16

Tot het tijdstip waarop hun rijtuig door een ronde, door bomen beschaduwde oprijlaan reed om voor het huis stil te houden, was Ginny in staat geweest om haar gedachten in toom te houden. Bijna was ze zelfs in staat geweest om zich te overtuigen dat er in de afgelopen vierentwintig uur niets onaangenaams was gebeurd. Waar sir Eric geweest was, bleef nu een lege plek over. Vervang die door de geheimzinnige man, Sam Murdock, die nog steeds een man met een geheim was, althans zo was haar te verstaan gegeven. Blijkbaar had ze het goed gedaan. Haar vader was blij haar weer te zien; Sonya was opgewonden door het vooruitzicht eindelijk meneer Murdock te ontmoeten. Sir Eric was niet belangrijk meer... Het was vreemd hoe weinig vragen haar gesteld werden over haar overhaast vertrek van Redbrick Grange en de omstandigheden daar. De naam van Sam Murdock en zijn persoonlijke lijfwacht hadden voor een magisch paspoort gezorgd, toen ze in Belmont aankwamen.

Ze was een goede dochter, een goed kind. En de medicijnen van graaf Chernikoff hielden haar uiterlijk op de been.

Het was donker behalve een afnemende maan, die hen op hun lange rit gezelschap had gehouden. De duisternis van de avond werd verbroken door een uitbarsting van licht, dat uit alle vensters van het onregelmatige huis van twee verdiepingen plotseling voor hen straalde, toen ze een bocht in de oprijlaan omsloegen. Het was in de bekende stijl van Spanje en Mexico gebouwd, maar van bakstenen en natuursteen in plaats van leem. Sam Murdock had de in zwang zijnde geïmporteerde stijlen van architectuur, die zo door zijn tijdgenoten gewaardeerd werden genegeerd en was teruggegaan tot de wortels van het land waarin hij bouwde.

In plaats van geüniformeerde bedienden, kwamen besnorde vaqueros aanrennen om de paarden vast te grijpen en de laatste gasten van de senor te helpen uitstappen.

Ginny liep de brede trappen op en ging door een enorme gewelfde ingang, waarvan de massieve deuren gastvrij openstonden en die toegang gaf tot een kamer gevuld met licht, muziek en lachende gesprekken.

De meeste gasten waren Mexicaans of Spaans, ofschoon, zoals Sam Murdock had beloofd er vele bekende gezichten te zien waren en herkend werden. Sommige heren waren ook gasten geweest bij sir Eric Fotheringay, andere mensen, veel eenvoudiger gekleed, waren, zoals Ginny later ontdekte, mijnbouwers uit Nevada. En tussen de gasten door bewogen zich de beroemde lijfwachten van Sam Murdock, gekleed in somber zwart en wit; hun revolvers, verborgen onder hun lange jassen, waren niettemin duidelijk zichtbaar.

Sam Murdock zelf, eenvoudig gekleed als altijd, kwam naar voren om hen te begroeten, zijn manier van doen was precies zoals Ginny zich die herinnerde. Beleefd, vriendelijk, gebaseerd op een onbewust zelfvertrouwen.

'Senator - mevrouw Brandon? Ik ben blij dat u kon komen. En ik bied mijn verontschuldiging aan voor mijn late uitnodiging. Maar deze instuif was een plotselinge inval. Eigenlijk van mijn pupil. Er is een jonge Engelsman en ze had een excuus nodig om hem terug te zien.'

Ginny herinnerde zich de speculaties betreffende de liefelijke pupil van meneer Murdock en constateerde dat ze nieuwsgierig was. Zijn maïtresse? Nee, zeker niet, want de manier waarop hij over haar gesproken had was hartelijk geweest, bijna vaderlijk. Wat soort man was hij eigenlijk? En had hij ook zijn zwakheden? Hij was schrander, zonder het duidelijk te laten merken, en hij was ook een goede gastheer.

De senator en Sonya bleven praten met Mark Hopkins en zijn jonge vrouw en Ginny ontdekte, dat ze meegetrokken werd om voorgesteld te worden aan sommigen van de andere aanwezigen. Hij stelde haar voor aan de jonge en knappe viscount Marwood, een blonde en elegant geklede jongeman, die maar naar de dubbele trap bleef kijken, die aan weerskanten van de lange galerij naar beneden voerde en die uitzicht boden aan de enorme ontvangsthal.

'Hij wacht op mijn pupil,' grinnikte Sam Murdock zachtjes, terwijl hij voortging haar met zich mee te voeren, ik heb nog nooit zo'n verliefde jongeman gezien en - natuurlijk - zij houdt hem aan het lijntje. Ik heb nogal wat moeite gehad om haar te temmen; maar dat kunt u zelf wel zien, wanneer ze besluit haar entree te maken.

Ginny kon het niet helpen dat ze zich bewust werd van de vele nieuwsgierige en speculatieve blikken, die hen volgden en ze vroeg zich opnieuw af: waarom besteedde Sam Murdock zoveel aandacht aan haar?

De jurk die ze die avond droeg, was uitdagend laag uitgesneden; plooien van zachtkleurige blauwgroene zijde, strak gedrapeerd rond haar maag en heupen, die in een stortvloed van zijde en kant eindigden bij haar tournure, die in een korte sleep eindigde. Ze had redenen om er die avond zo goed mogelijk te willen uitzien en de mannenogen, die op haar bleven rusten, zeiden haar dat ze daarin geslaagd was.

Ook Sam Murdock, toen hij haar ten dans vroeg. Ze waren in een kamer die half balzaal en half overdekt terras was, ondersteund door stenen pilaren, en dat toegang gaf tot de zacht verlichte tuin.

'Wanneer ik het zo mag zeggen: u ziet er buitengewoon mooi uit vanavond, prinses.' Niettegenstaande de conventionele vleierij van zijn woorden, bleef de droge, ietwat temerige stem dezelfde en de druk van zijn hand om haar middel nam niet toe. Een ongewone man, deze - en één om moeilijk te leren kennen.

Hij danste nogal stijfjes, maar toch goed genoeg voor een man van zijn leeftijd en hij deed geen pogingen om een beleefde stroom conversatie op te houden, terwijl ze over de vloer cirkelden - waardoor hij haar de vrijheid gaf haar gedachten te laten zwerven.

'Aha! Ik geloof dat mijn pupil eindelijk besloten heeft zich bij onze gasten te voegen. Ze heeft gevoel voor het dramatische, vrees ik. Wilt u meekomen? Ik zou u haar graag laten ontmoeten.'

Ze bleven in de gewelfde deuropening staan en als door de bliksem getroffen staarde Ginny naar de jonge vrouw, die juist de trap was afgedaald en nu omgeven was door een kleine oploop van bewonderende jonge mannen.

Zó groot was haar schok, dat ze inderdaad wankelde, ze voelde de greep van Murdocks vingers op haar elleboog sterker worden. Het was onmogelijk - ze zag spoken! Dat lachende, levendige schepsel, haar hoofd koket achterover, de hals omkranst door robijnen, die pasten bij die welke van haar oren bengelden - dat kon nooit Concepción zijn. In een japon van wijnrood fluweel even elegant en even modern als de avondjurk van Ginny zelf, haar zwarte haren koninklijk opgemaakt boven haar hoofd en met enkele lokken, die naar beneden hingen - dit was toch zeker niet dezelfde zigeunerin, waarmee ze op een hete, stoffige middag gevochten had? Het was een te grote coïncidentie, dat dit mogelijk zou zijn. Hoe kon die Concepción eindigen als de pupil van een miljonair?

En toch, blijkbaar onbewust van haar innerlijke beroering, trok Sam Murdock Ginny naar voren, terwijl de menigte opzij ging om plaats voor hen te maken.

'Aha, ben je daar eindelijk, lieverd.' Zonder enige moeite ging hij in het Spaans over terwille van het meisje, die het Engels nog niet zo goed beheerste. 'Prinses, ik zou u mijn pupil willen voorstellen: senorita Concepción Sanchez. Zij is de dochter van een oude vriend. Concepción, herinner jij je de manieren, die je geleerd hebt? Prinses Sahrkanov.'

Ondanks haar pas verkregen vernislaagje van elegantie en wereldwijsheid, viel de tijgerin nog goed te herkennen onder het glad gepolijste oppervlak van fluweel en robijnen. Geelbruine en groene ogen botsten en Concepción richtte zich hooghartig op, haar rode lippen krulden zich tot een glimlach die geen glimlach was, maar een grimas van woede. Ze sprak in het Mexicaanse dialect, waarmee Ginny maar al te bekend was.

'We hebben elkaar ontmoet, ongelukkig genoeg. Draagt u nog steeds een mes bij u?'

'Aangezien ik geen reden meer heb om met u te vechten, doe ik dat niet meer. Hebt u nog steeds het litteken dat ik u bezorgd heb?'

De onwillekeurige vernauwing van Ginny's ogen maakte dat ze ogenschijnlijk schever stonden dan ooit en ze was zich niet bewust van de vragende blikken, die van haar naar de flamboyante Concepción dwaalden en terug.

'Waarom ga je niet kijken of al onze andere gasten op hun gemak zijn, lieverd? Misschien dat we nu, nu je besloten hebt naar beneden te komen, aan het souper kunnen beginnen.'

Het gevaarlijke ogenblik was voorbij, ofschoon de giftige blik van Concepción de belofte inhield van een latere confrontatie. Ze haalde diep adem en zag kans een stralende onoprechte glimlach te forceren.

'Mag ik niet eerst dansen? Ik heb het Eddie al beloofd - is het niet?'

Nu er op die manier een beroep op hem gedaan werd, leefde de viscount die er nogal somber bij gestaan had, kennelijk op. Het was duidelijk, dat hij het Engels met het uitgesproken accent van het meisje, erg charmant vond.

'Ah - o ja, natuurlijk! Alsof ik dat zou kunnen vergeten. Mag ik, meneer?'

'Goed - ga dan maar.' Murdock haalde zijn schouders op en keek welwillend. Hij blikte neer op Ginny, die stijf als een standbeeld naast hem stond. 'Ik maak mijn verontschuldigingen. De manieren van Concepción laten nog veel te wensen over, maar ze leert bij.'

'Hebt u verstaan wat er gezegd werd?' Ze kon er niets aan doen dat de woorden tamelijk bot klonken. Ze was te zeer afgeleid - ze vroeg zich nog steeds af, welke vreemde streek van het noodlot Concepción juist hier had gevoerd.

'Ik - ik heb begrepen, dat u elkaar al eerder ontmoet hebt,' zei Sam Murdock droogjes. Daarna, terwille van de mensen die om hen heen stonden, voegde hij er met een wat luidere stem aan toe: 'Zoudt u de galerij willen zien ? Dit huis is rond een grote centrale binnenplaats gebouwd of patio, zoals ze dat in Spanje noemen. De vensters aan de westzijde van de galerij geven er uitzicht op.'

'Maar uw gasten ...' Ginny wist dat ze nog steeds afwezig klonk, maar ze kon het niet helpen.

'Mijn gasten zullen wel denken, dat ik erg ingenomen ben met prinses Sahrkanov. En er zal alle mogelijke gefluister en speculatie ontstaan. Maar daaraan ben ik wel gewend. Vindt u het erg?'

Ze beklommen de trap, terwijl Ginny met één hand haar sleep vasthield. Ze wierp een vragende blik op haar metgezel, niettegenstaande haar eigen verwarde geestestoestand.

ik ben er helemaal aan gewend, dat de mensen over me kletsen, maar ik vind u een moeilijke man om te begrijpen, meneer Murdock. U bent buitengewoon aardig voor me geweest - maar ik vraag me af: waarom?'

Ze waren in de galerij aangekomen; het geluid van de muziek en de geanimeerde gesprekken en het gelach stegen naar hen op.

'U vraagt zich nog steeds af wat mijn motieven zijn, is het niet? En over mijn pupil. Maar het feit is dat ik iemand ben, die er trots op gaat een kenner van karakters te zijn. Ik ga niet af op geklets of op "horen zeggen" - ik wil mijn eigen besluiten nemen. En ik bewonder een vrouw met intelligentie en geest, die toch eerlijk is. Ik geloof, dat u al die eigenschappen bezit. Juist zoals ik ook het gevoel had toen ik u voor het eerst ontmoette, dat u behoefte had aan een vriend.'

'Een ... vriend?' Ze kon er niets aan doen, dat ze zijn woorden herhaalde, meer verbijsterd dan ooit.

'Een man, die geen andere plannen met u heeft, prinses, indien u mij mijn botheid wilt vergeven. U hebt een gedesillusioneerd gezicht, een gezicht dat zegt dat u geleerd hebt niemand te vertrouwen. Nu - ik heb hetzelfde geleerd in al die jaren dat ik nu geleefd heb. Maar u herinnert me aan een vrouw die ik ooit gekend heb. Aan de dochter, die ik had kunnen hebben. Is dat genoeg om te beginnen, prinses?'

Ze durfde hem nauwelijks te geloven. Hoeveel mannen hadden haar niet gevraagd om hen te vertrouwen en later ...! En toch, wat had ze te verliezen? Niettegenstaande alles was er iets in de stille sterkte van Sam Murdock, waardoor Ginny wilde, dat ze hem kon vertrouwen. Niettegenstaande Concepción ...'

ik heb vroeger haar vader gekend,' zei Sam. 'Een erg wilde man - een Comanchero. En het meisje zelf is eigenzinnig en stijfhoofdig, maar ze is mooi en ze verdient beter dan een zwerversbestaan. Ik heb een vriend van me beloofd, dat ik haar in bescherming zou nemen en haar in het gezelschapsleven zou introduceren. En ik moet zeggen, ze is een succes geworden. Ze danst - ik heb haar horen vergelijken met Lola Montez. En ze heeft de jonge Marwood helemaal van zijn stukken gebracht.'

Het huis was veel groter dan het er op het eerste gezicht had uitgezien. Bijna zo groot als een kasteel. Boven was er nog een ontvangkamer; er waren suites voor belangrijke gasten en, in een andere vleugel, de kamers, die toegewezen waren aan leden van Murdocks familie, daarbij inbegrepen naar het leek, zijn onopvallende lijfwachten.

De kamer van Concepción was groot en rommelig, vrolijk gekleurde japonnen lagen over het voeteneind van haar bed. Daarnaast was de suite van de heer des huizes, die er nogal streng uitzag in vergelijking met sommige logeerkamers. Het meubilair was van zwaar, gebeeldhouwd mahonie en teakhout, met inlegwerk van rozenhout. Het grote bed, dat de kamer domineerde, maakte, dat Ginny haar adem inhield. Op een of andere manier kon ze zich Sam Murdock niet voorstellen, die een kamer als deze gebruikte. Er waren grote vensters, die toegang gaven tot een klein terras met treden, die naar een kleine privépatio voerden, die omsloten was door hoge muren. En de aangrenzende kleedkamer waarvan één muur geheel bezet was met spiegels, was half zo groot als de slaapkamer zelf.

Het was een kamer, waarin een vrouw zich weerkaatst kon zien uit elke hoek en op de ingebouwde kaptafel lagen zilveren en schildpadden toiletartikelen, die elke vrouw opgetogen zouden maken: borstels en kammen en juwelenkistjes, die tinkelende melodietjes speelden, wanneer ze geopend werden.

Maar wie was de vrouw? Al die juwelen, die zo achteloos te pronk lagen, waren bedoeld voor een geliefde vrouw evenals de toiletartikelen. En de badkamer, met zeegroene tegels en spiegels tegen de muren en tegen het plafond ...

Waarom liet hij haar dat alles zien? Wat betekende dat? De juwelen, zo achteloos ten toon gespreid - glinsterende flitsen van kleur. En de spiegels. Vooral die spiegels. Het trof Ginny als een schok, dat er zelfs een spiegel gemonteerd was tegen het plafond boven het bed. Wat voor soort man was Sam Murdock?

Het leek alsof hij haar verwarring aanvoelde, want hij probeerde niet om haar in zijn kamer op te houden, maar voerde haar in plaats daarvan weer naar buiten en naar beneden; zijn manier van doen bleef onveranderd.

En gedurende de rest van de avond, nadat hij haar teruggebracht had bij haar vader en Sonya, speelde Sam Murdock de volmaakte gastheer en begaf zich onder de gasten.

'Je hebt wel indruk gemaakt!' fluisterde Sonya - en had er een zweem van kwaadaardigheid in haar stem geklonken? De senator daarentegen was tevreden en knikte met een lichte glimlach, telkens wanneer een gast Ginny ten dans vroeg.

Ze was zich bewust van de commentaren, die haar lange afwezigheid veroorzaakt had en op een bepaalde manier kon haar dat niet schelen. Tenslotte was ze gewend om het onderwerp van geklets en speculaties te zijn, had ze dat niet als antwoord gegeven op de subtiel uitdagende vraag van Sam Murdock? Maar op een vreemde manier bleef ze zich niet op haar gemak voelen.

Om tot kalmte te komen nam Ginny vlak voor het diner weer een poeder in, dankbaar dat ze geplaatst was tussen haar vader en een oudere Spaanse heer, die in Californië geboren en getogen was en die bovendien eigenaar was van een ranch in de Portola Valley.

Ginny at en dronk maar heel spaarzaam en doorstond de korte periode, toen de dames zich terugtrokken om de heren aan hun sigaar en hun wijn te laten. Concepción deed haar best om Ginny te vermijden, wat Sonya deed fluisteren: 'Ik geloof niet dat dat meisje jou mag, liefste! Denk je dat ze jaloers is?'

'Daarvoor heeft ze geen reden,' antwoordde Ginny kort. Ze wenste helemaal niet door Sonya ondervraagd te worden, evenmin als in een beuzelachtig gesprek gewikkeld te raken met een van de andere dames, die kennelijk nieuwsgierig waren om meer van haar te weten te komen. Ze was de slinkse vragen over haar zelf, haar echtgenoot, de afwezige prins, haar plannen voor de toekomst, méér dan beu. Waarom konden ze haar niet met rust laten? Ze wilde zich verbergen achter haar bekend gevoel van welbehagen, waardoor ze alles kon gadeslaan wat er rondom haar gebeurde als van een afstand. Het werd laat en ze wilde, dat ze naar bed zouden gaan.

Concepción echter had andere ideeën. Na een poosje vroeg ze in haar Engels met het zware accent of de dames zin hadden om naar de patio te gaan, waar Spaanse muziek zou zijn en waar voor hun verdere vermaak gedanst kon worden.

'En ik denk, dat wanneer de heren de muziek en het handgeklap horen, niet lang zullen wegblijven om zich bij ons te voegen ... wilt u meegaan?'

Nee, dacht Ginny. Vooral dat zou ze niet kunnen verdragen. Misschien kon ze zeggen dat ze hoofdpijn had ...

Maar toen ving ze de flitsende blik van Concepción op en de verachting in die geelbruine ogen maakte dat zij haar schouders rechtte. Wanneer er vanavond een soort drama opgevoerd moest worden, dan zou ze dat tot het eind toe meemaken. Ze moest ontdekken wat het allemaal betekende!