79

Datum:

15 november 2003, 10:00 uur

Locatie:

Xiahe, China

MICHEL

We verlaten Xiahe rond tien uur ‘s-ochtends om naar Lanzhou te rijden. De weg is ditmaal beter te berijden dan op de heenweg. Het ijs is gesmolten en we worden niet opgehouden door files. Wel is het nog steeds erg hobbelig en we kunnen niet harder rijden dan vijftig tot zestig kilometer per uur. Dat gehobbel is slecht voor de achterbumper, die steeds losser komt te zitten. Daarom besluiten we in de grote stad Lanzhou te kijken wat we aan de bumper kunnen doen. We vinden een kereltje dat kan lassen. Binnen tien minuten is hij klaar. Helaas laat de gelaste constructie ook weer binnen tien minuten los. Aangezien de carrosserie veel te lijden heeft gehad, wordt het duimen dat de bumper het tot aan Beijing houdt.

We checken weer in hetzelfde hotel in als de vorige keer in Lanzhou. We moeten nog wat werk verzetten en het lijkt ons een goed plan om een snelle maaltijd te scoren. Na alle Chinese maaltijden trakteren we ons op een Kentucky Fried Chicken-burger en een soort kippopcorn. Het is een welkome afwisseling na alle rijst en noodlesoep. Maar als we na de maaltijd een taxi terugnemen, voel ik opeens een steek ik mijn maag. Ook Elles voelt zich niet zo lekker. Terug op de hotelkamer kan ik bijna niet meer lopen van de kramp. De kippetjes hebben erg veel schik in mijn buik en dansen erop los. Ik kruip naar het toilet om de eerste lading kip te bevrijden uit zijn benarde positie.

De hele nacht liggen we met buikkrampen te zweten in bed. Om het half uur moet ik naar de wc om over te geven. Elles kan dat niet, waardoor de pijn ondragelijk blijft. We hebben de hele trip in de meest vieze Indiase, Pakistaanse en Chinese toko’s gegeten. Laten wij nou net ziek worden van een Kentucky Fried Salmonella Chicken.

Rond negen uur ‘s-ochtends is mijn maag wel wat rustiger, en leger dan leeg. Rijden kan ik niet, maar het vervloekte reisschema laat weinig ruimte toe voor een pauze. Elles, die alle kip nog in haar lijf heeft zitten, voelt zich nog niet lekker maar is sterk genoeg om het volgende stuk te rijden. We rijden de stad uit en hopen op een goed stuk weg. Het vervelende aan rijden in China is dat de weg vaak een paar kilometer buiten de stad verandert in een soort dirt track. En om de zoveel kilometer moet je alsnog tol betalen. Tol is te begrijpen als je kijkt hoe groot China is, maar leg er dan wel een fatsoenlijke weg voor neer. Onder de tien yuan (ongeveer een euro) weten we dat het enorm afzien wordt. Boven de vijftig yuan is het doorblazen. Helaas zijn we tot nu toe vooral wegen tegengekomen van vijf tot tien yuan.

Elles rijdt het hele eind naar de volgende stad. Ik probeer iets bij te dragen door fanatiek kaart te lezen, maar voel me vooral erg slap en misselijk. We rijden richting Pingliang, een plaats met mooie tempels in de bergen, en komen aan het eind van de middag aan. Op dit moment begint ook Elles te piepen dat ze wel heel snel een wc moet hebben. Dus checken we snel in bij een hotelletje en rennen met de spullen door de gangen naar de kamer. Elles spendeert de rest van de middag en de avond op de plee. De hevige krampen blijven terugkomen. Shit! We balen van de KFC. Voor ons geen kipburgertjes meer. Kom maar op met de rijst en noodles.

Een snelgroeiende economie die zich ontwikkelt van een communistische naar een sociaal-kapitalistische trekt meestal ook minder fraaie ondernemingen. Iedere grote stad in China die we bezoeken heeft tientallen zogenaamde ‘beauty salons’, waar meisjes onder rozig licht wachten op hun klanten. Officieel zouden ze je haar knippen, maar volgens ons hebben ze nog nooit een schaar vastgehouden. Prostitutie is wijd verbreid in China. Ieder hotel waar we komen heeft op de prijslijst ook een tarief voor het huren van kamers voor slechts een uurtje. Dat de concurrentie fel is blijkt al snel. We zijn vergeten de stekker van de telefoon eruit te trekken. Ieder half uur gaat hij over. Als je opneemt, volgt er een hese damesstem die tegen je aan begint te kletsen. Als ik vraag of ze ook Engels spreken, krijg ik “wanna massage?” te horen en beginnen de dames heel hard te giechelen. Wanneer Elles de telefoon oppakt hangen ze meteen op. Na meerdere telefoontj es is de lol er vanaf en trekken we de stekker er alsnog uit.