3

Liefde! Nog vóór de week om was, werd Ginny al ziek bij het horen van dit woord. Sedert ze met Carl meegegaan was voor een diner met kolonel Green en zijn officieren, was ze geplaagd geworden door liefdesverklaringen. De helft van de mannen van het regiment waren verliefd op haar, althans zo leek het uit de bloemen en briefjes, die constant bezorgd werden of naar de kleine posada gestuurd werden, waar ze logeerde.

Ze beklaagde zich bij kolonel Diaz, die plagend lachte en heel onsympathiek was.

'Aha, maar ik heb begrepen dat u heel goed in staat bent om voor u zelf te zorgen, wanneer een van uw bewonderaars zich mocht vergeten, is dat niet zo, chica? En laten we in de tussentijd niet ongastvrij zijn tegenover onze Amerikaanse bondgenoten. Zonder twijfel doet u hen denken aan de meisjes, die ze thuis hebben achtergelaten.'

'En wat denkt u dat mijn echtgenoot wel zal zeggen wanneer hij terugkomt en - en dit hele gedoe aantreft? Ik kan u net zo goed vertellen dat hij altijd al verdenkingen tegenover kapitein Hoskins gekoesterd heeft en nu, wanneer hij terugkomt en Carl voortdurend over de vloer vindt. ..'

'Dan zal Esteban opnieuw ontdekken wat een aantrekkelijke vrouw, hij het geluk heeft gehad te trouwen!' Kolonel Diaz knipoogde tegen Ginny. 'Voor welk van hen zit je het meest over in, kleintje?'

'Hoe kunt u zoiets vragen!' Ze wierp hem een boze, verwijtende blik toe, maar hij lachte slechts en klopte haar op de schouder.

'Kom, kom, u kunt de humor van dit alles toch wel zien? Die arme Americano's hebben een mooie vrouw nodig om mee te flirten en te bewonderen. En wanneer die Rus hier komt, zullen we hem met trots laten zien, dat we ook in Mexico mooie en geraffineerde vrouwen hebben, zoals u.'

'Ik begin bang te worden voor zijn komst, geloof me gerust,' antwoordde Ginny grimmig.

De kleine kamer, die ze met Steve gedeeld had, kwam Ginny ondraaglijk eenzaam voor, vooral sedert sommige Amerikanen de gewoonte gekregen hadden om de kleine cantina daar beneden te bezoeken, meestal in de hoop een glimp van haar op te vangen. En ze was zo doodmoe van het pareren van de vragen van Carl; zijn voortdurend ongeloof in haar verzekeringen dat ze inderdaad heel gelukkig getrouwd was uit eigen vrije wil.

'In godsnaam, Ginny, heb je overdacht wat je later wilt gaan doen? Hoe en op welke manier je wilt leven? Je vader zal nauwelijks gelukkig zijn te weten...'

'Dat ik met een Mexicaan getrouwd bent? Nu, dat ben ik, en er is niets, dat hij, noch iemand anders, eraan kan doen. In 's hemelsnaam, Carl, wanneer je doorgaat met mijn persoonlijke zaken te bespreken dan zag ik liever dat er aan alle discussie tussen ons een eind komt!'

Toen hij besefte dat ze werkelijk kwaad op hem was, maakte hij zijn verontschuldigingen en bezwoer haar, dat hij alleen haar belangen op het oog had.

'Ik houd nog steeds van je, Ginny! Ik kan het niet helpen. Je hebt me van het begin af betoverd en er is een tijd geweest, dat weet ik zeker, dat je ook van mij begon te houden!'

Bij zich zelf moest ze toegeven, dat ze inderdaad Carl aan het lijntje gehouden had, en het waren dan ook haar eigen schuldgevoelens, die maakten dat ze hem nog steeds bleef ontmoeten. Ze moest ook toegeven, dat het prettig en geruststellend was om af en toe een begeleider te hebben. En wanneer ze aardig deed tegen Carl, zou hij misschien aan haar vader vertellen dat ze hier tevreden was - misschien zou hij dan de vogelvrijverklaarde Steve Morgan vergeten, die hij gehaat had en nog steeds bitter bleef haten. Ze moest zich ervan verzekeren, dat Carl nooit zou ontdekken dat Steve en haar echtgenoot een en dezelfde persoon waren, ofschoon er ogenblikken waren dat ze zich zenuwachtig afvroeg of Steve al die bezorgdheid voor hem wel op prijs zou stellen.

Ginny had de gewoonte aangenomen om haar kamer te ontvluchten om naar de wagens en de keukenvuren te gaan. Hier, weer gekleed in haar oudste en gemakkelijkste kleren, haar haren verborgen door een rebozo, zat ze bij de andere vrouwen en praatte over de oorlog, over mannen, en zelfs bij sommige gelegenheden over kinderen. De vrouwen plaagden haar over de tijd, dat zij ook een kind zou hebben. Ze was tenslotte getrouwd - het was hoog tijd!

'Je moet een bezoek brengen aan de kerk van de Maagd van Guadalupe,' zei een van de vrouwen ernstig tot Ginny. 'Kijk eens naar Consuelo hier - zie je hoe zwaar ze is? Manuel begon zich al af te vragen of ze misschien onvruchtbaar was, en ze hield dus een novena en nu kunnen we allemaal het resultaat zien!'

'Maar ik wil nu nog geen kind - Esteban is zo'n rusteloze man, hij wil reizen en ik wil met hem mee.'

'Aha, maar je zult je toch wel ergens willen vestigen, wanneer de oorlog voorbij is? Er gaat niets boven de verantwoordelijkheid voor een kind om een man zich te doen vestigen - vraag het mij maar!'

Carmencita had al acht kinderen en was pas getrouwd met haar vierde echtgenoot, zodat haar opmerking een luid gelach veroorzaakte dat ze hoofdschuddend langs zich heen liet gaan.

De volgende avond ging Ginny toch met een paar vrouwen naar de enorme kathedraal van de Zwarte Maagd, die aan de voet van de Tepeyac stond, waar een arme boerin de Maagd op de top van de berg had gezien.

Er was een Fiesta wegens de naamdag van Dolores Bautista, die een van de vriendinnen van Ginny was onder al die vrouwen, die de wettige vrouw was van niemand minder dan de schurkachtig uitziende ex-guerrilla Manoio, nu sergeant in het leger.

'Nadat we naar de kerk geweest zijn doet u toch mee aan onze Fiesta, is het niet, dona Genia?'

Ginny schudde wanhopig haar hoofd, omdat Dolores nog altijd vasthield aan de gewoonte om dat 'dona' voor haar naam te plaatsen.

'Alleen, wanneer je in 's hemelsnaam vergeet dat ik iemand anders ben dan de soldadera die ik was vóór don Porfirio er zo - zo star over ging doen!' zei Ginny uitdagend. Maar de volgende minuut glimlachte ze en omhelsde de gebruinde Dolores en liet in de hand van het meisje een cadeautje glijden dat ze voor haar gevonden had - een dun gouden halskettinkje met een klein, met pareltjes afgezet, medaillon van Onze Lieve Vrouw van Guadalupe zelf. Ze had het in Vera Cruz gekocht met de bedoeling het aan Sonya, haar stiefmoeder, te geven wanneer ze terug zou gaan naar Californië; maar gelukkig was Steve gekomen om haar met zich mee te nemen.

'Voor vanavond ga ik me nergens zorgen over maken - ik wil een prettige avond hebben,' fluisterde Ginny bij zich zelf toen ze met een paar van de andere vrouwen op weg ging - een giechelende menigte op blote voeten, waarin ze zich kon verliezen.

Ze kon een glimlach niet onderdrukken bij de gedachte wat Carl zou zeggen, wanneer hij haar nu zag! Arme Carl, af en toe kon hij zo verschrikkelijk bazig doen!

Ze liepen tegen de heuvel op naar de kathedraal en riepen opgewekt antwoorden naar de brutale grapjes van de soldaten, die passeerden. Een groepje Amerikanen bleef staan om te vragen of de senoritas geen begeleiding nodig hadden en Ginny, die voelde dat ze tussen de rest niet te herkennen was, voegde zich bij het koor van kreten: 'Maak dat je weg komt, gringo's, wij kunnen even goed vechten als jullie!'

De kerk was vol. Er was een late avondmis aan de gang en de vrouwen zwegen toen ze de kerk binnenglipten en trokken hun rebozo's dichter om hun hoofd. Halverwege de mis voelde Ginny een vreemde sensatie - ze kreeg het gevoel dat ze aangestaard werd. Ze boog haar hoofd en tuurde met haar ogen tussen haar vingers door, die ze voor haar gezicht geslagen had, zelfs al zei ze bij zich zelf, dat ze kinderachtig en dwaas was. Ongetwijfeld had een man de vrouwen herkend, die als soldadera's in een groep zaten en hij staarde hen nu brutaal aan. Waarom kreeg ze plotseling het gevoel alsof er een koude wind door de kerk joeg, die haar deed huiveren?

Het was onmogelijk om hier gezichten te onderscheiden of enkelingen te herkennen, want het was erg donker in de kerk, met uitzondering van het verlichte altaar. Maar het gevoel dat ze gadegeslagen werd maakte haar zo van streek, dat ze begon te verlangen naar het einde van de mis. Het volgende ogenblik boog Manuela, die naast Ginny was neergeknield, haar hoofd dichterbij om te fluisteren.

'Ik geloof, dat een van ons een bewonderaar heeft! Kijk - die twee hidalgo's die daar bij die rechtse pilaar staan - ik zweer dat één van die twee zijn ogen de hele avond niet van ons heeft afgehouden!'

Manuela, die weelderig overvloedig zwart haar had, waarop ze ongehoord trots was, droeg slechts een witte kanten mantilla, in plaats van de warme rebozo, die Ginny en de anderen droegen. Ietwat trots schudde ze haar hoofd.

'We moeten ze kwijt raken vóór we terug in het kamp zijn, of je man zal beginnen te vechten!' waarschuwde Carmencita het meisje, dat alleen maar glimlachte.

'Laat dat maar aan haar over om mannen op te merken, zelfs in de kerk!' snoof Carmencita. Ginny zei niets ofschoon ze inderdaad de twee mannen had opgemerkt, die Manuela had aangewezen en die staarden inderdaad. Maar het was althans niemand, die ze kende. Met opzet weigerde Ginny om in hun richting te kijken, ze hield haar ogen neergeslagen en bedekte haar gezicht met haar handen.

Met een gevoel van opluchting verliet ze met de anderen de kerk. Buiten bleven ze staan om een kruis te maken met wijwater en toen besloot Dolores plotseling, dat ze nog een kaars moest opsteken en spoedde zich de kerk weer in en liet hen buiten wachten.

'Kijk - ze komen naar buiten - ze kijken weer deze kant op.'

De onverbeterlijke Manuela raakte Ginny's arm met haar elleboog en ja, de twee goedgeklede mannen, waarvan de donkere kleding opviel in de menigte, die hoofdzakelijk uit boeren en soldado's bestond, waren de kerk uitgekomen en stonden nu de vrouwen gade te slaan, hun gezichten waren onherkenbaar in de schaduw van hun brede hoedranden.

'Oef!' gromde Carmencita. 'Waarschijnlijk zijn het Norteamericano's of een paar haciëndado’s, die uit de stad hierheen geglipt zijn om eens rond te kijken. Ik ben half en half van plan om een van onze jongens hen eens goed te laten bekijken en hen te ondervragen!'

'Och, laat hen met rust, ze doen geen kwaad, ze kijken alleen maar!'

Manuela trok de mantilla van haar hoofd en drapeerde die achteloos rond haar schouders met een aanstellerige huivering.

'Zo meteen houden ze ons nog voor een troep puta's,' gromde Maria Torres. 'Kom mee, laten we op weg gaan.'

Een van de mannen liet zijn vriend staan en kwam op hen toelopen, de vrouwen begonnen zenuwachtig te giechelen. Instinctmatig deed Ginny een paar passen achteruit tot achter het groepje vrouwen en hield haar hoofd omlaag.

'Neemt u me niet kwalijk, señorita’s.'

Er volgde weer gegiechel van de vrouwen, maar Carmencita, ouder en driester dan de rest, zette haar handen op haar heupen en keek de heer aan.

'En waarom denkt u, dat we niet allemaal getrouwde vrouwen zijn, die de kerk bezoeken om een beetje vrede en rust te vinden hè?'

'Indien u dat bent, dan vraag ik u excuus - maar gelooft u mij, ik bedoelde niets oneerbiedigs, dames, door u te benaderen. Mijn vriend en ik ...'

'Ah, ja, uw vriend! Waarom is hij zo verlegen? Stuurt hij u altijd uit om zijn vuile karweitjes op te knappen?'

'Gelooft u me, señorita’s,' de man nam zwierig zijn hoed van zijn hoofd en boog diep met een soort ouderwetse beleefdheid, die zelfs Carmencita imponeerde, 'mijn vriend zou nu bij me zijn en zijn complimenten bij de mijne voegen, indien hij onze taal kende. Maar ongelukkig genoeg kent hij die niet. Hij is hier op bezoek en erg verlangend om kennis te maken met enkele van onze mooie Mexicaanse señorita’s.'

'Inderdaad! Wat u probeert te zeggen op uw beleefde breedsprakige manier, is, dat u en uw vriend dachten dat wij een troep puta's waren, die hun vrije avond hadden, is het niet?' De stem van Carmencita klonk krijgslustig, maar Manuela met tuitende volle rode lippen, elleboogde haar opzij.

'Geef de senor een kans om het uit te leggen vóór jij je conclusies trekt, Carmen! Ik weet zeker, dat hij ons, echte soldadero's, niet voor gewone puta's zou houden!'

'Dames, laat me nog eens herhalen dat noch mijn vriend, noch ik, iets beledigends bedoeld hebben. We vroegen ons alleen af of een paar van u zou willen overwegen om met twee eenzame mannen iets te gaan drinken - of misschien eten, wanneer u dat prettiger zoudt vinden. We zijn alleen maar op zoek naar gezelschap natuurlijk en niets anders!'

'O ja, natuurlijk! Dat is alles wat zulke mooie heren ooit van ons zouden willen!' zei Carmencita grof en liet een rauwe lach horen.

'Nou ja, het is wel duidelijk dat de heren jou niet willen hebben,' zei Manuela scherp. Met zachtere stem voegde ze eraan toe: 'Echt, senor, uw vriendelijkheid vleit ons, maar ik weet niet - wie van ons u in gedachten had, toen u uw vriendelijke uitnodiging deed?'

'Senorita, met dergelijk magnifiek en ravenzwart haar zoals het uwe, wie zou dat kunnen weerstaan? Maar mijn vriend - hij vond de verlegenheid van uw vriendin daarginds zeer boeiend.'

Met stokkende adem keek Ginny op en zag dat ze allemaal naar haar keken, de ogen van de vrouwen ondeugend, die van de man vreemd doordringend, alsof hij trachtte door de vermomming heen te kijken, die haar dicht omgeslagen rebozo haar bezorgde.

In het Mestizo-dialect zei ze koeltjes: 'Ik kan natuurlijk niet namens de anderen spreken, maar de belangstelling van uw vriend vind ik niet vleiend. Ik ben een getrouwde vrouw, senor, en alleen de attenties van mijn echtgenoot interesseren me!'

'Ja, ja, Genia en haar man zijn nog altijd twee tortelduiven, ze zijn altijd samen!'

En op dat ogenblik kwam tot Ginny's intense opluchting, Dolores de kerk uitrennen om zich bij hen te voegen, lichtelijk buiten adem. Ze keek nieuwsgierig naar de heer, die nu een beetje onzeker voor hen stond.

'Laten we naar het kamp teruggaan. Manuela kan blijven als ze dat wil. En ik wens u goedenavond, senor, en meer geluk ergens anders!'

Carmencita boog spottend haar hoofd en begon de heuvel af te lopen, terwijl Ginny, met een laatste koele blik op de heer, Dolores een arm gaf en haar volgde. Zelfs Manuela ging mee, lichtelijk pruilend.

'We hadden toch wel eventjes kunnen blijven,' mopperde ze. 'Ik zou wel hebben willen zien hoe die "vriend" eruit zag!'

'Geloof me nou maar, dat je in het kamp vanavond meer plezier zult hebben - ik mocht die twee niet, ook niet de manier waarop ze staarden terwijl de mis aan de gang was!'

Tenslotte hadden ze toch een heel feest - het eten gekruid met chili en weggespoeld met tequila, dat buitgemaakt was toen het leger Puebla innam. En tegen de tijd dat de gitaren en violen inzetten en het dansen begon, ging het eerdere humeur van Ginny over in vrolijkheid.

De dansen van Mexico leken haar in het bloed te zitten en wanneer ze danste kon ze alles vergeten en zich met een hartstochtelijke overgave uitleveren aan de wilde ritmische muziek. Vanavond had Ginny, zoals gewoonlijk, geen gebrek aan partners en niettegenstaande de koelte van de nacht, was ze weldra verplicht om haar rebozo af te doen, waarbij ze haar haren los over haar schouders liet hangen, zoals de andere vrouwen. Helemaal weg in de dans, had ze geen idee wat een uitdagend beeld ze opleverde, haar haren als een roodgouden vlam, haar rok dwarrelde rond haar benen, waarvan de kuiten en enkels te zien waren.

Een paar Amerikaanse soldaten, die juist van patrouille terugkwamen, bleven staan en keken verlangend, ofschoon hun ogen zich met een schok opensperden toen ze de vrouw met het koperen haar zagen, die afstak tegen de anderen, zowel door haar haren als door de manier waarop ze zich in de dans gooide.

Er waren ook nog anderen die haar herkenden - Carl Hoskins, die kolonel Green begeleidde, was ternauwernood in staat zijn woede en afschuw in te tomen; generaal Diaz zelf, met een halve glimlach verborgen onder zijn volle snor, die hij nadenkend streelde; zijn broer, de kolonel, trok slechts in een geveinsde ontzetting zijn wenkbrauwen op.

'Ze kan aan het dansen geen weerstand bieden, onze kleine Genia. Zou je niet zeggen dat ze een echte Mexicaanse is?'

'Ze is een zigeunerin - ik vermoed Russisch of Hongaars. En, bij God, de mooiste vrouw die ik ooit gezien heb op dit of elk ander continent!'

De man die met zo'n overtuiging gesproken had, sprak Frans, zijn hoofd licht gebogen naar zijn metgezel, terwijl zijn ogen op de dansenden gericht bleven. Nu voegde hij eraan toe: 'Wat denkt u, senor? Heb ik in het begin niet de juiste keus gemaakt? Wij Russen kunnen altijd ware gratie en schoonheid herkennen, ook als die zorgvuldig verborgen is!'

'Zoals de dame mij buiten de kerk zo koeltjes meedeelde, is ze een getrouwde vrouw, Hoogheid. En Mexicaanse echtgenoten zijn berucht om hun jaloezie.'

'Aha - maar haar echtgenoot is niet hier, is het wel? En zij is een dame - dat is het wat haar des te boeiender maakt. U zegt dat ze mijn tolk wordt, wanneer u weggaat? Ik heb ook een duivels geluk, is het niet?'

'Wees voorzichtig, prins. Van de Mexicaanse vrouwen wordt gezegd, dat ze kleine dolken bij zich dragen om hun eer te verdedigen.'

De prins gooide slechts zijn hoofd achterover en lachte, zijn vreemde blauwgroene ogen weerkaatsten het licht van het vuur.

'Dat doen onze Russische zigeunerinnen ook! Maar u behoeft u geen zorgen te maken, senor Lerdo. In dit geval heb ik reden voor discretie. Geloof me, de dame zal van mij niets anders dan respect ondervinden.'