57

Datum:

28 september 2003, 18:40 uur

Locatie:

Werkplaats van Mister Daniels, Pakistan

MICHEL

Als we de volgende dag Mister Daniels opzoeken, is hij druk bezig met het installeren van de onderdelen. We kijken een tijdje toe.

“Mister Daniels, we can use a man like you in China, it would be great to take you all the way to Beijing!” grapt Elles. Als we dan midden in de woestijn stil komen te staan hebben we in ieder geval een persoon met verstand van auto’s binnen handbereik.

Die grap valt anders bij Mister Daniels dan we verwacht hadden. Want als we in de namiddag nogmaals gaan kijken hoe het gaat met de opknapbeurt, staat hij klaar met een koffertje en zijn paspoort. Het is altijd al zijn droom geweest om die kant op te gaan en hij vond de aanbieding zo aardig, dat hij besloten heeft om mee te gaan, zegt hij.

Ik weet niet waar ik kijken moet. Ik begin te stotteren en verzin een leugentje om bestwil. “O, wat vervelend, we hebben een visum voor maar twee personen om in de bus naar China te rijden. Helaas hebben we van de ambassade te horen gekregen dat de derde persoon niet mee mag gaan.”

Ik zie de teleurstelling op zijn gezicht. Zijn droom om China te bezoeken, gaat in rook op. Hij staart naar beneden, draait zich om en loopt weg. Mister Daniels heeft prachtig werk geleverd aan de bus en het enige wat we kunnen doen, is hem bedanken met een klein cadeautje dat we voor dit soort situaties uit Nederland hebben meegenomen. We maken een testrondje, bedanken hem duizendmaal en rijden daarna terug naar het SOS-kinderdorp om afscheid van de kinderen te nemen. Alle lieve medewerkers, moeders en kinderen hebben ervoor gezorgd dat we hier een heerlijke tijd hebben gehad. We hebben ons even onderdeel van de SOS-familie gevoeld.