25

Datum:

13 juli 2003, 21:15 uur

Locatie:

Kiskalesi, Turkije

MICHEL

Wat een kort tripje had moeten worden, duurt uiteindelijk twaalf uur. We zijn bang dat dit, naarmate het wegdek slechter zal worden, wel vaker zal gaan gebeuren. We denken er maar niet te veel over na en rijden door. We zijn dan ook behoorlijk moe als we in Kiskalesi aankomen. Kiskalesi staat in de Lonely Planet omschreven als het mooiste strand aan de kust ten oosten van Alanya. Het fort, dat voor de kust ligt, maakt het plaatje erg speciaal. We komen laat aan, maar rijden nog wel even naar het strand om het prachtig verlichte fort te bekijken.

De volgende morgen staan we vroeg op. We kunnen niet wachten tot we op het strand zijn. Maar als we daar aankomen, schrikken we van de drukte. We hadden niet verwacht dat het strand helemaal afgeladen zou zijn met Turkse vakantiegangers! We hadden gehoopt op een rustige badplaats. Toch is het water aantrekkelijk genoeg voor een verfrissende duik. Het fort ziet er romantisch uit en aangezien het op zwemafstand ligt, springen we de zee in om zo snel mogelijk die kant op te zwemmen. We zijn natuurlijk geen Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband, maar binnen de kortste keren zijn we bij het fort. We zijn de enige die zwemmen; de rest doet het met een waterfiets. Stoer als we zijn, klimmen we het water uit en lopen naar fort. Het ziet er van een afstand, en met name ‘s-avonds, spectaculairder uit dan van dichtbij. Het half ingestorte fort is niet erg indrukwekkend. De stenen zijn door de zon zo heet geworden dat we moeite hebben met lopen en hier en daar moeten we glasscherven van kapotte bierflesjes ontwijken. Eenmaal binnen de muren ruiken we een luchtje dat ons doet denken aan de camping in Istanbul. Als snel zien we de schuldige. Een man van in de veertig zit in een hoekje te poepen en kijkt ons beschaamd aan. We draaien ons snel om en maken dat we wegkomen. We dopen het fort van Kiskalesi om tot Het Drollenfort. Alleen de lucht zou potentiële aanvallers al op afstand houden. Na een korte klimpartij naar de muur springen we weer in het water om terug te zwemmen naar het strand. Dan ontdekken we waarom we zo snel bij het fort kwamen: er staat een sterke stroming. Jaloers kijken we naar de waterfietsen en ploeteren voort. Drie kwartier later spoelen we onder toeziend oog van de vele vakantiegangers aan. Als we het strand op kruipen, merken we pas dat de strandgangers grotendeels mannen zijn. Ze stoppen hun activiteiten als wij langskomen en ik heb sterk het gevoel dat het niet om mij draait. Elles voelt zich door de starende mannen niet prettig en slaat snel een handdoek om zich heen. Ze stelt voor om maar niet uitgebreid op het strand te gaan liggen en in plaats daarvan een beetje door het centrum te wandelen. ‘s-Avonds besluiten we dat we het strand maar voor gezien houden en dat we de volgende dag richting Cappadocië zullen rijden.

De weg van Kiskalesi naar Cappadocië is gelukkig perfect. Tijdens onze eerste pauze rommel ik wat met de draadjes van de koplampen en van de olietemperatuurmeter (die het hadden begeven na ons surfavontuur). Waarschijnlijk dankzij de simpele VW-oldtimertechniek, krijgen we wonder boven wonder alles weer aan de praat. Blijkbaar was er een draadje losgeschoten. Het is een prachtige tocht tussen boerenlandschappen en bergen door. We genieten zo van de omgeving dat we bijna het stopsein van een politieagent missen. Daar zal je de eerste bekeuring hebben voor te hard rijden (ook al reden we niet te hard) of iets anders onbenulligs (daar waren we in ieder geval voor gewaarschuwd). Maar gelukkig. Meneer de agent wil helemaal geen bekeuring schrijven. Hij wil even z’n dagelijkse sleur doorbreken door een praatje te maken met een buitenlands stel, vervolgens het busje volledig in zich op te nemen en ons tot slot uitgebreid de weg te wijzen. Opgelucht halen we adem en we rijden door. Een paar uur later komen we in Cappadocië aan, een gebied dat bekendstaat om haar unieke maanlandschap en gekarakteriseerd wordt door puntige rotsen. Het plaatsje Göreme is een perfecte uitvalsbasis om dit gebied te verkennen. Als we bijna in Göreme zijn, zien we een tiental puntige rotsen. We parkeren de bus en nemen wat foto’s. Erg onder de indruk zijn we niet na alle opgeklopte verhalen. Maanlandschap? Dit zijn alleen wat rotsen in een verder een vrij vlak landschap. Teleurgesteld rijden we verder en volgen de weg naar rechts over een heuvel heen. En daar, vanuit het niets, steken ineens duizenden puntige rotsen uit de aarde omhoog. De rotsen zijn afwisselend grijs en roze van kleur en vullen het landschap tot aan de horizon. We parkeren en springen uit de auto om naar dit bizarre landschap te kijken. We moeten hard om onszelf lachen nu we door hebben dat onze aanvankelijke teleurstelling niet terecht was. Dit is zoveel groter en mooier dan die eerste paar rotsen. Nu we er middenin staan, weten we niet wat we zien!

We gaan op zoek naar het Kelebek-pension in Göreme dat, zoals ons verteld is, de ultieme Cappadocië-ervaring moet zijn. Het bijzondere aan dit gebied is dat de mensen die hier de afgelopen eeuwen hebben gewoond, huizen in de puntige rotsen hebben gebouwd. Door deze vreemde rotsen van binnen uit te hollen, ontstonden er heerlijke koele woningen, kerkjes etc. In sommige van deze rotshuizen zitten nu kleine pensionnetjes, zoals het Kelebek-pension.

Na de voor Hippie ietwat steile klim komen we aan bij het pension en parkeren de bus. De eigenaar, die ons waarschijnlijk al heeft gehoord, komt naar buiten met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. “ You’ve come all the way from Holland?” vraagt hij. “Did you bring some Dutch cheese?” Nadat we ons verhaal aan de eigenaar hebben verteld, nodigt hij ons spontaan uit om in zijn ‘honeymoonsuite’ te overnachten, een prachtige rots-suite inclusief jacuzzi. Daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen. Komen we toch nog aan ons gebadder toe, al is het niet in zee. De kamer is nog mooier dan we hadden durven dromen. Als we de antieke houten deur openen, komen we in een prachtig ingerichte kleine woonkamer terecht. De naastgelegen slaapkamer is groot en door de ligging in de rotsen zalig koel. Een beetje vreemd in deze grotwoning maar wel erg zalig is de gloednieuwe badkamer. En geloof ons, een betere manier om het stof van een dag rijden af te spoelen door te badderen in een jacuzzi is er niet. Nadat we lekker hebben genoten in de bubbels van het bad gaan we een hapje eten op het terras van het pension en genieten we van de maansopkomst.

De volgende dag is het tijd om de omgeving eens goed te verkennen. In Cappadocië kun je prachtige tochten maken. We besluiten naar Rose Valley te gaan. Dit blijkt een enorm uitgestrekte vallei te zijn die bestaat uit lichtroze tot geel gekleurde rotsformaties. We moeten het rustig aan doen omdat het tegen de veertig graden is, en met maar net genoeg water bij ons proberen we toch het terrein optimaal te verkennen. Het landschap is zo bijzonder dat we iedere minuut wel een keer stilstaan om een ‘o, wat gaafl’ uit te slaan. De omgeving lijkt rechtstreeks uit een sciencefictionfilm te komen. Het lijkt op een echt maanlandschap en we verwachten dan ook dat er vanachter iedere rots een groen mannetje te voorschijn kan springen. Na tweeënhalf uur lopen is het water op. Elles begint zich zorgen te maken omdat we nog zeker een uur moeten lopen. We lopen van schaduwplek naar schaduwplek in de hoop zoveel mogelijk de warmte te ontlopen. Ik probeer Elles gerust te stellen met verhalen over ontdekkingsreizigers die dagen door de woestijn hebben gelopen zonder water. Haar enige antwoord is dat ze waarschijnlijk beroemd zijn geworden omdat ze het niet hebben kunnen navertellen. Een kwartier later zien we opeens een jongen op een heuvel naast een grot. In zijn hand heeft hij een flesje water. We weten niet hoe snel we naar hem toe moeten lopen en jawel, de jongen verkoopt water. “Zie je nou wel dat die ontdekkingsreizigers het overleefd hebben!” grap ik nog als we met grote teugen de eerste fles water leegdrinken. Elles besluit er meteen vier te kopen en als ik vraag wie ze moet dragen kijkt ze me smekend aan. De aankoop blijkt geen slecht idee van Elles, want voor we het weten hebben we alweer twee flesjes op. Het zweet gutst van ons lijf als we terugklimmen naar de parkeerplaats. Hippie is er in de brandende zon ook niet koeler op geworden. We gooien de deuren open en laten de warme lucht ontsnappen voordat we terugrijden naar Göreme.

‘s-Avonds brengen we een bezoekje aan Lars, de eigenaar van van Kapadokya Balloons. In Istanbul hadden we een Nederlandse journalist ontmoet die in dit gebied woont en bevriend is met de eigenaar van een ballonvaartmaatschappij. Hij had ons aangeraden om eens bij Lars langs te gaan om een praatje te maken over onze reis en zijn heteluchtballonnen. Lars, ooit trainer van Richard Branson, vliegt al jaren met heteluchtballonnen over dit gebied. Het is (volgens verschillende reisboeken) een van de mooiste gebieden ter wereld om met een luchtballon overheen te vliegen. Ja, maar “we are travelling on a very low budget,” dus daar hebben we een probleempje. Lars blijkt een aardige kerel. We moeten hem ‘s nachts om tien over vier bellen. Als er nog plek vrij is voor twee personen, dan wil hij ons van harte uitnodigen om mee te vliegen. We zijn door het dolle heen en gaan vroeg naar bed. Mocht het doorgaan, dan willen we er natuurlijk optimaal van kunnen genieten.

Het is vier uur ‘s nachts als de wekker gaat. We hebben nauwelijks geslapen omdat we bang waren de wekker, of beter ‘dit aanbod’ te missen. Kapadokya Balloons staat gelukkig bekend als de beste en de veiligste maatschappij om mee te vliegen. Dat is voor Elles met haar hoogtevrees een fijne gedachte. Elles belt, en ja hoor, er is plaats! We zijn meteen klaarwakker en springen uit bed. Stilletjes verlaten we onze honeymoonsuite en rennen naar het kantoor in het centrum van Göreme. Daar worden we hartelijk ontvangen en we krijgen een kop koffie om mee wakker te worden. Een half uur later rijden we naar ‘onze ballon’, die in het veld klaarligt om gevuld te worden. Het vullen van de ballon is op zich al een spectaculaire gebeurtenis. Eerst wordt er met een propeller koude lucht ingeblazen die daarna verhit wordt met de brander. Na de veiligheidsinstructies klimmen we opgewonden in het mandje.

Het landschap met de bizar gevormde rotsen is vanuit de lucht echt een spectaculair gezicht dat we niet hadden willen missen. De vlucht maakt het bezoek aan Cappadocië helemaal af. Het maanlandschap en de perfecte windcondities maken dit tot een unieke plek om overheen te vliegen. Daarbij is dit een van de weinige gebieden waar het mogelijk is om ‘laag te vliegen’. Langzaam, als een veertje op wind, zweven we door de vallei. We blijven heel laag vliegen, zo laag dat we de perziken uit de bomen kunnen plukken (wat we natuurlijk ook doen). Het is geweldig om te zien hoe onze piloot Mike de ballon met precisie langs de bomen en tussen de rotsen door weet te manoeuvreren. De landing anderhalfuur later is spannend, maar met zijn enorme ervaring weer Mike de ballon perfect neer te zetten in een veldje. Volgens traditie vieren we de vlucht met een verfrissend biertje. Geloof ons, bier heeft nog nooit zo lekker gesmaakt op de vroege morgen!

We vertrekken de volgende dag erg vroeg naar Erzurum omdat we 850 kilometer voor de boeg hebben. Dit betekent meer dan twaalf uur rijden, omdat onze maximumsnelheid rond de tachtig kilometer per uur ligt en de gemiddelde snelheid er ver onder zal liggen. Toch willen we deze lange afstand in één dag halen, omdat we als het goed is morgen onze visa voor Iran bij de ambassade in Erzurum kunnen ophalen.

We willen nog een paar foto’s maken van de Kapadokya Balloons en staan dus wederom om vier uur op. Een geweldige start van de dag! We rijden uiteindelijk rond een uur of zeven weg uit Göreme nadat we snel een boterham hebben gegeten. De conditie van het wegdek is gelukkig beter dan we verwacht hadden. Wat nog beter is, zijn de dingen die we onderweg tegenkomen. We stoppen bij een enorme zout-vlakte, een caravanserai (oftewel de overblijfselen van een overnachtingplaats van de zijdekaravanen) en rijden door een afwisselend landschap van steppen tot hoge bergen. Door dit alles komen we pas rond middernacht aan in Erzurum.