19

 

Ginny werd laat wakker met de herinneringen van de vorige avond om mee te worstelen. In sommige opzichten leek het allemaal te onwerkelijk om waar te kunnen zijn en ze probeerde zich wijs te maken, dat ze het allemaal gedroomd had. Natuurlijk had ze dat! Elke andere mogelijkheid was ondenkbaar. En toch ...

'Ze zijn allemaal gaan rijden, mevrouw,' zei Delia toen ze Ginny hielp aankleden. 'Ze zijn een uur geleden vertrokken, maar ze zeiden dat ik u moest laten slapen zolang als u wilde. En u moet uw ontbijt hier op bed krijgen, als u dat wilt tenminste.'

'Wie heeft dat gezegd?' vroeg Ginny scherp en het meisje keek verbaasd.

'Nou - de senator. En meneer Murdock zelf. Ze wilden allemaal dat u goed zou uitrusten. Meneer Murdock zei, dat wanneer u op was, u dit huis als het uwe moest beschouwen. U kunt alles doen waar u zin in hebt.'

Zonder dat haar iets gezegd werd, bracht Delia haar een hoofdpijnpoeder, keurig in een opgevouwen blaadje rijstpapier, tegelijk met een groot glas citroensap waar zowaar ijsblokjes in dreven. Toen Ginny automatisch haar hand uitstak, meende ze op het gezicht van het meisje een bijna sluwe uitdrukking te ontdekken, die haar aan Tilly herinnerde.

'Meneer Murdock is een groot en rijk man, is het niet? Je kunt het merken aan de manier waarop de mensen over hem praten. En hij mag u erg graag. Dat is voor iedereen te zien aan de bezorgde blik, die hij had, toen hij naar u vroeg.'

De poeder ging naar binnen. En het gekoelde citroensap dat zo heerlijk koud, zo koud door haar keel stroomde.

'Zijn ze dan allemaal gaan rijden?'

Dat klinkt onverschillig genoeg, dacht ze. Als dat van gisteravond werkelijk Steve was, dan was hij nu al vertrokken. Hij zou niet hebben durven blijven. En hoeveel wist Sam Murdock? Welk soort spelletje speelde hij?

'Ze zijn allemaal weg.' Delia klonk zelfingenomen. 'Zelfs die Spaanse jongedame. U kunt van alles gaan doen - dat heeft meneer Murdock gezegd. En dat heeft hij ook aan de andere bedienden gezegd.'

Gekleed in haar favoriete bronskleurige rijkostuum, kreeg Ginny een ontbijt opgediend van koffie en broodjes in de kleine particuliere patio. Ze had Delia weggestuurd en de zwijgende glimlachende bedienden die haar geserveerd hadden, waren verdwenen. Het bloed vloeide weer door haar aderen en de zon op haar gezicht was warm. Ze voelde zich levend en gezond en klaar om alles onder het oog te zien; zelfs het verleden. Ze was van plan geweest om ook te gaan rijden - misschien zelfs de anderen in te halen. Maar wilde ze eigenlijk wel andere mensen om zich heen?

Pas toen ze hem zag terwijl hij de trap afkwam, besefte Ginny dat ze was blijven wachten.

Hij droeg een wit linnen overhemd met open kraag en een zwarte broek. En hij zag er ongekamd en kwaad en vermoeid uit, alsof hij niet goed geslapen had. Haar hart was al opgesprongen, maar Ginny hield zich kordaat voor, dat hij zonder enige twijfel, na zijn geweten gerust gesteld te hebben voor zover het haar betrof, de nacht met Concepción had doorgebracht. Waarom maakte die gedachte haar kwaad?

'Wat doe jij hier?'

Hij streek nadenkend over zijn kin, zijn baard schuurde tegen zijn vingers; het geluid schuurde haar zenuwen.

'Dat weet ik niet zeker. Behalve dat ik hier toevallig woon. En Sam heeft me gevraagd een oogje op je te houden en te zorgen dat je alles kreeg wat je wilde hebben. Vind je het erg wanneer ik me bij je voeg? Ik zou het afschuwelijk vinden om dat goede ontbijt in de vuilnisbak te zien verdwijnen.'

Zonder haar antwoord af te wachten, liet Steve zich op de stoel tegenover de hare vallen en pakte een broodje. Verstijvend was Ginny zich bijna veel te veel bewust van de manier, waarop zijn ogen haar kritisch bekeken.

'Je bent magerder geworden. En je bent die perzikkleur kwijt, die je zo goed stond. Veel te laat naar bed natuurlijk. Heb je vergeten hoe je koffie moet inschenken ? Of is dat een van de dingen, die je nu aan de bedienden overlaat?'

'Aangezien je bijna in dezelfde positie verkeert, ben je dan niet een beetje al te familiair?'

Haar stem was kil, maar hij antwoordde met een opgetrokken wenkbrauw.

'Ik zie wel dat je vanmorgen weer je oude zelf bent, prinses. Nou, ik denk dat ik mijn eigen koffie wel kan inschenken. Sorry, dat ik zoiets veronderstelde, prinses.'

Hij stak zijn hand uit naar de zilveren koffiepot, maar ze snaaide die bijna van hem vandaan.

'Ik zal het wel doen - voor deze keer. En ik zou precies willen weten wat je hier uitvoert, Steve Morgan. Wat ben je van plan? Je bent vergeten dat ik je ken - maar al te goed bijna!'

'Dat heb ik niet vergeten. Dank je.'

'Maar waarom ben je hier? Zou je me voor de verandering de waarheid eens willen vertellen of moet ik het aan meneer Murdock vragen?'

'Sam weet er niet al te veel van. Behalve dan dat we elkaar vroeger tamelijk goed gekend hebben. Hij heeft over vrouwen nog erg ouderwetse ideeën. En gisteravond maakte hij zich zorgen over jou. Misschien moet je hem wel vertellen, dat ik me op een afstand gehouden heb. Ik zou niet graag mijn baantje willen verliezen.'

De sarcastische klank in zijn stem bespotte haar, terwijl hij achterover op zijn stoel leunde en haar over de zilvergerande kop aankeek.

'Ik geloof, dat jullie elkaar beter kennen, dan je toegeeft. Jij - jij kwam daarnet uit zijn slaapkamer, is het niet?'

Weer trok hij een wenkbrauw op, de lijnen in zijn gezicht werden dieper.

"Verdomd nog aan toe. Dat zou ik achter Sam niet gezocht hebben. Je bent dus al in zijn slaapkamer geweest? Foei, prinses. Of is je echtgenoot begrijpend genoeg om er niet om te geven?' De vlammen sloegen uit Ginny's gezicht.

'Jij bent ook helemaal niet veranderd, is het wel ?' zei ze bijtend. 'Je zou zelfs de man bestrijden, die je geholpen heeft...'

'Waarom denk je, dat ik beledigend was? Ik vind dat Sam een gelukkig man is. Evenals je echtgenoot, natuurlijk. Jammer, dat hij niet hier is.'

Haar mond half geopend om te antwoorden, sloot Ginny die weer en ze perste haar lippen op elkaar. Het trof haar plotseling, met de kracht van een slag, dat Steve dronken was. Stomdronken. En ze had Steve nooit eerder dronken gezien. Je merkte het nauwelijks, maar ze wist het.

'Ik geloof dat je nu maar beter kunt verdwijnen,' zei ze met ijzige beleefdheid. 'Je hebt me er aan herinnerd dat ik een echtgenoot heb en je hebt me beschuldigd een minnaaf genomen te hebben - dat alles in één adem. En in je huidige conditie, geloof ik dat het niet de moeite waard is om je eraan te herinneren, dat het niet langer jouw zaken zijn. Je hebt dat gisteravond bijzonder duidelijk gemaakt, is het niet?'

Ze ging staan, het zonlicht dwarrelde voor haar ogen. Ze moest weg zien te komen - hij was hier om haar te kwellen - om haar te straffen. En zelfs de hoofdpijnpoeder die ze had ingenomen, was niet afdoende tegen dit soort kwetsuur.

'Het komt me voor, dat we allebei onze posities duidelijk gemaakt hebben,' teemde hij. 'Er is dus geen noodzaak om weg te lopen, indien je bang bent dat ik je zal verkrachten. Die dagen zijn voorbij en afgedaan, prinses.'

Maar dan, waarom was zijn hand uitgeschoten om haar pols te grijpen? Ginny stond onbeweeglijk en kwaad, haar enige poging om zich los te trekken, hadden haar weer herinnerd aan hoe staalhard zijn vingers konden zijn. Meer dan ooit voelde ze, dat hij hier gekomen was om een wreed spelletje met haar te spelen.

Terwijl ze op haar lip beet, zag Ginny kans om haar stem koel te laten klinken.

'Heel goed, Steve. Misschien kun je me, nadat je me verteld hebt wat je wil, eindelijk loslaten.'

Steve Morgan wist, met een soort objectieve duidelijkheid, dat hij dronken was. En hij wist ook, dat hij haar had moeten laten gaan. Sedert hij haar vorige avond verlaten had, hadden de wanhopige, de boze woorden die ze hem naar het hoofd gesmeten had, hem blijven achtervolgen.

'Waarom laatje me niet met rust? Waarom moest je terugkomen?'

Op dat tijdstip had hij juist op het punt gestaan om de hele rommel de rug toe te keren - om Bishop te zeggen dat hij maar een ander mannetje moest zoeken. Zelfs nu, verdomme, niettegenstaande zijn gesprek van gisteravond met Sam Murdock, had ze een manier van doen die hem deed wensen haar óf door elkaar te schudden óf te wurgen. Was het mogelijk, dat ze echt verliefd op Sahrkanov geworden was? Hoeveel durfde hij haar zeggen?

Ze keken elkaar achterdochtig aan, hun gedachten zorgvuldig verborgen.

'Je bent gekleed voor een rit,' zei Steve abrupt. 'Sam zou niet willen dat je teleurgesteld werd. Wanneer je lang genoeg wilt gaan zitten, zodat ik die kop koffie kan opdrinken, dan ga ik met je mee. Hij zou niet graag willen dat je verdwaalde.'

Ginny wilde nog steeds weglopen. Maar dat zou ze hem nooit laten merken. Laat hem maar denken, dat ze even onbewogen was door zijn nabijheid als hij door de hare.

ik vermoed dat ik geen keus heb. Maar ik verbaas me erover, dat je je hier zo brutaal durft te vertonen. Wanneer mijn vader je ziet of Sonya .. .'Ze wreef de pols die hij zojuist had losgelaten toen ze sprak en tot haar verbazing stond hij beleefd op om haar stoel achteruit te schuiven.

'Genadige hemel!' kon ze niet nalaten om zoetsappig te zeggen, 'je hebt inderdaad wat manieren geleerd, is het niet?'

'En jouw tong heeft niets van zijn scherpte verloren voor zover ik me herinner! Maar voor het geval dat je je zorgen maakt, prinses, laat me je dan geruststellen - ik ben van plan vanavond te vertrekken. Het valt niet te zeggen of we elkaar nog zullen ontmoeten of niet. Dus waarom zullen we niet proberen om een prettige rit te hebben. Geen verwijten meer. Ik zal proberen mijn tong in bedwang te houden als je wilt.'

Hij sloeg haar gade terwijl hij sprak door loom neergeslagen oogleden en zijn plotselinge verandering van stemming en tactiek brachten haar in de war. Maar had hij niet altijd de macht gehad om dat te doen? God zij dank had ze geleerd van haar gezicht een masker te maken.

Ginny knikte licht met haar hoofd, zonder te antwoorden; haar gedachten waren bitter. Nu hij voldaan had aan dat gevoel van verantwoordelijkheid, waarvan hij gesproken had, ging hij weg.

'Wanneer je het niet erg vindt,' zei Steve beleefd, 'zullen we de tegenovergestelde kant uit rijden. En ik zal zorgen dat je in het huis terug bent vóór ze terugkomen, voor het geval dat je je zenuwachtig voelt. Zij hebben een mand meegenomen voor een picknick, zodat ze wel niet vóór de namiddag terug zullen zijn.'

Was het echt mogelijk, dat ze weer naast Steve reed? En dat zij een conversatie aan de gang hielden alsof ze vreemden waren? Wat viel er ook te zeggen ?

Steve had met opzet een pad gekozen dat nauwelijks een pad genoemd kon worden - een slecht te onderscheiden spoor dat hij ooit eerder gevolgd had en dat bij een kleine open plek bij de kreek uitkwam. Maar het was hier heel dicht bebost en hij moest zijn weg zorgvuldig kiezen en in gedachten vervloekte hij de alcoholdampen, die zijn brein nog steeds leken te verhinderen om helder te denken. Hij moest gek geweest zijn om zich door Bishop te laten overhalen om te komen. Als Ginny ongelukkig geweest was of zelfs indien ze op een of andere manier bedrogen was door de machinaties van Sahrkanov en haar vader, dan zou ze dat gezegd hebben. Wat een dwaas!

Eindelijk hadden ze de open plek bereikt. En wat nu? Ginny zat nog op haar paard en staarde naar het water. Ze wendde haar hoofd een beetje. Steve staarde ook naar het water, een knorrige uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij nu al spijt had dat hij haar hier gebracht had. De zon sloeg onbarmhartig op hen neer, nu ze uit de schaduw van de bomen waren; het herinnerde Ginny eraan dat het bijna middag moest zijn. Bijna tijd om terug te keren en naar huis te gaan.

'Zou je even willen uitrusten? Voor de paarden zou het wel goed zijn.'

Met een vleugje van zijn vroegere arrogantie was Steve al van zijn paard gegleden en liet de teugels over de grond slepen. En zonder op haar antwoord te wachten, legde hij zijn handen om haar middel en lichtte haar uit het zadel.

Automatisch had ze haar handen op zijn schouders gelegd om haar evenwicht te bewaren. En toen hij haar neerzette leek het even natuurlijk, dat zijn handen van haar middel langs haar rug omhoog gleden. Waarom niet? Hij begeerde haar. Waarom had hij zich ingehouden?

Ginny maakte een zwak hijgend geluidje. Schok? Vrees? Te laat. Steve was de enige man die haar het gevoel kon geven, dat hij haar bezat, die alleen al door zijn kussen bij haar binnendrong. Haar vingers grepen naar zijn schouders, streken over zijn haar; toen sloot ze haar ogen en liet al de oude gevoelens van smachtende tederheid, van verrukking, van begeerte door zich heenstromen, waardoor ze zwak tegen hem leunde. Hij kuste haar mond en deed er lang over, daarna haar wangen, haar gesloten oogleden, haar haren - ongeduldig trok hij de hoed weg, die ze zo zorgvuldig had vastgepend, tegelijk met een stel haarspelden. Toen haar haren naar beneden vielen, kneep hij die in zijn handen samen vóór hij de zijden massa rond zijn vingers wond, hij trok haar hoofd achterover terwijl zijn lippen tegen haar hals brandden, daarna haar borsten, toen de knopen, die haar keurslijf bijeenhielden, bezweken voor zijn ongeduldige vingers. Ze stond in brand en hij was een en al vlam. Ze voelde hoe ze verteerd werd, oploste, wegzonk; toen was er de hitte de zon gloeiend boven haar hoofd, de geur van vertrapt gras en salie onder haar lichaam, toen hij haar stil, zonder een woord, zonder een enkele overbodige beweging, uitkleedde en in bezit nam.

Ginny had het gevoel of ze gestorven was en nu langzaam tot leven kwam. Le petit mort. De kleine dood. De tollende, caleidoscopische wereld hervond langzaam zijn as, terwijl haar ademhaling kalmer werd. Hoe lang had ze hier gelegen? En waar was Steve? Het was een karwei om haar arm op te lichten om haar ogen tegen de zon te beschermen. Bijna te veel moeite, ook om haar hoofd om te draaien.

Hij kwam, naakt en druipend, uit de stroom te voorschijn en kamde met zijn vingers door zijn haar. Ze zag dat hij naar haar keek, zijn ogen waren hard donkerblauw als saffieren en daarna, nog steeds zonder iets te zeggen, begon hij zich aan te kleden.

Daarna slenterde hij naar haar toe, terwijl hij zijn riem vastgespte, zijn overhemd als een cape over zijn schouders geslagen.

'Je ziet er ongewoon bekoorlijk uit zoals je daar ligt, mijn lief. Maar kun je je nu niet beter aankleden? Je wilt toch niet dat je echtgenoot begroet wordt met enig onplezierig geklets, wanneer hij terugkomt, is het wel?'

Zijn alledaagse woorden en zijn nonchalante manier waarop hij haar echtgenoot genoemd had, gaven Ginny het gevoel alsof hij haar geslagen had. Eerst was ze zo geschokt, dat ze niets anders kon doen dan naar hem opkijken, naar dat harde, door een baard beschaduwde gezicht, dat hoegenaamd geen gevoel vertoonde.

'En? Kom mee, Ginny - wanneer je nog een bad in die stroom wilt nemen moet je wel opschieten.'

Hij bukte zich en trok haar gemakkelijk overeind. Gedurende een enkel ogenblik, toen ze dicht bij elkaar stonden, dacht ze dat ze een flits van gevoel in zijn ogen zag. Verachting? Spijt? Wat het ook geweest was, nu was het weg. En hij duwde haar ongeduldig vooruit, alsof zijn enige gedachte nu was om zo snel mogelijk een eind te maken aan een prettige maar volslagen onbelangrijke episode. Een stoeipartijtje in het bos met een getrouwde vrouw, waarvan de echtgenoot onkundig moest blijven.

Vernedering en een toenemende boosheid maakten, dat Ginny zich uit zijn greep bevrijdde. 'Denk jij, dat ik me zelf niet kan helpen? Wanneer je zo'n haast hebt, waarom ga je dan niet zonder mij?'

Met verraderlijk trillende vingers deed ze haar haren in een wrong boven op haar hoofd, draaide hem haar rug toe en stapte behoedzaam in de stroom het koude water deed haar hijgen.

Steve ging schrijlings op de boomstam zitten, die half in het water stak en sloeg haar gade. De wetenschap dat zijn ogen op haar rustten, haar onverholen bekeken, maakte haar zenuwachtig. Ze deed alsof ze hem negeerde en begaf zich verder naar het midden van de kreek, ze voelde de toenemende kracht van de stroom, die haar mee wilde sleuren.

'Wees voorzichtig!' riep hij haar toe met dezelfde lichtelijk bijtende stem, die hij al eerder gebruikt had. 'Of was je van plan om van je zelf een Ophelia te maken?'

Haar tanden klapperden toen ze zich in het water liet zakken en het over zich heen plensde, ijskoude druppels rolden over haar schouders en rug naar beneden.

'Ik sta verbaasd dat jij Shakespeare gelezen hebt! En jij - denk jij aan je zelf als een Hamlet, niet in staat om een beslissing te nemen?'

Hij negeerde haar sarcasme.

'Ginny, je wordt blauw van de kou. Waarom kom je er nu niet uit?' De ongeduldige klank in zijn stem had tot gevolg, dat ze haar rug rechtte en nog bozer dan tevoren werd.

O ja, hoe had ze het kunnen vergeten? Er was een tijd geweest, dat ze Steve Morgan fel gehaat had en hij maakte het al te gemakkelijk voor haar om dat gevoel weer terug te krijgen.

Ze bleef hem negeren, ze maakte van haar handen een kom en verborg haar brandende gezicht in het koude water.

'Ginny!' Hoe durfde hij die tiranniserende, gebiedende toon tegen haar aan te slaan?

'O - ga weg, als je zo'n haast hebt!'

Half verblind door het water, had ze haar hoofd gedraaid om hem te kunnen toeroepen en die plotselinge, zorgeloze beweging maakte dat ze haar evenwicht verloor. Toen ze weer boven kwam, hijgend naar adem, en haar armen wild in het rond zwaaide, was het eerste dat zij hoorde: zijn gelach.

'Jij... jij harteloze bruut... jij bastaard! Jij...' Ze vloekte tegen hem in het Mexicaans en gebruikte alle lelijke woorden die ze maar kon verzinnen en duwde zware lokken uit haar gezicht.

'Je klinkt meer als een puta dan als een prinses, Ginny. En, mijn God, ik heb erg veel zin om je weer onder water te duwen en je te laten verdrinken!'

'Probeer het maar! Probeer dat eens, Steve Morgan!'

Kinderachtig, terwijl ze hem tot het uiterste haatte, waadde ze onhandig op hem af en toen ze dichtbij genoeg was, overplensde ze hem met water. En toen hij instinctmatig wegdook en zijn gezicht afwendde, deed ze een graai naar zijn benen, en trok met dolzinnige kracht. Deze keer verdronk ze bijna hen beiden in haar boze pogingen om hem te verdrinken en hij was tegen de tijd, dat hij haar op de oever gesleurd had, kwaad genoeg om haar er weer in te gooien.

Beiden waren ze druipend nat, maar zij had althans droge kleren om aan te trekken. Opgekikkerd door hun gevecht in het water en door zijn woede, was het haar beurt om te lachen. Steve bekeek zich zelf met afgrijzen. Hij had zijn revolver niet gedragen. Maar toen hij terugreed, was dat dan ook het enige droge ding, dat hij had.

Ginny, die hem ontvluchtte alsof ze zijn boosheid gevoeld had, was begonnen haar haren en haar lichaam af te drogen met haar gescheurde hemd.

'Waarom wikkel je geen deken om je heen? Net als een Romeinse toga. Ik zou je mijn broekje wel willen lenen, maar ik denk niet dat het zal passen. Zal ik teruggaan en een bediende met droge kleren voor je sturen? Wanneer Concepción terug is, weet ik zeker, dat ze blij zou zijn om te komen.

'Trekje kleren aan. En klim opdat paard. Of je krijgt wat zwarte en blauwe strepen op je lichaam, die je dan later aan je echtgenoot kunt uitleggen - of je laatste minnaar!'

Hij sprak met opeengeklemde^tanden en Ginny deed een onwillekeurige greep naar haar japon.

'Heb het hart niet! Je hebt geen recht...'

Hij wierp haar een lange, onderzoekende blik toe, die haar deed sidderen.

'Daar zou ik maar niet te zeker van zijn. En mijn geduld is op. Ik geloof dat jij het soort vrouw bent, dat geregeld een pak slaag moet hebben. En ik ben juist in de stemming daarvoor, wanneer je niet opschiet.'

Huiverend trok ze haar kleren aan; ze was boos op zich zelf omdat ze toegegeven had, maar ze was nog bozer op Steven omdat hij haar bedreigd had. Ze was half en half van plan om het aan haar vader te vertellen, om Sam Murdock te vertellen, wat voor soort man hij als lijfwacht gehuurd had.

Tenslotte reden ze samen in stilte weg. Steve, met ontbloot bovenlichaam, zijn overhemd hing aan zijn zadelknop. Kwaad of niet: Steve was voorzichtig - genoeg om het huis aan de achterkant te naderen. Hij had iets voor haar uit gereden en Ginny hield de teugels in toen ze hem binnensmonds kwaad hoorde vloeken.

'Wel verdomme! Ik had jou vóór moeten laten gaan en je toestand moeten laten uitleggen. Misschien heeft je echtgenoot besloten om iedereen de eer van zijn bezoek aan te doen. Ik hoop, dat je een of ander redelijk excuus verzonnen hebt.'

'Waarom zou ik een excuus nodig hebben ? Dat laat ik aan jou over - je bent toch zo'n vakkundige leugenaar!'

Hij draaide zijn hoofd om en liet zijn koude blauwe ogen over haar dwalen.

'Je kunt maar beter je leugens bij de hand houden, baby. Ik heb geen reputatie te verliezen. En ik ben niet getrouwd, God zij dank!'

In de stallen heerste grote activiteit. Paarden werden ontzadeld, wagens uitgeladen. Stalknechten en vaqueros waren overal. Niettegenstaande haar dappere woorden deinsde Ginny toch terug.

'O!' Haar stem klonk zwak en verschrikt.

Zijn blik vervloekte haar, maar hij was al bezig met de teugels van zijn paard, waarvan hij het hoofd opzij draaide.

'Het ziet ernaar uit, dat ze pas terug zijn. Ze zullen wel op hun kamers zijn om zich op te frissen.'

Ze volgde hem. Zonder voorbehoud. Het had geen zin om nu ergens over in te zitten. Ze gingen door de voordeur en het gezicht van de oude butler was onbewogen.

'Het is niet nodig om iets te zeggen.' De stem van Steve was kortaf.

'Nee, meneer.'

Zijn vingers sloten zich pijnlijk rond haar arm.

'Waar denk je heen te gaan? Deze kant op.'

Hij vermeed de grote leegte van de hal en ging voor, een kleine verborgen trap op. Ginny was buiten adem en struikelde over haar slepende rok, tegen de tijd dat ze de overloop bereikt hadden.

Aan het eind van een gang hoorden ze zwakke stemmen en daarna gelach.

'Hel!' Steve vloekte zacht. Toen klopte hij op een deur en draaide bijna tegelijkertijd de kruk om.

Die bood even weerstand en gaf toen mee en Ginny merkte, dat ze naar binnen gesleurd werd en de deur achter hen werd dichtgetrapt.

Ze keek in het verbaasde en boze gezicht van Concepción.

'Por Dios? Wat doen jullie hier? Ik zeg je, Esteban ...'

'Doe het niet. Ik ben niet in de stemming om ernaar te luisteren. Zelfs niet naar jou, querida.'

Hij liet de arm van Ginny plotseling los alsof die melaats was, kuste Concepción op haar open mond en bracht haar tot zwijgen. Ginny stond daar, versteend, en keek hoe de armen van het meisje om zijn hals sloegen, zodat hij zich op het laatst moest losmaken.

'We hebben een klein ongelukje gehad ...'

'Je bent in het water gevallen. Dat zie ik. Jullie alle twee?'

'Wel...'

'Ik was het eerst in het water. En toen - toen besloot hij om bij me te komen. Moet je werkelijk haar je excuses aanbieden, Steve? Waarom zeg je haar niet..

'Ginny! Houd je mond!'

'Nee! Waarom laatje haar ophouden ? Ik wil stellig de rest van haar verhaal horen!'

'Jullie hangen me allebei de keel uit!' zei Ginny en draaide zich om en wilde weglopen.

Hij ving haar op, sloeg een arm rond haar middel, zodat ze gedwongen werd dicht tegen hem aan te staan.

'Denk jij dat ik al die moeite voor niets doe? Houd je stil, prinses, tot ik een manier verzonnen heb om je naar je kamer te brengen, zonder dat de helft van San Francisco weet, wat je uitgevoerd hebt.'

'Wat ik uitgevoerd heb? Jij, jij...'

Concepción lachte kort.

'Het is duidelijk te zien wat jullie tweeën uitgevoerd hebben. En ik ben, prinses, althans niet getrouwd met een andere man. Wil je dat iedereen weet, wat je werkelijk bent? Een overspelige! Waarom verspil je tijd aan haar, Esteban? Ze gaat naar bed met elke man die haar de kans geeft.'

Indien de arm van Steve niet rond haar middel geklemd zat, zou Ginny het gezicht van de andere vrouw met haar nagels bewerkt hebben. Hij zei ruw: 'Jullie kunnen met zijn tweeën later wel vechten wie van jullie de ergste teef is. Waar is Sam?'

En Ginny merkte voor de eerste keer dat Concepción, volkomen op haar gemak, zonder schoenen, in de slaapkamer van Sam Murdock zat te wachten.