90

Uit beleefdheid besloot hij te wachten tot halfdrie. Hij doodde de tijd door een hotdog te eten en koffie te drinken in de bar tegenover het huis. Daarna rookte hij op de stoep een sigaret, zonder de voordeur van het gebouw uit het oog te verliezen. Uiteindelijk keek hij op zijn horloge en constateerde dat het tien over halfdrie was. Hij stak de straat over en belde aan. Matteo gaf antwoord.

‘Ik moet mama spreken. Wil je haar even roepen?’

Bij wijze van antwoord liet zijn zoon de voordeur van het slot klikken. Conti trof hem voor de lift, helemaal opgewonden vanwege dit onverwachte bezoekje. Clara stond in de deuropening met een stofdoek in haar hand en een verbaasd gezicht.

‘We hadden toch om zeven uur afgesproken?’ vroeg ze, bijna verontschuldigend. ‘Matteo moet nu weg, over nog geen tien minuten begint zijn eerste tennisles.’

Conti keek naar zijn zoon en zag dat hij inderdaad een kort blauw broekje, en witte polo en tennisschoenen aanhad. ‘Mooi zo,’ mompelde hij, niet wetend wat hij anders moest zeggen. Dit was een tegenvaller waar hij niet op gerekend had. Toen wendde hij zich tot zijn vrouw.

‘Eigenlijk wilde ik jou spreken.’

Clara bloosde op slag. ‘Mij?’

‘Naar aanleiding van ons gesprek van vanochtend. Je weet wel, over die partituren...’

Als ze teleurgesteld was, liet ze dat niet blijken. Ze deed de deur wijd open en wenkte hem naar binnen. Ze stuurde Matteo naar zijn kamer om een dik trainingspak aan te trekken. ‘Ik wist niet zeker of ik hem vandaag nu wel of niet zou laten gaan. Hij hoest nog steeds,’ zei ze, terwijl ze hem voorging naar de keuken.

‘Hij is net klaar met zijn antibioticakuur,’ merkte Conti op. ‘Er is geen gevaar.’

Clara draaide zich naar hem toe. ‘Zodra hij weg is, kunnen we praten.’

Conti keek over zijn schouder naar de slaapkamer van zijn zoon. ‘Zodra hij weg is? Sorry, maar wie brengt hem dan?’

‘De oppas.’ Met een blik op de klok fronste Clara haar voorhoofd. ‘Ze had er al moeten zijn.’

Op dat ogenblik ging de bel. Clara ging opendoen en intussen liep Conti naar Matteo’s kamer. Hij hielp hem zijn jas aantrekken en zette een petje op zijn hoofd. ‘Zo, commandant, wat wil je vanavond doen?’

‘Pizza eten en een dvd kijken,’ antwoordde Matteo gedecideerd.

‘Heel goed. We gaan straks samen naar de videotheek om er een uit te zoeken, oké?’

Zijn zoon gaf hem een kus op zijn wang, pakte zijn gloednieuwe tennisracket en rende naar de oppas, die in het trappenhuis op hem wachtte. Clara overstelpte haar met raadgevingen tot de liftdeur dichtging, waarna ze naar binnen ging en tegen haar man zei: ‘Ik zet even koffie voor je.’

‘Dank je, maar ik heb net al gehad.’

Ze liep naar de zitkamer. ‘Je bent hier voor die partituren, hè?’

Conti liep achter haar aan naar de bank, die bezaaid lag met de boeken van de jongeren. Daar had Clara de hele nacht zitten werken. ‘Kijk, ik ruim ze even netjes op,’ zei ze, en ze begon ze in de tassen te stoppen.

‘Wacht even...’ zei Conti, en hij legde zijn hand op haar arm. ‘Waar is de Polonaise van Chopin? Die ik aan Matteo heb gegeven?’

Ze richtte zich op en keek hem bevreemd aan. ‘De Polonaise? Hoezo?’

‘Die moeten we even bekijken.’

‘Maar dat heb ik al gedaan en...’

‘Je hebt alleen naar de eerste maten gekeken, klopt dat?’

‘Ook naar het hoofdthema, hoor.’

‘Goed. Laten we er nog eens naar kijken.’

Conti liep naar de piano. Clara zei: ‘Daar ligt hij niet.’

Hij draaide zich om. ‘Waar dan?’

‘Ik heb hem weggelegd.’

‘Waarom?’

Clara stond naast de bank met een fonkeling in haar ogen die hij niet kon plaatsen.

‘Het begon een obsessie te worden.’

Conti zette een paar stappen in haar richting. ‘Hoe bedoel je?’

Ze liet zich op de bank vallen. ‘Vanaf het moment dat je hem dat stuk hebt gegeven, heeft hij het nergens anders meer over. Hij wilde terug naar Luisa Baratti, hij was ervan overtuigd dat zij het hem kon leren spelen. Toen ik zei dat hij daar nog niet aan toe was, dat het jaren zou duren voor hij het ook maar zou kunnen proberen, schreeuwde hij tegen me. Hij zei dat ik gewoon jaloers op haar was.’

‘Niet te geloven.’

‘Het was net of hij... bezeten was. Alsof die mevrouw Baratti hem gehersenspoeld had.’

‘Heb je het over Luisa?’

‘Ja. Over wie anders?’

‘Cora is er ook nog...’

‘Cora?’ Clara keek geschokt. ‘Cora heeft dat stuk als kind nooit gespeeld, hoor, en nu nog steeds niet! Iedereen op het conservatorium wist dat Luisa haar uit het examenprogramma had gezet om haar een vernedering te besparen. Cora is wel de laatste die hem zoiets aan zou kunnen praten.’

Conti staarde haar zwijgend aan. Clara hief vastberaden haar gezicht naar hem op. ‘Ik wil dat onze zoon rustig en gelukkig opgroeit, snap je? Ik wil dat hij een normaal leven leidt. Buitensporige passies leiden alleen maar tot ongelukkigheid.’

Conti moest weer denken aan Giulio Pareti, die met open ogen hallucineerde.

‘Ga die partituur eens halen,’ zei hij grimmig.

Clara stond op en verdween in de gang. Toen ze terugkwam, ging ze naast hem op de bank zitten. Ze sloegen de Polonaises open en zochten naar nummer 53. Met hun hoofden dicht bij elkaar lieten ze hun ogen langzaam over de noten glijden.

Op de zevende bladzijde vonden ze hem. Een crescendo, dat pianissimo begon en fortissimo eindigde. De noten stonden in de bassleutel en moesten een octaaf lager met de linkerhand worden gespeeld. Snel en gejaagd als een ritje op een paard; meedogenloos op het noodlot afstevenend.

E, d, c, b. E, d, c, b. E, d, c, b. E, d, c, b. E, d, c, b. E, d, c, b. E, d, c, b. E, d, c, b...

De noten hadden respectievelijk een streep door het bolletje, een streep onder het bolletje, een streep erdoor én een eronder, en twee strepen eronder.

Conti en Clara keken op van het boek en staarden elkaar sprakeloos aan.