85

Datum:

1 december 2003, 8:15 uur

Locatie:

Eindbestemming Beijing, China

MICHEL EN ELLES

Beijing was dan wel het officiële eindpunt van de expeditie, maar daarmee zijn we nog niet helemaal klaar met de reis. We willen nog een bezoek brengen aan een SOS-kinderdorp in Tianjin. Tianjin, een havenstad waar zo’n twaalf miljoen mensen wonen, staat erom bekend dat het er erg moeilijk is om de weg te vinden. Dus vertrekken we vroeg uit Beijing om zoektijd in te plannen. We zijn niet heel fit, want we zijn de avond ervoor tot diep in de nacht bezig geweest om de bus op te ruimen. De hoeveelheid rommel en stof die we in ruim zes maanden hebben verzameld is gigantisch. Ondanks het feit dat het erg mistig is, is de snelweg deze keer wel open. Hippie heeft er zin in en scheurt er lekker op los. Net na de afslag naar Tianjin worden we opgewacht door de directeur van SOS-Kinderdorpen en wat reporters van China-Daily. Ook hier zullen we een persconferentie geven en komen er naast de crew van China-Daily nog mensen van Tianjin Daily en van de Chinese televisie. Allemaal willen ze graag het verhaal vastleggen van onze reis naar China.

Net na elven komen we in het SOS-kinderdorp aan. Het is stil, want alle kinderen zijn naar school. Sommige kinderen komen voor de lunch naar huis dus we kunnen ze iets later ontmoeten.

We lopen door het dorp. De huizen zijn gebouwd in Chinese stijl. In het midden staat een beeld van een moeder met kinderen dat geschonken is door een van de lokale sponsors. Het is een mooi plaatje. De moeders in dit dorp zorgen stuk voor stuk voor tien weeskinderen. We hebben veel respect voor deze vrouwen gekregen, die de kinderen een warm thuis bieden. Tijdens de lunch bezoeken we twee huizen. De kinderen zijn opgewonden vanwege onze komst. Een van de jongens is wat stil. Hij blijkt hier pas twee dagen geleden naartoe te zijn gebracht. Zijn ouders zijn vlak na zijn geboorte overleden en hij werd al die tijd door zijn grootouders opgevoed. Maar nu ook zij er niet meer zijn, staat hij er helemaal alleen voor. We krijgen te horen dat de meeste kinderen ongeveer twee weken moeten wennen, maar dat ze daarna al snel hun draai vinden in hun nieuwe huis. Dat geloven we graag. De weeskinderen groeien op als echte broertjes en zusjes. De warmte die ze krijgen van hun SOS-moeder en de gezelligheid van de rest van het gezin maken veel goed. We besluiten ons bezoekje kort te houden om het voor het jongetje niet nog moeilijker te maken.

En dan is het tijd voor de pers. We zitten in een gezellig kamertje met om ons heen journalisten, fotografen en een filmcrew. We krijgen de ene na de andere vraag op ons afgevuurd. Meer dan een uur lang mogen we van alles en nog wat over onze reis vertellen. We hebben de smaak te pakken.

We lunchen met de gehele crew en toasten op het succes van SOS-Kinderdorpen en onze expeditie. We mogen blijven logeren in het dorp en krijgen daardoor de kans om nogmaals wat rond te lopen en nog meer kinderen te ontmoeten. Jammer dat het bijna voorbij is. We hebben genoten van die mooie dagen in de dorpen!

Voordat we gaan slapen wassen we Hippie nog eens grondig en richten we hem zo in dat hij straks verscheept kan worden. We zijn kapot als we ons bed in kruipen.

Om half acht gaat de wekker alweer af. Straks gaan we Hippie naar Hanjin Shipping brengen, om hem te laten verschepen naar Nederland. We ontbijten met de directeur van SOS-Kinderdorpen Tianjin. Hij biedt aan om naar de haven mee te rijden, om ons de weg te wijzen en het proces bij de douane misschien wat te versnellen. Een erg aardig aanbod, omdat het voor ons vrijwel onmogelijk is om de weg in Tianjin te vinden zonder kaart (en met een chaotische Jason op de achterbank die nog steeds weinig begrijpt van de Chinese verkeersborden). Jason is de hele ochtend al zenuwachtig heen en weer aan het rennen, omdat hij belangrijke papieren in Beijing heeft laten liggen. Gelukkig weet hij zijn vriendin te bereiken, zodat ze uiteindelijk rechtstreeks naar de haven gefaxt kunnen worden.

Het is buiten weer erg mistig dus rijden we bijna stapvoets naar de haven. Het zijn onze laatste kilometers in China. We proberen er optimaal van te genieten. Onderweg worden we opgewacht door een communistische regeringsfunctionaris die voor de afdeling publieke zaken werkt. Hij had van ons bezoek aan de haven gehoord en wil graag zijn steentje bijdragen aan een soepele afhandeling van alle havenformaliteiten.

Met een inmiddels flinke delegatie rijden we de haven in. We kunnen Hanjin Shipping gemakkelijk vinden en worden opgewacht door mister Qi, die verantwoordelijk is voor het inschepen van de bus. We zijn onder de indruk van de activiteiten in de haven. Grote hijskranen rijden rond om de vrachtschepen te laden en overal staan enorme containers.

We worden verwelkomd door mister Wang, de directeur van Hanjin Shipping in China. Mister Wang en mister Qi zijn trots om ons na dertigduizend kilometer te mogen ontvangen in Tianjin en Hippie te verschepen naar Nederland. Hippie vindt het wat minder, want op het moment dat we hem de container in willen rijden, start hij niet meer. Het is alsof Hippie het aan voelde komen. Lachend helpt de hele delegatie om Hippie de container in te duwen. Hanjin Shipping zal voor de rest van de formaliteiten zorgen. Hippie zal nog door de douane gecontroleerd en vervolgens goed vastgezet worden zodat er geen beweging meer mogelijk is. Na een vakantiecruise van ongeveer eenendertig dagen mogen we Hippie in Nederland op komen halen.

Bij het afsluiten van de container weten we dat dit het echte officiële eindpunt is. Het eindpunt van het rijden, het eindpunt van de expeditie. Het voelt gek om Hippie hier achter te laten.

Als we in het vliegtuig terug naar Nederland zitten kijken we regelmatig door de kleine raampjes naar beneden. Dan realiseren we pas wat we allemaal hebben meegemaakt. Dat we bij de Grand Prix van Monaco zijn geweest, dat we dagenlang door de woestijn hebben geploeterd en dat we doodsangsten hebben uitgestaan bij het rijden door India. Trots kijken we terug op het werk van SOS-Kinderdorpen, het rijden over de Karakoram Highway in de Pakistaanse Himalaya en het feit dat we het helemaal tot Beijing gered hebben in onze ouwe trouwe Hippie.

Wat we van de toekomst verwachten? Dat zien we morgen wel weer…