80

Datum:

17 november 2003, 11:00 uur

Locatie:

Pingliang, China

ELLES

Ik voel me rot. De halve nacht heb ik op de wc gezeten en mijn hele lichaam doet pijn. Ik wil niets liever dan in Nederland op de bank liggen met een beschuitje en een kop thee. En met de luxe van mijn eigen wc’tje binnen handbereik. Maar we moeten verder en met de tanden op elkaar hijs ik me in de bus. Gelukkig is Michel vandaag juist weer fit genoeg om te rijden, al ziet hij er nog steeds niet florissant uit. Ook hij heeft het zwaar en ik merk dat de batterijen ook bij hem op beginnen te raken. Maar gelukkig weten we het van elkaar. Hij is lief voor me en probeert me zoveel mogelijk te ontzien. Dat we onder deze omstandigheden nog geen knallende ruzie hebben gehad is een wonder.

We vertrekken richting Xi-an, waar we het beroemde terracotta leger gaan bekijken. De weg is erg slecht, en het is ook nog eens druk. Ook al rijden we soms op een driebaansweg, de ruimte wordt heel inefficiënt gebruikt. Op de eerste strook staan auto’s geparkeerd, worden banden verwisseld (om de kilometer zien we wel een gestrande auto of vrachtwagen) of zijn mensen aan het wandelen of fietsen. De tweede strook wordt door ons, vrachtwagens en ander verkeer gebruikt. De derde baan wordt weer gebruikt door wandelaars en fietsers die zich tegen het verkeer in verplaatsen. De slecht beladen vrachtwagens rijden vaak niet harder dan veertig kilometer per uur.

Nu het wat drukker op de weg is, zijn de gestrande vrachtwagens niet meer te tellen. We denken dat het aan de slecht onderhouden remmen ligt en aan het feit dat ze altijd extreem overbeladen de weg opgaan. We staan dan ook niet vreemd te kijken als een vrachtwagen voor ons opeens van links naar rechts begint te schommelen. Dan zien we het gebeuren. De hele linkerachteras inclusief het wiel breekt af waardoor de vrachtauto uit balans raakt en de weg afschiet. Twintig meter verder kantelt de wagen en komt hij tot stilstand. De bestuurder kruipt er verbaasd uit als we langsrijden.

Net voordat we Xi-an inrijden is de weg weer eens opgebroken. De weg bestaat voornamelijk uit modder en stenen. We rijden de modderpoel in en horen dan opeens een schrapend geluid. We verwachten het ergste, maar Hippie blijft rijden.

Een grote kei blijkt de hele stuurstabilisator stang te hebben verbogen in een v-vorm, zonder dat hij gebroken is. We besluiten het te laten voor wat het is, omdat het vooralsnog geen invloed op het rijden lijkt te hebben. Als we weer in de bus springen zien we een man langs de kant van de weg staan met een papiertje in zijn hand. Jason legt uit dat deze man met je mee kan rijden om je de stad in te helpen, aangezien het zo moeilijk is om de weg te vinden. Het is een nieuw beroep in China. Voor twintig yuan wijst hij je de weg. We vragen waarom de overheid niets aan de wegwijzers doet. Geen idee, zegt Jason. Hij weet ons wel te vertellen dat het in Beijing een vrij populaire bijverdienste is voor studenten. Net na zonsondergang komen we in het centrum van Xi-an aan.

Xi-an staat vooral bekend om het wereldberoemde terracotta leger. Maar er is meer te zien in Xi-An: de ‘Belltower’, het moslimkwartier en de oude stadsmuur bijvoorbeeld. Na weer een halve nacht op de wc te hebben gezeten, weet ik me toch uit bed te slepen. Het terracotta leger is een van de hoogtepunten van China en dat laat ik me niet afnemen door een kipburger.

We nemen het openbaar vervoer. Langs de weg zien we enorme billboards met teksten om mensen ervan bewust te maken dat ze eerlijk moeten zijn en belasting moeten betalen, omdat dat nodig is om de lokale economie te verbeteren. We vragen ons af of de borden effect hebben.

Net voordat we bij het terracotta leger aankomen, rijden we door een straat waar grote terracotta beelden staan. Ze zijn nagemaakt voor de toeristen die hier in groten getale naartoe komen. Leuk voor in de tuin. Zodra we uit de bus stappen worden we belaagd door souvenirverkopers. We leggen uit dat we de beelden graag eerst in het echt willen zien en dat helpt. Ze lopen gelukkig weg.

We betalen de zestig yuan entree en krijgen eerst een film te zien die op een scherm van 360 graden wordt geprojecteerd. Het is een mooi in beeld gebracht verhaal over de keizer Qin, die dit leger heeft laten maken om zijn graf te beschermen. Het leger is zo’n 2200 jaar geleden gemaakt en pas in 1974 gevonden door een boer die op zijn land aan het werk was.

Als we de eerste hal in lopen zijn we inderdaad onder de indruk. Er moeten zo’n zesduizend beelden zijn geweest; in deze hal staan er een paar honderd opgesteld.

Als we de beelden bestuderen zien we geen verschil tussen de originele beelden en de replica’s die we buiten hebben zien staan. Chinezen zijn goed in dingen namaken. We komen daarom met de samenzweringstheorie dat het hele verhaal rond de zesduizend beelden verzonnen is om een goede bron van inkomsten voor China te creëren en dat alle beelden, behalve de drie exemplaren in een speciale vitrine, nep zijn. Het is de grootste toeristische attractie na de Chinese Muur. Zou die soms ook nep zijn?

Het laatste gebouw dat we zien, bevat onder andere twee prachtige bronzen beelden van paarden met een rijtuig. Dit is vakmanschap. Schitterend! We lopen nog een tijdje rond en zijn onder de indruk van het terracotta leger.

Zodra we het museum verlaten, worden we weer besprongen door souvenirverkopers. Als aasgieren cirkelen ze om ons heen en herinneren ons eraan dat we wat zouden kopen na het bezoek aan het terracotta leger. De prijzen zijn zo laag dat we het niet kunnen laten en we kopen uiteindelijk een aantal kleine terracotta poppetjes.

In de late namiddag bezoeken we het moslimkwartier van Xi-an. Een levendig gebied met leuke voedselstalletjes en shopjes. We genieten van de Mao-klokjes, horloges en andere prullaria. Het centrum van de stad wordt gemarkeerd door de Drum- en de Bell-tower, twee prachtige oude Chinese gebouwen die ‘s-avonds verlicht zijn.

Terug in het hotel is het weer mis. Ik voel me zwak en misselijk. Ook de steken in mijn zij keren terug. De medicijnen die ik heb ingenomen, helpen niet veel en ik eindig weer op het toilet.

Michel koopt wat crackers en water voor me en stopt me in bed. Hopelijk doet een beetje rust me goed. Aan het begin van de avond voel ik me wat beter en samen gaan we filmen in het moslimkwartier van Xi-an. Maar al snel blijkt dit te veel. De hele avond zit ik weer op de pot. Ik kan wel janken. Hoe kom ik ooit in Beijing? En we zijn zo dichtbij!