80

‘Ik had begrepen dat we ons tevreden moesten stellen met een pizza,’ zei Conti, nadat Clara kaas en salade had geserveerd. Tot nu toe was het eten heerlijk: tortellini in bouillon, kalfsgebraad en aardappelen uit de oven.

‘Ik heb me bedacht. Matteo is toch niet zo dol op pizza.’

Clara deed heel nonchalant, alsof dit uitgelezen menu routine voor haar was. Conti wist dat dat niet waar was, maar was absoluut niet van plan om er iets van te zeggen. ‘Ik heb ook liever jouw kookkunst. Ik eet bijna elke avond pizza...’

Clara keek hem scheef aan. Het was zijn eerste verwijzing naar zijn single bestaan en Conti dacht dat hij misschien te ver was gegaan. ‘Ik heb iets zoets meegebracht,’ zei hij. Clara wilde al opstaan, maar hij legde zijn hand op haar arm. ‘Blijf maar zitten. Als je het goedvindt, doe ik het wel.’

Ze staarde hem verbaasd aan. Dit was de eerste keer dat Riccardo aanbood haar te helpen. Al net zo verrast zag ze dat hij vlot de tafel afruimde en met een stapel vuile borden naar de keuken liep. Ze bedacht dat hij geen idee had waar hij de borden en het bestek kon vinden. Automatisch maakte ze aanstalten om achter hem aan te gaan, maar haar zoon legde zijn hand op haar arm. Hetzelfde gebaar als zijn vader. Clara bleef zitten, haar blik strak op de deur gericht.

Matteo fluisterde iets in haar oor en ze knikte afwezig. Eindelijk kwam Conti terug en zette de profiteroles op tafel. ‘Dit heb ik voor jou meegebracht,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder. Daarna draaide hij zich om en verdween weer in de keuken.

Clara haalde diep adem en keek naar de grond, waarna ze onder tafel verdween. ‘Kijk nou, ik breek mijn hak...’

‘Laat eens zien,’ zei Matteo, en hij tilde de rand van het tafellaken op.

Clara kwam langzaam weer omhoog. Haar ogen glansden. ‘Nee, ik heb me vergist.’

Intussen was Conti weer terug, met de juiste bordjes en vorkjes. Hij had ook een schaaltje ijs voor Matteo bij zich en zette dat voor hem neer. ‘Is er iets?’ vroeg hij bij het zien van haar gezicht.

Clara’s glimlachje leek meer op een grimas. ‘Matteo heeft een verrassing voor je. Hij is er de hele middag mee bezig geweest.’

‘Het strijdveld? Dat heb ik gezien! Het is fantastisch!’

‘Nee, dit gaat niet over de strijd. Het is iets anders, een serieuze zaak. Toch, Matteo?’

‘Maar nu eerst ijs,’ zei de jongen, die al helemaal onder het chocolade-ijs zat.

Conti lachte en Clara ook. Terwijl Matteo zijn ijs opat, keek hij hen beurtelings met een bevreemde blik aan.

‘Nou?’ vroeg zijn vader even later. ‘Wat is die verrassing?’

Clara keek naar haar zoon, die knikte. Ze stond zwijgend op en liep naar het achterste deel van de kamer. Conti zag dat ze de pianoklep omhoog deed, tussen de partituren rommelde en er eentje op het plankje zette. Matteo stond op en liep erheen.

‘Hij is het afgelopen jaar ongelofelijk vooruitgegaan,’ zei Clara. ‘Voor vanavond heeft hij een stuk voor je geoefend: Für Elise van Beethoven. De originele versie, let wel, niet de eenvoudige bewerking voor beginners.’

‘Vind je dat leuk, pap?’ vroeg de jongen gespannen.

‘Om je te horen spelen? Nou en of.’ Conti trok een stoel naast de pianokruk en ging zo zitten dat hij zowel Matteo’s gezicht als zijn handen kon zien. Hij keek heel serieus.

Matteo zocht de blik van zijn moeder. ‘Jij slaat de bladzijden om, hè?’

‘Ja, hoor,’ zei ze geruststellend, en ze ging naast hem staan.

Conti zag hem uiterst geconcentreerd eerst naar de partituur en toen naar de toetsen kijken. Het viel hem op dat Matteo in die paar seconden ineens veel volwassener leek. Toen hij begon te spelen, verplaatste zijn vader zijn blik naar zijn kleine handen, die over de toetsen vlogen met een snelheid en een zekerheid die Conti versteld deden staan. Het was een moeilijk stuk voor zo’n jong kind. Dat snapte híj zelfs, al had hij er nauwelijks verstand van. Toen Clara zich vooroverboog om de bladzijde om te slaan, zag ze dat Conti geraakt was. Hij dacht bezorgd aan de woorden van mevrouw Baratti. Het kind is net als Giulio. Hij dacht terug aan de jongen die op de grond had gelegen met overal bloed om zich heen, en hij trok wit weg. Matteo sloeg het slotakkoord aan en draaide zich naar hem toe. Met immense inspanning glimlachte zijn vader.

‘Je bent geweldig,’ mompelde hij, en hij streelde zijn wang.

‘Echt?’

‘Dit had ik echt niet verwacht.’ Conti keek op en zocht Clara’s blik. ‘En is dit allemaal te danken aan Cora Baratti?’

‘Deels wel. Ze heeft goed werk met hem verricht. Maar zo moeilijk is het niet om iemand met talent iets te leren.’

‘Hoe lang heeft hij al les van haar?’

‘Ongeveer een jaar. Eerst had hij les van een meisje dat net haar diploma had. Die heb jij nooit gezien omdat ze altijd om zes uur ’s avonds kwam, en toen was jij nog niet thuis.’ Ze zei het heel rustig, maar toch voelde hij zich er ongemakkelijk bij. ‘Op een gegeven moment zag ze in dat Matteo bijzonder was en stelde ze zelf voor om hem bij de Baratti’s op les te doen. Dat was heel eerlijk van haar. Weet je nog, Matteo?’

‘Ja, dat weet ik nog. Ze was heel aardig. En heel geduldig!’

Clara lachte. ‘Dat kun je wel zeggen! Toen je zeven was, kon je niet met je voeten bij de grond en zat je geen moment stil.’

‘Eerst snapte ik er niets van, papa. Al die noten, die moeilijke termen, en dan die hulplijnen bij de notenbalk, die de ene keer het bolletje dwars doorsnijden en de andere keer eronder staan... Maar nu ik met solfège ben begonnen, kan ik notenschrift lezen en...’

Er ging een schok door Riccardo Conti heen.