71

Datum:

28 oktober 2003, 13:40 uur

Locatie:

Aksu naar Kuche, China

ELLES

Ik merk dat ik er erg aan moet wennen dat er iemand op de achterbank zit die zich overal mee bemoeit. We hebben natuurlijk een spreek- en leesprobleem als we de weg zoeken. Praktisch niemand spreekt ook maar één woord Engels en de verkeersborden hebben alleen Chinese tekens. Maar toch komen we er vaak beter uit met onze handen- en voetentaai dan Jason met zijn zenuwachtige gebrabbel. Hij blijkt nog nooit een kaart te hebben gelezen. Ook heeft hij nog nooit autogereden en heeft hij geen richtingsgevoel. Maar hij wil ons maar al te graag de weg wijzen. Jammer genoeg komt hij er nooit in één keer uit. Soms weten we al hoe we moeten rijden, maar springt Jason toch de bus uit om de weg te vragen. Dat werkt ons een beetje op onze zenuwen en levert ook nog eens enorme vertraging op. Hadden we maar een kinderslot op de bus! Het is pas dag vier.

Na een paar uur over slechte wegen te hebben gehobbeld langs de Chinese Gobiwoestijn (van Aksu naar Kuche), gaan we een hapje eten. Jason moet er nogal aan wennen om lange afstanden te rijden, dus het is maar goed dat we een vrije dag in het vooruitzicht hebben. Om de stemming er een beetje in te houden, gaan we met zijn drieën eten. Jason mag bestellen. Gek genoeg zijn we in Nederland al heel wat gewend op het gebied van Aziatisch eten. Jason heeft meer moeite met de verschillende keukens in China dan wij. In Kashgar heeft hij volgens eigen zeggen uren rond lopen dwalen op zoek naar een ‘veilig’ restaurant. Hij vindt het er allemaal maar vies en onhygiënisch uitzien. Maar vandaag hebben we iets gevonden waar hij zich lekker voelt, dus er kan uitgebreid besteld worden.

Jason zit vol theorieën op eetgebied. Alles wat hij eet is wel ergens goed voor, zoals de vochtregulatie van zijn lichaam, voor de energie of voor de slanke lijn. Bij ieder gerecht weet hij wel iets te vertellen. Een van zijn theorieën is dat het goed is om knoflook te eten als je het eten qua bacteriegehalte niet vertrouwt. En dan niet zoals in Nederland een teentje knoflook meebakken in het gerecht. Nee, Jason lust ze rauw. Dus worden er vijf tenen knoflook gepeld om vervolgens tussen het eten door heerlijk weg te kauwen.

Dit heeft helaas tot gevolg dat we de volgende dag met een naar knoflook stinkende Jason in de bus moeten zitten. “Ja, knoflook neemt de geur van het eten weg,” zegt hij nogmaals met een glimlach.

Ja, ja, dat weten we. Houd nu je mond maar.