92

Stipt om zeven uur stond Matteo samen met de oppas voor de voordeur. Hij had een rugzak bij zich met alle benodigdheden voor die avond: zijn gameboy, zijn mobieltje, een wollen muts en een voorraadje chips dat hij, met de oppas als medeplichtige, had gekocht zonder dat zijn moeder ervan wist.

‘Hoe ging je tennisles?’ informeerde Conti, terwijl ze samen naar de auto liepen.

‘Goed.’

‘Heb je al een bal geraakt?’

‘Ja.’

Zijn zoon hoestte een paar keer. Conti keek hem tersluiks aan. Hij was bleker dan anders en zag er moe uit. ‘Zullen we naar huis gaan?’

‘En de film dan? We zouden toch eerst langs de videotheek gaan?’

‘O, ja. Sorry, dat was ik vergeten.’

Hij deed het portier open, liep om de auto heen en kroop achter het stuur.

Terwijl hij de sleutel in het contact stak, aarzelde hij. Hij had al besloten wat hij wilde gaan doen, maar om de een of andere reden was hij terughoudend. Toch besloot hij die alarmbellen te negeren. Daar zou hij de rest van zijn leven spijt van hebben.

‘Wat zou je ervan zeggen als we samen een kleine omweg maakten?’

Zijn zoon zette de rugzak op schoot en vroeg: ‘Waar naartoe?’

‘Naar mevrouw Baratti. Lijkt dat je wat?’

In de donkere auto werd Matteo’s gezichtsuitdrukking ondoorgrondelijk. Hij leek lange tijd na te denken. ‘Mama wilde me daar niet meer naartoe laten gaan. En nu is mevrouw Baratti vast boos op me.’

‘Heeft mama ook uitgelegd waarom?’

‘Ze zei dat mevrouw Baratti nu geen tijd had. Dat ze heel veel problemen had...’

‘Dat is ook zo.’

‘... maar ik weet dat het niet waar is.’

‘Waarom zeg je dat?’

Matteo keek strak voor zich uit. Conti bekeek zijn profiel met de bolle wangen, net als toen hij klein was. Teder stak hij zijn hand uit om hem over zijn bol te aaien.

‘Mevrouw Baratti denkt alleen maar aan de piano. Wat zou zo iemand nou voor problemen kunnen hebben?’

‘Tja. Maar heb je zin om erheen te gaan?’

‘Als ze niet boos is...’

‘Welnee!’

‘Ik had beloofd dat ik altijd zou oefenen en nooit een les zou overslaan.’

‘Ze weet heus wel dat het niet aan jou ligt. Ze zal blij zijn om je te zien.’

De jongen knikte, maar leek verbaasd. Opnieuw negeerde Conti de alarmbellen, die nu onophoudelijk in zijn hoofd rinkelden, en draaide het contactsleuteltje om.