51

Datum:

14 september 2003, 17:45 uur

Locatie:

Ziekenhuis net buiten Delhi, India

ELLES

Eigenlijk krijgen alle reizigers die langere tijd in India zijn wel ergens last van. Wij hebben, na alle twee een etmaal op de wc te hebben gezeten weinig te klagen (afkloppen!). Daarnaast lopen veel reizigers oog- of oorinfecties op. India is gewoon smerig, dus daar kun je erg weinig tegen beginnen. Helaas was het nu mijn beurt. Nadat ik al een tijdje een raar gevoel in mijn linkeroor had, en Michel bij een onderzoekje met een zaklamp witte stipjes heeft gezien, vind ik het tijd om naar de dokter te gaan. Ik geef eerlijk mijn drempelvrees toe om in dit land naar het ziekenhuis te gaan. Je hoort altijd van die akelig smerige verhalen.

In Rishikesh waren we al een apotheek in gelopen. Nadat we met de apotheker hadden doorgesproken wat de klachten waren: “Pain ear, white spots” hadden we oordruppels meegekregen. Gewoon gratis. Zo werkt het daar. Maar de pijn blijft aanhouden dus kan ik een doktersbezoekje niet langer uitstellen.

Onderweg naar Agra zien we een groot ziekenhuis. Even diep ademhalen, niets aanraken en zo snel mogelijk weg zien te komen. Een, twee, drie: daar gaan we.

Maar het valt erg mee. Het ziekenhuis staat er schijnbaar nog niet langer dan een halfjaar. Het is prachtig binnen en de ontsmettingsmiddelen prikkelen onze neus. De doktoren spreken Engels en hebben vrijwel allemaal een westerse opleiding gehad. Er valt eigenlijk niets negatiefs over te zeggen.

Aangezien we op een raar tijdstip en zonder afspraak binnenkomen (en omdat ze volgens mij vereerd zijn blanken in hun ziekenhuis te ontvangen) mogen we meteen doorlopen naar de eerste hulp.

In een schone ruimte, helaas vol gorgelende en bloedende mensen (maar dat zal wel bij de eerste hulp horen), mag ik plaatsnemen op een van de bedden. Privacy kennen ze hier niet, iedereen mag meegenieten zoals ook wij van hun kwalen mogen meegenieten. Met dezelfde techniek als die van Michel, namelijk met een enorme zaklamp (type Blokker € 1,95), wordt mijn oor grondig geïnspecteerd. De ontsteking zit waarschijnlijk erg diep, want de dokter kan de ontsteking niet vinden. Gezien de aard van mijn klachten raadt hij aan een klein penicillinekuurtje te nemen en vraagt ons even te wachten op het recept. We blijven netjes op het bed zitten in afwachting van het papiertje. In de tussentijd worden op hetzelfde bed de potjes met ontlasting van de buurman uitgestald. Met behulp van een multiple choice vragenlijst wordt het probleem vastgesteld. Onze diagnose: ziet er niet fris uit! Volgens ons is hij goed ziek.