35

Datum:

15 augustus 2003, 8:10 uur

Locatie:

Akbars Guesthouse in Bam, Iran

MICHEL

Ik word wakker van het gemiauw van een klein katje, net buiten onze kamer. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en grijp verdoofd door de hitte naar de fles water. Nog voor het water mijn maag heeft bereikt, voel ik de mist in mijn brein langzaam optrekken. Ik draai me om en zie dat Elles nog steeds in dromenland verkeert.

In de badkamer twijfel ik of ik me moet scheren. Dan herinner ik me dat Elles het vervelend zoenen vindt als ik me niet scheer, omdat haar hele huid dan open komt te liggen. Dat kan natuurlijk niet op de dag dat ik Elles ten huwelijk vraag. Alles moet perfect gaan. De citadel van Bam wordt de plek waar ik Elles bij zonsondergang ten huwelijk ga vragen.

Dit doe ik maar één keer in mijn leven en ik hoop dat, als Elles ooit terugdenkt aan deze dag, ze weer wegdroomt. Ik gluur de kamer in en zie dat ze nog steeds ligt te slapen. Ik kijk naar haar en vraag me af of er iets zal veranderen na vandaag. Je hoort weleens over vrouwen die compleet veranderen zodra ze getrouwd zijn. Die tien kilo aankomen en ‘s-avonds alleen nog maar op de bank willen hangen omdat ze de buit toch binnen hebben. Ik moet erom lachen. Nee, zo zal het niet zijn met Elles. Na me gedoucht en geschoren te hebben, kruip ik naar Elles toe en kus haar zachtjes in haar nek. Een kleine zucht wordt gevolgd door stilte. Ik kus haar nogmaals, ditmaal op haar voorhoofd, en kijk haar vol verwachting aan. Langzaam opent ze haar ogen.

“Hé gekkie, waarom maak je me nou wakker, ik droomde net zo lekker,”zegt ze.

“Ah, droomde je van mij?”

“Nee…Ik droomde van een bruine boterham met kaas.”

“Mooi is dat, droomde je niet eens van je prins in het witte busje! Ik zal dan maar eens kijken wat ik voor je kan doen. Ontbijtje op bed?” Elles vindt dat een heel goed idee.

Om het aanzoek een beetje aan te kleden heb ik bedacht dat het vandaag ‘Elles-dag’ is. Een beetje verwennerij na al die lange uren in de auto heeft ze wel verdiend. We hebben afgesproken dat we vandaag even helemaal gaan bijkomen. Geen kilometers door de woestijn, niets schrijven, geen site updaten, geen geknutsel aan de auto, helemaal niets. Dus blijft ze heerlijk op bed liggen.

Ik sta op met een grijns op mijn gezicht en verlaat de kamer. Mooi, het eerste deel van mijn plan werkt. Ik ren naar de bus, start de motor en rij de weg op. De citadel ligt op een paar minuten van het guest-house.

Het is drukker op straat dan ik had verwacht. Ik moet behendig tussen de ezelkarretjes en taxi’s door zien te komen. Alleen rijden is spannend. Geen Elles naast me op de uitkijk voor dieren of mensen die zich in de dode hoek begeven. Met een paar nipte ontsnappingen kom ik uiteindelijk veilig bij de citadel aan.

Het lijkt me het mooiste om Elles tijdens de zonsondergang ten huwelijk te vragen, maar ik krijg te horen dat de citadel om zeven uur dichtgaat en de zon pas om kwart over zeven ondergaat. Ik leg de bewaker het verhaal uit en hij geeft me goedkeuring om tot acht uur te blijven. Dan hebben we de hele citadel voor onszelf alleen. Ik benadruk het feit dat het een verrassing is en dat de man er niets over mag zeggen als ik ‘s middags met Elles terugkom. Hij belooft het met de hand op het hart, al vraag ik me af of hij begrijpt wat mijn plannen zijn. Op de terugweg vind ik alles voor een lekker ontbijt en koop ik twee taarten. Lekkere ontbijtjes zijn hier normaal gesproken ver te zoeken, dus is het een aangename afwisseling om een heerlijk broodje met een gebakken ei op bed te serveren, met daarbij een pakje vruchtensap, wat jam, feta, smeerkaas, hagelslag en Hollandse jam uit de Betuwe, beide overblijfselen van ons Holland-rantsoen.

De rest van de dag doen we praktisch niets. We lezen wat, slapen midden op de dag een uurtje en komen vooral heerlijk bij. Rond vijven vat ik zogenaamd het plan op om naar de zonsondergang te gaan kijken en wel vanuit de verlaten stad van Bam. “Doe je iets leuks aan?” flap ik er opeens uit. Ik trek wit weg en duik de badkamer in.

“Doe je iets leuks aan? Ik heb hier in Iran helaas alleen de keus tussen twee ‘tenten’ en drie hoofddoeken, dus wat had je precies in gedachten?”

“Voor de foto’s!” roep ik snel terug. Ik merk dat Elles de kriebels krijgt van die vraag, helemaal omdat het ook al Elles-dag is. Maar ik houd het hoofd koel, tel tot tien en doe alsof er niets aan de hand is.

Bam is een groene oase midden in de woestijn van Oost–Iran en de verlaten stad ligt daar net buiten. Ik kan niet wachten om dit modderstenen stadje aan Elles te laten zien. Maar omdat ik me versproken heb, denkt Elles dat we foto’s moeten maken voor de website en is ze druk in de weer met de camera en het statief. Een half uur lang moet ik poseren voor de bus. Uit mijn ooghoek zie ik de zon langzaam dalen. Na een tijdje ben ik genoodzaakt de fotosessie af te breken om op tijd in de citadel te zijn voor het moment suprème. We bergen het statief op en drentelen naar de ingang.

De zon staat al laag aan de horizon. Ik heb me voorgenomen om naar het hoogste punt van het stadje te klimmen om Elles daar ten huwelijk te vragen. Maar Elles heeft totaal geen haast. Met moeite weet ik haar ervan te overtuigen dat we eerst naar het hoge punt moeten lopen om daarna rustig af te dalen. De citadel bestaat uit twee delen: de stad met daaromheen een stevige hoge muur, en de vesting daarbinnen, omringd door nog een muur. Het mooiste uitzicht heb je vanaf deze vesting. Ik loop in een redelijk tempo door de smalle straatjes. Maar als we de vesting in willen lopen hoor ik Elles opeens kreunen en zie haar naar haar maag grijpen.

“Michel, ik heb echt heel erge kramp. Is hier ergens een toilet?”

Ik schrik me rot en zie mijn hele droomplannetje in rook opgaan. De enige wc’s die er zijn, bevinden zich naast de ingang. Snel lopen we terug. De zon, inmiddels weer een stuk verder gezakt, begint al rozerood te worden. Als Elles naar buiten komt zie ik dat ze een vies gezicht trekt en haar handen afschudt. Ze hadden geen wc-papier, alleen water…Ik kijk naar haar natte handen en realiseer me dat die nu juist zo’n belangrijke rol gaan spelen.

Weer boven aangekomen zie ik tot mijn schrik dat het plekje dat ik in gedachten had, is ingenomen door drie Iranese jongemannen. Ik wil dit moment wel voor ons tweet jes hebben dus moet ik snel op zoek naar een andere mooie plek. We nestelen ons op een van de daken en genieten van het uitzicht en de rust. De vraag brandt me in de keel. Maar hoe vraag je zoiets nou een beetje soepel? Wil je met…repeteer ik in mijn hoofd. Misschien moet ik er iets moois bij vertellen. Waarom ik zo graag met haar wil trouwen. Iets persoonlijks. Het zweet breekt me uit. Als ik net op het punt sta om te knielen, zie ik de drie jongens aan komen lopen. Ze zijn nieuwsgierig en klimmen bij ons op het dakje. Ik baal en besluit nog even te wachten. De jongens blijken veel interesse te hebben in Elles en nemen stiekem foto’s van haar. Echt veel kan ik er niet van zeggen zonder dat Elles het doorheeft. Gelukkig kan ik na een minuut of vijf een onopvallend gebaar maken naar de jongens dat het genoeg is geweest. Blijkbaar is de boodschap duidelijk. Ze verlaten het dakje en lopen weg naar de uitgang. Dan is de citadel voor ons. De timing is perfect want de zon staat op het punt om als een vuurrode bol achter de horizon te verdwijnen. De lemen muren van de stad gloeien op in het avondlicht. De stilte van de woestijn is overweldigend met op de achtergrond de oase en de dadelpalmen van Bam.