73

Op de vraag of ze een paar Starsfeet in haar bezit had, reageerde Letizia aarzelend. Ze had er nog nooit van gehoord en was ook geen merkenfanaat. Als ze iets kocht, en dat was niet vaak, liet ze zich leiden door haar eigen smaak, en zeker niet door de mode.

Ze zou bijvoorbeeld niet weten wat het merk was van de schoenen die ze op dat moment aanhad; voor haar waren het gewoon leren mocassins die ze in een winkel in het centrum had gekocht omdat ze er comfortabel en zacht uitzagen. Als ze wilden, zei ze terwijl ze er een uittrok, konden ze wel even kijken. Het was geen Starsfeet-schoen, constateerde ze meteen.

‘Hoeveel heb je ervoor betaald?’ vroeg Conti, die haar de mocassin teruggaf.

Ze haalde haar schouders op. ‘Dat weet ik niet meer.’

‘Als ze duur waren geweest, zou je het dan nog wel weten?’

‘Duur?’

Letizia Baratti keek onzeker. ‘Ik geloof niet dat ik ooit zoveel geld voor een paar schoenen heb uitgegeven.’

‘Hoeveel heb je er?’

‘Hoe moet ik dat weten? Veel schoenen – bijvoorbeeld van het verkeerde seizoen – laat ik bij mijn moeder thuis staan en die neem ik alleen mee als ik ze nodig heb.’

‘We hebben het over de schoenen die je op dit moment bij je oma thuis hebt. Hoeveel zijn dat er?’

‘Commissaris, de zin van deze vragen ontgaat me,’ zei de advocaat. ‘Wilt u die even verduidelijken? Anders zal ik mijn cliënte moeten adviseren niet meer mee te werken.’

‘Meneer Robini, ik probeer erachter te komen of de verwarring van uw cliënte te maken heeft met het grote aantal schoenen dat ze in het bezit heeft. Als ze er slechts twee had – ik zeg maar wat – zouden de gaten in haar geheugen minder goed te rechtvaardigen zijn, denkt u niet?’

‘Dat zijn alleen maar hypotheses en vermoedens. We verdoen onze tijd, dát denk ik.’

‘We zullen zien. Maar laten we het eens over iets anders hebben. Op die schoenen komen we later wel terug.’

Forgione en Artusi waren tien minuten geleden naar villa Baratti vertrokken. Conti dacht dat ze in het gunstigste geval niet eerder dan over een uur terug zouden zijn.

Chagrijnig keek de advocaat naar de commissaris, die in een schrijfblok vol aantekeningen bladerde. Rocci, die tegen de verwarming leunde, bekeek het tafereeltje met kille, uitdrukkingsloze ogen die deden denken aan die van een haai. Een haai zo vet als een os, dacht Robini haatdragend. Eindelijk vond Conti wat hij zocht in zijn opschrijfboekje. ‘Letizia,’ zei hij, terwijl hij langzaam opkeek van zijn aantekeningen. ‘Je kende Cecilia Rossi, klopt dat?’

‘Alleen oppervlakkig. We zeiden elkaar gedag, meer niet. Ik heb haar ook een paar keer horen spelen; ze was heel goed.’

‘Waar was je op de dag dat Cecilia Rossi werd vermoord? We hebben het over elf maart. Een dinsdag.’

Het meisje zweeg peinzend. Na een paar minuten schudde ze haar hoofd. ‘Op dit moment ben ik helemaal de kluts kwijt. Sorry, maar ik zou het niet kunnen zeggen.’

‘Nee?’ vroeg Conti met een sarcastisch lachje.

‘Hoe moet ze zich nu iets herinneren wat een maand geleden gebeurd is?’ barstte de advocaat uit. ‘Als u mij dat zo ineens zou vragen, zou ik het ook niet weten.’

De commissaris negeerde hem. ‘Toch was het een heel opmerkelijke dag. Het meisje was een van de lievelingsleerlingen van je oma, die bovendien heel geschokt op het nieuws reageerde. Dat zou je je toch wel moeten herinneren.’

‘Oma was inderdaad heel verdrietig,’ zei Letizia.

‘Heel goed. Dan zal ik je nu helpen je geheugen op te frissen. Je oma en je tante Cora hebben verklaard dat jij de stad uit was op de avond dat Cecilia Rossi werd vermoord. Kun je dat bevestigen?’

Het meisje schoof heen en weer op haar stoel. ‘Nu weet ik het weer. Ja, dat kan ik bevestigen: ik ben de dag na de moord teruggekomen.’

‘Terug waarvandaan?’

Robini zag Conti’s bedaarde, sluwe gezicht en hief zijn ogen ten hemel. Er stond iets te gebeuren, dacht hij. Iets ergs. Bovendien bloosde Letizia tot over haar oren en hield ze haar ogen op het tafelblad gericht. ‘Ik was mijn moeder gaan opzoeken,’ antwoordde ze langzaam.

‘In Ligurië, hè?’

Nog steeds zonder Conti aan te kijken knikte het meisje.

De commissaris boog zich over tafel naar haar toe. Met ingehouden adem hield de advocaat hem in het oog. ‘Letizia, je moeder heeft ons verteld dat ze sinds februari niet meer het genoegen heeft gehad je te zien.’

Geweldig, dacht Robini. Dat was dan dat. Geërgerd keek hij naar zijn cliënte. Een van de vele lessen die zijn vader hem had geleerd, was dat de leugen niet altijd schandelijk of verwerpelijk hoefde te zijn, als die maar nooit uitkwam. Intelligente leugenaars verdienden het om zich eruit te redden, maar domme leugenaars dienden te worden gestraft. Dit meisje behoorde tot de laatste categorie, dat was nu wel duidelijk.

Nu was ze bijvoorbeeld rood aangelopen en klemde ze haar lippen halsstarrig op elkaar.

Er daalde een afwachtende stilte neer. Dit verhoor nam een gevaarlijke wending, dacht Robini paniekerig. Hij moest iets doen.

‘Ik denk dat we in overweging moeten nemen dat Letizia’s moeder in de war is, commissaris,’ opperde hij.

‘Dat denk ik niet. Haar verklaringen zijn opgenomen door de politie van Savona. Mevrouw was heel duidelijk over deze en andere omstandigheden.’

‘En dat zijn?’

‘Het lijkt erop dat uw cliënte telkens wanneer ze weg wil uit het huis van haar oma, haar moeder als alibi gebruikt. Een waterdicht alibi, want haar oma en haar moeder spreken al jaren niet meer met elkaar en datzelfde geldt voor Cora Baratti. Ook de laatste keer, en nu heb ik het over zaterdag vijf april, heeft Letizia net gedaan alsof ze de trein naar Savona nam, maar daar is ze nooit aangekomen. Letizia...’ Conti wendde zich weer tot het meisje. Dat keek kwaadaardig terug. ‘Vertel ons eens waar je op elf maart was en met wie.’

‘Ik... ik wilde even alleen zijn.’

‘Hou toch eens op met ons voor de gek houden!’ bulderde Conti opeens. Letizia Baratti schrok zichtbaar. ‘Die terughoudendheid helpt u niet bepaald, dat kan uw advocaat u ook vertellen.’

‘U hoeft uw stem niet zo te verheffen,’ zei Robini kil. ‘Mijn cliënte is duidelijk in de war doordat ze zich aangevallen voelt, en daarom kan ze niet helder nadenken.’

Conti keurde hem geen blik waardig. ‘Je wilde alleen zijn, zeg je. Waar dan? Waar ben je zes dagen lang geweest, als ik vragen mag?’

Letizia keek wanhopig naar haar advocaat. Ze vroeg om hulp. Maar Robini tastte in het duister en wist niet welke kant hij op moest. Als het meisje belastende omstandigheden zou opvoeren, was ze er gloeiend bij. Maar als ze haar medewerking bleef weigeren, kon dat nog erger zijn.

Opeens liet ze haar schaamte varen. ‘Ik was bij Giacomo Lanci. Bij hem thuis.’

‘Aha!’ riep Rocci vanaf de verwarming. ‘Habemus papam!’

Robini keek hem verbouwereerd aan. Dat die halve zool Latijn kende, vond hij bijna net zo onthutsend als Letizia’s onverwachte onthulling.

‘Dus je was bij beide gelegenheden samen met Giacomo Lanci? Zowel op elf maart als tussen vijf en elf april?’ vroeg Conti.

‘Ja. Ik was bij hem. Bij hem thuis.’

‘Architect Lanci woont bij zijn moeder. Is dat het huis waar je op doelt?’

‘Nee. Giacomo heeft een klein pied-à-terre in de heuvels.’

Conti zweeg even.

‘Goed. Dus eigenlijk zeg je dat je een relatie hebt met architect Lanci. Klopt dat?’

Ze knikte.

‘En je zegt ook dat je je oma en je tante hebt bedrogen, en hen in het ongewisse hebt gelaten over je uitjes met hem.’

‘Ik was bang dat oma erop tegen was. Hij is veel ouder dan ik en bovendien...’

‘Bovendien?’

Het meisje hulde zich opnieuw in stilzwijgen. Vijandig? Bang? Schuldig? De advocaat wist het niet, en daar voelde hij zich ongemakkelijk onder.

‘En bovendien zou je oma denken dat hij eropuit was zijn werkelijke doel te bereiken: de verkoop van de villa,’ vulde Conti aan. ‘En dat wilde jij niet horen, omdat je diep vanbinnen weet dat het de waarheid is.’

‘Giacomo houdt van me,’ protesteerde het meisje, dat trots haar hoofd hief. ‘Hij heeft geen dubbele agenda. Niet bij mij.’

Conti kneep zijn ogen toe. ‘Niet bij jou? Bij wie dan wel?’

Letizia beet op haar onderlip. ‘Bij niemand.’

‘O, nee? Is het soms niet zo dat hij de laatste tijd bij je oma en je tante rondhangt om zijn doel te bereiken? Weet je waar zijn hart echt naar uitgaat? Naar dat bouwproject van hem! Het is een miljoenenproject, snap je dat?’

‘Ja, dat heeft Giacomo me verteld,’ antwoordde ze rustig. ‘Maar dat verandert niets aan de zaak.’

Weer een stilte. ‘Heeft Giacomo je ooit gevraagd hem te helpen je oma over te halen?’

Het meisje aarzelde. Waarschijnlijk vroeg ze zich af of haar antwoord haar minnaar schade zou berokkenen. ‘Nee,’ antwoordde ze uiteindelijk.

‘Maar je dacht zelf dat het veel beter zou zijn de villa te verkopen. Dat heb je me zelf verteld, weet je nog?’

Letizia sloeg haar armen over elkaar heen. ‘En dat vind ik nog steeds. Dat is toch geen misdrijf?’

‘Helaas is je oma het er niet mee eens. Ze is er altijd op tegen geweest. Laatst heeft ze zelfs een bod van achthonderdduizend euro afgeslagen. Wist je dat?’

‘Ja.’

‘Maar nu hebben haar leerlingen haar in de steek gelaten uit angst dat ze worden vermoord, net als de anderen. Haar huis is stil en verlaten. Over een tijdje zal ze niet meer verder kunnen. En nu de zaken er zo voorstaan, zal het niet moeilijk zijn haar alsnog te laten zwichten.’

‘Uw conclusies zijn wel erg voorbarig, commissaris,’ protesteerde Robini. ‘Dat zijn allemaal slechts veronderstellingen. Laten we ons tot de feiten beperken.’

Op dat moment ging de deur open en kwam Forgione binnen. Hij keek als een kat die zojuist een kanarie had verslonden. ‘Commissaris?’

Conti keek achter hem en zag Artusi in de gang staan met een tasje in zijn handen. Toen hun blikken elkaar kruisten, hield de agent het tasje omhoog en knikte veelzeggend. Hij glimlachte.

Nou, daar hebben we de feiten, dacht Conti. Hij stond op en verliet zonder een woord te zeggen de kamer.