13

De wind was opgestoken. De takken van de bomen, die telkens door windvlagen heen en weer zwiepten, lieten hun naalden vallen, die wervelend in de lucht hingen. Van veraf leken het net zwermen insecten tegen de loodgrijze lucht van de zonsondergang. Papier en zwerfafval werden omhooggeblazen en dwarrelden weg. Het rood-witte politielint klapperde hevig en schoot los, waardoor de afbakening verdween.

Vanuit haar slaapkamerraam observeerde Cora het tafereeltje en hoorde met gespitste oren het dennengroen ritselen. Het was een somber, aanhoudend, ritmisch geluid. Muziek, dacht ze. Een vierkwartsmaat in metronoomcijfer zeventig. Andante con moto. Bijna allegretto. Het leek wel of het naaldbos op zijn eigen manier het lied van de wind begeleidde.

Op dat moment hoorde ze de voordeur beneden met een klap dichtgaan. En even later de stem van haar moeder, op haar allerschelst. Die klagerige, seniele falset die de boventoon voerde als ze heel emotioneel was. Letizia...

Letizia was terug. Cora keek op haar horloge: het was tien voor halfzes. Ze liep bij het raam weg en rende de trap af. Haar nichtje stond bij de deur, stevig omhelsd door haar oma, met haar koffers nog bij haar voeten. Terwijl Cora naar beneden liep, deed Luisa een klein stapje naar achteren en nam haar kleindochter, die ze nog steeds met twee handen vasthield, aandachtig op.

‘Je ziet er blakend uit,’ constateerde ze met een mengeling van voldoening en irritatie. ‘Je moeder geeft je zeker veel eieren te eten...’

Het meisje keek naar de trap en begon te stralen. ‘Tante!’

Cora spreidde haar armen en haar nichtje rende op haar af. Luisa Baratti keek naar de twee vrouwen die elkaar omhelsden: Letizia, die een kop groter was dan Cora, lachte terwijl de ander probeerde haar wollen muts van haar hoofd te trekken. ‘We zijn hier niet in het noorden, hoor...’

Het meisje zette haar muts af en er golfde een flinke bos koperkleurig haar over haar schouders.

Cora zei: ‘Ik heb een taart voor je gemaakt. Met bosvruchten.’

Haar nichtje lachte weer en kuste haar op de wang. Toen ging ze weer naar haar oma.

‘Heb je gestudeerd?’ vroeg die, terwijl ze haar haar fatsoeneerde.

‘O, oma...’ Letizia trok haar gele wollen jas uit en hing die aan de kapstok bij de deur.

‘Nou?’

‘Ja, ja... Mama was heel tevreden over mijn vorderingen. Ze zegt dat ik er klaar voor ben.’

‘Wat weet zij er nou van!’ mompelde Luisa, maar zo zacht dat Letizia het niet hoorde.

Ze liepen samen naar de zitkamer en gingen alle drie op een bank zitten; Letizia naast haar oma en Cora ertegenover. Opeens keek het meisje om zich heen en leek zich pas op dat moment bewust te worden van de stilte en rust in huis.

‘Waarom is er niemand? Waarom geef je geen les?’

‘We hebben de lessen van vandaag afgezegd.’

Letizia fronste verbijsterd haar voorhoofd. ‘Waarom?’

Cora keek naar haar moeder, alsof ze haar om toestemming vroeg om die eenvoudige vraag te beantwoorden. ‘Er is iets vreselijks gebeurd,’ zei ze uiteindelijk.

‘Iets vreselijks? Waar?’ vroeg Letizia, en de glimlach om haar mond verflauwde.

‘Hier.’

‘Hier?’ herhaalde het meisje mechanisch, terwijl ze van de een naar de ander keek.

‘Cecilia Rossi...’ zei Luisa Baratti op lugubere toon, ‘... is gisteren overleden. Ze hebben haar vermoord toen ze naar pianoles kwam. In het naaldbos.’

Letizia’s mond viel open van verbazing. ‘O god. Wie heeft het gedaan?’

Haar oma schudde haar hoofd en vouwde haar handen in haar schoot. ‘Dat weten ze niet.’

‘De politie was hier vannacht. Ze hebben een heleboel vragen gesteld over de andere jongeren die hier gisteren les hadden,’ zei Cora. Toen, alsof haar iets te binnen schoot, stond ze op. ‘Ik ga even theezetten,’ deelde ze mee, waarna ze naar de keuken liep.

‘Ik zie haar nog zo voor me, zoals ze daar zat...’ Luisa Baratti keek in het niets, in de richting van de vleugel. ‘Ze had een uitstekende houding. Kaarsrecht, ellebogen in haar zij, op de juiste afstand van de toetsen...’

Zwijgend pakte Letizia haar hand en hield die in de hare.

‘Op die manier kon ze al haar lichaamskracht naar haar vingers sturen, en ze had stalen vingers. Niemand kon ze van de toetsen losmaken als zij dat niet wilde,’ vervolgde Luisa als in trance. ‘Gisteren leefde ze nog, met al die kracht in haar handen, en nu...’

‘Oma...’ begon het meisje met een meelevende blik.

Luisa maakte met een trieste glimlach haar ogen los van de vleugel.

‘Toen die mannen hier vannacht waren, dacht ik eerst dat er iets met jou gebeurd was.’

Letizia keek haar bevreemd aan. ‘Maar ik was er niet eens!’

‘Je had me niet laten weten wanneer je terug zou zijn. Je deed de laatste keer zo vaag aan de telefoon... En ik wist niet dat je gisteravond had gebeld om te zeggen dat je vandaag zou komen.’

‘Tante Cora zei dat je al sliep en dat het geen zin had je te storen.’

‘Cora...’ Luisa trok haar wenkbrauwen op met een glimp van ergernis in haar ogen. ‘Ze is zo beschermend. Overdreven. Soms krijg ik het gevoel dat ik stik.’

Haar kleindochter haalde haar schouders op en lachte. ‘Ach, tante is nu eenmaal zo. Als het om jou gaat...’

‘Ze had een man moeten zoeken. Dan had ze zich om hem bekommerd in plaats van om mij,’ zei Luisa kortaf.

‘Het kan nog. Tante is nog jong.’

‘Nog wel, maar ze kan er maar beter vaart achter zetten. Ik heb niet het eeuwige leven. Wie moet ze achter zijn vodden zitten als ik er niet meer ben?’

Op dat moment kwam het onderwerp van gesprek de zitkamer binnen met een piepend karretje met daarop kopjes, schoteltjes, lepeltjes, servetten, een flink aantal theezakjes in diverse smaken en een prachtige taart met een dikke laag poedersuiker.

‘Kijk eens,’ zei ze bescheiden, en ze manoeuvreerde het ding tussen de twee banken in.

‘Je bent geweldig, tante,’ merkte Letizia bewonderend op. ‘Die taart ziet er overheerlijk uit.’

‘Ik snap niet dat je zin had om hem te maken,’ zei haar moeder laconiek.

Cora glimlachte hol. ‘We moeten het zien te overleven, nietwaar?’

‘Inderdaad,’ zei Letizia instemmend.

Cora schonk thee in, terwijl ze allemaal rouwmoedig zwegen. Haar moeder vroeg om nog een stuk taart. Cora trok haar wenkbrauwen misprijzend op. ‘Misschien wordt dat wat te veel...’ merkte ze op.

‘Ik heb geen diabetes,’ snibde haar moeder.

‘Daar gaat het niet om. Als je een zekere leeftijd hebt bereikt, moet je niet meer overdrijven.’

‘Als je een zekere leeftijd hebt bereikt, moet je geen verdriet meer hebben. Daar ga je dood aan, niet aan bosvruchtentaart.’

Het werd weer stil. Cora zette nerveus de kopjes en schoteltjes weer op het karretje, Letizia zat roerloos in het luchtledige te staren.

‘Giacomo Lanci heeft me weer eens bestookt met dat verhaal over de verkoop van de villa,’ zei Luisa ineens.

Cora tilde met een ruk haar hoofd op. ‘Alweer?’

‘Ik wilde hem al zeggen dat hij naar de maan kon lopen, maar ik heb me ingehouden. Boos worden zou me vandaag alleen maar kwaad doen. We kwamen net uit het huis van dat arme meisje vandaan – een verschrikking, dat kan ik je wel vertellen! – en ik was nog steeds behoorlijk van slag.’

‘Ik heb hem al gezegd dat je er niets over wilde horen, mama. Ik snap niet waarom hij zo aandringt.’

‘Omdat ze het bod verhoogd hebben, daarom.’

‘O ja? Met hoeveel?’ vroeg Letizia.

‘Met een fiks bedrag...’

Cora liet zich in de stoel vallen en keek haar vragend aan. Ook Letizia keek haar oma aan.

‘Honderdduizend euro,’ zei Luisa uiteindelijk, en ze stak uitdagend haar kin naar voren.

Cora zette grote ogen op. ‘Honderdduizend?’

‘Je hebt het goed gehoord. Honderdduizend.’

‘Hè, dus nu bieden ze achthonderdduizend?’

‘Wiskunde is een exacte wetenschap,’ sneerde haar moeder sarcastisch. ‘En vorige keer was het zevenhonderdduizend.’

‘En... wat zei je?’

‘Ik zei nee. Er valt niet over te praten.’

Letizia zat zenuwachtig heen en weer te wiebelen op de bank. ‘Sorry hoor, oma, maar misschien moet je er toch even over nadenken. Vind je niet?’

‘Nee, schat. Dat vind ik helemaal niet. Dit huis is niet te koop.’

Cora klemde haar lippen op elkaar, maar zweeg. Letizia kon zich niet inhouden. ‘Dit huis is in verval, oma. De leidingen zijn honderd jaar oud, de luiken zijn bijna aan stukken, en de wanden kunnen wel een verfje gebruiken. Om nog maar te zwijgen van de pleisterkalk op de gevel: die bladdert op meerdere plekken af en laat soms zelfs helemaal los. En dan de tuin: overal onkruid...’

‘Nou ja, als er hier en daar wat kleine reparaties nodig zijn, laten we die wel doen.’

‘Het gaat niet om kleine reparaties. Het gaat om ingrepen die handenvol geld kosten.’

Luisa Baratti haalde nonchalant haar schouders op. ‘We doen de dringendste dingen en daarna zien we wel.’

‘Met achthonderdduizend euro kunnen we een nieuw huis kopen,’ zei Letizia strijdlustig. ‘Ik heb een zolderverdieping in het centrum gezien die werkelijk waanzinnig is. Groot, licht, met prachtig uitzicht op zee. Een enorme zitkamer, drie slaapkamers en een werkkamer. Drie badkamers, een heel ruime keuken... En de vraagprijs is maar zevenhonderdduizend.’

Haar oma draaide zich met toegeknepen ogen naar haar toe. ‘Sinds wanneer heb jij belangstelling voor onroerend goed?’

Letizia’s gezicht lichtte op en ze lachte onschuldig. ‘Ik ben er met een vriendin gaan kijken. Zij is de eigenares. Of eigenlijk haar ouders. Ik weet dat ze haast hebben met de verkoop, daarom zouden we een goede deal kunnen maken.’

Luisa Baratti zweeg peinzend. Haar kleindochter vatte die stilte op als een aanmoediging.

‘We zouden er nog honderdduizend aan overhouden,’ hervatte ze enthousiast. ‘Dan zouden we riant kunnen leven. We hebben niet zoveel geld.’

‘We hebben genoeg.’

‘Niet echt, mama,’ wierp Cora aarzelend tegen. ‘We kunnen nauwelijks waardig leven. Jij hebt geen idee hoe duur het leven tegenwoordig is. De verwarming moet hier elke dag urenlang hoog blijven staan vanwege de leerlingen, en nog is het koud. Dit huis is één groot tochtgat. En ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken om het zo schoon te houden als moet. De werkster komt twee keer per week, maar die redt het niet. En dan heb ik het nog niet eens over de telefoon, het gas en het licht...’

‘Cora, je doet vervelend.’

‘Dat kan wel zijn, mama. Maar ik kan je vertellen dat het echt zo is. We hebben het zwaar, heel zwaar. Maar dat kun jij niet weten, want je staat buiten de werkelijkheid, je denkt alleen maar aan je lessen...’

‘Mijn werk levert anders aardig wat op, of vergis ik me nu?’ sneerde Luisa Baratti gepikeerd.

‘Het mijne ook, mama. Ik lever ook een bijdrage. Ik heb op dit moment heel veel kinderen. En ik geef niet gratis les, zoals jij.’

Haar moeders ogen fonkelden. ‘O, ga je nu ook mijn boekhouding nog uitpluizen? Controleer je me, of zo?’

‘Nee, mama. Maar we weten allemaal hoe je bent. Als je enthousiast bent, geef je je tijd cadeau. Er zijn kinderen die hier urenlang blijven hangen, en dat hou jij nooit bij. Vooral in de examenperiode.’

‘Je bent een artieste, geen zakenvrouw,’ merkte Letizia op, en ze omhelsde haar oma in een poging haar daarmee te vleien. Maar dat mislukte.

‘Ik doe wat me goeddunkt voor mijn kinderen,’ zei Luisa scherp. ‘Als ik ze langer wil laten blijven, doe ik dat. En laat niemand me vertellen wat ik moet doen of laten.’

‘Maar mama...’

‘Genoeg. Ik ben zoals ik ben. En als dat je niet bevalt, dan...’

Cora reageerde niet fel; ze keek haar moeder slechts zwijgend aan. Bij het zien van die blik sloeg Luisa Baratti haar ogen neer en veranderde van koers: ‘... dan zul je de zaken beter moeten regelen. Er zijn heel veel manieren om geld uit te sparen, je moet er alleen je best voor doen.’

Cora zuchtte diep. Even had het erop geleken dat haar moeder haar de deur zou wijzen, en dat had ze echt niet verwacht. Ook Letizia had blijkbaar zoiets gedacht, want ze deed snel een duit in het zakje. ‘Goed, dan help ik ook wel. Vanaf nu hou ik me bezig met de tuin.’

‘Jij moet studeren. Je mag niets anders aan je hoofd hebben,’ besliste Luisa Baratti op een toon die geen tegenspraak duldde. Het meisje sprak haar dan ook niet tegen. ‘Ik ga mijn koffers naar boven brengen,’ zei ze koeltjes. Toen liep ze de zitkamer uit, gevolgd door Cora, die haar piepende, feestelijk gedekte karretje voortduwde.

Luisa Baratti bleef alleen achter in de lege, stille zitkamer. Ze haatte die stilte. Ze moest zo snel mogelijk weer beginnen met lesgeven, besloot ze. Cecilia had het niet anders gewild, dat wist ze zeker.