99

‘Doe dat pistool weg of ik vermoord hem!’ brulde Cora tegen de wind in. Ze hield Matteo als een schild voor zich, met de punt van het mes tegen zijn keel. ‘Gooi het hierheen, bij mijn voeten! Nu!’

Conti gehoorzaamde. Hij gooide het wapen naar haar toe, maar omdat hij gewond was, kon hij niet goed mikken. Het pistool vloog met een boog in de lucht en belandde in het droge zand, enkele meters bij de vrouw vandaan.

Cora volgde het met haar ogen en probeerde te zien waar het terechtkwam, waarbij ze onwillekeurig de jongen losliet. Daar maakte Matteo gebruik van door een stap opzij te doen en naar voren te rennen, naar zijn vader. Maar dat was van korte duur. Ze greep hem bij zijn trui en trok hem woedend weer naar zich toe. In het donker meende Conti een straaltje bloed langs de hals van zijn zoon te zien lopen.

‘Sta stil!’ schreeuwde ze, en ze deed een paar stappen naar achteren.

Conti bleef staan. Een grote golf brak op het strand en maakte zijn schoenen nat. Rechts van hem bulderde de zee dreigend.

‘Het is afgelopen, Cora,’ zei hij, en hij dwong zichzelf rustig over te komen. ‘Lanci heeft de politie gebeld. Die komen er zo aan en...’

De vrouw liep langzaam verder, samen met het kind. Deze keer hield ze hem stevig vast. Conti voelde aan dat ze met haar blik het donkere zand afspeurde, op zoek naar het pistool. Hij moest er niet aan denken wat ze daarmee zou doen als ze het zou vinden. Hij moest haar afleiden, bezighouden, haar vertrouwen winnen.

‘Je bent ziek, Cora. Ze kunnen je genezen...’

Ze gaf geen antwoord. Ze hield de jongen stevig vast en dwong hem met kleine pasjes naast haar te lopen terwijl zij het zand om hen heen inspecteerde.

‘Ik zal je beschermen, dat beloof ik.’

Cora’s lach dreunde sinister in de lucht en werd meegenomen door het gebulder van de golven. ‘U, commissaris? U kunt niet eens uw eigen zoon beschermen!’

Opeens besefte Conti dat zijn zoon onnatuurlijk stil was. Sinds dit dramatische voorval was begonnen had hij geen kik gegeven. Met het mes op zijn keel en zijn hoofd tegen de borst van Cora onderging hij alles zo gedwee als een pop. Conti keek nog eens goed en dacht te zien dat zijn zoon zijn ogen dicht had. Hij bedacht dat hij datzelfde in de bioscoop deed, als hij een scène eng vond. Dan kneep hij zijn ogen hard dicht en vroeg af en toe: ‘Is het al voorbij, papa? Kan ik al kijken?’

Dat was een troostende gedachte. Het was een goede methode.

‘Rustig maar, Matteo. Ik ben bij je,’ zei hij. Maar zijn woorden kwamen er onzeker en hakkelend uit. Ze had gelijk. Hij kon niet eens zijn eigen zoon beschermen. Sterker nog, hij had hem zonder nadenken aan gevaar blootgesteld en wat er hierna ook zou gebeuren, het was allemaal zijn schuld.

Ineens zag hij de vrouw terugdeinzen, alsof ze gestoken was door iets wat onder het zand zat. Links van hem klonk een stem. ‘Zoek je dit, Cora?’

Luisa Baratti was in de schaduw opgedoken. Achter haar waren in de verte de lichtbundels van de koplampen op de kustweg te zien. Ze had Conti’s pistool in haar hand, maar richtte het niet op haar dochter. Ze hield het aan de loop vast en liet het langs haar zij bungelen, alsof ze niet wist wat ze ermee aan moest. ‘Laat het kind los,’ beval ze op haar gebruikelijke toon.

Cora hield haar hoofd achterover, alsof ze zo veel mogelijk lucht wilde inademen. Toen hield ze het weer recht en wendde zich tot haar moeder, die op haar afkwam.

‘Blijf staan waar je staat. Als je nog één stap zet, zweer ik dat ik hem de keel afsnijd.’

Luisa knipperde met haar ogen alsof ze niet kon geloven wat ze zojuist gehoord had. ‘Laat het kind gaan, zei ik! Je hebt al genoeg kwaad aangericht. Dat weet ik nu.’

Conti kwam langzaam dichterbij. Hij sleepte zijn voeten door het natte zand en naderde hen centimeter voor centimeter. Hij richtte zich niet op Cora, maar op Luisa. Zij had het pistool.

‘En jij, mama?’ schreeuwde Cora woedend.

‘Ik, wat?’

‘Het kwaad dat jij hebt aangericht, wat zeg je daarover?’

‘Ik heb nooit iemand kwaad gedaan.’

Cora schudde haar hoofd. Dat deed ze verwoed, alsof er een spin in haar haar zat die ze weg wilde jagen. Dat keurige kapsel golfde nu in warrige krullen over haar gezicht. ‘Je bent weerzinwekkend!’ schreeuwde ze schuimbekkend. Matteo sperde zijn ogen open en sloot ze onmiddellijk weer.

‘Wat zeg je?’ vroeg haar moeder geschokt. ‘Wat heb ik je misdaan, als ik vragen mag?’

‘Wat je me misdaan hebt? Moet je dat nog vragen?’

Cora lachte onheilspellend met het mes op de keel van het kind, en Conti stond doodsangsten uit. Hij was zeker anderhalve meter verder gekomen. Nu stond hij een paar stappen bij Luisa vandaan. Nog een klein stukje, zei hij bij zichzelf, maar snel een beetje. Voordat die krankzinnige vrouw in de gaten kreeg dat hij van zijn plaats was gekomen en nu gevaarlijk dicht bij haar moeder stond.

Luisa bracht een hand naar haar borst en zag eruit als een geest. ‘Ik ben een goede moeder geweest. Je bent nooit iets tekortgekomen bij mij, en ook niet bij je vader. Toen je klein was, hebben we je naar de beste scholen laten gaan. Ik heb je piano leren spelen...’

‘Stil! Hou je mond! Jij en die vervloekte piano hebben mijn leven verwoest!’ schreeuwde Cora woedend.

Conti schuifelde door het zand met zijn drijfnatte schoenen, die hij nog geen millimeter van de grond tilde.

Luisa Baratti zweeg op slag. Haar gezicht was een masker van ontzetting. Ze keek naar haar dochter en leek het niet te begrijpen. Conti dacht aan de taarten. Als de situatie niet zo vreselijk dramatisch was geweest, had hij erom kunnen lachen. Een moordenares die vruchtentaarten bakte en pianoles gaf aan kinderen. Iemand aan wie moeders hun kinderen toevertrouwden. Iemand die voor haar oude moeder zorgde. Iemand die het fijn vond om te redderen.

Conti dacht aan de vier rozen op het dienblad en opeens werd alles hem duidelijk. Er waren vier kinderen die ze besloten had te doden. Ze had hem vier bloemen gegeven, bloedrood, op een zilveren schaaltje. Wat een sublieme spotternij, wat een geraffineerde schimpscheut! Hij bekeek Cora Baratti ineens met respect. Ze was gevaarlijk. En ze had zijn zoon.

‘Geef me dat pistool, mama.’ Ditmaal deelde zij de lakens uit.

Luisa Baratti aarzelde en keek instinctief naar Conti, in een stille smeekbede om hulp. Cora volgde haar blik en nam de commissaris op, zich plotseling realiserend dat hij slechts één stap bij Luisa vandaan stond. Conti maakte snel van haar verwarring gebruik door het pistool uit de handen van de vrouw te grissen. Maar het was duidelijk dat hij het niet kon gebruiken. Niet in het donker, met deze wind, met zijn hand in het verband en zijn bloedende arm. De kans was groot dat hij zijn zoon zou doden.

Cora versterkte haar greep op het mes en leek het nog dieper in Matteo’s hals te drukken. Het kind schreeuwde van pijn. Conti zei bij zichzelf dat hij moest schieten, maar hij aarzelde. Hij had nog maar één kogel en vertrouwde niet meer op zijn arm. Met het kind als schild voor zich liep Cora achteruit de zee in.

Een grote golf beukte tegen haar rug, waardoor het witte schuim hoog opspatte. Ze wankelde, maar bleef staan met het kind stevig tegen haar borst. Conti rende naar voren.

‘Blijf staan!’ Haar geschreeuw overstemde het geluid van de golven. ‘Nog één stap en ik laat hem verdrinken.’

Conti twijfelde er niet aan of ze dat zou doen. Hij bleef bij de waterlijn staan en liet de golven over zijn voeten spoelen, terwijl hij zijn nutteloze pistool in zijn hand hield.

‘Laat het kind gaan!’ schreeuwde Luisa Baratti met haar voeten in het water. Af en toe hing haar zwarte jurk in de lage golven, die tot haar knieën kwamen. ‘Laat hem gaan!’

‘Maak je je zorgen om hem? Och, natuurlijk! Hij speelt goed piano, hè? Niet zoals ik, die er altijd moeite mee had. Ja toch, mama?’

‘Cora... Jij bent mijn dochter...’

Twee snel op elkaar volgende golven spoelden over de vrouw heen, die even samen met het kind aan het zicht onttrokken werd, beukten op het strand en werden weer opgeslokt door de zee. De twee figuurtjes waren steeds verder weg. Cora’s stem, die werd meegevoerd door de wind, klonk schel en ver weg.

‘Je hebt nooit geweten wat je met me aan moest, hè? Ik was nooit goed genoeg voor je. Je hebt me nooit gewild!’

‘Dat is niet waar...’

‘Je wilde me nooit! Ik kon niet pianospelen. Je schaamde je voor me. Ik was een mislukkeling, hè?’

‘Cora!’ Het water reikte nu tot Luisa’s dijen. Ze zwoegde moeizaam verder, vechtend tegen de stroming.

‘Maar ik ben goed, mama! Ik ben heel goed! Hoor je me?’

‘Ja, ik weet het.’

‘Nee, dat weet je niet. Je weet het niet!’

Nu huilde Luisa Baratti. ‘Cora! Alsjeblieft...’

‘Ik heb geoefend, wil je dat wel geloven? Dat heb ik voor jou gedaan, mama! Jarenlang, wanneer jij sliep. Ik wilde je verrassen.’

Ze lachte terwijl er een golf over haar gezicht spoelde, en ze spuwde het zeewater uit. Maar haar greep om het kind bleef stevig, de hand met het mes stak boven het donkere oppervlak uit. Ze bleef achteruitlopen. De zee kwam steeds hoger. ‘En nu speel ik voor jou, mama! Ik speel die vervloekte Polonaise. Maar ik speel hem op mijn manier. Niemand heeft hem ooit zo gespeeld, weet je dat? Niemand. Zelfs die slet van een Letizia niet. Zelfs Chopin niet...’

Luisa Baratti waadde verder door het zwarte water.

‘Kom op, mama! Kom je leerlingetje maar redden! Hij is belangrijk voor je. Hij is de enige die je nog overhebt!’

Nu stond het water Cora tot aan de borst. Ze hield het kind omhoog, maar af en toe verdween Matteo’s gezicht onder water.

‘Cora! Blijf staan!’ brulde Luisa ergens uit de zee.

‘Kom maar hier! Waar wacht je op? Kom hem maar halen, voordat ik hem vermoord. Kom, ma...’

Conti had hem zien aankomen. Een enorme golf die van ver door het donker kwam aanzwellen, stilletjes en snel als een roofdier. Het was een muur van water die met ongehoorde kracht op de vrouw en het kind neersloeg en hen meesleurde.

Conti wierp zich voorover. Vechtend tegen de stroming zwom hij naar de plek waar hij hen kopje-onder had zien gaan. Het water was zwart en koud. Hij voelde hoe zijn kleren hem naar onder trokken en er trokken felle pijnscheuten door zijn rechterarm. Hij tilde zijn hoofd op en zag zijn zoon rondwentelen in een draaikolk van schuim. Hij maakte nog twee zwemslagen, greep Matteo’s trui en trok hem naar zich toe. De stroom voerde hen mee naar de zee. Nog een golf sloeg onverhoeds over hen heen. Terwijl hij onderging, hield hij zijn armen omhoog om zijn zoon naar boven te duwen. Hij zag lichtpuntjes in de absolute duisternis. Het water vulde zijn mond en daarna zijn longen. Weer zag hij licht, knipperend en ver als een visioen uit de ruimte. Daarna een oorverdovend gegons in zijn oren en de metalige duisternis van de bodem van de zee.

Voordat hij zich in het niets liet wegzinken, vroeg hij Clara om vergiffenis.