83

Datum:

24 november 2003, 10:20 uur

Locatie:

Pingyao, China

ELLES

De masseur van gisteren wist te vertellen dat er een beroemd huis in de buurt van Pingyao is, waar een heel rijke familie heeft gewoond. Het moet een huis met honderden kamers en zes grote binnenplaatsen zijn. We kijken in de Lonely Planet en lezen dat de beroemde Chinese film Raise the Red Lantern daar opgenomen is. Ook Jason heeft over dit huis gehoord en wil er graag een kijkje gaan nemen.

Nog voordat we op een halve kilometer afstand van het huis zijn, komen er mensen op ons afgestormd om souvenirs te verkopen. Michel blijft rondjes rijden over de parkeerplaats totdat ze allemaal doorhebben dat ze in de maling worden genomen. Maar zodra we uit de bus springen worden we alsnog omringd door verkopers van de meest verschrikkelijke oude troep. Een meisje probeert ons het restaurant van haar ouders in te praten, maar dat weten we netjes te weigeren. We volgen de weg langs vele toeristenshops en komen uiteindelijk bij de ingang uit.

Het huis is enorm groot en ziet er prachtig uit. De rode lantaarns hangen er nog steeds. De binnenplaatsen met aangrenzende kamers zijn zo ingericht dat we een goed beeld kunnen krijgen van hoe de mensen honderden jaren geleden geleefd hebben. We zien ook de traditionele schoentjes uit de tijd dat ingebonden voetjes nog in de mode waren. Jason legt uit dat het voor vrouwen tot ongeveer honderd jaar geleden nog normaal was om heel kleine voetjes te hebben. Hoe kleiner, hoe mooier. Of anders gezegd, hoe groter, hoe groter ook de kans dat een vrouw nooit ten huwelijk gevraagd zou worden. Ook de oma van Jason had zulke voetjes. Toen ze nog heel jong was werden de botjes in haar voeten gebroken en de voetjes heel strak ingebonden zodat ze niet meer konden groeien. We zien schoentjes voor een volwassen vrouw staan die vijftien centimeter zijn. Een verschrikkelijke gedachte voor ons, iets heel normaals voor Jason. Hij praat dan ook vol lof over de schattige voetjes van zijn oma.

Wanneer we het huis verlaten, staat hetzelfde meisje ons op te wachten in een tweede poging om ons mee te nemen naar het restaurant van haar ouders. We hebben trek en omdat ze zo lang heeft staan wachten, hobbelen we achter haar aan. Niet erg handig, want in de buurt van een grote toeristenattractie betaal je natuurlijk te veel. En inderdaad: de prijzen liggen vele malen hoger dan gewoonlijk. En daar blijft het niet bij. Ze hebben voor het gemak ook even met heel wat yuan naar boven afgerond. Jason, die nu voor het eerst echt zijn geduld verliest, wordt boos. Hoewel hij normaal gesproken zo beheerst is, flapt hij er bij de uitgang nog eens uit dat de maaltijd niet te vreten was. Jason blijkt ook wel aan zijn eigen bedje toe te zijn en geeft toe dat deze reis zijn ogen heeft geopend voor de behandeling van toeristen in zijn land.

Volgens ons schema zouden we zo’n honderd kilometer verderop moeten overnachten. Maar aangezien we net gegeten hebben en we een leukere plaats hebben gevonden die dichter bij Beijing ligt, besluiten we door te rijden naar nog een ommuurde stad. We komen pas laat aan en vinden gelukkig snel een goedkope overnachting.