hebt? Nou? Is hij soms een binnendringer - iemand die jij niet kent? Is het dat, waarom je aarzelt?'

De stem van Francesca siste hem toe in het Italiaans van de goot, dat ze gebruikte als ze kwaad was; daarna schakelde ze over naar het volmaakte charmante Engels om een gast te begroeten.

'Ik vermoed dat je het gezelschap van de senator bedoelt? Die man, die eruit ziet als een piraat? Zijn naam is Steven Morgan en hij is een van onze laatste miljonairs uit Californië, bovendien is hij een schoonzoon van de senator.'

'Heeft hij een vrouw? Daarvoor lijkt hij mij het type niet! Ik veronderstel, dat dat het blonde kind is dat zo vast aan zijn arm hangt, dat het wel lijkt of ze bang is, dat hij zal ontsnappen?'

'Dat blonde kind, dat jij bedoelt is de dochter van senator Hartman. De vrouw van meneer Morgan brengt haar vakantie in Europa door met haar stiefmoeder naar ik begrepen heb.'

'Wat interessant!' Francesca snorde bijna, haar lange wimpers overschaduwden haar ogen. 'Hij heeft geen getrouwde blik over zich, die! En hij ziet eruit als een bandiet!' En toen werd haar stem opzettelijk minachtend. 'Maar ik denk dat hij even opschepperig en brutaal is als de rest. Heeft hij zijn geld gemaakt in spoorwegen of in goudmijnen? Of door gelukkig genoeg te zijn om de lelijke dochter van een senator te trouwen?'

Deze keer giechelde Fields hardop.

'Francesca, je laatje klauwen zien! Afgezien van het feit, dat de dochter van de senator verre van lelijk is. En meneer Morgan, ofschoon hij afkomstig is van een van de rijkste families in Mexico, heeft het merendeel van zijn geld zelf verdiend, ofschoon er mensen zijn, die het met je eens zouden zijn dat hij hoe zei je dat ook weer? - een bandiet is; ja. Maar ik denk echt..

De prinses de Paoli bewaarde haar meest innemende, briljante glimlach voor de senator van Californië, maar haar manier van doen werd plotseling koel toen haar ogen de donkerblauwe angstaanjagende ogen van Steve Morgan ontmoetten. In de hoop hem in de war te brengen sprak Francesca in het Italiaans, waarbij ze haar parelwitte tanden in een duidelijk onoprechte glimlach liet zien. Dat stuk arrogantie moest op zijn nummer gezet worden!

'En u, signore, laat me eens raden, u moet óf een gouddelver óf een houthakker zijn - nog steeds een beetje onhandig in een salon, zoals zoveel van uw lompe landgenoten!'

Francesca kon het niet helpen, dat zij de kraaienpootjes rond zijn ogen zag uitwaaieren wanneer hij glimlachte, waarbij het lichte litteken op zijn piratengezicht zich verdiepte tot een plooi terwijl zijn tanden flitsend afstaken tegen zijn door de zon gebruinde huid.

'En uw snijdende geestigheid wordt slechts geëvenaard door uw werkelijk prachtige stem, signorina! En uw schoonheid - vooral wanneer die zo benadrukt wordt door die flitsende zwarte ogen.'

'U vleit me, signore,' zei ze ongekunsteld in het Engels, en glimlachte een namaak-verontschuldiging naar de anderen. 'U moet me alstublieft vergeven, soms heb ik de betreurenswaardige gewoonte om me te laten gaan en in mijn eigen taal te spreken! Wat een verrassing, dat u Italiaans spreekt, signore. En nog zo vloeiend ook!'

Francesca krabbelde haar naam op het programma dat miss Hartman haar verlegen voorhield en keek langs het meisje heen naar Steve Morgan met een mengsel van boosheid en uitdaging, die hij volkomen negeerde met een buiging en een beleefde frase.

De roofzuchtige blik, die zij nog een ogenblik geleden in zijn ogen herkend had, had plaats gemaakt voor onverschilligheid.

Francesca zag hem nog enkele keren daarna ergens in de balzaal; hij was van top tot teen de toegewijde en galante cavalier, niettegenstaande de als een slingerplant vastgrijpende vingers van de blonde miss Hartman. Hij danste met geen enkele andere vrouw, behalve met de moeder van Sally Hartman en alsof hij belediging op onverschilligheid stapelde: zij gingen vroeg weg.

'Wat een barbaar! Waarom wordt er van mij verwacht, dat ik deze klungelige, ongemanierde Amerikanen moet verduren - ik vraagje, waarom?'

Dit en nog veel meer werd afgevuurd in haar slaapkamer op Fields en haar impresario Luigi, terwijl Francesca met haar handen op haar heupen op de manier van een Siciliaanse wasvrouw, dodende blikken op de arme Luigi wierp.

'Die kerel! Waarom werd hij geïnviteerd op mijn receptie? Hebben jullie gezien hoe hij naar me keek? Zo grof en zo brutaal! Wanneer ik een man geweest was zou ik ... ik zou hem geslagen hebben om die blik!'

'Maar, Principessa ...'

'Praat niet tegen me! Er waren geen mannen in de buurt! En hij, die zwartharige bandiet - hij heeft me zelfs niet voor een dans gevraagd, zo dat ik hem had kunnen weigeren. Vertel me eens, wat voor soort man is dat? Om me van kop tot teen te bekijken alsof ik een gewone slet was, die te koop is en dan verder de schijnheilige uithangen - was dat omdat zijn schoonvader er was? Is hij bang voor zijn vrouw? Bang voor elke vrouw? Misschien geeft hij daarom de voorkeur aan het gezelschap van kleine, geaffecteerde meisjes!'

Twee avonden later werd het genot van Francesca di Paoli in de donderende ovatie, die ze ontving toen ze het toneel betrad, grondig verknoeid toen ze haar 'béte noir' ontdekte, die alleen in een loge zat met een verblindend mooie blonde vrouw.

Na afloop van het bedrijf, toen haar geduldige kleedster haar handen met een gebaar van berusting in de lucht stak, smeet Francesca elke vaas en elke kristallen kom met bloemen op de vloer van haar kleedkamer.

Ze ging terug naar het toneel voor het tweede bedrijf, waarin ze een meegaande en eenvoudige Violetta speelde - terwijl ze haar impresario en meneer Fields hoofdschuddend, maar wel opgelucht, achterliet, terwijl Costanza de boel met een stalen gezicht opruimde.

Daarna barstte ze nog eens los.

'Ziezo! Vertel me nu eens, die bandiet! Hij houdt van die koele noordelijke types, die geen uitdaging voor zijn mannelijkheid betekenen, si? Ik neem aan, dat zijn vrouw er zo eentje is. Bleke haren, kleurloos, en een bevroren lichaam, als ijs?'

Bertram Fields, die alle tekenen van zijn temperamentvolle ex-minnares herkende, had de moeite genomen om enkele inlichtingen over Steve Morgan te verzamelen.

'Zijn vrouw, zoals bijna iedereen zegt, ziet er uit als een Hongaarse zigeunerin; en haar eerste echtgenoot was een Russische prins, die heel geheimzinnig op zee gestorven is. En wat die meneer Morgan betreft, ik zou maar voorzichtig zijn als ik jou was, Principessa. Ik heb horen fluisteren, dat hij niet veel verschilt van de bandiet die jij hem genoemd hebt. Vóór hij plotseling in de financiële wereld verscheen, was hij een gelukssoldaat. Hij heeft voor Juarez gevochten in die afschuwelijk bloedige revolutie, die keizer Maximiliaan van zijn troon gestoten heeft. En daarvoor: ik heb geruchten gehoord, dat hij vogel vrijverklaard was, met een beloning op zijn hoofd, dood of levend. Vergeet hem. Er zijn andere mannen - en jij houdt ervan dat de jouwe tam en aanbiddend zijn, is het niet?'

'Zoals jij?' beet ze hem wreed toe en hij haalde hulpeloos zijn schouders op.

'De korte relatie, die jij en ik eens gedeeld hebben, is al heel lang geleden, bellissima! En op het ogenblik beteken jij voor mij een aanzienlijke geldbelegging. Wat is er aan de hand, kan je carrière je plotseling niets meer schelen?' Zijn stem werd harder toen hij eraan toevoegde: 'Je moet je tot het soort mannen bepalen, die genoegen nemen met je hier en daar te begeleiden en je dagelijks juwelen en bloemen sturen, terwijl ze geduldig wachten tot je klaar bent met de voorstelling. Vergeet die Steve Morgan. In elk geval zal hij toch binnenkort naar Californië vertrekken.'

Met een van die plotselinge, wispelturige stemmingsveranderingen, die karakteristiek voor haar waren, hield Francesca plotseling op het voedsel op haar bord met haar vork heen en weer te schuiven. Ze nam de dunne kristallen roemer op, die bij haar bord stond, hief die op en glimlachte geheimzinnig met toegeknepen ogen.

'Denk je dat? Maar vóór die tijd zal ik hem nog ontmoeten! En dan zullen we wel zien!' Haar ogen hadden een vreemde glans, die Bertram Fields maar al te goed herkende. Nog steeds glimlachend boog ze haar hoofd achterover om de rest van haar wijn te drinken vóór ze zich over de tafel boog. 'Je weet hoe ik erop sta om altijd mijn eigen zin door te drijven, is het niet, Bertram? En omdat ik voor jou zo'n voordelige belegging ben, zul je alles doen om me gelukkig te maken ... ja, dat weet ik. Jij bent zo'n vriendelijke man! Daarom zullen we dus de uitnodiging aannemen van die bijzonder rijke meneer Gould om het weekeinde door te brengen op zijn buitengoed in een of andere onuitspreekbare plaats - ik vermoed, dat hij ook senator William Brandon uit Californië uit zal nodigen. En zijn schoonzoon, natuurlijk!'