'Mijn God, Steve! Ik sta versteld dat jij de escapades van Ginny zo gemakkelijk opvat! Wanneer ze mijn vrouw was, dan zou ik er de zweep over leggen. Nou, luister.' Brandon boog zich licht voorover en knikte ongeduldig Je kelner, die zijn glas bijschonk. 'Wat is er tussen jullie tweeën aan de .and? Ze gaat veel te veel om met die Franse graaf, waarmee ze ooit geëngageerd is geweest. Verdomme! Je hoeft je wenkbrauw niet op te trekken! Sonya heeft het me zelf geschreven! Trouwens, zijn vrouw schijnt het ook niet zo prettig te vinden! De kwestie is: wat ga je er aan doen? Ze wil van niemand raad aannemen en toen Sonya probeerde om te protesteren, verdween Ginny en huurde een eigen appartement net alsof een of andere ... Je moet zijn onmiddellijk laten terugkomen en zijn toelage inhouden, als ze niet wil!'

'Wat, en haar kennis laten nemen van mijn eigen pekelzonden?' teemde Steve; maar zijn donkere piratengezicht, met de dunne roekeloze lijnen, leek zich voor een ogenblik samen te trekken onder de spiedende blik van zijn schoonvader en toen brak zijn glimlach weer door.

'Neemt u me niet kwalijk als ik luchthartig klink, meneer. Natuurlijk maakt u zich zorgen. Maar Ginny ... ziet u, ik begrijp haar. Plotseling merkte ze dat ze rijk was en volkomen onafhankelijk, en dat voor de eerste keer van haar leven en natuurlijk: ze is een geboren flirt! Maar ik geloof dat het enige wat ze doet, is, zijn wilde haren kwijt raken - en het erg plezierig vinden om zoveel mogelijk mensen te choqueren, zolang ze de kans heeft.'

Brandon schudde zijn hoofd.

ik begrijp jullie geen van tweeën! Ik kan nu net zo goed bot zijn. Jullie hebben allebei nogal wat opschudding verwekt met dat huwelijk van jullie en ook gedurende het jaar, dat jullie samenwoonden, want jij leek meer op een man met zijn maïtresse dan op een respectabel getrouwd echtpaar! Maar, mijn God, wanneer jullie apart leven ...'

'Een tijdje geleden hebt u mij herinnerd, meneer, dat er niets zo goed is dan bezig te zijn.'

Ondanks de effen stem van Steve, wierp Brandon hem een scherpe blik toe; en toen, terwijl hij berustend zijn schouders ophaalde, pakte hij het menu dat een van de kelners hem voorhield.

Natuurlijk waren het zijn zaken niet meer en hij had tijd gehad om er gewend aan te raken - er zelfs lichtelijk jaloers op te worden, op het effect dat Steve Morgan op vrouwen had.

De senator, die - man zijnde - zich maar al te bewust was van het feit, dat vrouwen Steve mochten - en sommigen lieten dat maar al te duidelijk merken. In zekere zin vond hij die achtervolging van zijn schoonzoon wel amusant, want Steve was niet alleen erg gemakkelijk verveeld, maar ook volslagen onmeedogend om dat te laten merken. Hij was niet het soort man die prijs stelde of zijn tijd verspilde aan salonflirtpartijtjes of van heimelijk afspraken met getrouwde vrouwen. In feite, met uitzondering dan van di Paoli, had de senator nooit iets anders gemerkt dan beleefde attenties van Steve Morgan ten aanzien van welke vrouw dan ook. De moeilijkheid was, dat Francesca di Paoli niet het soort vrouw was die een man achteloos kon negeren; ze paste in geen enkele categorie. Een Italiaanse prinses, de laatste van een verarmde maar ontegenzeglijk edele en oude stamboom; ze was bovendien begiftigd met een uitzonderlijke stem als coloratuursopraan, heel wat wilskracht en bijzonder weinig remmingen.

Zij was de gevierde schoonheid van Europa, er waren duels over haar uitgevochten en ze had een huwelijksaanzoek van een koning afgeslagen. Nu was ze bezig de Nieuwe Wereld stormenderhand te veroveren, Francesca bleek totaal anders te zijn dan de traditioneel wellustig gebouwde Italiaanse operazangeres. Ze was slank - haar wellustigheid beperkte zich tot alle juiste welvingen op de juiste plaatsen. Nee, zeker geen gewone vrouw - evenmin als Steve Morgan een doodgewone man was. Niet op zijn gemak, voelde de senator het gevaar naderen; en wanneer hij iets af geweten had van de reacties van signorina di Paoli ten opzichte van haar laatste bewonderaar, zou hij zich nog ongemakkelijker gevoeld hebben. Zoals de zaken nu lagen, dacht hij er met opluchting aan, dat Steve erover gepraat had om weldra naar Californië terug te gaan, om op zijn zaken te letten. Wanneer hij dat zou doen, zou het allemaal voorbij zijn; intussen kon hij misschien zelf naar Ginny schrijven en haar herinneren aan haar verplichtingen en aan haar huwelijk, waarbij hij misschien tegelijkertijd enkele wenken kon laten vallen ...

Francesca, Prinses di Paoli, was een vrouw die eraan gewend geraakt was om de dingen naar haar hand te zetten. Wanneer ze een affaire met een man had, dan was het om één van deze twee redenen. Hij had geld en kon haar in haar carrière helpen óf hij trok haar aan, een poosje althans, als een mannelijk dier - iets om haar begeerten te bevredigen. In elk geval was zij degene, die manipuleerde. Maar deze keer was het anders - de bordjes waren verhangen en hoewel ze tegen die gedachte tekeer ging, merkte ze tevens dat ze uitgedaagd werd en ze was méér dan gewoon geïntrigeerd.

Het was nu, zoals ze aan haar kleedster toevertrouwde, die in haar jeugd haar kindermeisje geweest was en nu als haar chaperonne fungeerde, die tevens haar intiemste vriendin was, een kwestie van gelijkgestemde zielen, die elkaar aantrokken.

'Je hebt me dikwijls verteld dat ik net een wild dier was, dat zijn klauwen uitslaat en dat wat het wil, bijt. En? Is dat niet zo, Costanza? En zie je, hij is precies hetzelfde! Hij heeft iets wilds, iets angstaanjagends, dat nog net onder de oppervlakte verborgen ligt. En .. .ja, een primitieve sensualiteit, dat is het! Aha ... het maakt me zó kwaad, zó woedend, dat hij me niet au sérieux wil nemen! Er zijn tijden dat ik mijn tanden en mijn nagels in zijn vlees zou willen slaan, maar ik ben bang. Kun je je dat voorstellen? Ik ... ik bang?'

Zij was de toegejuichte lieveling van twee continenten - een vrouw waarvan de woede-uitbarstingen en de temperamentvolle kuren gelijkelijk gevreesd werden door minnaars en theaterdirecteuren.

'En stel, Steve, dat ik erin toestem om in die opera van jou in San Francisco te zingen? Ze hebben me natuurlijk wel veel geld geboden, maar ik doe wat ik wil. Zou jij komen om naar me te luisteren?'

De diamanten, die hij haar zo achteloos had aangeboden alsof het bloemen waren, fonkelden in haar oren en onderstreepten haar donkere schoonheid. En bij deze gelegenheid waren de diamanten oorbellen het enige dat ze aan had.

‘Natuurlijk zou ik komen, mijn schat. Wanneer ik althans in die tijd in San Francisco zou zijn.'

‘Maar' - ze kon er niets aan doen, dat haar stem een beetje klaaglijk klonk, ‘stel dat tegen die tijd jouw vrouw teruggekomen is?'

Zijn blauwe ogen, die bijna net zo donker waren als de hare, keken haar loom aan.

'Dan zou ik haar natuurlijk aan je voorstellen.'

'Maar dan zou je me niet kunnen vergezellen naar het grote feest, dat ze daarna geven?' hield ze aan.

' Dat weet ik niet,' 'Cesca. Bovendien zou je tegen die tijd ander amusement gevonden kunnen hebben. Er zijn heel wat miljonairs in San Francisco. En in Texas ook,' voegde hij er kwaadaardig aan toe, want hij wist dat ze al een engagement in San Antonio had aangenomen, na een aantal keren optreden in New Orleans.

Ze kneep haar ogen samen en riep met knarsende tanden: 'Ik vraag me af of jij weet hoe kwaad je me maakt? Ik zeg je, Stefan, dat me dat niet kan schelen - al die anderen!' Haar neus ging van afschuw omhoog en toen eiste ze in één adem: 'Waarom ben je niet verliefd op me? Vind je me niet mooi en aantrekkelijk genoeg?'

Zijn lange, bruine vingers trokken de omtrekken van haar borst na.

'Je bent erg mooi. En als ik dwaas genoeg was om verliefd op jou te worden, cara, zou je me in repen snijden met die lange, aanbiddelijke nagels van je.'

Ze zuchtte peinzend en haar armen klemden zich vaster om hem heen.

'Waarom lijken we zoveel op elkaar? Ik zou je er bijna om kunnen haten ...'

'Bijna? Ik geloof, dat ik de manier waarop je haat...'

Zijn lippen beroerden de hare, eerst heel licht, tot haar handen liefkozend over zijn bruine huid gleden en de spieren daaronder voelden ... die opzettelijk, plagerig, bewogen, tot ze zijn begeerte voelde opkomen en zijn kussen bijna wreed veeleisend werden.

Hij eiste - zij gaf. Zij - Francesca di Paoli, voor wie mannen zich gedood hadden. En dat alles omdat ze op een avond zich ondraaglijk verveelde en deze lange, blauwogige avonturier van Californië haar grondig bekeken had, even onbeschaamd alsof ze een straatmadelief geweest was; zijn ogen werden nauwer terwijl ze de dure japon van haar lichaam schenen te scheuren - waardoor ze zich plotseling duizelig van zwakheid voelde worden nog vóór hij zijn blik had afgewend en haar de rest van de avond negeerde.