3

Conti sloeg nogmaals links af en reed een secundair weggetje op dat parallel langs de kustweg liep. Rechts stond een hele rij appartementencomplexen met grote balkons, beschermd door hekken die de bijbehorende binnenplaatsen afsloten; aan de overkant werd het gemeentelijke naaldbos omheind door een houten afrastering. Iets verderop zag hij tussen de bomen door een speelhuisje, een schommel en een metalen glijbaan: een kleine speeltuin voor de kinderen van de bewoners, met bankjes voor de moeders, grootouders en mensen die af en toe langskwamen. Overdag, dacht Conti, was het vast prettig en zelfs jaloersmakend om hier te wonen; maar nu, ’s nachts, maakten de naaldbomen lange schaduwen die de duisternis versterkten door die te bestrijken met dreigende zwarttinten.

Op een gegeven moment boog de weg opeens af in de richting van de bomen en maakte het asfalt plaats voor een onregelmatige, hobbelige grindlaag. Aan de rechterkant was geen huis meer te bekennen; alleen nog heesters, woeste struiken en een oud, ongebruikt treinspoor waarvan de rails gedeeltelijk waren overwoekerd door onkruid, dat welig tierde na jarenlange verwaarlozing.

Na die scherpe bocht werd het weggetje veel smaller. De commissaris minderde vaart. Enkele honderden meters verderop verscheen een bouwterrein dat zo te zien al enige tijd verlaten was: het betonnen geraamte van een gebouw werd aan de onderkant bedekt met hoog onkruid, de graffiti was verkleurd door de regen en de houten palen van de aan elkaar gespijkerde omheining waren her en der als rotte tanden afgebroken. Aan de andere kant van wat er nog van de omheining overeind stond, was een kleine open plek, die waarschijnlijk was bedoeld als parkeerplaats voor de auto’s van de bouwvakkers. Nu stonden er politiewagens en andere auto’s, die Conti op dit moment niet herkende. Iets verderop werd de weg weer breder en daar stond een keurige witte muur. Achter de muur zag hij de toppen van hoge bomen – zeedennen, magnolia’s en oleanders – die bijna de gevel van een groot huis met groene luiken aan het oog onttrokken.

De commissaris parkeerde de auto en stapte uit. Rocci kwam het bos uit lopen met de moeizame gang van iemand met minstens twintig kilo overgewicht. En met een cholesterolniveau dat ver boven de veilige marge lag, dacht Conti bij zichzelf.

‘Daar is het...’ zei de inspecteur zodra hij weer een woord kon uitbrengen, en hij gebaarde naar een ondefinieerbaar punt achter zich. Door zijn luide gehijg en het zweet op zijn voorhoofd zou je denken dat hij zojuist de K2 had beklommen, in plaats van een hellinkje van hooguit tien procent. ‘Daar is ook de technische recherche...’

Conti speurde met onderzoekende blik de omheining af. Er waren geen openingen in dat gedeelte, dus klom hij eroverheen en voegde zich bij zijn collega, die was blijven staan om op adem te komen. Vlakbij, tussen de bomen, schoten de lichtbundels van de zaklantaarns als dwaallichten heen en weer. ‘En Manzi?’

Ettore Manzi was die nacht de dienstdoende forensisch arts, en dat wist Conti: hun pokeravondje, dat al sinds een jaar of tien vaste prik was op de dinsdagavond, was net een paar uur achter de rug. Zoals gewoonlijk had Manzi hen allemaal ingemaakt, al was de overwinning minder schandalig dan de vorige keer.

‘Die is daar druk in de weer. Hij zegt dat ze pas korte tijd dood is.’

‘Hoe kort?’

De inspecteur haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Ik ben daar weggegaan om u tegemoet te lopen.’

De twee mannen liepen naast elkaar tussen de dennenbomen door.

‘Wie is het meisje?’

‘Ene Cecilia Rossi. Ze zat op het Galilei-lyceum in de Via Catullo. Zeventien jaar. Ze is gevonden door haar lerares Italiaans, Elide Manin.’

Conti fronste zijn voorhoofd. ‘En wat moet een lerares ’s avonds laat in een bos?’

‘Ze maakte een ommetje om de hond uit te laten. Ze heeft haar vlak voor middernacht gevonden.’

De commissaris stond meteen stil en keek hem vragend aan.

‘Ze heeft ons niet meteen ingeseind,’ zei Rocci, die z’n vraag voor was. ‘Ze is flauwgevallen en heeft haar hoofd gestoten. Toen ze weer bijkwam, heeft ze ons met haar mobiel gebeld. We troffen haar volledig in paniek aan, met een flinke bult in haar nek. Ze ligt nu in het ziekenhuis.’

‘En de hond?’

‘Als het aan mij lag, had ik hem eigenhandig om zeep gebracht. Toen hij zag dat zijn bazin de ambulance in werd gedragen, werd hij ineens een duiveltje op vier poten. Hij heeft die arme Lunigiani ook nog gebeten.’

‘Waar is hij nu?’

‘Wie? De hond? Die hebben we bij een buurvrouw ondergebracht. Die lerares woont alleen, er was verder niemand beschikbaar. Maar Lunigiani zit op de Eerste Hulp om zijn hand te laten verzorgen.’

Ze waren nu bijna bij het politielint dat tussen de bomen was gespannen om het gebied af te zetten. Binnen dat vrijwel vierkante vlak was de technische recherche druk bezig, terwijl de anderen langs de randen bleven staan en hen met hun zaklantaarns bijschenen.

Rocci, die na de afdaling weer was bijgetrokken, stond even stil om een sigaret uit een pakje te halen. Hij keek de commissaris door het vlammetje van de aansteker indringend aan. ‘Het is geen fraai schouwspel, commissaris, dat kan ik u verzekeren.’

Inderdaad niet, beaamde Conti toen hij bij de boom was aanbeland. Het meisje zag er jonger uit dan ze was: paardenstaart, wijde broek met lage taille, schoentjes met rubberzolen. Onder haar halfgeopende jack van een onbestemde kleur tussen oker- en mosterdgeel, droeg ze een dunne trui waarin haar kleine borsten te zien waren en die een klein stukje huid boven haar broekband bloot liet. Ze had een kinderlijk gezicht met bolle wangen, een gladde huid en een kleine, volle mond. Ze leek meer op een groot kind dan op een bijna volwassen puber.

Op haar hoofd, dat naar één kant helde, zat een flinke, gapende snee. Haar trui en broek waren op meerdere plaatsen gescheurd en deden vermoeden dat er wonden onder zaten.

De forensisch arts onderzocht haar handen: aan de diepe sneden in haar vingers was te zien dat ze de moordenaar had proberen tegen te houden door het mes – of wat het dan ook geweest was – bij het lemmet vast te pakken.

‘Ze heeft zich verweerd...’ mompelde Conti, die zijn hand op de schouder van de neergeknielde arts legde.

Manzi nam niet de moeite op te kijken om hem te begroeten. ‘Ze heeft gevochten, ja. Maar het heeft niet lang geduurd. Ze is waarschijnlijk overleden door de steek in haar dijbeen. Daar heeft ze veel bloed verloren, meer dan uit de andere wonden.’

Conti knielde naast hem neer en veegde zachtjes het haar uit het gezicht van het meisje.

‘En wat zeg je hiervan?’

Het was een regelmatige, precieze incisie over de hele lengte van het voorhoofd, van de ene slaap naar de andere.

Manzi wierp hem een ernstige blik toe. ‘Wat valt er te zeggen, volgens jou? Niets meer en niets minder dan wat je ziet. Behalve dan dat het gedaan is toen ze al dood was.’

‘En nog behoorlijk zorgvuldig ook, zie ik.’

‘Ja.’

‘Wat zou kunnen betekenen...’

‘... dat iemand er plezier aan heeft beleefd zijn handtekening achter te laten. Dat kan ik beamen.’ Manzi trok met een beslist gebaar zijn handschoenen uit, pakte zijn tas en stond op.

‘Wanneer is ze overleden?’ vroeg Conti, nog steeds op zijn knieën, terwijl hij naar hem opkeek.

‘Tussen de zes en de acht uur geleden, ongeveer. Op dit moment kan ik er niet meer van zeggen.’

Conti kwam overeind, ging voor hem staan en keek hem recht aan. ‘Deze autopsie moet je meteen voor me uitvoeren, Manzi.’

‘Hoor eens, ik heb nog meer te...’

‘Deze heeft absolute prioriteit. Dat snap jij toch ook wel? We worden morgenochtend al van alle kanten bestookt.’

‘Ik kan geen wonderen verrichten,’ protesteerde de arts.

‘En die royal flush van gisteravond dan?’ fluisterde Conti hem dreigend in zijn oor. ‘Als je geen wonderen kunt verrichten, was dat een truc.’

‘Sodemieter op.’ Manzi draaide zich om en keerde hem de rug toe.

‘Absolute prioriteit! Begrepen?’ schreeuwde de commissaris de arts na, terwijl die mopperend de helling beklom. Rocci kwam bij de commissaris staan. ‘Ze zijn hier bijna klaar. We moeten de familie inlichten; de vader heeft gisteravond rond tien uur aangifte van vermissing van het meisje gedaan. Blijkbaar is ze om kwart voor zeven van huis gegaan omdat ze muziekles had: ze speelde piano. Ze had inderdaad muziekboeken bij zich...’

Die lagen her en der verspreid op de grond in de buurt van het lijk, dat had Conti meteen al gezien. Bach, Schumann, Brahms...

‘Ze had om zeven uur les, maar het lijkt erop dat ze daar nooit is komen opdagen,’ besloot Rocci somber.

‘Het conservatorium is helemaal de andere kant op,’ merkte Conti op.

‘Ze ging niet naar het conservatorium.’

‘Waar ging ze dan heen?’

‘Daar...’ Rocci knikte automatisch in de richting van de weg achter hen. De commissaris volgde zijn blik naar de achterkant van de villa, die donker en stil aan de andere kant van de muur stond.

‘Wie woont daar?’

‘Ene Luisa Baratti. De pianolerares.’

Conti dacht na en nam een beslissing. ‘Forgione kan met een van zijn mannen naar het huis van het meisje gaan. Maar eerst moet alles hier worden opgeruimd; ik wil hier geen dramatische taferelen met de moeder. Intussen gaan jij en ik...’ Hij pauzeerde even om een sigaret op te steken en keek weer naar de villa. ‘Jij en ik, inspecteur, gaan een babbeltje met die mevrouw maken.’